Lang, lang geleden, in 1977 (oh Frith ik word oud!), bezocht ik als totaal ongeinteresseerd in planten mens de paleistuinen in Hannover.
Het was een prachtige augustusdag en ik had dorst, dus op zoek naar schaduw liepen wij die tuinen in. En daar had ik een bijna mystieke ervaring. Er kwam een kwikstaartje op mijn voet zitten en ik was van het ene op het andere moment smoorverliefd op die bloemenborder die zich voor me uitstrekte. Ik heb uren door die tuinen gedwaald en was vanaf toen verslaafd en dat ben ik al die jaren later nog steeds.
Opeens begreep ik hoe mijn moeder uren op haar knieën naast haar vijver kon zitten om woekerend riet te verwijderen (een in mijn ogen totaal kansloze bezigheid). En waarom ze ieder voorjaar een smak geld uitgaf aan eenjarigen voor in de hangbakken aan de terraspergola. En waarom ze zo hoog opgaf over hun tuinman (en mij probeerde te koppelen, maar dat is een andere verhaal).
Nu ik op mijn bijna 63e gekluisterd ben aan mijn stoel, kan ik terugkijken op een 44-jarig besef dat ik niet zonder planten kan, dat groen letterlijk levenselixer is. Groen maakt me blij, het geeft me rust, troost en hoop. Een tuin, ookal zijn het nu 10 balkonbakken, vertegenwoordigt mijn toekomst. Het is levens-bevestigend. Ik plan, plant en oogst en plan opnieuw.
English
Long, long ago, in 1977 (oh Frith I am getting old!), I visited as a totally uninterested in plants person the palace gardens of Hannover.
It was a gorgeous August day and I was thirsty, so looking for shade we entered those gardens. And there I experienced an almost mystical moment. A wagtail came and sat on my foot and from that moment to the next I fell madly in love with the flower border in front of me. I roamed those gardens for hours, absolutely hooked, and all these years later I still am.
Suddenly I understood how my mother could spend hours on her knees next to her pond pulling out unwanted reeds ( in my eyes a useless effort). And why she would spend a huge amount of money on annuals for her hanging baskets. And why she waxed lyrical about her gardener (and tried to get me to go out with him, but that's a whole different story).
Now that I am stuck in my chair at almost 63, I can look back on a 44 yr old realisation that I cannot live without plants, that greenery is literally a life elixir. Greenery makes me happy, it brings me peace, comfort and hope. A garden, if only 10 balcony planters right now, represents my future. It is life affirming. I plan, plant, harvest and plan again.
More photos and news about my garden on Instagram @songsmith2962
