115 - De kikkerpoel revisited

 Nu hij er anderhalf jaar ligt, is het tijd om het 'succes' eens te evalueren.

De kikkerpoel, met Digitalissen

Een poel graven op een oud aardappelveldje zonder waterleiding en blind vertrouwen op de neerslag, was achteraf gezien misschien toch wat optimistisch. Of naief. 

Ik ben iedere keer dat ik op Hunky Dory kom (en dat is bijna iedere dag) weer verbaasd over hoe snel dat water verdampt. Dus dan vul ik hem maar weer bij...want ik wil wel dat mijn Waterlelie 'Aurora' het overleeft en die dame wenst best diep water. Ik denk er danook over na om een waterloopje te graven vanaf mijn watertank, zodat ik alleen de hendel over hoef te halen om de poel te vullen. Aangezien ik geen waterbouwkundige ben (mijn waterkennis reikt niet verder dan koffie, soep, thee en dat je ook water nodig hebt om bier en whisky te brouwen, zeer essentiële informatie dus), moet ik daar echt even tijd aan besteden.

De watertank t.o.v. de poel

Afgezien van de verdamping, die niets is vergeleken met die in de bassins van Spanje en Italië, gaat het redelijk met mijn poeltje. Verleden week trof ik een (helaas overleden) Bruine Glazenmaker in het water aan, dat is een libelle, geen vent en er zijn Bootsmannetjes, Duikerwantsen en Waterslakjes. De Groene Kikker waarmee ik zo blij was verleden zomer heb ik nog niet gezien. De waterplanten groeien weer en de oevers ogen gelukkig een stuk natuurlijker dan afgelopen zomer nu de vaste planten het hebben overgenomen van de truttige Campanula en Viooltjes. Mijn houtwalletje wordt wel regelmatig geplunderd door het Franse bulletje van mijn buurvrouw, die zo'n verzameling stokken natuurlijk top vindt, maar ik heb zelf een hond, dus ik weet hoe het werkt. (Overigens vindt mijn Puck stokken net zo oninteressant als ballen, sokken en eigenlijk alle voorwerpen behalve die met piepende wieltjes - die moeten DOOD.

Puck met haar knuffel

 Misschien dat ik ooit nog eens een stukje   schrijf over onze ontmoetingen met   ouwetjes achter een rollator, zó genant!)

  Maar goed, ik dwaal af. De omzoming van de poel begint er steeds beter uit te zien. De Irisstekken die ik van mijn tuinvriendinnen kreeg zijn aangeslagen, dus volgend jaar ook bloemen, yay! En het varentje dat door de droge zomer zowat dood was, is na alle regen van de afgelopen maanden weer helemaal happy en fris.

Wat ik wel moet regelen nu is een man met een streamer. Want opeens probeert ordinair gras mijn tuin over te nemen. En er bestaat een fijne lijn tussen een  geordende/georganiseerde wildernis en chaos. Meer daarover in mijn volgende blog.

Meer tuinverhalen op Instagram@songsmith2962 . Fijn groen weekend!

 

104 - Venus, Jupiter en groene hooligans

 Kijk jij weleens omhoog?

Naast de vijver

Ik iedere dag, meerdere keren, en net zo vaak vervloek ik de lichtvervuiling waar wij hier in Brielle last van hebben. De kassen, de industrie, straatverlichting en dan staat er ook nog eens een flat van 4 verdiepingen voor mijn neus. Ik mag blij zijn als ik ergens een paar zwakke sterren kan ontwaren. 

Maar opeens waren ze daar: twee heldere lichten, keurig opgelijnd, nachten lang precies voor mijn raam. Nu vind ik het leuk om naar de lucht te kijken, maar mijn kennis is rudimentair, dus ik was Helga van Leur zeer erkentelijk voor het uitleggen dat ik naar Venus en Jupiter keek. Zij had het nota bene voor elkaar gekregen ook de manen op haar foto te krijgen, dan gebruikt ze vast geen Samsung mobiel van jaren terug... Ik heb geen foto om je te laten zien, totaal niet te doen. Maar ik heb er zeker van genoten! 

