98 - De eerste krokus; hoop!

 Blue Monday 2023:

'Hope is a dangerous thing for a woman like me to have' zingt Lana del Rey en daar sluit ik me volledig bij aan.

De bol als symbool van wedergeboorte

Ergens op het internet, ongetwijfeld op een van de vele tuinsites die ik volg, las ik dat je de winter niet moet zien als het eind van de seizoenen, maar als het begin van de nieuwe. Ook daar kan ik me in vinden. In mijn balkontuintje zie ik de eerste gele krokus, bijna platliggend door die niet-aflatende doodvermoeiende stormwind die ons nu al meer dan een week teistert, en dan haal ik toch opgelucht adem. Gelukkig. De planten worden wakker. Mijn rose helleborus bloeit al, mijn verbena bonariensis stuurt verse groene stengels de lucht in, mijn calendula laat opeens frisgroene blaadjes zien tussen de zompige bruine van afgelopen zomer, mijn naamloze groene varen ziet er fris en  fruitig uit en mijn gele muurbloemen hebben bloemen.

Jaren naar op zoek geweest!

Door ervaring wijzer geworden wacht ik nog even met het voorzaaien; verleden winter was ik zo enthousiast dat ik een kas had dat ik al in januari begon en driekwart op de composthoop belandde, maar nu wacht ik netjes tot maart. Ik woon te klein (en hèb niet eens een vensterbank) om het binnen te doen. Ik verheug me mateloos op dit plantje rechts. Tijdens mijn Engelse jaren zag ik dit overal tussen de stenen van vele tuinen in de buurten van Londen waar ik woonde en werkte. Wij noemen het volgens mij Mexicaanse madelief, maar op het zakje staat fijnstraal, whatever. Het is eenjarig, maar heb je het eenmaal in je tuin, dan heb je het tot in eeuwigheid, want het zaait zichzelf eindeloos uit (de naam! Erigeron Profusion), het liefst tussen stenen. En weer aan het tuinieren in Nederland kon ik het zaad dus nergens vinden, totdat ik het eindelijk tegenkwam in de Hortus van Leiden. Het maakte een toch al leuke dag perfect. Ik ga het tussen de boomstammen rond mijn vijver zetten.

Komt uit mijn onderbewustzijn 

Ja? Je had het over hoop, hoor ik je nu denken. Wat heeft die madelief daarmee te maken?

Alles. Hoop doet leven, maar hoop die vermorzeld wordt is iets verschrikkelijks. Om er nog maar een song quote tegenaan te gooien: 'Is a dream a lie when it doesn't come true, or is it something worse?' (Bruce Springsteen dit keer) Dus hoop maakt je ook kwetsbaar.

Eentje om het af te leren: ' Hope is being able to see that there is light despite all of the darkness' (Desmond Tutu). En nu niet denken dat ik dit soort quotes Google, want mijn hoofd is een vat vol van dit soort nutteloze dingen; maar vraag me om in te loggen op een site en ik moet de inlogcode opzoeken.

Om me heen zie ik mensen worstelen met het slechte nieuws dat van alle kanten op ons afkomt. Ik worstel er ook mee. Inflatie, stikstof, oorlog, het rare weer, polarisatie, onzekerheid over de toekomst, en voor mid-60ers als ik komen daar afnemende vitaliteit en gezondheidsproblemen nog eens bij. Dus wat doe je dan, als je je niet aan een godsdienst kan vastklampen en ook geen miljoen op de bank hebt, of niet denkt dat geld en bezit het antwoord is op alles? Je kijkt naar je tuin, ziet hoe de planten gewoon hun gang gaan en hoopt op betere tijden. Ik zaai, dus ik investeer in de toekomst. In elk geval in een prachtige tuin waardoor ikzelf, maar ook langsfietsende anderen, eventjes heel blij worden en hun zorgen vergeten. Maar ik investeer ook in de gemoedsrust die mijn tuin me schenkt.

Voorlopig hoop ik dat die butwind nou eens gaat liggen!

Zoek me op Instagram@songsmith2962 voor meer foto's en verhalen. Alle schilderijen die ik showcase op dit blog  (zie ook de art pagina) zijn origineel en te koop.

Fijn weekend!

94 - Seasonal Affective Disorder en tuinieren

 Seasonal Affective Disorder, oftewel SAD. Nooit van gehoord, zeker? Nee, tot voor een paar jaar geleden ik ook niet. Terwijl ik er al mijn hele leven last van heb...En met mij heel veel anderen (20% van de populatie, volgens genus.gs). Die het misschien ook niet beseffen, dus daarom dit keer een blog over mental health/De Winterdip, in combinatie met tuinieren.

