107 - Filosofie van de koude natte grond

 Audrey Hepburn schijnt ooit gezegd te hebben dat tuinieren gelijk staat aan geloven in de toekomst.

Zomer 2022

Zelf ben ik het daar volledig mee eens. Maar geloven is niet hetzelfde als vertrouwen hebben in. Terwijl ik vorige week op het Stembureau controleerde of mensen die wilden gaan stemmen niet op de 'zwarte lijst' stonden, bedacht ik me dat ik echt hoopte dat men zou kiezen voor een toekomst waarin de aarde er als winnaar uit zou komen en niet als verliezer. Inmiddels weten we allemaal dat Nederland voornamelijk op de BBB heeft gestemd. Ik houd mijn hart vast. Niet omdat ik iets tegen boeren heb, in tegendeel, ik ben een poldermeisje. Maar omdat ik bang ben dat er gehakt gemaakt wordt van al die onervaren politici en dat ze niet toe zullen komen aan goed beheren en controleren in de Eerste Kamer.

Een mooie hommel

Ik heb geen enkele illusie over hoeveel mijn miezerige bijdrage aan een veilige plek voor insekten bijdraagt, maar toch hoop ik dat het een ietsiepietsie helpt. Tegelijkertijd zie ik documentaires over 80% minder insekten in vergelijking met mijn jeugd in de jaren 60. En dat weet ik. Mijn moeder moest in de zomer iedere dag de dode insekten van de voorruit van de Renault 4 wassen; bij pompstations stond standaard een emmer met smerig water met een laag dode muggen erop, en ons geitenweiland hopte werkelijk van de krekels. Ik heb afgelopen zomer één krekel in Hunky Dory gezien, één. En minder insekten betekent minder vogelvoer. Als groot vogelliefhebber vind ik dat ook vreselijk. 

Gelukkig worden Puck en ik iedere ochtend begroet door tientallen mannetjesmerels, die luidkeels zingend wachten tot de zon opgaat en stoer lopen te doen in het gras tussen de eiken, tegen elkaar en tegen Puck. Ik hoop dat de gemeente nog heel lang wacht met het bebouwen van de oude tennisbaan, want daar wonen ze voornamelijk, in de verwilderde heggen. Die merels maken het vroege rondjehondje extra genoeglijk.

Wow! Toch? 😂😂😂

Okay. Voor de die-hard groenfanaten onder jullie: van mijn 3 hangbegonias komt er één ein-de-lijk boven de grond! Vijf weken heb ik moeten wachten. Het zijn witte hangbegonias voor in mijn balkontuin. Mijn begonialiefde is gestart in de botanische tuin van Funchal op Madeira, waar ik mijn ogen uitkeek naar de vele enorme begonias die daar bloeien. Voor die tijd vond ik ze maar truttig, maar wist ik veel dat er prachtige soorten zijn? Sindsdien heb ik ze zowel als huis- en als tuinplant, ik wil niet meer zonder zijn. Op Madeira zijn het vaste planten, dát lukt me hier buiten niet. (Misschien tegen de tijd dat ik 75 ben?) Het betekent ieder jaar opnieuw beginnen, maar dat heb ik er graag voor over.

Goed, tijd om weer richting de tuin te gaan. Het stormt, en ik zag in het voorbijrijden dat mijn groene regenton omgewaaid is. Ook wil ik mijn veldsla en broccoli poten, daar had ik door al die hoosbuien eerder geen moed voor.

Oh, en Clara (en anderen), tuurlijk mag je een keertje komen kijken! Maar wacht even tot eind mei/ begin juni, want momenteel is er nog niet zo heel veel te zien. Mijn Hunky Dory is pas een jaar aan het groeien, immers.

Fijn weekend! Instagram@songsmith2962 voor meer foto's en verhalen.

 

105 - (Meer dan) 3000 lezers van mijn tuinverhalen

 Nog één verhaaltje voor het slapen gaan...of lees jij dit bij de koffie?

Gaura en Scabiosa

Natuurlijk, vergeleken bij de oplage van het AD is mijn lezersaantal peanuts ( mijn autoschrift maakte er zojuist kezersaantal van 😂), maar ik ben geen krant, ik ben een tuinenthousiasteling met de innerlijke druk om op te schrijven wat mij boeit èn dat te laten lezen.

Mocht het je interesseren: die innerlijke druk doet me ook schilderen, en zingen in mijn eigen band Multifocals; bij het uitdelen van de porties 'hey, look at me!' ben ik rijkelijk bedeeld.

Logo met bluesschema

Daarom passen Puck en ik zo goed bij elkaar, zij heeft een rugzakje en ik zeul een dubbeldekker mee.

Heb je gisteren ook zo 'genoten' van de natte sneeuwbuien die door de straten raasden? Tot nu toe durf ik nog steeds niet voor te zaaien, mijn kas is nog te koud in de nacht. En Hunky Dory is kleddernat en ijskoud. Dus nog geen blije tuinfoto's van nu, daarom maar wat tuinfoto's van afgelopen zomer die me blij maken.

Kurkdroge grond, maar toch!

De Lidl had deze week goedkope Viooltjes, die nu staan te bibberen op mijn balkon. Miezerige plantjes waren het, maar inmiddels zie ik al veel nieuwe knopjes verschijnen. Dit zijn echt kampioenen onder de voorjaarsbloeiers, daarom hou ik er ook zo van. Ze verdragen alles: hoosbuien, stormwinden, sneeuw, nachtvorst, ze duiken in elkaar en een dag later staan ze weer fier rechtop te stralen. En meestal bloeien ze máánden lang.

De Hyacinthen bloeien nu ook, naast de vele Tète-a-Tète en gewone Narcissen die al vrolijk in de wind wuifden. Verder zie ik heel veel Stokrozen opkomen, op de gekste plekken, en heeft de Nigella zich vanaf de kasrand over meters verspreid tussen mijn houtsnippers. Laat ik lekker staan, ik houd van dat juffertje.

Zouden er kikkers zijn?

De Rabarber komt ook op. Ik ga een van de drie pollen proberen over te zetten naar een ander deel van de tuin. Geen idee of dat wel kan nu, maar de grond is zo nat dat ik het gewoon ga doen. En de Palmlelie woekert gezellig over het pad en heeft paarse bloemen. 

Je ziet het, not all is lost, er zit wel degelijk leven in mijn verzopen stukkie land.

Wil je meer lezen, zoek me dan op bij Instagram@songsmith2962 en anders wens ik je een fijn weekend!