Bijna alles gekortwiekt

Hoe kom ik hier nou op? Omdat het me, al snoeiend, inviel dat tuinierders meestal hun blik op de grond gericht hebben. Ik ook hoor, ik kijk naar mijn natte koude grond, naar de opkomende Nigellas (die wel! O-ver-al!), naar de voorzichtig uitlopende Verbena, naar de Hemelsleutels met hun snoezige verse rozetten, naar de dunne Alliumsprieten, naar de spichtige Crocosmiasprieten in de tinnen bakken en naar het jonge groen van mijn rozen.

En naar het raaigras, de distels en andere groene hooligans die al welig tieren.

Mijn drie eucalyptussen zijn bruin. Oh dear. Zouden ze het overleefd hebben? Maar mijn Pinus Silver Crest is twee keer zo hoog als toen ik hem een jaar geleden plantte en ook de Thuja ziet er best tevreden uit. 

"Het loopt meestal wel uit, hoor" stelde mijn buurman met meer dan 40 jaar moestuinervaring op de tuin me gerust. Om in één adem door te vertellen dat al zijn aardbeienplanten weleens bevroren waren, geen aardbei kwam er aan dat jaar.  Nou ja, voorlopig kan ik me uitleven op het snotvrij maken van de kikkerpoel, want mocht er nu een kikker in komen dan raakt hij of zij subiet de weg kwijt, laatstaan dat de partner gevonden kan worden in die groene smurrie! En op het schoonmaken van de kas, die alleen nog wat snijbiet en peterselie bevat en heel veel klaver. 

Op het oog lege bakken...

Het is maart en ik mag gaan zaaien van mezelf, dus die kas moet netjes. Dat is geen straf, want het is daar in het zonnetje al zo lekker dat de muts en jas uit kunnen. Als mijn andere buurman tenminste niet aan het stoken gaat; vanochtend werd ik binnen 5 minuten volkomen uitgerookt en voelde ik me net een haring in een rookton.

Ik heb de Cannas van het balkon al overgebracht naar de kas, want die krijgen daar hun tweede leven. Het bezoek aan de Hortus Botanicus in Leiden heeft me doen besluiten een deel van de kas te gaan gebruiken voor planten met grote bladeren. Waarom? Omdat ik er blij van word.

Lees meer over mijn tuin en op Instagram@songsmith2962  . Fijn weekend!

93 - Regen, regen, regen - ach ja, we wonen hier in een delta

 Zo eind November is er steeds minder te vertellen over Hunky Dory. In tegenstelling tot vorig jaar, toen ik een blank canvas had en werkelijk alles moest gebeuren om er een bloementuin van te maken, staat de struktuur nu en is het slechts een kwestie van bijhouden en af en toe iets aanpassen.

Tussen de buien door

 Vanochtend heb ik alle snotterige nasturtiums eruit gerukt, want ik hou van ze, maar niet van snot. Mijn grote afvalhoop was in 1x tjokvol. Ik gooi deze plant met haar honderden zaden niet op de composthoop, omdat ze anders volgend jaar mijn hele tuin overwoekert, er zijn grenzen.

Ik moest overigens erg voorzichtig lopen, want de stoeptegelpaden waren spekglad. Kijk, daar hebben mijn houtsnipperpaden nou nooit last van.

Ook heb ik een lading gekregen  kerstboomstammetjes rondom de kikkerpoel gelegd. Dat helwitte grind blééf helwit en dus lelijk.  Nu is het voor het grootste deel bedekt met hout, en hebben de insekten nog meer overwinterplekjes, win-win naar mijn mening. De poel is lekker vol door alle regen van de afgelopen week.

