146 - Here comes the sun, tadadadah

 Plotseling is het winter, compleet met ijs op mijn vijver en in de watervaten en, oh happy happy days, zon op maandag, dinsdag en woensdag.

Mijn schaatstijd is over

Kijk nou, die lucht! Ik was bijna vergeten hoe blauw eruit ziet. Ik kon bijna niet wachten om mijn grote takkenschaar te pakken en naar Hunky Dory te fietsen. Daar kreeg ik op mijn kop, want Leo had (heel aardig) mijn kranen open gedraaid zodat die watervaten niet uit elkaar barsten. Had ik gisteren natuurlijk zelf moeten doen...ik dacht dat het hier vlak bij zee zo'n vaart niet zou lopen. Nou, mooi wel, er hing een 2 cm dikke ijspegel aan mijn overlooppijpje. Okay, dat weet ik dan voor de volgende ijsperiode.

Het was heerlijk om eindelijk die verwilderde appelbomen te snoeien. Allemaal elkaar kruisende takken en opschot naast de hoofdstam. Er hingen ook takken over het gezamelijke pad. Een absolute no-no. Ik heb de mooiste rechte takken bewaard om mijn zomerplanten mee te stutten en de dikste stukken rondom mijn varen gelegd als een mini houtwalletje, in de hoop dat dit straks in de zomerdroogte helpt om haar blij te houden. Iedere keer wanneer ik haar gedurende de afgelopen zomer passeerde, fluisterde ze 'te droog voor mij, te heet voor mij' en dan kon ik haar vertellen dat ik ooit op het kustpad in Cornwall tussen bijna manshoge varens (bracken) door heb gelopen die helemaal niet zo zeurden over droog en heet, maar ze hield het stug vol.

IJspegel!

  Omdat ik van haar houd, vergeef ik het haar.

  De rest van de takken heb ik op de houthoop naast de vijver gelegd, waardoor die nu eindelijk met recht de naam hoop verdient. Tot nu toe was het een heel laag hoopje.

  Morgen pak ik dan het balkon aan, want dat ziet er ook zielig uit na die eindeloze regenbuien en stormen. 

  Even heel wat anders: er zijn nog steeds wat plaatsen over voor mijn opfriscursus Engels in Bibliotheek Hellevoetsluis. Dinsdagmiddag vanaf 13.30, start op 23 januari a.s. It is going to be fun, I promise!

De mini Narcissen komen al boven

Nu ik twee keer per week die bieb van Brielle www.bzhd.nl binnenloop om mede-

landers te helpen met hun Nederlands, heb ik pas goed door wat een geweldige multifunctionele ruimte dit

is. Eerder rende ik er zo snel mogelijk in en weer uit met een stapel boeken, maar nu geniet ik van de gezellige bedrijvigheid. Boekenleners, koffiedrinkers, laptoppers, taalcafébezoekers, digicafébezoekers, wachtende moeders en schoolkinderen van de Sint Leonardus, alles loopt door elkaar heen en dat bijt elkaar totaal niet. Wanneer ik donderdagochtend na het Taalcafé in de garderobe mijn jas ga halen, struikel ik wel meestal letterlijk over de kleuters, die als een kluwen vrolijke puppies op de grond zitten te worstelen met hun veters, maar dat vind ik alleen maar leuk. Ik hoop nog vóór mijn zeventigste oma te worden (No Pressure, darlings!), zodat ik nog de energie heb om leuke dingen met mijn kleinkinderen te doen. Maar ja, daar heb je als wanna-be oma natuurlijk niets over te zeggen en dat is maar goed ook.

Hard gewerkt 😁

En een spierpijn dat ik had na mijn snoeiuurtjes...niet te kort. Maar spierpijn door tuinieren is goede gezonde pijn, zei mijn horticultuurdocente vroeger al. Yes, mrs Harrington, absolutely mrs Harrington. Ik zie haar nog zó voor me: klein, mager, onveranderlijk in een grijze twin-set met parelketting op verstandige schoenen en superstreng-sarcastisch wanneer een van mijn klasgenoten door niet-gemaakt huiswerk hun Compositiae niet konden onderscheiden van hun Cinquefoil. Maar wanneer je je best deed, was ze een aardig mens. Toen ik voor een overgangstoets een bloemenkrans gefabriceerd had van uit voortuinen gejatte rozen, clematis en klimop zei ze "Very creative, dear" en gaf ze me een 'pass'. Het lijkt honderd jaar geleden.

Goed, ik wens je ondanks dat we back to basic grey zijn qua weer, een  heerlijk weekend!

  

104 - Venus, Jupiter en groene hooligans

 Kijk jij weleens omhoog?

Naast de vijver

Ik iedere dag, meerdere keren, en net zo vaak vervloek ik de lichtvervuiling waar wij hier in Brielle last van hebben. De kassen, de industrie, straatverlichting en dan staat er ook nog eens een flat van 4 verdiepingen voor mijn neus. Ik mag blij zijn als ik ergens een paar zwakke sterren kan ontwaren. 

Maar opeens waren ze daar: twee heldere lichten, keurig opgelijnd, nachten lang precies voor mijn raam. Nu vind ik het leuk om naar de lucht te kijken, maar mijn kennis is rudimentair, dus ik was Helga van Leur zeer erkentelijk voor het uitleggen dat ik naar Venus en Jupiter keek. Zij had het nota bene voor elkaar gekregen ook de manen op haar foto te krijgen, dan gebruikt ze vast geen Samsung mobiel van jaren terug... Ik heb geen foto om je te laten zien, totaal niet te doen. Maar ik heb er zeker van genoten! 

