In oktober plant je bollen, verzet en/of deel je planten en maak je de balans op van het afgelopen tuinjaar. Althans, ik wel. Want een tuinjaar begint voor mij in oktober.
Het goede nieuws is dat ik mijn spade weer dieper dan 1 cm in de grond krijg zonder een hernia op te lopen. Ik heb het deze week uitgeprobeerd.
 |
| Nu maar hier proberen. |
Het minder goede nieuws is dat ik sommige planten kwijt ben, dit jaar 'gewoon' niet opgekomen. Best verdrietig. En dat sommigen kwijnen, zoals mijn klimhortensia. Ik had het gevraagd aan de kweker: doet deze het ook tegen een raster? Ja. Nou...echt niet dus. Dus die moest ergens anders, maar waar, want ik heb geen handige muur. Uiteindelijk heb ik hem in de hoek bij het watervat gezet.
Het kan ook aan de grond in die hoek van de tuin liggen, want mijn Trachelospermum, Hedera en Actinidia doen het daar óók niet, ondanks mijn organische mest. Grom. Het kweekgras wèl. Nog een grom.
 |
| Zoiets moest het worden. |
Maar goed. Plannen!
Eindelijk denk ik een manier te hebben gevonden om die dure kronkelige zilverkleurige 'tomatenstokken' te gebruiken waarbij je ongelofelijk moet uitkijken je eigen ogen niet uit te steken en waar mijn tomatenplanten hun neus voor ophaalden. Wil je dat we dáár tegenaan groeien? Tsk. Geef ons alsjeblieft gewoon een touwtje! Ik heb ze in een cirkel gezet (ongelijke hoogte). Geen angst meer voor mijn ogen en wanneer de zon erop schijnt een Charlie Dimmock-waardige 'installatie' die wat hoognodige hoogte brengt in dat deel van mijn vuurborder (want de hoge gele Heleniums die ik daar geplant had zijn deel van mijn Verdwenen Planten).
Nog wel voordat ik bij de kringloop leuke kleurige flesjes scoorde.
Een ander plan is om de inrichting van mijn kas af te maken. Gedurende de zomer was het daar bloedheet, maar nu kan het weer. Dus nog meer Frans schors erin, bakken voor de moestuinplanten afmaken en blijven zorgen dat die rotklaver wegblijft. Ik zweer dat die plant inmiddels 'gewoon' dóór mijn worteldoek opkomt, niet te geloven!
 |
| My precioussssssss |
Plan nummer 3: rozenbogen. Nu doen mijn volle grond rozen het niet zo super, maar de roos in de bak doet het des te beter. Wie houdt me tegen om de rozen in een bak ertegen te zetten? Niemand, dus.
Nog meer in de planning? Absoluut! Mijn 3 jaar geleden geplantte Elaeagnus Ebbingei (olijfwilg, maar wordt ook zilverbes genoemd) mag gerust een succes genoemd worden. Ze is ontzettend gegroeid, trekt met haar geurende minibloempjes massa's hommels en hangt nu zo ver over het pad bij de kikkerpoel dat ik er bijna niet meer langs kan. Dat geeft wel een leuke junglebeleving, maar is niet erg praktisch bij het grastrimmen. Dus heb ik besloten haar onderste takken te gaan snoeien. 'Lifting the canopy' noemen de Britten dat - je maakt de onderste takken vrij van blad zodat je door de takken heen kunt kijken. Dat geeft een heel ruimtelijk effect. Geen idee of deze struik dat leuk vindt, we gaan het zien. Maar het kan pas aan het eind van de winter, dus jullie moeten nog even geduld hebben.
Zó fluffy dat ik er bijna zelf in zou willen gaan liggen.
Ondanks dat het nu alweer uren flink regent, wordt ik heel blij van mijn tuin.
Fijn weekend!
Renée
Geen opmerkingen:
Een reactie posten