Nieuwe randen van stammetjes

Het is al bijna niet meer voor te stellen dat ik maanden lang om de dag met water liep te sjouwen om hem bij te vullen! Ik hoop dat ik aankomend voorjaar kan genieten van gezellig kikkergekwaak.

Dat mensen daar een hekel aan kunnen hebben...snap ik niks van. Ik kan me de kikkerloze polders van mijn jeugd maar al te goed herinneren. Voor mij is zo'n kikkerconcert een prachtig achtergrondgeluid, waarbij ik prima kan inslapen. Geef mij maar kikkers in plaats van lallende gasten op straat, om maar wat te noemen, kijk dáár kan ik moeilijk van slapen.

Eventjes droog

Het onkruid tiert nog welig zag ik. Vooral achter de artisjokken heeft het mijn oude aardappelveldje volledig overgenomen. De knoflook staat er gezellig tussen. Voorlopig laat ik het even begaan, ik kijk in maart wel wat ik er uit trek en wat mag blijven staan. En vergis je niet, het is maart voordat je het weet. Nog maar 4 weken tot de kerstvakantie en vanaf januari zitten wij docenten altijd in een voortrazende nog net niet ontsporende trein van toetsen en examens met bijbehorende stressende studenten en curling ouders. Dan ga ik weer voorzaaien, opruimen, en heb ik mijn tuin hard nodig om zelf niet te ontsporen.

Ik verheug me nu al op de bollen die gaan opkomen.

Wil je meer lezen over Hunky Dory, zoek me dan op Instagram@songsmith2962 of Pixelfed@DutchDeltaWoman  . Een fijn weekend!

Maar nu, in November, neem ik even rust. 

87 - De kikkerpoel - een jaar verder

 Toen ik verleden jaar herfst met één arm mijn kikkerpoel groef, kon ik niet vermoeden dat ik hem gedurende de kurkdroge zomermaanden om de dag zou moeten bijvullen om de waterplanten in leven te houden.

Nu, half oktober, hoef ik hem slechts af en toe bij te vullen, maar het blijft nodig. Net zoals het eruit scheppen van het groene snot dat de veel te aantrekkelijke naam Dekenkruid heeft. Ik stel voor dat we het voortaan Groen Snotkruid noemen.

Vol water en vol leven.

De hark werkt prima voor dit klusje en ik laat het groen eerst op de kant liggen zodat de beestjes die ik meegeschept heb terug kunnen kruipen naar het water. Ik heb hier beslist geen hekel aan, het is een meditatief werkje waar de kikkerpoel enorm van opknapt. In plaats van groene drab, zie ik opeens weer water en mijn twee mooie waterlelies, die zich wonderwel goed gehouden hebben in die droge maanden.

De overige waterplanten beginnen langzaam te verkleuren, je kunt goed zien dat ze de koude maanden voelen naderen.

Mijn kikkertje, jazeker, er woont nu een kikkertje in zijn eigen poel, liet zich niet zien, maar ik heb hem of haar verschillende keren wèl gespot, zonnend tussen de waterplanten of drijvend tussen het groen. Wie ik wel zag en ik schrok er van omdat hij onverwacht over mijn hand kroop, was een grote wants. Dan wil ik weten wat voor wants, kan ik niet helpen, en het bleek een gevlekte platte waterwants te zijn. Gezien haar brede achterlijf met geelbruine rand, was het volgens Wikipedia een vrouwtje. Het zijn jagers. En ze zijn zeldzaam, okay, nou, vereerd dan! Maar kruip maar snel weer terug in het water.

De mini houtstapel.

Wat ik ook zag, waren poelslakken, niet te verwarren met naakt-of huisjesslakken. Poelslakken zijn plat,  leven in het water en zijn zo nuttig dat je ze zelfs bij vijverspecialisten kunt kopen. Nou, ik heb ze gratis hoor, geen idee waar ze vandaan komen, maar ze wonen in mijn poel. Ik zag ook larven, bootsmannetjes en kleine torretjes.

