102 - Jeukende handen en grote bla(de)ren!

 Na zo'n heerlijke zonnige dag als een paar dagen geleden, waarop je de lente gewoon kunt ruiken (en ik de eerste vlinder zag!), valt het dubbel zo hard tegen als het weer omslaat naar de gebruikelijke harde wind en regen.

Mijn tuinnarcissen

 Maar het is nog steeds februari, dus grijze luchten met wind en regen zijn de norm, helaas.

Ik ben nu in het stadium waar ik erg ongeduldig begin te worden en die zon wel uit de lucht kan kijken. 

Hunky Dory is momenteel een woestenij van bruine vaste planten, ik kan niet wachten om de snoeischaar erin te zetten, maar wachten zal ik. Want ik wil de insekten zoveel mogelijk helpen en hun de schuilplaats nog niet ontnemen zolang het nog steeds vriest in de nacht. 

Toch zijn er opvallende lichtpuntjes tussen al dat dorre bruin. In de droge walkant van de greppel staan de narcissen al vol in bloei en ze ruiken heerlijk. En tussen de groepjes planten staan kleine kluitjes sneeuwklokjes. Geen hele tapijten, zoals in mijn oude tuin, maar wat niet is, gaat nog komen, ik hoef alleen maar geduld te hebben (niet mijn sterke punt, zie boven...)

Mijn begonia ziet eruit als een alien

Ook de artisjokken met hun enorme zilvergrijze bladeren vallen nu enorm op. En dat terwijl ik verleden jaar twijfelde aan hun succes. Het heeft me doen besluiten dat ik er meer wil, want ze vinden mijn grond dus toch wel okay en ze brengen structuur in mijn tuin, iets dat de tuin hard nodig heeft. 

De artisjokken in november

Bovendien ben ik gek op grootbladige planten.  Gunnera (onmogelijk hier), Fatsia, Musa, Rabarber, Canna, Datura, Koningsvaren (niet op mijn klei, helaas), het kan me niet groot genoeg zijn. Thuis heb ik een flinke begonia die periodiek gekortwiekt moet worden omdat hij anders de toegang tot mijn huis verspert.

Over Datura gesproken: de twee witte die ik in mijn kas had, hebben flink wat zaad in de rondte geschoten, dus ik ben benieuwd wat er op gaat komen. Het zijn dorstige planten en nog giftig ook, maar zo mooi!

Volgens mijn tuinalmanac zijn de kikkers nu terug aan het komen in de poelen om te paren. Ik hoop dat ik wat kikkervisjes mag verwelkomen deze lente. In ieder geval is vanochtend een van het koppeltje scholeksters dat al twee jaar op het platte dak van de flat tegenover mij heeft genesteld, teruggekomen van ver weggeweest. Dat is altijd een hele happening. Eerst hoor ik een bijna hysterisch gekrijs, dan zie ik de vogel een aantal scheervluchten over het dak doen, daarna landt hij/zij en schudt de veren op. Waarna er nog wat luide schreeuwen volgen. Ik hoop dat de partner snel arriveert. Verleden jaar was het weerzien ontroerend: een hoop gekrijs van beiden, het wijfje zat al op het dak, het mannetje vloog zijn juichende rondjes, landde toen bovenop haar en deed meteen een wip. Twee seconden, toen er af, een hoop nonchalant verengeschud en een 'hoe was jouw reis?', 'oh, goed hoor' en dat was dat.

Dan doen wij toch onmogelijk ingewikkeld.

Meer op mijn Instagram@songsmith2962  . Fijn weekend!

100 - Iedere mijlpaal begint met de eerste stap!

 Honderd verhaaltjes... ik vermoed soms zelfs voor het slapen gaan, hahaha. Prima hoor, ik las mijn kinderen ook voor toen ze klein waren.

Planten, planten!

 Zoals iedere reis begint met de eerste stap, begint iedere tuin met de eerste plant. En het maakt niet uit of jouw tuin buiten, op een balkon of in je huiskamer is.

Mijn eerste, aller- allereerste plant kan ik me nog heel goed herinneren. Ik was 13, kreeg eindelijk een grotere slaapkamer zodat er meer in paste dan alleen een bed en een kast, en kreeg om het te vieren een stekje van een citroengeranium.

In 1972 waren citroengeraniums hot! Cactussen trouwens ook. Dus binnen no time had ik meerdere kleine cactussen en geraniums, die het vervolgens zwaar kregen, want de slaapkamer was weliswaar veel groter, maar ook donker. En wist ik veel dat daglicht net zo belangrijk is als water?

Geen huis zonder planten!

Het duurde tot 1984 totdat ik echt leerde wat een plant nodig heeft om het naar zijn zin te hebben, en op Tottenham Horticultural College (dat niet in Tottenham maar in Haringey ligt, what's in a name, eh?) kwam ik er achter dat ik weliswaar de opleiding tot bloemist volgde, maar dat mijn hart bij tuinen lag.

De bittere noodzaak om geld te verdienen, stuurde me eenmaal terug in Nederland echter een totaal andere kant op, de tuinen verdwenen naar de achtergrond.

Maar ze bleven wel een hele grote invloed op me uitoefenen, zéker nadat ik er achter kwam dat ik me mentaal het best voel wanneer ik omgeven ben door levend groen.

De cycas

Tegenwoordig leef ik héél klein, maar wel met superveel daglicht, door maar liefst 16 m2 raam in de huiskamer. Het maakt het koud in de winter en smoorheet in de zomer, maar mijn planten vinden het geweldig. Ik verwen ze wel; zodra het zonlicht te fel voor ze wordt laat ik het zonnescherm zakken en soms (wanneer er weer eens zo'n keiharde zuidwester staat) zit ik zelfs met de gordijnen dicht. Alles om ze het naar de zin te maken. Op hun beurt leveren ze mij het gevoel in een binnentuin te wonen, helemaal wanneer ik de deuren naar het balkon open heb en het groen naadloos in elkaar overgaat.  

Banana

Het was wel even uitvogelen welke planten tegen de hitte kunnen, want in de zomer wordt het hier rustig 28 graden binnen (zonder zonnescherm 38), en mijn grote orchideën hielden het de eerste zomer voor gezien.

Vetplanten doen het goed, tropische planten ook, maar ik moet echt goed kijken hoeveel zonlicht ze kunnen hebben. Mijn begonias bijvoorbeeld, moeten helemaal tegen de achterwand, anders verbranden ze in de zomerzon. En orchideën vinden het echt te licht in mijn huis. Maar mijn cycas, oftewel palmvaren, is na 5 jaar de koningin van het huis. Deze plant kwam zonder goede determinatie en met afgeknipte bladpunten van de kweker, en het valt me op dat ik hem eigenlijk bij alle kwekers met die afgeknipte punten zie. Het is me een raadsel waarom, want de nieuwe bladeren hebben beeldschone afgeronde punten, die eerst heel zacht en opgerold zijn, maar na een paar dagen ontrollen als een bosvaren en keihard worden, zó hard dat ik goed uitkijk voor mijn ogen wanneer ik sproei en water geef.

Op dagen zoals vandaag, wanneer het buiten grijs en nat is en het nog niet echt uitnodigt om naar Hunky Dory te gaan en mijn groentenbedden te gaan timmeren (en ik me grieperig voel, ook dat), ben ik heel blij met mijn binnen jungle. Lees en zie meer over mijn tuinen op Instagram @songsmith2962 (negeer die achterlijke sexvideos waarmee je daar de laatste tijd lastig gevallen wordt!). Een heel fijn weekend!