Gedwongen stilzitten is dus duidelijk niet mijn ding.
Nu het grote vallen 12 dagen geleden is, en de pijn vervelend maar dragelijk is, leer ik mezelf weer een stukje beter kennen. Ik ben er niet voor gemaakt om niets te doen. Dat ik dat pas op mijn bijna 63e ontdek, komt vast doordat ik altijd te actief ben om mezelf tijd te gunnen daarover na te denken.
Mijn balkontuin schreeuwt om aandacht en ik zit erbij en kijk ernaar, vreselijk! Gelukkig heeft een vriendin de hostas en goudsbloemen onder handen genomen, want de uitgebloeide bloemen stonden in de bakken als doodgravers op een dance party.
Maar ook de minirozen zijn dood, verschrompeld door die storm van verleden week, en die zielige bruine massa doet pijn aan mijn ogen. Misschien dat ik morgen energie kan vinden ze één voor één af te knippen.
Vanochtend heb ik moeizaam lopend de hele boel water gegeven. Gieter onder de kraan, vol laten lopen, voorzichtig over de drempel, met links gieten, en herhaal. Wat me normaliter 15 minuten kost, duurde nu drie kwartier.
Maar: de begonias stralen, de verbena heeft een massa bloemen en de onlangs gekortwiekte salvia bloeit alweer volop. De oost-indische kers in de railingbak is al zaaddozen aan het maken. Eigenlijk moet die eruit en iets nieuws er in, maar dat gaat uiteraard niet lukken. Ik ga er wel met mijn rug naar toe zitten!
PS mijn achterbuurman op de tuin heeft kippen. Dit zijn de mijne, chickens on the wall. Instagram @songsmith2962 en @grashoffr Sorry voor de slechte foto, ik krijg hem niet meer verwijderd, zucht.
English
This forced sitting on my butt is not for me.
Now the great fall was 12 days ago, and the pain is a drag but bearable, I get to know myself a bit better. I am not suited to doing nothing. Why this only occurs to me when almost 63, must be because I was always too active to think about it.
My balcony garden is screaming for attention and I just sit there, awful!
Thankfully a friend dead-headed the hostas and marigolds, because those spent blooms stood in their planters like mourners at a dance party.
But my mini roses are dead, shriveled by last week's storm, and that sad brown mass hurts my eyes. Perhaps I can find the energy tomorrow to cut them back, one by one.
This morning I watered the plants, tottering. Watering can under the tap, wait, carry it across the threshold carefully, water with my left hand, and repeat. What normally takes 15 minutes now takes three quarters of an hour.
But: the begonias shine, the verbena is gorgeous, and the cut back salvia is blooming again. The Nasturtiums in the railingplanter are a mass of seedheads though. It should be replaced, but obviously that is impossible. I'll turn my back to it.
PS my neighbour at the allotment keeps chickens. Mine are on my wall. Sorry for the bad photo, it doesn't want to be deleted, sigh.
Instagram @songsmith2962 and @grashoffr