Afgelopen weekend heb ik veel bollen rondom de vijver geplant, want ik weet uit ervaring dat die plas water in het voorjaar extra opvalt. De mini-vingerhoedskruid stekken die ik in de lente heb opgekweekt en geplant zijn uitgegroeid tot enorme bossen en ik verheug me er nu al op ze te zien bloeien. Het enige dat ik nog wil veranderen, of eigenlijk aanpassen, zijn de poelkanten. Ik blijf die zwarte rubberen kanten foeilelijk vinden, dus ik wil toch investeren in lavasteen, grote kiezels of leistenen. Of boomstammetjes, dat kan ook.

Geen tuin zonder water!

 Misschien is dat zelfs de beste optie, ook de goedkoopste; die stenen zijn duur want moeten uit het buitenland komen.

Het pampasgras dat ik onlangs naast de kikkerpoel plantte is goed aangeslagen, ook fijn, daar kunnen zich in de toekomst heel veel dieren in verschuilen.

Ben ik tevreden? Niet snel, hahaha. Er blijft altijd wel wat te verbeteren. Maar ik ben voorzichtig tevreden. Vorst heeft mijn poel nog niet meegemaakt, behalve één keer een dun vliesje dat geen naam mocht hebben. En nu moet mijn kikkertje het a. overleven en b. in de komende lente een lover vinden en heel veel babies maken. Oh: fun fact - bij de Langevest 10 meter verderop wemelt het van de reigers. Maar, zoals de Britten zeggen, we'll cross that bridge when we can find it. (Nee, zeggen ze niet, maar ik heb het naar eigen ervaring aangepast)

Als dit blog smaakt naar meer, kan je op Instagram@songsmith2962 nog veel meer verhaaltjes plus foto's vinden en op Pixelfed@DutchDeltaWoman staan meer foto's. 

Fijn weekend!

80 - Vijververhaal

 Als je dit blog een beetje volgt, weet je dat ik een kikkerpoel zonder kikkers heb. Maar voor de nieuwe lezers even een terugblik.

Het water verdampt snel!

Mijn Hunky Dory is in beginsel een diervriendelijke, organische, no-dig tuin die in transitie is van 100% groententuin naar 80% bloementuin. In zo'n tuin hoort natuurlijk water, zodat de zoogdieren, insekten en vogels die ik hoop te lokken kunnen drinken of hun eitjes afzetten. Er is echter een groot 'probleem' hier, er is geen waterleiding. Ik vang regenwater op in enorme vaten en zelfs met de hittegolven van deze zomer bleek dit water genoeg, dus dat is heerlijk. Maar het water uit mijn poel verdampt door het gebrek aan schaduw zó snel, dat ik meerdere keren per week moet bijvullen. Dat is minder tof. 

De kikkers, padden en salamanders waarop ik hoopte zijn (nog) niet verschenen, hoewel er één pad, Mr Waddles, in mijn kas woont en me regelmatig vanachter de groente begluurt. 

Het begin

In het voorjaar betrok wilde eend Jemima de poel, soms bracht ze haar lover mee en met zijn tweeën maakten ze er een ongelofelijk puinhoop van. Maar Jemima ging ook weer weg, ik heb haar sinds mei niet meer gezien. En er komt een egel regelmatig drinken en ook een zwarte kat. 

De mezen die nu de zonnepitten uit mijn bloemen pikken, drinken gezeten op de stammetjes die ik in de poel gelegd heb. Ik zie slakjes, bootsmannetjes, larven en heel veel dekenkruid, helaas.

In juni

Dus al met al vervult de poel wel een functie en hij is gewoon geinig om te zien. Zolang ik er lol in heb, is het steeds bijvullen en het met de hark eruitscheppen van die groene smurrie geen opgave en zodra dat het wel wordt, plant ik er een gunnera in, of gooi ik hem weer dicht. 

