153 - Thank Chloris, enough energy to garden!

 Nee joh, heeft niets te maken met Glorix toiletverfrisser, Chloris is de Griekse godin van de lente en lentebloemen. De Romeinen noemden haar Flora (kijk, dat zit vast al wat meer in je comfort zone). Aangezien ik deze week eindelijk weer de puf had om te snoeien in Hunky Dory, vond ik een klein dankgebedje wel op zijn plaats.

Mooi he?!

   De Grieken waren er nou eenmaal eerder dan de Romeinen en ik heb net Stephen Fry's 'Heroes' gelezen, vandaar (niet aan beginnen als je allergisch bent voor Griekse mythologie!).

Het was droog, maar grijs, typisch lenteweer dus en ik moest nodig beginnen aan dat snoeiwerk dat ik noodgedwongen al weken had laten sloffen. Wanneer je er een tijd niet geweest bent, zie je pas goed hoe hard alles weer uitloopt! Om mijn Narcissen hun ereplaats te gunnen, ben ik begonnen bij de voorkant van de kas en heb ik alle dorre stengels van de Verbena bonariensis daar weggeknipt. Die stengels zijn hol en vierkant, eigenlijk heel handig om een insectenhotel mee te maken, dus dat heb ik gedaan. De rest van de stelen  heb ik kleingeknipt en in mijn bed gestrooid, instant mulch. Behalve een paar flinke blaren (niks meer gewend en mijn leren handschoenen zijn versleten, die plastic dingen zijn duidelijk niet dik genoeg) heb ik er een heerlijk tevreden gevoel aan overgehouden.

Sneeuwklokjes langs de Veste

Zo'n ochtendje op de tuin geeft onmiddellijk energie en zin om weer van alles te proberen. Die energie had ik overigens hard nodig, want mijn kikkerpoel lag vol met blad van de bomen langs de Langesingel en het 'snot' is door het gebrek aan vorst deze winter vrolijk doorgegroeid. Mocht er een kikker in overwinterd hebben, dan kan het arme beest nauwelijks boven water komen, zóveel troep ligt er in. Daar moest dus wat aan gebeuren! Maar mijn Helleborus staat ernaast te pronken, prachtig. Ik kreeg drie stekken van de Prikneus (Silene coronaria) van buurman Hans, die ik daar ook geplant heb. Ik hoop dat het witte zijn, maar okay, die felroze zijn wel erg vrolijk.

Look at me!

   De Silene zaait zichzelf behoorlijk uit, maar dat mag van mij. Ik ben dol op planten met grijsbehaarde stengels/bladeren, geen idee waarom.

   Andere buurman Leo troonde me mee naar zijn al uitlopende aardappelen, waardoor ik meteen zin kreeg om zelf ook weer aan de aardappels te beginnen. Dit jaar ga ik ze in groeizakken zetten, kijken of dat beter werkt dan in de kasgrond, die niet zo best is. Bovendien werd ik verleden zomer gek van het onkruid in de kas, daar was gewoon niet tegen aan te wieden...Het is een zaadjes wegschietend klaverachtig onkruidje (deze verdient zijn naam!), lief om te zien, maar allemachtig wat een zooi. Ik had het gevoel dat hoe meer ik wiedde, hoe meer van dat spul er op kwam. Leo had ontzettend lief mijn hoge uitlopers van de appelbomen gesnoeid; ik had ze op mijn snoeidag laten zitten, omdat ik niet meer op de hoge ladder durf. Eén keer goed vallen en een half jaar ellende heeft me valangst bezorgd waar ik nog niet vanaf ben. 

 Aan de positieve kas-kant: deze week heb ik al twee keer mijn eerste verse veldsla uit de kas geplukt. Dat is zooooooo bevredigend! En lekker.

Rozemarijn in bloei

Ik had in oktober mijn uit zijn krachten gegroeide Rozemarijn overgezet van de kruidenbak op het balkon naar de tuin en zag tot mijn grote vreugde dat ze deze verhuizing overleefd heeft en nu bloeit. Daar kunnen de vroegste hommels dan fijn van profiteren. Aankomende week schijnen we goed lenteweer te krijgen, joepie, dan ga ik de overige balkonplanten overzetten. Na een paar jaar balkon knappen ze enorm op van een verhuizing naar volle grond.

Goed. Ik wens je een heerlijk lenteweekend!

149 - Hurray! Spring has sprung yet again😅

 By the time you read this, it is February, a leap year no less. One more extra winter day to contend with until Spring.

Absoluut!

  Oh! Sorry! Kijk, zo werkt mijn hoofd dus... Zojuist heb ik een Amerikaanse docu zitten terugkijken over een voedselbos in Missouri en dan denk (en schrijf) ik naadloos verder in het Engels. Kan ik niks aan doen, ik heb hier al last van sinds 1976. En ja, ja, ja, ik weet donders goed dat 'men' dit aanstellerige bullshit vindt of erger, maar 'men' kan wat mij betreft een prachtige boom opzoeken en erin gaan zitten hoor. Zoals het lied gaat: I am what I am.

