150 - My cherished Hellebores

Een plant waar ik niet omheen kan, omdat ze zo lekker vroeg in het seizoen bloeit, is de Helleborus.

Helleborus 'Peach'

  Niet dat ik eromheen wil, want ik ben er dol op! De plant op de foto links staat nu naast de kikkerpoel en bloeit zoals je ziet. Ze heeft drie jaar op mijn balkon gestaan en is langzaam van prachtig perzikkleurig getransformeerd naar gewoon rose. Ook mooi. Dat overkomt me wel vaker, dat een dure (want bijzondere) kleur teruggaat naar de oorsprong. Hoewel ik het niet heel erg vind, voel ik me wel altijd een beetje genept.

  De Helleborus is van het geslacht nieskruid, en familie van de ranonkel. Bijna iedereen kent wel de witte variant die je zelfs in de supermarkt kunt kopen, Helleborus niger. 

Mijn Helleborus niger bloeit ook

 Daarvan zijn verschillende soorten, hoewel ze allemaal erg op elkaar lijken. Het verschil zit vaak in de lengte van de steel en of de bloemen erg naar beneden hangen (zodat je het hart niet kunt zien en dat is nu juist het meest aantrekkelijke deel). Deze plant komt van nature niet in ons land voor, alle soorten zijn in eerste instantie ingevoerd vanuit de Balkan of van nog verder weg.

Mijn Helleborus niger 'Mont Blanc'

In Meeuwenoord weet ik een grote pol te staan van een oervariant, Helleborus argutifolius (foto rechts onder). De plant heeft, wanneer je er erg dichtbij komt, een onaangename lucht, zeer aantrekkelijk voor honden trouwens, ze piesen er allemaal overheen. Puck is er dol op.

Er is nog een stinky soort, Helleborus foetidus (fetid betekent smerige lucht in het Engels), zelfde verhaal; ruikt echt niet lekker en wordt hier Stinkend Nieskruid genoemd.  Maar ik vind haar wel stoer, en bovendien is ze een plant die door vroeg in het seizoen uitvliegende bijen wordt bezocht, dus nuttig. De plant bevat helleborin, wat huid-en slijmvliezen irriteert, handschoenen aan dus!

Helleborus argutifolius

Even terzijde, ik tuinier altijd met handschoenen aan. Er zijn zóveel planten wiens sap kan irriteren, of die zelfs giftig zijn, dat het m.i. verstandig is. Bovendien werd ik vroeger op mijn horticultuurschool gewaarschuwd voor altijd in de grond aanwezige sporen van tetanus en dat is een ziekte waarmee je niet moet spotten! Het was honderden jaren lang één van de twee meest gevreesde ziektes in West-Europa, de andere was lepra. Ik bedoel maar. Een tetanusinjectie was verplicht als je op die school wilde. Gemene rotprikken, je moest er twee, au.

Dus: het staat ontegenzeggelijk sexier met je blote handen in de aarde, maar luister nou maar naar tante Renée en doe je handschoentjes aan. En daarmee eindigt deze les. 

Honderdvijftigste blog...vraagt om een feestje. Ik wens je een heerlijk weekend.

50 - Helleborus, het licht in de duisternis

 Iedereen heeft het altijd over sneeuwklokjes als eerste lenteboden, maar dat klopt echt niet hoor! 

Het is de Helleborus die letterlijk licht geeft in onze donkere, sombere januari-tuin.

Je kunt rustig stellen dat ik verliefd ben op deze planten. Iedere winter koop ik wel een paar nieuwe. Veel witte, want die lichten zo lekker op, ook tijdens regen. En voor een winterblueslijder is dat lichtpuntje essentieel om januari/februari door te komen zonder me met boek en bier (de Twee B's) in mijn kamer te verstoppen als Mol in zijn hol.

Deze had zelf al weinig groen

Maar gelukkig is er dan deze winterroos die me er doorheen sleept met haar frisse bloemen tussen glanzend groen blad. Het is tegenwoordig trendy om dat blad te verwijderen, maar ik ben daar erg voorzichtig mee, alleen als zo'n takje echt de bloem verbergt, anders niet.

En er zijn veel meer kleuren. Ik heb ook een (hele dure) abrikoos-rose op mijn balkon staan, waarvan ik me nu afvraag of ze weer abrikooskleurig opkomt of nu gewoon rose. Spannend! 

Na de bloei verleden jaar begon ze te kwijnen, ze bleek ongelofelijk 'potbound' te zijn ( hoe noem je dat? Ik bedoel het was alleen maar wortel in die pot, geen aarde meer te zien) en toen heb ik haar tot op 10 cm afgeknipt en heel hard gehoopt dat ze het zou redden. En kijk, ze doet het weer prima, de knapperd.

Helleborus behoort tot dezelfde familie als de boterbloem en is even optimistisch en sterk en heeft weinig last van ziekten en...heel fijn, slakken lusten geen helleborussen. Er is ook een stinkende variant, Helleborus foetidus, die ik persoonlijk superstoer vind en dus gewoon in mijn tuin zet. Het valt best wel mee met die lucht hoor, het is niks vergeleken met katerpies. En voordeel van deze stoere variant is dat hij het ook goed doet in schaduw.

Heeft deze plant dan helemaal geen nadelen? Mwah. Sommige soorten laten hun bloemen nogal hangen, dus dan moet je zelf even zo'n stengel optillen om te zien hoe prachtig ze zijn. 

Er zijn lelie-blanke witte, gespikkelde, rose, gele, abrikoos-rose,  paarse, gestreepte en groene. Ze fleuren zo'n kale natte wintertuin al op voordat de eerste sneeuwklok bloeit, dus voor mij zijn het winnaars!

Ondertussen lopen mijn vroege stekken in de kas al uit en ben ik superblij met de in oktober gezaaide verbena bonariensis, die er geweldig bij staat. Vandaag zaai ik Thunbergia alata en pot ik mijn uitgelopen aardappels op. Te vroeg, volgens veel van mijn Instagram moestuinvrienden, maar het is dit of ze weggooien, want ze begonnen zelf uit te lopen. We gaan het zien, tuinieren is soms blind vertrouwen op dat het wel goed komt.

Wil je meer lezen over mijn tuinen, ga dan naar Instagram @songsmith2962