 De Nederlandse vertaling is Seizoensafhankelijke Depressie, ook wel Winterdepressie genoemd. Maar met mijn met Engels verzadigde brein prefereer ik SAD. Omdat dat precies is hoe ik me voel wanneer de grijze en  donkere wintermaanden toeslaan: SAD, oftewel gedeprimeerd, verdrietig.

De oorzaken liggen in een tekort aan zonlicht, minder/zwakker daglicht en serotonine (het geluksstofje) en tegelijkertijd een teveel aan melatonine, het stofje waardoor je je slaperig voelt en het liefst in je bed kruipt en er pas weer uitkomt wanneer de zon schijnt. In mei, ofzo. Ook wordt soms een tekort aan vitamine D (gebrek aan zonlicht!) Met SAD in verband gebracht, maar serieus wetenschappelijk onderzoek daarnaar is nog niet gedaan...levert zeker niet genoeg op. En het lastige is dat de symptomen heel erg lijken op die van een 'normale' depressie:

- je teneergeslagen voelen (vaak 'zonder aanleiding')

- geen zin hebben in activiteiten die je in de zomer juist leuk vindt

- moeite met concentratie

- weinig energie hebben en juist behoefte aan vet/zoet eten

- slaapproblemen hebben (klinkt paradoxaal, maar ik bedoel om 20.00 naar bed willen omdat je kapot moe bent en dan om 02.00 wakker worden en drie uur wakker liggen)

- je moedeloos, gaar of onzeker voelen 

De medische weg via de huisarts kan naar cognitieve therapie, lichttherapie of antidepressiva leiden en als dat jouw weg is, hup, neem die eerste stap.

Maar in Groot-Britannië is men al een aantal jaren bezig met een alternatief pad: tuinieren. 

Kijk. Dat is interessant! Want dat kost je niet je eigen risico en ik heb het dus persoonlijk uitgeprobeerd, aangemoedigd door andere ervaringsdeskundigen als Monty Don. Nu ruim een jaar geleden kreeg ik eindelijk weer mijn stukje grond en heeft het geholpen? JA!!! Winter 2021/2022 verliep voor mij een stuk minder SAD, ondanks eindeloze grijze dagen, niet op vakantie kunnen en een frozen shoulder.

Alleen al het kijken naar mijn groen (dat ook groen blijft in de winter) en het ruiken van dat groen, helpt me om op te kikkeren, en het plannen maken voor de komende lente is een antidote voor de lethargie waartegen ik vecht. Bollen planten is letterlijk investeren in je eigen vrolijke lente en ik kijk ze dan ook zowat de grond uit.

Maar volgens de National Initiative for Consumer Horticulture helpt het al om je kamer vol te zetten met groene planten, omdat dit een wetenschappelijk bewezen (bron: washingtonpost.com) psychische en lichamelijke ontspanning teweeg brengt. Slechts 20 minuten per dag in een groene omgeving helpt je je beter te voelen. Ja, ja, ik weet best dat de groensector vol op de Britse/Amerikaanse  bevindingen is gedoken en er uiteraard meteen een verdienmodel aan gekoppeld heeft, maar wat maakt dat uit? Als het maar werkt, toch? 

Ik wens je een groen weekend. Kijk een half uurtje naar een tuinprogramma in plaats van voetbal. Hoewel...dat veld is wel groen... of nog beter, ga je tuin in en plant wat tulpen, het kan nog!

Wil je meer lezen/zien, zoek me dan op bij Instagram@songsmith2962 en Pixelfed@DutchDeltaWoman .

65 - To water or not to water?

 One day of rain since March 1st, plus one hour last week.

A short, ordinary statement, right?

But the consequences for our gardens here in Brielle are massive.

My allotment club is large but the amenities are modest. We have no mains water, no electricity. So every garden has its own way of managing the water supply.  A lot of allotmenteers have huge square water butts of 1000 litres, as well as the smaller round classic ones. I have 4 square and 3 round, all fed from the roof of the shed, so you'd think I have no shortage of water. But by now 2 round ones are empty already and 1 square almost is, the other square is 1/4 full. For me, with my small amount of vegetables and refusal to water the flowergarden, it is worrying and annoying, but not dramatic. I'll sit this drought out, I think, will manage. But a few of my neighbours have almost depleted their supply.

This is a thought-provoking fact. Will I share my water with them, once theirs has run out? Yes, I will. 

Meanwhile, whilst I am on hands and knees trying to wrestle the weeds from my concrete-like dried-out cracked soil, I reflect upon the parallels with water shortage worldwide. Will we share our water with other countries? I wonder... Humanity has not such a good track record with sharing.