Overigens een prachtig concept, zo'n voedselbos. Dat stel had 5 ha grond en plantte 1000 bomen, allerlei soorten, maar voornamelijk met eetbare vruchten, waaronder pecans (Oh! Pecans! Yum!). Ook kweekten ze hun eigen paddestoelen, kruiden, hadden ze veel soorten bessenstruiken, een grote moestuin, een joekel van een vijver en deden ze aan foraging. Maar wel met een lange termijnvisie, hun bos was nu nog een verzameling stokken die ze tegen de reeën moesten beschermen. Als ik 40 jaar jonger was, dan wist ik het wel!

Mijn kamerjungle

Op de foto rechts een klein deel van mijn eigen bos.

Over de grote Cycas heb ik al een keer geschreven, maar inmiddels is hij zo groot dat ik er om heen moet lopen wanneer ik naar de badkamer wil. Een plant met een middellijn van 1.30m in een kamer van 4x4m is iets om rekening mee te houden. Volgens Alys Fowler doet hij er 100 jaar over om een stam van 6m rond te krijgen, dus voorlopig hoef ik niet te verhuizen, maar toch groeit hij me letterlijk boven het hoofd. Ik denk al na over zijn volgende plaats, want die kast wordt te krap.

De klimplant ernaast, een Philodendronsoort vermoed ik (geen label), kreeg ik als stek met drie bladeren. Inmiddels heeft hij uitlopers van 1m die zich door de Cycas en langs Merlijn slingeren. (Merlin is een druïde die een tijd in een boom woonde, of - andere versie- in een boom gevangengezet werd d.m.v. een kwade toverspreuk. My kinda guy, dus).

Composthopen in bedrijf

  Wéér afgedwaald! DE TUIN

  Vanochtend vroeg composthoop nr 1 gekeerd. Hier heb ik 2 jaar lang alle dorre stengels op gegooid (zie composthoop nr 2). Niet te geloven hoe weinig compost er uiteindelijk overblijft.  Maar wát er over is, is prachtig. Zodra Hunky Dory iets minder zompig is, ga ik het uitstrooien op een bed. Scheelt me weer 1 zak koop-compost, lol. 

  Het was wel even slikken door hoe nat alles is. Bij mij viel het voor de vorst nog erg mee, maar ja, 2x 1000L water erover heeft mijn planten verzopen. Positief blijvend (zucht) gezien is de kans dat de planten het overleven groter dan de ellende van twee door uitzettend ijs gescheurde watervaten. Hoop ik! Volgens guru Monty staat zijn tuin ieder voorjaar onder 20cm water 

en maakt dat de tuin niets uit. Fingers crossed!

De eerste! En vroeg!

Kijk nou toch naar mijn Narcissen, zijn ze niet super cool? Die greppel walkant is een topplek voor bollen. Ik had ze nog niet in bloei verwacht, dus mijn hart sprong op toen ik ze zag. Volgende week zijn het er genoeg voor een bosje voor thuis.

En de kanjer in de kas op de foto hieronder links bloeit ook. Kortom: we gaan de goede kant op! Mijn volgende klus is het snoeien van de vlinderstruiken.

Cyclaam

  Vanochtend hoorde ik op drie plekken spechten roffelen. Veel plezier 

  dit weekend!

103 - Snoeien, snoeien en...snoeien!

 Vanochtend scheen de zon (hoera!) en was ik al om 09.00 gewapend met mijn snoeischaar. Ik moest het hek van het slot doen, want het was maar 3 graden en zondag bovendien. Maar ik kon niet wachten om mijn bedden onder handen te nemen, eindelijk!

Mijn mini-narcissen

 Die verdroogde vaste planten waren me al weken een doorn in het oog, maar het bleef maar waardeloos weer en ik kon gewoon de moed niet opbrengen om die natte zooi te gaan kortwieken. Bovendien had ik me voorgenomen te wachten, voor de overwinterende insekten.

De verhoogde bakken waren als eerste aan de beurt. Alles was dor en bruin behalve de roos, die zelfs al jonge blaadjes had en de groene verse scheuten van de drie Kaapse lelies die al 5 cm boven de grond stonden. Maar verder...ik kan meestal niet geloven dat daar ooit nog leven verschijnt, hoewel ik toch echt wéét dat het zo is.

Een wonder, eigenlijk, zo'n plant die uitbundig bloeit, afsterft en dan het jaar daarop opnieuw gaat groeien en bloeien.

De grote narcissen in de walkant

Daarom hou ik ook zo van vaste planten, je hebt er wel 'even' werk aan, maar dan heb je ook wat. 

En werk had ik, hoor. Het opruimen van één bed (ik heb er 6) kostte me 3 uur, in de zon met toenemende Noordenwind die me heel irritant voortdurend mijn sjaal in mijn gezicht zwiepte. De knipspieren van mijn rechterarm (niks meer gewend na de winter) begonnen toen te protesteren, dus ben ik naar de kas vertrokken om maar weer eens snijbiet en peterselie te plukken.

