147 - Winter is only the anticipation of Spring

 De enige manier om januari en februari door te komen, is de belofte van maart.

Hagel (18/1/24)

  Zon en winterse buien wisselen elkaar af hier, na windstille nachten met matige vorst. Dat laatste weet ik omdat Puck en ik gisterochtend al om 05.30 buiten liepen; ze had op de late avond heel veel gedronken en tja, when you gotta go, you gotta go. Ze was helemaal happy, want er lag een dun laagje maagdelijke sneeuw, helemaal voor ons alleen. Ja, ja, ik weet dat de Belgen onder jullie nu door jullie plaatselijke sneeuw rollen van de lach, want in het zuiden hebben ze pas ècht sneeuw. Hier geen sleeënde ukkies en langlaufende volwassenen, maar het was wel beeldschoon vanochtend vroeg.

  Zoals je op de foto links ziet, hangen de bloembakken nog niet aan de railing, want er wordt weer windkracht 6 voorspeld. Ik ben het bakken erop, eraf, erop, eraf zat. Bovendien wil ik straks in maart/april de inhoud vervangen. Mijn eenjarigen zijn moe. Of gewoon heel erg dood. Daar kan ik me nú al op verheugen, op die nieuwe planten, ookal weet ik dat ik nog minstens drie máánden geduld moet oefenen. Het ligt uiteraard heel erg aan het weer wanneer ik ga planten; lente 2023 was waardeloos nat en koud en toen heb ik gewacht tot eind

april. 

Vlak voor de hagel losbarstte

Maar vergis je niet, wanneer in de namiddag de zon mijn balkon bereikt heeft, is het al 22° binnen en kost het geen moeite me te realiseren dat het rustig 38° kan worden in mijn flatje.

Gisteren was ik even bij mijn favoriete tuincentrum aan de Heindijk Info@tuincentrumvoorne.nl  om een mooie skimmia voor iemand te kopen en heb ik voor de lol even door het raam van hun achterste kas staan gluren. Daarin staan namelijk de vorstgevoelige planten te wachten totdat ze weer naar buiten kunnen. Ik weet hoe ze zich voelen.

Anyway, ik dwaal weer af. Mijn balkonbakken krijgen een nieuwe look: de vaste planten in de grote rolbakken krijgen een functie elders (nl in Hunky Dory) want in de rolbakken ga ik dit jaar weer de tomaten en komkommers zetten die het daarin afgelopen zomer zo ontzettend goed hebben gedaan en in de railingbakken komen de vrolijke eenjarigen die me door de zomervakantie op eigen balkon heen slepen.

Dat wordt weer zakken moestuingrond naar de 3e etage sleuren (en na afloop de hallen en lift schoonmaken) , maar dat heb ik er voor over. Ik denk weleens dat het moment waarop ik er geen zin meer in heb om mijn balkon vol planten te zetten, het moment is waarop ik beter alsnog kan emigreren naar the Outer Hebrides (weinig planten daar), om er mijn laatste dagen met local whisky te slijten in de plaatselijke pub met live muziek.

Ik wens je een fijn weekend!

146 - Here comes the sun, tadadadah

 Plotseling is het winter, compleet met ijs op mijn vijver en in de watervaten en, oh happy happy days, zon op maandag, dinsdag en woensdag.

Mijn schaatstijd is over

Kijk nou, die lucht! Ik was bijna vergeten hoe blauw eruit ziet. Ik kon bijna niet wachten om mijn grote takkenschaar te pakken en naar Hunky Dory te fietsen. Daar kreeg ik op mijn kop, want Leo had (heel aardig) mijn kranen open gedraaid zodat die watervaten niet uit elkaar barsten. Had ik gisteren natuurlijk zelf moeten doen...ik dacht dat het hier vlak bij zee zo'n vaart niet zou lopen. Nou, mooi wel, er hing een 2 cm dikke ijspegel aan mijn overlooppijpje. Okay, dat weet ik dan voor de volgende ijsperiode.

Het was heerlijk om eindelijk die verwilderde appelbomen te snoeien. Allemaal elkaar kruisende takken en opschot naast de hoofdstam. Er hingen ook takken over het gezamelijke pad. Een absolute no-no. Ik heb de mooiste rechte takken bewaard om mijn zomerplanten mee te stutten en de dikste stukken rondom mijn varen gelegd als een mini houtwalletje, in de hoop dat dit straks in de zomerdroogte helpt om haar blij te houden. Iedere keer wanneer ik haar gedurende de afgelopen zomer passeerde, fluisterde ze 'te droog voor mij, te heet voor mij' en dan kon ik haar vertellen dat ik ooit op het kustpad in Cornwall tussen bijna manshoge varens (bracken) door heb gelopen die helemaal niet zo zeurden over droog en heet, maar ze hield het stug vol.

IJspegel!

  Omdat ik van haar houd, vergeef ik het haar.

  De rest van de takken heb ik op de houthoop naast de vijver gelegd, waardoor die nu eindelijk met recht de naam hoop verdient. Tot nu toe was het een heel laag hoopje.

  Morgen pak ik dan het balkon aan, want dat ziet er ook zielig uit na die eindeloze regenbuien en stormen. 

  Even heel wat anders: er zijn nog steeds wat plaatsen over voor mijn opfriscursus Engels in Bibliotheek Hellevoetsluis. Dinsdagmiddag vanaf 13.30, start op 23 januari a.s. It is going to be fun, I promise!