Mental health

Another thought that pops up, quite frequently to be honest, is that this garden is my salvation. It was mental awareness week in Britain, and there was no surprise at all to hear experts declare that working in a garden does wonders for your mental health. I know mine certainly does! It helps keep away those 'blues' I so dearly love to sing about, but wrestle with in daily life. Scent plays a large part, I find, especially that of my greenhouse and that of neighbour Yvon's huge fig. I can actually feel my brain relax, and I feel an uplift of my emotions.

So. Doctors should prescribe gardening instead of anti-depressives and sleeping pills (which I refuse to take).

My flowers are mostly hanging on, although they have almost stopped growing. A good example of this are my digitalis and verbena bonariensis. The four, 2 of each, I have planted on my balcony on the same day I put their siblings in the garden, are three times as tall and wide and far greener. The verbena is almost in flower, whilst in the garden there is not a bud in sight.

Early one morning I disturbed a hare, who was stretched out enjoying the sunshine in a clump of poppies against my greenhouse. He raced away when he saw me. Probably a guilty conscience, because he had nibbled on Hans's beans! 

Jemima definitely dislikes the branches in 'her' frog pond, she repeatedly tries to dislodge them. She cannot, so she chucks in the logs that decorate the edge, just to make a statement. I fish them out again, and thus we keep each other busy.

But oh, oh, oh, would I welcome a rainy day, or what?!

You can follow my garden(ing) on Instagram@songsmith2962 and Pixelfed@DutchDeltaWoman . Have a lovely day in your garden!

15 - My allotment/Mijn tuin.

 Well, it is official. From now on I can proudly call myself a proper gardener again. My balcony garden remains, but the fact that I have a real plot of land with a shed and greenhouse means a lot to me. I have missed a garden so much it ached.

First rushed mini-harvest

This evening I cycled through the drizzle to the allotments to get the keys, and the monkey-puzzle of gardens made my heart swell. And the scent! My next door neighbour has a large netted plot of strawberries bordered by a huge fig, so it smells like a heady mix of England and Greece.

So I walked around my plot, just looking at what is there. And what has priority.

Priorities

 The strawberries have gone mushy and are a magnet for slugs. So I slithered on hands and knees under the netting ( What was that old man thinking, that a pixie would come pick his berries?) and told the hordes that this was it. They will have to move to another garden. This garden ain't big enough for us all. And I picked approx half of what hasn't rotted yet.

Then I watered the tomatoes and cucumbers and broccoli in the greenhouse, noticing that the water all pools in certain places...important information. And I picked some beans and tomatoes and found a huge monster cucumber.

 Another priority is fencing of the area between the greenhouse and shed, so I can bring my darling Puck. There is shade for her, and she can wander in and out, but (most important) she cannot get to the little dog next door. My dog is a sweetheart to humans, but detests her own species. Must be her past as a permanently pregnant  chained guard dog. No wonder she turned grumpy to other dogs.

I have uploaded a video of my garden to Instagram @songsmith2962 in Dutch and will upload one in English tonight.

Het is officieel. Vanaf nu kan ik mezelf trots een echte tuinder noemen. Mijn balkontuin blijft, maar het feit dat ik nu een stuk grond heb met een schuur en een kas betekent ongelofelijk veel voor me. Ik miste een echte tuin zo erg dat het pijn deed.

Vanavond fietste ik door de miezer naar het complex om de sleutels op te halen, en de wirwar van tuinen deed mijn hart zwellen van blijdschap. En de geur! Mijn buurvrouw heeft een groot stuk met aardbeien en daarachter staat een grote vijg, dus het ruikt naar een zoete mix van Engeland en Griekenland. Dus ik liep rond mijn grond, gewoon om te kijken wat er groeit. En wat ik eerst moet aanpakken. 

Prioriteiten

De aardbeien zijn gaan rotten en zijn een magneet voor naaktslakken. Dus ik kroop op handen en knieën rond onder het net (wat dacht die oude man, dat een tuinkabouter ze zou komen plukken?)en vertelde de legioenen dat dit het einde was. Ze moeten verhuizen. Deze tuin is niet groot genoeg voor ons allemaal. En ik plukte ongeveer de helft van wat nog niet aan het rotten was. Daarna gaf ik de tomaten en komkommers en broccoli in de kas water, en zag dat het water op bepaald plekken poeltjes vormt...belangrijk te weten. Toen plukte ik wat snij- en tuinbonen en vond een reuzenkomkommer. 

Een andere prioriteit is het afzetten van het plaatsje tussen de kas en schuur, zodat ik mijn lieve Puck mee kan nemen. Er is daar schaduw, en ze kan in en uit de kas tuttelen, maar (heel belangrijk) ze kan niet bij het kleine hondje van de buuf komen. Mijn hond is een schatje voor mensen, maar heeft een hekel aan haar eigen soort. Het zal haar verleden zijn als permanent zwangere kettinghond. Zou ik ook sjaggerijnig van worden.

