De bomen langs de Langesingel zijn nu kaal. Ook mooi, kale takken. Het geeft een totaal ander perspectief, en ik besef dat ik ook wat aan de erfafscheiding wil doen.
Want nu vallen me de best wel vele auto's die langsrijden extra op.
Ik twijfel tussen een half doorzichtige "haag" van grassen en een combinatie van grassen en bessenstruiken. Tuurlijk gaat het riet in de greppel ook weer groeien, maar het gaat mij om de winterperiode, wanneer het riet gemaaid is.
Kardoen is ook een optie. In elk geval iets dat ongeveer een meter hoog is en die langsrazende auto's camoufleert.
Mijn buurman heeft zijn stukje keurig omgespit, er komen aardappels zegt hij. Het contrasteert met mijn door plassen ontsierde landje. Ondanks dat ik de no-dig filosofie aanhang, vind ik zo'n keurig gespit stuk grond heel mooi. Zal vast te maken hebben met mijn jeugd in de polder, toen ik langs de velden van onze buurman ploegde totdat er zulke klompen modder aan mijn kaplaarzen hingen dat ik mijn voeten nauwelijks meer omhoog kreeg. Zware vette klei. Hoe Hollands wil je het hebben? Buurman Kommer wisselde aardappels af met voedermais. De mais vond ik saai, de aardappels hadden tenminste nog leuk bloemetjes.
Toch ben ik van plan zelf ook wat mais te gaan planten. Maar niet zomaar mais. Ik wil De Drie Gezusters proberen. Dit is een combinatie van suikermais, bonen en pompoenen. Het is een eeuwenoud gebruik (men spreekt over 6 of meer eeuwen) dat in Noord-Amerika hele Native American dorpen van etensvoorraad voorzag. De combinatie is er een van symbiose: de pompoenranken houden het onkruid in bedwang en de grond een beetje vochtig, de mais kan dus lekker groot groeien en de bonen hebben geen bonenstaken nodig en zorgen voor stikstof in de grond.
Hoe dan?
1. Zorg voor een zonnige plek (minimaal 6 uur direct zonlicht per dag)
2. Zet in iedere rij een bonenplant naast een maisplant, pas als je zéker weet dat er geen nachtvorst meer zal zijn
3. Zaai 4 maiskorrels* in een heuveltje en zorg dat de maisrijen diagonaal 'verspringen'
* het schijnt een goed idee te zijn om je maiskorrels eerst een nachtje in lauwwarm water te laten weken.
* Alle drie de gezusters hebben altijd trek (net als ik!), dus verwen ze met lekkere mulch bij het planten.
Als je meer wilt weten over dit systeem (en je Engels goed is), lees dan vooral het boek Braiding Sweetgrass, van Robin Wall Kimmerer. 
Zij is zelf van native afkomst en biologe en heeft een boeiend boek geschreven over hoe de inheemse bevolking met planten omgaat. Ze tipt heel subtiel aan dat de eerste Britse immigranten van de honger gestorven zouden zijn zonder de voedselhulp van de inheemse bevolking. De 'dank' die de natives kregen was verdreven worden van de grond waarop ze al eeuwen woonden. Maar dat is een heel andere verhaal dat niets met tuinieren te maken heeft.
Wil je meer lezen over mijn tuinen, kijk dan op Instagram @songsmith2962
