187 - Oktober: De balans opmaken en plannen maken

 In oktober plant je bollen, verzet en/of deel je planten en maak je de balans op van het afgelopen tuinjaar. Althans, ik wel. Want een tuinjaar begint voor mij in oktober.

Het goede nieuws is dat ik mijn spade weer dieper dan 1 cm in de grond krijg zonder een hernia op te lopen. Ik heb het deze week uitgeprobeerd.

Nu maar hier proberen.

Het minder goede nieuws is dat ik sommige planten kwijt ben, dit jaar 'gewoon' niet opgekomen. Best verdrietig. En dat sommigen kwijnen, zoals mijn klimhortensia. Ik had het gevraagd aan de kweker: doet deze het ook tegen een raster? Ja. Nou...echt niet dus. Dus die moest ergens anders, maar waar, want ik heb geen handige muur. Uiteindelijk heb ik hem in de hoek bij het watervat gezet. 

Het kan ook aan de grond in die hoek van de tuin liggen, want mijn Trachelospermum, Hedera en Actinidia doen het daar óók niet, ondanks mijn organische mest. Grom. Het kweekgras wèl. Nog een grom.

Zoiets moest het worden.

Maar goed. Plannen!

Eindelijk denk ik een manier te hebben gevonden om die dure kronkelige zilverkleurige 'tomatenstokken' te gebruiken waarbij je ongelofelijk moet uitkijken je eigen ogen niet uit te steken en waar mijn tomatenplanten hun neus voor ophaalden. Wil je dat we dáár tegenaan groeien? Tsk. Geef ons alsjeblieft gewoon een touwtje! Ik heb ze in een cirkel gezet (ongelijke hoogte). Geen angst meer voor mijn ogen en wanneer de zon erop schijnt een Charlie Dimmock-waardige 'installatie' die wat hoognodige hoogte brengt in dat deel van mijn vuurborder (want de hoge gele Heleniums die ik daar geplant had zijn deel van mijn Verdwenen Planten).

Nog wel voordat ik bij de kringloop leuke kleurige flesjes scoorde.

Een ander plan is om de inrichting van mijn kas af te maken. Gedurende de zomer was het daar bloedheet, maar nu kan het weer. Dus nog meer Frans schors erin, bakken voor de moestuinplanten afmaken en blijven zorgen dat die rotklaver wegblijft. Ik zweer dat die plant inmiddels 'gewoon' dóór mijn worteldoek opkomt, niet te geloven!

My precioussssssss

Plan nummer 3: rozenbogen. Nu doen mijn volle grond rozen het niet zo super, maar de roos in de bak doet het des te beter. Wie houdt me tegen om de rozen in een bak ertegen te zetten? Niemand, dus.

Nog meer in de planning? Absoluut! Mijn 3 jaar geleden geplantte Elaeagnus Ebbingei (olijfwilg, maar wordt ook zilverbes genoemd) mag gerust een succes genoemd worden. Ze is ontzettend gegroeid, trekt met haar geurende minibloempjes massa's hommels en hangt nu zo ver over het pad bij de kikkerpoel dat ik er bijna niet meer langs kan. Dat geeft wel een leuke junglebeleving, maar is niet erg praktisch bij het grastrimmen. Dus heb ik besloten haar onderste takken te gaan snoeien. 'Lifting the canopy' noemen de Britten dat - je maakt de onderste takken vrij van blad zodat je door de takken heen kunt kijken. Dat geeft een heel ruimtelijk effect. Geen idee of deze struik dat leuk vindt, we gaan het zien. Maar het kan pas aan het eind van de winter, dus jullie moeten nog even geduld hebben.

Zó fluffy dat ik er bijna zelf in zou willen gaan liggen.

Ondanks dat het nu alweer uren flink regent, wordt ik heel blij van mijn tuin.

Fijn weekend!

Renée 

87 - De kikkerpoel - een jaar verder

 Toen ik verleden jaar herfst met één arm mijn kikkerpoel groef, kon ik niet vermoeden dat ik hem gedurende de kurkdroge zomermaanden om de dag zou moeten bijvullen om de waterplanten in leven te houden.