Ik heb een video van mijn tuin op Instagram gezet @songsmith2962 

12 - Dutch or English? Both, why not! Gardening is universal.

This blog started out in English, to correspond with my Instagram account where I have mostly international contacts. But to my amazement I have more countrymen reading it so far. And they told me they sometimes struggle with the English. So, easy quick solution: I'll use both languages.

And I have such good news! This morning I finally received an email that my long wait is over. There is an allotment waiting for me. At last! And just in time for my summer holidays, so that's super.

Now, things are not finalised, I still have to have The Talk with the board, but I am a die-hard optimist so it will all work out, I'm sure.

New garden coming up!

So not only will I keep you up to date with my balcony gardening, but you can follow the ups and downs of my allotment garden as well. Such fun!

 Omdat ik te horen kreeg dat mijn Nederlandse lezers soms wat moeite hebben met het Engels, lever ik gewoon een vertaling. Geen probleem!

En ik heb zulk goed nieuws! Vanochtend ontving ik een email dat het lange wachten voorbij is. Er is een volkstuin voor me beschikbaar. Eindelijk! En precies op tijd om mijn zomervakantie te vullen, dus dat is super.

Het is allemaal nog niet in kannen en kruiken, ik moet nog een 'intake' met de voorzitter van de toelatingscommissie (in goed Nederlands, hahaha), maar onverbeterbare optimist die ik ben weet ik zéker dat het goed komt.

Een nieuwe tuin komt er aan!

Dus ik blijf jullie niet alleen op de hoogte houden van mijn balkontuin, maar nu ook van alles rondom mijn nieuwe echte tuin. Dat wordt leuk!

Je kunt via Instagram nog veel meer lezen/you can read more about my garden @songsmith2962 

7 - Gardening means Sanity

 "What is depression like? It's like drowning, except you can see everyone around you breathing." (HealthyPlace.com)

In spring 2020 the world was thrown into a pandemic and I went to pieces.

Mental health and gardening 

 My garden is not a luxury, nor a chore. It is a necessity for my mental health. Let me explain.

In February 2020 Covid-19 struck. Except the Netherlands had no clue it did, so our Catholic South celebrated carnival as usual and many other people went on their habitual skiing trip. By March people started to die; we were thrown into strict lockdown and shock. Schools, shops, bars, theatres, all places where people could gather were closed, folk were ordered to work from home.  By means of only one governmental commandment (thou shalt stay at home) my existence ground to a halt and I lost my entire social life overnight. I was also prohibited from visiting my gravely ill Mum, who lived in a secure old folks home due to her Alzheimer's and cancer.

Blossom time

Spring. Paradoxically, that Spring was the most gorgeous one I can remember. So at first I admired the blossom on the trees, the sunshine, the suddenly unprecedented clean kerosenetrail free blue skies, and rejoiced in my garden. But pretty soon loneliness sneaked up on me. I loathed the online lessons and meetings, I missed company, my art clubs, my band and most of all I felt I failed my mother. I was not allowed to visit her.

My balcony garden looked amazing in the sunshine. The Pelargoniums were a riot of colour, the Roses and Cannas were gorgeous, the herbs did great, everything seemed  hunky dory. But there was this dark Paynes Grey fog slowly but surely creeping over my Eden,  and covering me when I sat reading, next to Puck. And it wouldn't lift. Every time I battled medical burocracy, trying to them allow me to see my Mum but failing, that fog got a bit darker. And every time I lost half a newly written test paper at work because of defunct IT whatever, it deepened again.

And then in June Mum took to her bed and didn't come out. She was in pain, so much pain, she told me in a video call helped by a carer, but by the time I had screamed at her doctor and was finally allowed a 10 minute visit, all kitted up in PPE, she didn't recognise me anymore. I wasn't allowed to sit with her during her last hours. She died all alone.

My garden was my solace

Arrangements for her funeral were what kept me going, but afterwards there was a hole as large as the Cornwall porcelain quarry. It felt as bleached bone dry as well. And I turned to what I have done since I was a child in times of distress: I turned to the green spaces. Walking my dog was allowed, and cycling too, so that's what I did. I spent hours sitting amongst my plants, just sitting. You can say what you like, I am convinced that plants heal. Simply being with them, smelling them, brings peace. 

I used my Arabian mint to make tea, and watched the wind rustle the leaves of the Cannas, bathing in the scent of the lavender and lemon Pelargoniums. The English rose smiled at me. I imagined it spoke to me. A rose is a rose is a rose, and you will be alright. And I said thank you, for attempting to keep me grounded and sane.

In loving memory of Mum, who died on June 11th, 2020.

You can also follow me on Instagram @songsmith2962 and @grashoffr