Na zo'n heerlijke zonnige dag als een paar dagen geleden, waarop je de lente gewoon kunt ruiken (en ik de eerste vlinder zag!), valt het dubbel zo hard tegen als het weer omslaat naar de gebruikelijke harde wind en regen.
 |
| Mijn tuinnarcissen |
Ik ben nu in het stadium waar ik erg ongeduldig begin te worden en die zon wel uit de lucht kan kijken.
Hunky Dory is momenteel een woestenij van bruine vaste planten, ik kan niet wachten om de snoeischaar erin te zetten, maar wachten zal ik. Want ik wil de insekten zoveel mogelijk helpen en hun de schuilplaats nog niet ontnemen zolang het nog steeds vriest in de nacht.
Toch zijn er opvallende lichtpuntjes tussen al dat dorre bruin. In de droge walkant van de greppel staan de narcissen al vol in bloei en ze ruiken heerlijk. En tussen de groepjes planten staan kleine kluitjes sneeuwklokjes. Geen hele tapijten, zoals in mijn oude tuin, maar wat niet is, gaat nog komen, ik hoef alleen maar geduld te hebben (niet mijn sterke punt, zie boven...)
 |
| Mijn begonia ziet eruit als een alien |
Ook de artisjokken met hun enorme zilvergrijze bladeren vallen nu enorm op. En dat terwijl ik verleden jaar twijfelde aan hun succes. Het heeft me doen besluiten dat ik er meer wil, want ze vinden mijn grond dus toch wel okay en ze brengen structuur in mijn tuin, iets dat de tuin hard nodig heeft.
 |
| De artisjokken in november |
Bovendien ben ik gek op grootbladige planten. Gunnera (onmogelijk hier), Fatsia, Musa, Rabarber, Canna, Datura, Koningsvaren (niet op mijn klei, helaas), het kan me niet groot genoeg zijn. Thuis heb ik een flinke begonia die periodiek gekortwiekt moet worden omdat hij anders de toegang tot mijn huis verspert.
Over Datura gesproken: de twee witte die ik in mijn kas had, hebben flink wat zaad in de rondte geschoten, dus ik ben benieuwd wat er op gaat komen. Het zijn dorstige planten en nog giftig ook, maar zo mooi!
Volgens mijn tuinalmanac zijn de kikkers nu terug aan het komen in de poelen om te paren. Ik hoop dat ik wat kikkervisjes mag verwelkomen deze lente. In ieder geval is vanochtend een van het koppeltje scholeksters dat al twee jaar op het platte dak van de flat tegenover mij heeft genesteld, teruggekomen van ver weggeweest. Dat is altijd een hele happening. Eerst hoor ik een bijna hysterisch gekrijs, dan zie ik de vogel een aantal scheervluchten over het dak doen, daarna landt hij/zij en schudt de veren op. Waarna er nog wat luide schreeuwen volgen. Ik hoop dat de partner snel arriveert. Verleden jaar was het weerzien ontroerend: een hoop gekrijs van beiden, het wijfje zat al op het dak, het mannetje vloog zijn juichende rondjes, landde toen bovenop haar en deed meteen een wip. Twee seconden, toen er af, een hoop nonchalant verengeschud en een 'hoe was jouw reis?', 'oh, goed hoor' en dat was dat.
Dan doen wij toch onmogelijk ingewikkeld.
Meer op mijn Instagram@songsmith2962 . Fijn weekend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten