140 - December, alweer December.

 Jullie zijn over het algemeen net als ik in de tweede lente van je leven (toch?) en dan ga je vanzelf wat vaker terugkijken. Naar hoe December (Feestmaand!! Of jij er nu zin in hebt of niet!) was toen je ouders nog leefden bijvoorbeeld, of toen je kinderen nog geloofden in Sinterklaas. 

Mijn (inmiddels weggegeven) kersthonden

Als onverbeterlijke feestneus probeer ik er ook nu ik mijn leven deel met een getraumatiseerde verharende hond en 100 kamerplanten iets gezelligsvan te maken. Dus er komt een kerstboom, die in mijn mini-huis vreselijk in de weg staat, met pakjes eronder voor mijn volwassen kinderen en die hond. En ik kijk naar alle kerstprogramma's op de BBC waarmee ze al beginnen voordat wij de Sint teruggestuurd hebben naar Spanje. Ik zet mijn huis vol met bloeiende bollen en gooi mezelf in mijn vrijwilligerswerk feestjes. Allemaal om mezelf op de been te houden. 

Bollen!

Want eerlijk gezegd vind ik December tegenwoordig maar emotioneel vermoeiend. 

Er is weinig te doen in tuin en balkontuin, het is meestal takkeweer (hoewel het vandaag zowaar 1 graad onder nul is), je wordt doodgegooid met hoe 'gezellig' het allemaal is, wat impliceert dat er eigenlijk iets mis is met jou wanneer je niet  wekelijks met 12 man aan een volgeladen tafel met flonkerend glaswerk zit en wat er voor mij dan nog bijkomt is dat mijn lieve Puck vanaf begin december verandert in een bibberend wrak. Ze is zó bang voor vuuwerk, dat ze de laatste week voor de 31e eigenlijk niet meer naar buiten durft. Gisteravond ook weer: iemand gooit een knallertje in onze straat en ik lig weer met een klappertandende hond in mijn armen, kop op mijn schouder dus klappertandende èn snurkende adem in mijn rechteroor. Welkom in mijn leven.

Vier jaar geleden dacht ik die ellende te ontlopen door voor vijf dagen een pipowagen te huren in een bos in Drenthe. Absolute Miskleun! Ten eerste was er geen water, dus dat betekende klooien met een jerrycan. Ten tweede was het sanitair 10 minuten lopen door een aardedonker bos. Ten derde bleek de beloofde verwarming een walmende petroleumkachel. Ten vierde vroor het 5 graden. En ten vijfde ging het gehele dorp Nooitgedacht gezellig carbietschieten. 

Mijn waakhond met vuurwerkfobie

En blééf carbietschieten. Dagen lang.

Puck en ik hebben het volgehouden tot 10.00 uur op 1 januari en toen hebben we twee dagen eerder dan gepland de auto volgegooid en zijn naar huis gereden.

Er was één lichtpuntje: voor Puck was het carbietschieten in dat durrep op 3 km afstand minder belastend dan het vuurwerk in Brielle. Toch zal ik niet snel nog eens zo'n actie ondernemen. Voor Puck was er trouwens nòg een lichtpuntje: we hadden het samen in dat bos zó koud dat ik het goed vond dat ze er in mijn slaapzak bijkroop (anders sliep ik niet door het geklapper van haar tanden) en tja. Sindsdien delen we de twijfelaar. Ik vertel mezelf regelmatig dat het eeuwen lang doodnormaal was dat mensen hun slaapplaats deelden met hun dieren en zij trekt tenminste de quilt niet van me af.

Maar goed. December.

Dit jaar probeer ik mijn amarylissen opnieuw in bloei te krijgen. Ik heb twee potten van verleden kerst de hele zomer op het balkon laten staan en ze onlangs naar binnen gehaald, waar ze tot nu toe veel blad maar nog geen bloemstengels geproduceerd hebben. 

De Amarylis in jan.'23

Ik hoop echt dat ze het gaan doen, want net zoals met alle prijzen, is de prijs van 1 bol ook behoorlijk gestegen. 

Wanneer je dit leest is het bijna Sinterklaas. Mocht je vastzitten met je gedichten, hou dan het rijmschema van de limerick in gedachten: A-A-B-B-A.

'There once was a girl in Devizes

Who had tits of two different sizes

One was so small

It was nothing at all

And one was so big it won prizes'

Ik wens je een fijn, droog en gezellig weekend.