De mini Narcissen komen al boven

Nu ik twee keer per week die bieb van Brielle www.bzhd.nl binnenloop om mede-

landers te helpen met hun Nederlands, heb ik pas goed door wat een geweldige multifunctionele ruimte dit

is. Eerder rende ik er zo snel mogelijk in en weer uit met een stapel boeken, maar nu geniet ik van de gezellige bedrijvigheid. Boekenleners, koffiedrinkers, laptoppers, taalcafébezoekers, digicafébezoekers, wachtende moeders en schoolkinderen van de Sint Leonardus, alles loopt door elkaar heen en dat bijt elkaar totaal niet. Wanneer ik donderdagochtend na het Taalcafé in de garderobe mijn jas ga halen, struikel ik wel meestal letterlijk over de kleuters, die als een kluwen vrolijke puppies op de grond zitten te worstelen met hun veters, maar dat vind ik alleen maar leuk. Ik hoop nog vóór mijn zeventigste oma te worden (No Pressure, darlings!), zodat ik nog de energie heb om leuke dingen met mijn kleinkinderen te doen. Maar ja, daar heb je als wanna-be oma natuurlijk niets over te zeggen en dat is maar goed ook.

Hard gewerkt 😁

En een spierpijn dat ik had na mijn snoeiuurtjes...niet te kort. Maar spierpijn door tuinieren is goede gezonde pijn, zei mijn horticultuurdocente vroeger al. Yes, mrs Harrington, absolutely mrs Harrington. Ik zie haar nog zó voor me: klein, mager, onveranderlijk in een grijze twin-set met parelketting op verstandige schoenen en superstreng-sarcastisch wanneer een van mijn klasgenoten door niet-gemaakt huiswerk hun Compositiae niet konden onderscheiden van hun Cinquefoil. Maar wanneer je je best deed, was ze een aardig mens. Toen ik voor een overgangstoets een bloemenkrans gefabriceerd had van uit voortuinen gejatte rozen, clematis en klimop zei ze "Very creative, dear" en gaf ze me een 'pass'. Het lijkt honderd jaar geleden.

Goed, ik wens je ondanks dat we back to basic grey zijn qua weer, een  heerlijk weekend!

  

99 - Vorst na regen, bepaald geen zegen

 De titel is weer een van die nutteloze gezegden die rondzwerven in de spelonken van mijn brein. Geen idee waar het vandaan komt, maar ik ben het er wel mee eens.

Januari 2023

 Want wat was het nat, de afgelopen tijd! Er is hier zóveel regen gevallen dat het op de parkeervakken in mijn straat niet meer wegzonk, dus de auto's stonden tot hun wieldoppen in het water. Puck vond dat superinteressant en wilde er iedere ochtend even naar gaan kijken. Wat zou er dan in zo'n hondekop omgaan he? Oh, kijk, veel water, zou er vis in zitten? Zoiets. Ze is dol op vis eten.

Opeens was dat water in ijs veranderd en ook dat vond ze de moeite van het onderzoeken waard. Ijs blijft vreemd spul voor mijn Antilliaanse dushi. Maar ik wilde snel naar Hunky Dory voordat de zon de rijp had doen smelten.

Ik was op tijd en kon wat mooie foto's maken. Maar tegelijkertijd dacht ik wel oh jeetje, alles weken lang kleddernat geweest en nu al twee nachten vorst er overheen, ik hoop dat mijn planten nu niet kapot vriezen. 

De narcissen strak in de knop

En hoewel mijn narcissen al heel ver boven de grond stonden, was ik een beetje teleurgesteld dat ik verder geen enkele bol kon ontdekken, terwijl ik er zóveel geplant heb in oktober/november.

De rabarber daarentegen liet al knoppen en zelfs een ontluikend blad zien. 

Het blijft een verrassing, die tuin van me. Bijna niets gaat zoals ik het me voorstel...

Rabarber

 In de kas had nu ook bijna alle peterselie het opgegeven, maar de snijbieten trokken zich nergens wat van aan en stonden frisgroen te pronken. Wat een die-hard is die plant! Ik oogst er al maanden van. Vanavond eet ik dus snijbiet. Ik snij het fijn, haal sommige nerven eruit wanneer ze te stug zijn en wok het met om het even welke andere groente ik die dag eet. Mijn kookkunsten voor mij alleen komen meestal neer op 'flikkermaarinskie', wat altijd een kleurrijk en vaak zeer smakelijk resultaat oplevert (en ik hoef nooit kliekjes weg te gooien, dus het is nog duurzaam ook). 

Snijbiet (chard)

Mocht je ooit bij mij eten: wanneer ik gasten heb, doe ik beter mijn best hoor, hoewel ook dan groenten de hoofdrol spelen. Vanavond bijvoorbeeld, maak ik empenadas, met alles erop en eraan, witlofsalade en rijst.

Het is nu 17.37 en nog niet helemaal donker, heerlijk! De lengende dagen zijn wat mij betreft het aantrekkelijkste van heel januari. Af en toe horen Puck en ik zelfs al een vroege vogel bij de eerste uitlaatronde om 06.00 (en nee, ik bedoel daarmee niet de arbeidsimmigranten die hier om die tijd in twee- of drietallen rondhangen op de parkeerplaatsen totdat ze opgehaald worden om naar hun werk te gaan. Ik zeg ze goedemorgen en ze zeggen allemaal na aanvankelijke aarzeling/verbazing op de eerste dag braaf goedemorgen terug. Eens een juf, altijd een juf!)

Wil je meer lezen, zoek me dan op Instagram@songsmith2962 en ik wens je een heel gezellig weekend!