2025/9 - Oh, thank All the Gods that the sun is out!

 Any God can apply for the job, by the way, I'm not picky!

After too many, too long days of greyness, wetness and chilly gloom, today the sun is out! Sooooooo lovely!

I cycled to Hunky Dory to let some water out of my waterbutts, as there will be frost in the night, and I don't want them to burst. I was the only one there, so it was just me, the worms popping up out of the ground (their homes were flooded by me, sorry, sorry) and the narcisii showing colour.

Every spring it is a happy event for me to pick the first bunch to take home.

That ditch wall is the first soil to warm up, so these bulbs flower first. I took a quick look at my other bulbs, and they are coming along nicely as well. The newly planted Camassias are 10cm above ground.

After a struggling first few years, my Viburnum tinus is finally looking as if she has decided to put down roots. Good, she's very welcome to stay.

Can you spot the Camassia? Bright green, on the left. Monty Don says it is 'a bit of a thug', but I have plenty of those in my garden, so I dare it to challenge the others.

Slowly, slowly, the Hellebore opens up. I wait with great anticipation for the first bumblebees to wake up. I suspect some of them live very near that Hellebore. But this week it is far too cold for them still.

The majority of my plants and shrubs are still straw coloured. It makes the sheds and glasshouses stand out, as well as those waterbutts. Not very pretty...But oh well, it is an allotment after all. And just you wait for my roses.

Oh, will you look at that sky?! But I prefer that to the solid grey one we see so very often over here.

Puck and I braved two snow showers already, which turned her into the puppy that she has not been for 9 years. But the snow has melted away as soon as it fell, the frost is only in the night. 

Anyway, that sun lifts everyone's spirits, you can tell. May it stay with us for a while! Have a lovely weekend!

Renée Grashoff is the author of 'Boerenwormkruid'

ISBN 9789492881939

NUR 342

Trichisboeken.nl 

150 - My cherished Hellebores

Een plant waar ik niet omheen kan, omdat ze zo lekker vroeg in het seizoen bloeit, is de Helleborus.

Helleborus 'Peach'

  Niet dat ik eromheen wil, want ik ben er dol op! De plant op de foto links staat nu naast de kikkerpoel en bloeit zoals je ziet. Ze heeft drie jaar op mijn balkon gestaan en is langzaam van prachtig perzikkleurig getransformeerd naar gewoon rose. Ook mooi. Dat overkomt me wel vaker, dat een dure (want bijzondere) kleur teruggaat naar de oorsprong. Hoewel ik het niet heel erg vind, voel ik me wel altijd een beetje genept.

  De Helleborus is van het geslacht nieskruid, en familie van de ranonkel. Bijna iedereen kent wel de witte variant die je zelfs in de supermarkt kunt kopen, Helleborus niger. 

Mijn Helleborus niger bloeit ook

 Daarvan zijn verschillende soorten, hoewel ze allemaal erg op elkaar lijken. Het verschil zit vaak in de lengte van de steel en of de bloemen erg naar beneden hangen (zodat je het hart niet kunt zien en dat is nu juist het meest aantrekkelijke deel). Deze plant komt van nature niet in ons land voor, alle soorten zijn in eerste instantie ingevoerd vanuit de Balkan of van nog verder weg.

Mijn Helleborus niger 'Mont Blanc'

In Meeuwenoord weet ik een grote pol te staan van een oervariant, Helleborus argutifolius (foto rechts onder). De plant heeft, wanneer je er erg dichtbij komt, een onaangename lucht, zeer aantrekkelijk voor honden trouwens, ze piesen er allemaal overheen. Puck is er dol op.

Er is nog een stinky soort, Helleborus foetidus (fetid betekent smerige lucht in het Engels), zelfde verhaal; ruikt echt niet lekker en wordt hier Stinkend Nieskruid genoemd.  Maar ik vind haar wel stoer, en bovendien is ze een plant die door vroeg in het seizoen uitvliegende bijen wordt bezocht, dus nuttig. De plant bevat helleborin, wat huid-en slijmvliezen irriteert, handschoenen aan dus!

Helleborus argutifolius

Even terzijde, ik tuinier altijd met handschoenen aan. Er zijn zóveel planten wiens sap kan irriteren, of die zelfs giftig zijn, dat het m.i. verstandig is. Bovendien werd ik vroeger op mijn horticultuurschool gewaarschuwd voor altijd in de grond aanwezige sporen van tetanus en dat is een ziekte waarmee je niet moet spotten! Het was honderden jaren lang één van de twee meest gevreesde ziektes in West-Europa, de andere was lepra. Ik bedoel maar. Een tetanusinjectie was verplicht als je op die school wilde. Gemene rotprikken, je moest er twee, au.

Dus: het staat ontegenzeggelijk sexier met je blote handen in de aarde, maar luister nou maar naar tante Renée en doe je handschoentjes aan. En daarmee eindigt deze les. 

Honderdvijftigste blog...vraagt om een feestje. Ik wens je een heerlijk weekend.