82 - De Engelse Roos (n.a.v. het verlies van HRM Elizabeth II)

 Een loterij waarbij ik op mijn 13e één van de 5 vrije plekken won van een week-lange uitwisseling met een school op het eiland Sheppey, was het begin van mijn levenslange liefdesverhouding met Groot-Britannië.

Ik logeerde bij een typisch Engels middenklasse gezin, een politieagent en een verpleegster met 2 kinderen, in een rijtjeshuis met een achtertuintje in Minster. England maakte een verpletterende indruk op me, geholpen door de excursies naar Canterbury, Rochester en London en de lessen op de comprehensive waar iedereen zo vriendelijk was tegen dat zooitje ongeregeld uit Brielle. Het was liefde op het eerste gezicht.

Op dat moment begon ook mijn fascinatie met de geschiedenis van die eilanden en vooral met de gebouwen en bijbehorende tuinen. Want dat was me onmiddellijk duidelijk: Britten houden van hun tuinen, voor mijn gevoel (toen en nu nog) veel meer dan Nederlanders. In Minster maakte ik ook kennis met het fenomeen flower show, en hoe serieus dat genomen werd. Er stond nog net geen schrikdraad om de lathyrus, want die moest binnenkort op de show tentoongesteld en hopelijk een prijs winnen.

Wat jaren later woonde ik zelf in London en liep ik eindeloos door haar straten, schaamteloos om poortjes en hekjes kijkend om maar te zien hoe die tuinen eruit zagen en altijd met een schaar in mijn zak op maandag omdat ik dan naar mijn horticultuuropleiding moest en geen geld had om de benodigde bloemen voor mijn oefenstukken te kopen. Ja, ik jatte de klimop en rozen op weg naar Tottenham, en mijn bloemstukken werden opgebouwd al naar gelang van wat ik te pakken had kunnen krijgen. Een commentaar op mijn rapport sprak van mijn "often surprising choice of material". Hahaha, ze hadden geen idee.

Waar dit verhaal toe leidt, is mijn liefde voor Engelse rozen die onlosmakelijk verbonden is met mijn liefde voor Britannië en dus mijn gevoel van verlies nu Queen Elizabeth II ons ontvallen is. Tuurlijk, niet 'mijn' koningin, maar emotioneel wel degelijk, sinds haar portret op van alles stond waar ik 11 jaar van mijn leven als wanna-be Brit mee te maken had.

Mijn respekt voor haar is immens. Philip Larkin, Engels schrijver en dichter, heeft het veel better verwoord dan ik:

                         In times when nothing stood

                          but worsened, or grew strange,

                          there was one constant good:

                          She did not change.

En in de woorden van Elizabeth zelf, die ik nog steeds meedraag sinds de dood van mijn moeder: 'Grief is the price we pay for love' .

Wil je meer lezen, bezoek me dan op Instagram@songsmith2962 .

7 - Gardening means Sanity

 "What is depression like? It's like drowning, except you can see everyone around you breathing." (HealthyPlace.com)

In spring 2020 the world was thrown into a pandemic and I went to pieces.

Mental health and gardening 

 My garden is not a luxury, nor a chore. It is a necessity for my mental health. Let me explain.

In February 2020 Covid-19 struck. Except the Netherlands had no clue it did, so our Catholic South celebrated carnival as usual and many other people went on their habitual skiing trip. By March people started to die; we were thrown into strict lockdown and shock. Schools, shops, bars, theatres, all places where people could gather were closed, folk were ordered to work from home.  By means of only one governmental commandment (thou shalt stay at home) my existence ground to a halt and I lost my entire social life overnight. I was also prohibited from visiting my gravely ill Mum, who lived in a secure old folks home due to her Alzheimer's and cancer.

Blossom time

Spring. Paradoxically, that Spring was the most gorgeous one I can remember. So at first I admired the blossom on the trees, the sunshine, the suddenly unprecedented clean kerosenetrail free blue skies, and rejoiced in my garden. But pretty soon loneliness sneaked up on me. I loathed the online lessons and meetings, I missed company, my art clubs, my band and most of all I felt I failed my mother. I was not allowed to visit her.

My balcony garden looked amazing in the sunshine. The Pelargoniums were a riot of colour, the Roses and Cannas were gorgeous, the herbs did great, everything seemed  hunky dory. But there was this dark Paynes Grey fog slowly but surely creeping over my Eden,  and covering me when I sat reading, next to Puck. And it wouldn't lift. Every time I battled medical burocracy, trying to them allow me to see my Mum but failing, that fog got a bit darker. And every time I lost half a newly written test paper at work because of defunct IT whatever, it deepened again.

And then in June Mum took to her bed and didn't come out. She was in pain, so much pain, she told me in a video call helped by a carer, but by the time I had screamed at her doctor and was finally allowed a 10 minute visit, all kitted up in PPE, she didn't recognise me anymore. I wasn't allowed to sit with her during her last hours. She died all alone.

My garden was my solace

Arrangements for her funeral were what kept me going, but afterwards there was a hole as large as the Cornwall porcelain quarry. It felt as bleached bone dry as well. And I turned to what I have done since I was a child in times of distress: I turned to the green spaces. Walking my dog was allowed, and cycling too, so that's what I did. I spent hours sitting amongst my plants, just sitting. You can say what you like, I am convinced that plants heal. Simply being with them, smelling them, brings peace. 

I used my Arabian mint to make tea, and watched the wind rustle the leaves of the Cannas, bathing in the scent of the lavender and lemon Pelargoniums. The English rose smiled at me. I imagined it spoke to me. A rose is a rose is a rose, and you will be alright. And I said thank you, for attempting to keep me grounded and sane.

In loving memory of Mum, who died on June 11th, 2020.

You can also follow me on Instagram @songsmith2962 and @grashoffr