Eind September, en veel van mijn planten beginnen er wat sleets uit te zien.
Hoewel ik zo'n afstervend hostablad bijna even schitterend vind als een frisgroen hostablad.
Mijn tuin is op wat hortensia, lelies, nasturtiums, slaapmutsjes, calendula, hebe en heel veel onkruid na, leeg.
Vanochtend heb ik wat in de kas gezaaid voor volgend jaar en mijn mooie bloedrode Mantanilla opgebonden in de hoop hem in de lente tegen de nog niet aanwezige obelisk op te leiden. Ik heb een opdracht uitstaan voor twee obelisken, voor broodnodige hoogte, hopelijk komen ze er ook. En ik heb een handmaaier gevonden.
Bovendien heb ik een geen geld kostend idee voor een vijver, waarbij ik hulp nodig heb, want mijn arm laat me nog geen graven toe. Van de week heb ik heel voorzichtig, dacht ik, in mijn meest rulle grond twee kleine plantgaten gegraven, voor mijn hulst en viburnum omdat die na een paar jaar balkon echt toe waren aan volle grond. En man, man, man, wat heb ik daar een spijt van gehad! Dagen en vooral nachten ellende.
Dus de vaste planten die ik vast gekocht heb in het kader van " nu is de grond nog lekker warm " staan voorlopig even in de kas, ik durf ze niet te planten. Ik heb wel sla gezaaid. Buurman Jasper heeft de tuinbank versleept van Puck's Parlour naar de schaduwkant van de tuin, want in de zon zitten is niks voor mij.
En vanochtend heb ik fanatiek een berg onkruid verwijderd, want dat stond op het punt zaad te strooien. Mijn arm protesteert nu wederom, hele scheldkannonades krijg ik. Maar buurman Hans geeft me een paar Echinacea beloofd, wat veel goedmaakt, en gezegd dat ik zijn Nigella zaaddozen mag plukken, wat ik me natuurlijk geen twee keer liet zeggen.
Maar wanneer ik uitblaas terwijl de geur van de vijg van buuf om me heen waaiert, en in mijn hoofd mijn tuin zie zoals hij er over een jaar uitziet, dan ben ik al zwetend en vloekend van de steken in mijn arm tóch zielsgelukkig.
Meer over mijn tuin op Instagram @songsmith2962.
Let me know if you'd like an English translation.