Nu, half oktober, hoef ik hem slechts af en toe bij te vullen, maar het blijft nodig. Net zoals het eruit scheppen van het groene snot dat de veel te aantrekkelijke naam Dekenkruid heeft. Ik stel voor dat we het voortaan Groen Snotkruid noemen.

Vol water en vol leven.

De hark werkt prima voor dit klusje en ik laat het groen eerst op de kant liggen zodat de beestjes die ik meegeschept heb terug kunnen kruipen naar het water. Ik heb hier beslist geen hekel aan, het is een meditatief werkje waar de kikkerpoel enorm van opknapt. In plaats van groene drab, zie ik opeens weer water en mijn twee mooie waterlelies, die zich wonderwel goed gehouden hebben in die droge maanden.

De overige waterplanten beginnen langzaam te verkleuren, je kunt goed zien dat ze de koude maanden voelen naderen.

Mijn kikkertje, jazeker, er woont nu een kikkertje in zijn eigen poel, liet zich niet zien, maar ik heb hem of haar verschillende keren wèl gespot, zonnend tussen de waterplanten of drijvend tussen het groen. Wie ik wel zag en ik schrok er van omdat hij onverwacht over mijn hand kroop, was een grote wants. Dan wil ik weten wat voor wants, kan ik niet helpen, en het bleek een gevlekte platte waterwants te zijn. Gezien haar brede achterlijf met geelbruine rand, was het volgens Wikipedia een vrouwtje. Het zijn jagers. En ze zijn zeldzaam, okay, nou, vereerd dan! Maar kruip maar snel weer terug in het water.

De mini houtstapel.

Wat ik ook zag, waren poelslakken, niet te verwarren met naakt-of huisjesslakken. Poelslakken zijn plat,  leven in het water en zijn zo nuttig dat je ze zelfs bij vijverspecialisten kunt kopen. Nou, ik heb ze gratis hoor, geen idee waar ze vandaan komen, maar ze wonen in mijn poel. Ik zag ook larven, bootsmannetjes en kleine torretjes.

Afgelopen weekend heb ik veel bollen rondom de vijver geplant, want ik weet uit ervaring dat die plas water in het voorjaar extra opvalt. De mini-vingerhoedskruid stekken die ik in de lente heb opgekweekt en geplant zijn uitgegroeid tot enorme bossen en ik verheug me er nu al op ze te zien bloeien. Het enige dat ik nog wil veranderen, of eigenlijk aanpassen, zijn de poelkanten. Ik blijf die zwarte rubberen kanten foeilelijk vinden, dus ik wil toch investeren in lavasteen, grote kiezels of leistenen. Of boomstammetjes, dat kan ook.

Geen tuin zonder water!

 Misschien is dat zelfs de beste optie, ook de goedkoopste; die stenen zijn duur want moeten uit het buitenland komen.

Het pampasgras dat ik onlangs naast de kikkerpoel plantte is goed aangeslagen, ook fijn, daar kunnen zich in de toekomst heel veel dieren in verschuilen.

Ben ik tevreden? Niet snel, hahaha. Er blijft altijd wel wat te verbeteren. Maar ik ben voorzichtig tevreden. Vorst heeft mijn poel nog niet meegemaakt, behalve één keer een dun vliesje dat geen naam mocht hebben. En nu moet mijn kikkertje het a. overleven en b. in de komende lente een lover vinden en heel veel babies maken. Oh: fun fact - bij de Langevest 10 meter verderop wemelt het van de reigers. Maar, zoals de Britten zeggen, we'll cross that bridge when we can find it. (Nee, zeggen ze niet, maar ik heb het naar eigen ervaring aangepast)

Als dit blog smaakt naar meer, kan je op Instagram@songsmith2962 nog veel meer verhaaltjes plus foto's vinden en op Pixelfed@DutchDeltaWoman staan meer foto's. 

Fijn weekend!