Bijna alles gekortwiekt

Hoe kom ik hier nou op? Omdat het me, al snoeiend, inviel dat tuinierders meestal hun blik op de grond gericht hebben. Ik ook hoor, ik kijk naar mijn natte koude grond, naar de opkomende Nigellas (die wel! O-ver-al!), naar de voorzichtig uitlopende Verbena, naar de Hemelsleutels met hun snoezige verse rozetten, naar de dunne Alliumsprieten, naar de spichtige Crocosmiasprieten in de tinnen bakken en naar het jonge groen van mijn rozen.

En naar het raaigras, de distels en andere groene hooligans die al welig tieren.

Mijn drie eucalyptussen zijn bruin. Oh dear. Zouden ze het overleefd hebben? Maar mijn Pinus Silver Crest is twee keer zo hoog als toen ik hem een jaar geleden plantte en ook de Thuja ziet er best tevreden uit. 

"Het loopt meestal wel uit, hoor" stelde mijn buurman met meer dan 40 jaar moestuinervaring op de tuin me gerust. Om in één adem door te vertellen dat al zijn aardbeienplanten weleens bevroren waren, geen aardbei kwam er aan dat jaar.  Nou ja, voorlopig kan ik me uitleven op het snotvrij maken van de kikkerpoel, want mocht er nu een kikker in komen dan raakt hij of zij subiet de weg kwijt, laatstaan dat de partner gevonden kan worden in die groene smurrie! En op het schoonmaken van de kas, die alleen nog wat snijbiet en peterselie bevat en heel veel klaver. 

Op het oog lege bakken...

Het is maart en ik mag gaan zaaien van mezelf, dus die kas moet netjes. Dat is geen straf, want het is daar in het zonnetje al zo lekker dat de muts en jas uit kunnen. Als mijn andere buurman tenminste niet aan het stoken gaat; vanochtend werd ik binnen 5 minuten volkomen uitgerookt en voelde ik me net een haring in een rookton.

Ik heb de Cannas van het balkon al overgebracht naar de kas, want die krijgen daar hun tweede leven. Het bezoek aan de Hortus Botanicus in Leiden heeft me doen besluiten een deel van de kas te gaan gebruiken voor planten met grote bladeren. Waarom? Omdat ik er blij van word.

Lees meer over mijn tuin en op Instagram@songsmith2962  . Fijn weekend!

103 - Snoeien, snoeien en...snoeien!

 Vanochtend scheen de zon (hoera!) en was ik al om 09.00 gewapend met mijn snoeischaar. Ik moest het hek van het slot doen, want het was maar 3 graden en zondag bovendien. Maar ik kon niet wachten om mijn bedden onder handen te nemen, eindelijk!

Mijn mini-narcissen

 Die verdroogde vaste planten waren me al weken een doorn in het oog, maar het bleef maar waardeloos weer en ik kon gewoon de moed niet opbrengen om die natte zooi te gaan kortwieken. Bovendien had ik me voorgenomen te wachten, voor de overwinterende insekten.

De verhoogde bakken waren als eerste aan de beurt. Alles was dor en bruin behalve de roos, die zelfs al jonge blaadjes had en de groene verse scheuten van de drie Kaapse lelies die al 5 cm boven de grond stonden. Maar verder...ik kan meestal niet geloven dat daar ooit nog leven verschijnt, hoewel ik toch echt wéét dat het zo is.

Een wonder, eigenlijk, zo'n plant die uitbundig bloeit, afsterft en dan het jaar daarop opnieuw gaat groeien en bloeien.

De grote narcissen in de walkant

Daarom hou ik ook zo van vaste planten, je hebt er wel 'even' werk aan, maar dan heb je ook wat. 

En werk had ik, hoor. Het opruimen van één bed (ik heb er 6) kostte me 3 uur, in de zon met toenemende Noordenwind die me heel irritant voortdurend mijn sjaal in mijn gezicht zwiepte. De knipspieren van mijn rechterarm (niks meer gewend na de winter) begonnen toen te protesteren, dus ben ik naar de kas vertrokken om maar weer eens snijbiet en peterselie te plukken.

In mijn ene nieuwe verhoogde groentenbed heb ik wat sjalotten gepoot, maar verder wacht ik nog heel even met poten en zaaien. Hoewel, dat is niet helemaal waar: thuis heb ik drie hangbegoniaknollen in mijn binnenkweekkasje gepoot. Die zijn bedoeld voor op mijn balkon.

Moedige sneeuwklokjes

 Dat balkon ziet er óók vreselijk uit, ik hoef me deze vakantie in elk geval niet te vervelen! De meeste vaste planten daar ga ik naar Hunky Dory verhuizen in plaats van ze verse aarde te geven in de bakken. Die plantenbakken zijn na één jaar een en al wortel, is mijn ervaring. Dus mogen de planten verder hun ding doen in de volle grond (vinden ze echt lekkerder) en dan zet ik weer ukkies, al of niet zelfgekweekt, in de bakken. Houd me van de straat.

Nog even en dan is alles groen!

Zijn jullie al begonnen in je tuin? Ik loop iedere dag met Puck langs een aantal tuinen in de wijk die er al heerlijke fleurig bijliggen door de vele bloeiende bollen en primulas. Ik zal eens heel brutaal vragen of ik er een foto van mag maken.

Ondertussen wens ik je een heel gezellige zonnige zondag!

Je vindt meer over mijn tuinen op Instagram@songsmith2962