In mijn ene nieuwe verhoogde groentenbed heb ik wat sjalotten gepoot, maar verder wacht ik nog heel even met poten en zaaien. Hoewel, dat is niet helemaal waar: thuis heb ik drie hangbegoniaknollen in mijn binnenkweekkasje gepoot. Die zijn bedoeld voor op mijn balkon.

Moedige sneeuwklokjes

 Dat balkon ziet er óók vreselijk uit, ik hoef me deze vakantie in elk geval niet te vervelen! De meeste vaste planten daar ga ik naar Hunky Dory verhuizen in plaats van ze verse aarde te geven in de bakken. Die plantenbakken zijn na één jaar een en al wortel, is mijn ervaring. Dus mogen de planten verder hun ding doen in de volle grond (vinden ze echt lekkerder) en dan zet ik weer ukkies, al of niet zelfgekweekt, in de bakken. Houd me van de straat.

Nog even en dan is alles groen!

Zijn jullie al begonnen in je tuin? Ik loop iedere dag met Puck langs een aantal tuinen in de wijk die er al heerlijke fleurig bijliggen door de vele bloeiende bollen en primulas. Ik zal eens heel brutaal vragen of ik er een foto van mag maken.

Ondertussen wens ik je een heel gezellige zonnige zondag!

Je vindt meer over mijn tuinen op Instagram@songsmith2962 

102 - Jeukende handen en grote bla(de)ren!

 Na zo'n heerlijke zonnige dag als een paar dagen geleden, waarop je de lente gewoon kunt ruiken (en ik de eerste vlinder zag!), valt het dubbel zo hard tegen als het weer omslaat naar de gebruikelijke harde wind en regen.

Mijn tuinnarcissen

 Maar het is nog steeds februari, dus grijze luchten met wind en regen zijn de norm, helaas.

Ik ben nu in het stadium waar ik erg ongeduldig begin te worden en die zon wel uit de lucht kan kijken. 

Hunky Dory is momenteel een woestenij van bruine vaste planten, ik kan niet wachten om de snoeischaar erin te zetten, maar wachten zal ik. Want ik wil de insekten zoveel mogelijk helpen en hun de schuilplaats nog niet ontnemen zolang het nog steeds vriest in de nacht. 

Toch zijn er opvallende lichtpuntjes tussen al dat dorre bruin. In de droge walkant van de greppel staan de narcissen al vol in bloei en ze ruiken heerlijk. En tussen de groepjes planten staan kleine kluitjes sneeuwklokjes. Geen hele tapijten, zoals in mijn oude tuin, maar wat niet is, gaat nog komen, ik hoef alleen maar geduld te hebben (niet mijn sterke punt, zie boven...)

Mijn begonia ziet eruit als een alien

Ook de artisjokken met hun enorme zilvergrijze bladeren vallen nu enorm op. En dat terwijl ik verleden jaar twijfelde aan hun succes. Het heeft me doen besluiten dat ik er meer wil, want ze vinden mijn grond dus toch wel okay en ze brengen structuur in mijn tuin, iets dat de tuin hard nodig heeft. 

De artisjokken in november

Bovendien ben ik gek op grootbladige planten.  Gunnera (onmogelijk hier), Fatsia, Musa, Rabarber, Canna, Datura, Koningsvaren (niet op mijn klei, helaas), het kan me niet groot genoeg zijn. Thuis heb ik een flinke begonia die periodiek gekortwiekt moet worden omdat hij anders de toegang tot mijn huis verspert.

Over Datura gesproken: de twee witte die ik in mijn kas had, hebben flink wat zaad in de rondte geschoten, dus ik ben benieuwd wat er op gaat komen. Het zijn dorstige planten en nog giftig ook, maar zo mooi!

Volgens mijn tuinalmanac zijn de kikkers nu terug aan het komen in de poelen om te paren. Ik hoop dat ik wat kikkervisjes mag verwelkomen deze lente. In ieder geval is vanochtend een van het koppeltje scholeksters dat al twee jaar op het platte dak van de flat tegenover mij heeft genesteld, teruggekomen van ver weggeweest. Dat is altijd een hele happening. Eerst hoor ik een bijna hysterisch gekrijs, dan zie ik de vogel een aantal scheervluchten over het dak doen, daarna landt hij/zij en schudt de veren op. Waarna er nog wat luide schreeuwen volgen. Ik hoop dat de partner snel arriveert. Verleden jaar was het weerzien ontroerend: een hoop gekrijs van beiden, het wijfje zat al op het dak, het mannetje vloog zijn juichende rondjes, landde toen bovenop haar en deed meteen een wip. Twee seconden, toen er af, een hoop nonchalant verengeschud en een 'hoe was jouw reis?', 'oh, goed hoor' en dat was dat.

Dan doen wij toch onmogelijk ingewikkeld.

Meer op mijn Instagram@songsmith2962  . Fijn weekend!