Het is één ding om je uienoogst door een vriend te laten uitspitten en opknopen zodat hij mooi kan drogen, maar echt een ander om ze er weer af te halen wanneer je je arm niet hoger krijgt dan 1.76,5 (ik meet!).
Maar goed, een beetje trekken werkte uiteindelijk ook.
Ik kreeg al snel bezoek van een nachtvlindertje, dat gezellig bleef rondhangen en een voorkeur bleek te hebben voor de rode uien. Die zijn dan ook heerlijk, al zeg ik het zelf, hoewel mijn gele ook super smaken.
Ik wilde perse voorkomen dat de oogst door het vochtige weer opnieuw nat zou worden. En ik heb netjes de ingedroogde stengels en de baard eraf geknipt.
Ik was al vroeg op de tuin, en ik was de enige daar. Misschien daardoor zag ik nu wel vogels: goudvinken, vijf stuks, op de zonnebloemen van buuf, en halsbandparkieten in de bramen van de buurman. Die kunnen dus snacken en kwebbelen tegelijk. Een meesje vloog naar het dak van mijn kas en hield me een tijdje in de gaten.
Mijn handen jeuken om die kas aan te pakken, want de tomaten zijn nu over hun hoogtepunt heen, slierten over het middenpad als een uitgeputte dronken vrouw en hebben inmiddels last van meeldauw. Maar dat trekt mijn lijf echt nog niet, helaas. Het knippen van de uien was al een hele klus, waarbij ik steeds moest pauzeren omdat één of ander onzichtbaar wezen telkens een mes in mijn onderarm stak. Tel daarbij mijn hoofd vol appelmoes als gevolg van belabberd slapen 's nachts en dan snap je misschien waarom ik mijn mobiel op de waterton liet liggen toen ik na 2,5 uur naar huis ging.
Honey I'm home, honey your human is a twit who now has to go back to get her phone...
Gelukkig lag hij er nog.
Afijn, ik kan de rest van de dag weer niks meer, maar het wordt deze winter uiensoep, uienfritata, uienquiche, uiensiroop (goed als je verkouden bent!), en eigenlijk alles met ui behalve mijn yoghurt.
En een zak met jun voor Henk.
