87 - De kikkerpoel - een jaar verder

 Toen ik verleden jaar herfst met één arm mijn kikkerpoel groef, kon ik niet vermoeden dat ik hem gedurende de kurkdroge zomermaanden om de dag zou moeten bijvullen om de waterplanten in leven te houden.

Nu, half oktober, hoef ik hem slechts af en toe bij te vullen, maar het blijft nodig. Net zoals het eruit scheppen van het groene snot dat de veel te aantrekkelijke naam Dekenkruid heeft. Ik stel voor dat we het voortaan Groen Snotkruid noemen.

Vol water en vol leven.

De hark werkt prima voor dit klusje en ik laat het groen eerst op de kant liggen zodat de beestjes die ik meegeschept heb terug kunnen kruipen naar het water. Ik heb hier beslist geen hekel aan, het is een meditatief werkje waar de kikkerpoel enorm van opknapt. In plaats van groene drab, zie ik opeens weer water en mijn twee mooie waterlelies, die zich wonderwel goed gehouden hebben in die droge maanden.

De overige waterplanten beginnen langzaam te verkleuren, je kunt goed zien dat ze de koude maanden voelen naderen.

Mijn kikkertje, jazeker, er woont nu een kikkertje in zijn eigen poel, liet zich niet zien, maar ik heb hem of haar verschillende keren wèl gespot, zonnend tussen de waterplanten of drijvend tussen het groen. Wie ik wel zag en ik schrok er van omdat hij onverwacht over mijn hand kroop, was een grote wants. Dan wil ik weten wat voor wants, kan ik niet helpen, en het bleek een gevlekte platte waterwants te zijn. Gezien haar brede achterlijf met geelbruine rand, was het volgens Wikipedia een vrouwtje. Het zijn jagers. En ze zijn zeldzaam, okay, nou, vereerd dan! Maar kruip maar snel weer terug in het water.

De mini houtstapel.

Wat ik ook zag, waren poelslakken, niet te verwarren met naakt-of huisjesslakken. Poelslakken zijn plat,  leven in het water en zijn zo nuttig dat je ze zelfs bij vijverspecialisten kunt kopen. Nou, ik heb ze gratis hoor, geen idee waar ze vandaan komen, maar ze wonen in mijn poel. Ik zag ook larven, bootsmannetjes en kleine torretjes.

Afgelopen weekend heb ik veel bollen rondom de vijver geplant, want ik weet uit ervaring dat die plas water in het voorjaar extra opvalt. De mini-vingerhoedskruid stekken die ik in de lente heb opgekweekt en geplant zijn uitgegroeid tot enorme bossen en ik verheug me er nu al op ze te zien bloeien. Het enige dat ik nog wil veranderen, of eigenlijk aanpassen, zijn de poelkanten. Ik blijf die zwarte rubberen kanten foeilelijk vinden, dus ik wil toch investeren in lavasteen, grote kiezels of leistenen. Of boomstammetjes, dat kan ook.

Geen tuin zonder water!

 Misschien is dat zelfs de beste optie, ook de goedkoopste; die stenen zijn duur want moeten uit het buitenland komen.

Het pampasgras dat ik onlangs naast de kikkerpoel plantte is goed aangeslagen, ook fijn, daar kunnen zich in de toekomst heel veel dieren in verschuilen.

Ben ik tevreden? Niet snel, hahaha. Er blijft altijd wel wat te verbeteren. Maar ik ben voorzichtig tevreden. Vorst heeft mijn poel nog niet meegemaakt, behalve één keer een dun vliesje dat geen naam mocht hebben. En nu moet mijn kikkertje het a. overleven en b. in de komende lente een lover vinden en heel veel babies maken. Oh: fun fact - bij de Langevest 10 meter verderop wemelt het van de reigers. Maar, zoals de Britten zeggen, we'll cross that bridge when we can find it. (Nee, zeggen ze niet, maar ik heb het naar eigen ervaring aangepast)

Als dit blog smaakt naar meer, kan je op Instagram@songsmith2962 nog veel meer verhaaltjes plus foto's vinden en op Pixelfed@DutchDeltaWoman staan meer foto's. 

Fijn weekend!