172 - Wie schrijft, die blijft!

 Voordat ik over mijn inmiddels zinderende tuinen vertel, heb ik eerst iets anders te delen.

Misschien kan je je herinneren dat ik afgelopen augustus mijn docentschap in de wilgen heb gehangen. Eindelijk tijd voor die historische roman/detective die al jaren door mijn achterhoofd spookte, dat ding liet me maar niet los.

Zon!

Mijn recept voor een historische detective 

Men neme een jonge vrouw, een gepensioneerde vrouw, een sexy inspecteur, een lieverd met Alzheimer, twee enorme schoften en een moord. Goed roeren en dan in een kom genaamd Brielle gieten. Laten opstijven en vervolgens met kleine hapjes opeten.

Het verhaal is klaar en bevindt zich momenteel in de opstijffase.

Eerst dacht ik een reguliere uitgever gevonden te hebben; helemaal happy-de-peppy, totdat het contract in de bus lag. Tussen de slordig gekopieerde bepalingen door zagen ik en mijn zoon (die de foto's voor de buitenkant maakt) de ene na de andere rode vlag opdoemen. Dit was niet de bedoeling! Killing voor onze creativiteit! Na beraad en heel veel koppen koffie hebben we besloten het lekker allemaal zèlf te gaan doen. Een gigantisch avontuur, zeker voor zo'n digibeet als ik. Gelukkig helpt zoonlief.

Anyway, je gaat hier meer over horen. Als ik iets verder ben in het proces maak ik een eigen bloggerpagina voor het boek, maar voorlopig deel ik het hier. Overigens kan je volgende week een prequel verwachten.

Wil je hier niets van missen, wees dan zo slim om dit blog te gaan volgen.

Mooi toch?

De tuin!

En toen was het opeens zó bloedheet dat ik, om 07.00 aanwezig, al om 09.15 de tuinhandschoenen uitgetrokken heb. Mijn hoofd bonsde van de hitte, niks meer gewend natuurlijk. 

Altijd halen of brengen in dit land...

Maar ik vind het zalig en de meeste van mijn planten ook. Het enige nadeel is dat mijn aarde weer getransformeerd is naar zomerbeton. Geen spa in te krijgen. Onkruid uittrekken lukt ook niet, het breekt aan de grond af. Niet te geloven dat ik hier 1 1/2 week geleden nog liep te soppen in mijn schoenen.

Kurk- en kurkdroog

   Maar er valt nog genoeg te genieten hoor! Zelfs zóveel dat ik weer een pagina met extra foto's bijvoeg.

   De Monarda (bergamotplant) ziet er fris uit. Ik ben van plan wat bladeren te drogen, kijken of ik mijn eigen Earl Greymix kan maken.

   

Bergamot, bijna in bloei

   Ik kwam wat bok       torren tegen,           tenminste,

Het is een mannetje

  ik denk dat het boktorren zijn. Maar oordeel zelf: bij de gewone smalboktor (Corymbia rubra) zijn de mannetjes tweekleurig, zwart met geelbruin. De vrouwtjes zijn roodachtig bruin. De larven voeden zich met naaldbomen, maar de boktorren zelf vinden stuifmeel lekker.

   

Hm...gendertwijfelgeval

   

    Ze hebben van die superlange         voelsprieten, hartstikke mooi.

Op het balkon haal ik iedere dag een dikke augurk van mijn plant, die ik behandel als een komkommer. De schil is wat ruwer en dikker, maar dat maakt mij niks uit, want de smaak is heerlijk. De tomaten groeien ook goed, ondanks het mierennest dat eronder zit. Gisteren vertrok een deel van de mieren. Ze klommen onhandig met hun nieuwe vleugels tegen de bamboestok op tot in de plantenbak met petunias erboven, wandelden naar de buitenrand en sprongen als lemmingen in het diepe. Tot groot genoegen van de zwaluwen mag ik wel stellen. Nu is de rust weergekeerd.

Okay, tijd om iets te eten. Puck zit me al een tijdje verwijtend aan te kijken. Geniet van het mooie weer en een fijn weekend!

Renée