Er wordt nog altijd een beetje meewarig lacherig gedaan over mensen die bomen als hun vrienden beschouwen. 
Ik kan me nog goed herinneren dat Prinses Irene toegaf bomen te knuffelen. Zo, dát was nog eens eccentriek! Tegenwoordig is het ietsjes minder beladen, ietsjes.
Als een kind met een, laten we het een uitdagende jeugd noemen, kwam ik er al heel jong achter dat de nabijheid van bomen mij rust geeft. Ik heb dus ook een behoorlijk deel van mijn jeugd in bomen doorgebracht. Geen boom was mij te hoog. En de beste bomen hadden een grote kruin, want dan zat je daar onzichtbaar in een groene ruisende kamer. Naast mijn huis stond een rij oeroude knotwilgen, sommigen volkomen hol maar toch nog levend. Uitstekende klimbomen, met als bonus dat er ieder voorjaar een paartje steenuiltjes in broedde. Hun schrille roep was een constante achtergrondzang bij mijn jeugd, samen met de harde plonzen van de ratten die zich bij mijn nadering in de sloot uit de voeten maakten. Toen was mijn lievelingsboom een beuk (niet om in te klimmen trouwens, die gladde stam gaf weinig houvast). Inmiddels is dat veranderd in een Japanse esdoorn.
Op mijn tuin heb ik vijf appelbomen, een pruikenboom(pje) en een mini-knotwilg. Maar die esdoorn komt er beslist ook. De vorm van de boom, de kleur van de bladeren, niets mooier dan dat. Ik ga het gewoon proberen. En ik ga ook een hazelnoot en een meidoorn zetten.
Grote, echt grote bomen kunnen niet vind ik. Het is een volkstuin, geen arboretum. Anders plantte ik een ginkgo en een sequioa, een eik en een ceder, ik zweer het. Nu doe ik het met mijn mini boompjes. En ze zijn me allemaal lief.
En wat doet die kerstboom bovenaan dit blog? Simpel. Al die lockdownshit zorgde voor een onbedwingbare behoefte vroeger dan ooit mijn huiskamer vol te zetten met lichtjes. En een echte ouderwetse boom met kluit. "Die IS al dood hoor, " verzekerde de verkoper me (goede reklame voor je product?). Op mijn protest dat ik al 3 kerstbomen met kluit levend en wel in mijn oude tuin had staan, haalde hij zijn schouders op, overtuigd van zijn gelijk. Dus ik heb mijn kerstboompje teder toegesproken en beloofd dat hij op 27 december naar mijn tuin gereden wordt, dead or alive. Liefst levend, uiteraard. Maar indien half- of helemaal dood, dan gaat hij toch de grond in voor zijn tweede leven als vogelvoerboom.
Ondertussen praat ik tegen hem (gaat in één moeite door met praten tegen mijn hond, die wel een beperkte woordenschat heeft, maar toch nog groter dan de kerstboom) en zorg ik voor water en een constante temperatuur.
Goed. Verlaat ik je nu met een laatste filosofische opmerking van mijn hond: "Botje, lekkers, plasje doen!"
Meer over mijn tuinen op Instagram @songsmith2962