Voorlopig blijft hij. Ik verheug me nu al op voorjaar '23, want mijn zelfgezaaide vingerhoedskruid dat ik langs de randen geplant heb, is allemaal aangeslagen en ondanks de droogte blijven leven. En de waterplanten hebben het naar hun zin. Blije planten, blije tuinierder!

Wil je meer lezen en veel meer foto's zien, bezoek me dan op Instagram@songsmith2962 of Pixelfed@DutchDeltaWoman . Fijne zondag!

46 - Kikkers kussen!

 Happy 2022! Gelukkig snoeischaar!

(Dat moet natuurlijk nieuwjaar zijn, maar mijn auto-invul deed zijn eigen ding en eigenlijk is dat wel heel toepasselijk, toch?)

Mijn moeder liet eind jaren zeventig een grote vijver graven, waarin ze vervolgens een niet- aflatende tien jaar durende oorlog voerde tegen oprukkend slootriet. Ik noem het De Oneindige Riet Oorlog.

De kikkerpoel, doorsnede 1,5 m

Ik zie haar nog met verhit gezicht in mijn opblaasbootje op die vijver drijven, echt een verloren zaak. Tuinieren was toen bepaald geen prioriteit voor mij, maar één ding wist ik wel zeker: voor mij nooit een vijver, wát een gedoe zeg.

Totdat ik zelf een vijver kreeg. Voor mij hoefde die niet, hij kwam er wel en wat heb ik een plezier beleefd aan die plas water! Vanaf de eerste dag werd ik gefascineerd door het leven dat er zich onmiddellijk in ontwikkelde. Kevertjes, zwemmende schorpioenachtige griezels, wantsen, watervlooien, waterspinnen, bootsmannetjes, kikkers, padden, salamanders, waterjuffers, waterslakken, libellen, allemaal wisten ze de weg te vinden en bleven. Er kwamen waterlelies en oeverplanten als lobelia, lis, zwanenbloem, dotters, iris en kattenstaart. En natuurlijk kwam er dat eerste jaar ook alg en draadwier. Uren troep scheppen, op de kant laten liggen zodat de beestjes er weer uit konden kruipen en het niet eens erg vinden... wie had dat gedacht? Ik ontwikkelde slimme (vond ik zelf) technieken, zoals met een eetstokje het groene spul eruit draaien. De vissen kregen allemaal een naam van mijn dochter en werden heel snel heel bedreven in het schuilen onder de waterlelies, want de buurtreigers hadden de vijver ook ontdekt en kwamen iedere dag kijken of ze een visje konden snacken. En mijn katten en hond vonden de vijver ook super, een altijd volle drinkbak.

De waterleliebak links

Nu, jaren later, graaf ik zelf een kikkerpoel, naast de diepe waterleliebak die ik ook al geknutseld heb. De kapucijners die afgelopen zomer op die plek stonden hebben de grond best goed voorbereid, ik kom er tenminste zonder al teveel moeite doorheen. De poel ligt naast mijn nog te bouwen prieeltje, zodat ik vanuit de schaduw straks met boek, schetsboek en hond kan genieten van alles wat zich daar gaat roeren. Het is nu nog niets, alleen een gat in de grond, maar wacht maar. Ik weet zéker dat ik in de gaten gehouden word door de pad die in de kas woont. En het roodborstje en de pimpelmezen zaten ook al vanuit de appelboom naar me te kijken. Ik heb een voedersilo voor ze opgehangen naast mijn poel, en zorg voor vogelvriendelijke drinkplaatsen. De lockdown gooit nu wel even roet in het eten, want ik denk niet dat de vijverspecialist in Rockanje geldt als essentiele winkel...dus het is nog wachten op en geduld oefenen (niet mijn sterkste punt) voor mijn vijverfolie. 

Ondertussen geef ik je snel nog een mooie quote mee voor 2022:

"To be yourself in a world that is constantly trying to make you something else, is the greatest accomplishment."

(R.W. Emerson)

Doe je best! En heel veel tuinplezier in 2022!

Meer over mijn tuinen op Instagram @songsmith2962