176E - How mighty are the strong?

 Gardener's World  (TV) is my go-to garden information guide, that is not a secret. Last week Adam Frost said something that made me think. Or rather, he asked a question: should gardeners plant only those plants that easily survive our current climate, or should we make the effort to grow plants that are struggeling with it?

My front plant bed.

   So I asked myself: didn't I decide recently to just plant the species that have proven to take my soggy heavy clay in winter and my summer concrete in their stride? This decision was the effect of my frustration and lack of funds. Buying new lovely perennial  seeds, bulbs or plants, only to see them struggle and then die within a season, is actually shitty and silly, and a waste of money. But when everyone does the same, and only uses the same limited range of survivors, then we are stuck with a very limited range of plants. Because growers aren't silly either, and have to earn their living with it, so I fear they will only grow the same survivors.

My beloved rose in the raised bed

Take my beloved Desdemona rose. She can live her best life only because she's in the raised bed. My other two roses with their feet in the clay, are struggling, despite expensive rose fertiliser, extra water, dilligent deadheading and peptalks. They are alive, but that is it.

The same goes for the huge fennel that shares the raised bed with Desdemona. I have another fennel, a red one, pining in the hot bed, which is not a 100th of the size of the one in the bed on the right.

One of my garden neighbours complained about her seedlings which simply did not come up this year. My seedlings were also disappointing. Is it our soil? Our skills? Both?

My 'hot' border

   In my hot border the 'cool' plants (for lack of a better word) are doing great. Take a look: the asters (no colour yet), the sedum (same), the grasses, the white gauras, the wormwood, the teasels, they are doing fine and are spreading. But the crocosmia, the expensive redleaved shrubs, the rust coloured lilies, the many orange/yellow kinds I have planted: sad strugglers they are, so far. Except the self-seeded buttercups, they are doing great and trying to take over my entire garden.

The result is that it isn't 'feeling hot, hot, hot'🎶, but looking green, green, green. Very restful, but that wasn't the plan. It should be my little pad of tropical South-America in Brielle!

   Perhaps I should dig it over and turn it into a Japanese Zen garden. No, only joking, I can't afford that.

Forest bathing, just about

Very cool, though. But impossible, I cannot see myself rent a crane to lift the huge rocks (to create the mountain) over the ditch. No, that's not happening.

A little positivity: my Physostegia has settled in my middle bed. She's on the verge of flowering, so there will be photos soon. She has gone walkabout, and forced my shocked scabiosa to the edge of the paving, where it is now sulking. That is a thing: plants love to walk! I can't blame them, always staying in the same spot, boring!

Along the Watersingel, where I walk Puck, has been a huge lythrum for years. I adore it. So last autumn I waited until I could gather some seeds, and sowed them next to my frog pond. Nothing ventured, nothing gained, right?

Lythrum, which we call cats tails

   To my joy, this has worked. She has chosen a spot in the middle of my woodpile, next to the papyrus, that has walked herself out of the pond and thought the woodpile a good spot too. The lythrum colours beautifully with the buddleia on the other side of the frog pond, and with the verbena bonariensis next to her. This morning a large, stunning dragonfly perched on the papyrus. Obviously it flew away just as I wanted to take a photograph...just my luck. That's just the way it is...

This week I have added an extra page of photos, because there is a lot to enjoy.

   Have a lovely weekend!

Renée 

176 - Het recht van de sterkste?

 Gardener's World (BBC) is mijn go-to tuininformatiegids, daar heb ik nooit een geheim van gemaakt. Afgelopen week zei Adam Frost iets dat me aan het denken zette. Of eigenlijk stelde hij een vraag: moeten wij tuinliefhebbers alleen die soorten planten neerzetten die het huidige klimaat met gemak overleven, of moeten we juist ons best blijven doen voor de planten die er nu mee worstelen?

De voorste border

   Ik ging bij mezelf te rade: had ik niet juist deze winter besloten alleen nog planten te 'gebruiken' die in de voorgaande paar jaar bewezen hadden dat ze mijn winterse zompige, vette klei en zomerbeton konden hebben? Dit besluit was ingegeven door frustratie en zuinigheid. Steeds enthousiast planten opkweken/aanschaffen, die vervolgens binnen een seizoen het loodje leggen, is gewoon shit en zonde van het geld. Maar als iedereen dat doet, alleen overlevers neerzetten, dan houden we een zeer beperkt scala aan planten over. Want kwekers zijn niet achterlijk en moeten hun brood ermee verdienen, dus kweken dan alleen die overlevers, vrees ik.

Desdemona

Neem mijn geliefde Desdemona roos. Zij trekt het alleen in mijn tuin omdat ik haar in die verhoogde bak heb gezet. Haar twee voorgangers, die wel in de volle grond staan, hebben het ondanks dure rozenmest, extra water, vlijtig de dode bloemen eruit knippen en peptalks, zwaar.
Ze leven, maar daar is alles mee gezegd.

Hetzelfde geldt voor die enorme venkel waarmee de roos dezelfde bak deelt. Ik heb nòg een venkel, een rode, in de hete border en die is nog geen 100e van de venkel in de bak rechts.

Een van mijn buurvrouwen klaagde over haar niet-opkomende zaaigoed. Mijn zaaigoed is ook teleurstellend. Ligt het aan de grondsoort? Aan onze skills? Aan allebei?

De 'hete' border

   In mijn achterste, hete border, doen juist de 'koele' soorten het prima, kijk maar. De Asters (nog geen kleur), de Sedum (idem), de grassen, de witte Gaura's, het Boerenwormkruid, de Kaardenbollen, ze hebben het naar hun zin en breiden zich uit. Maar de Kaapse lelies, de dure roodbladige heesters, de roodbruine lelies, de vele oranje/gele soorten die ik geplant heb; zielige worstelaars zijn het tot nu toe. Behalve de aangewaaide  boterbloemen, ja, die doen het uitstekend en proberen de hele tuin over te nemen.

   Met het gevolg dat het weinig 'feeling hot, hot, hot' 🎶 is en juist veel groen, groen, groen. Wel rustgevend, maar dat was niet de opzet.

Het moest tropisch spetteren! Mijn stukje Zuid-Amerika in Brielle!

Forest bathing, bijna

Misschien moet ik het hele bed op de schop doen en er een Japanse zentuin van maken. 

Nee, geintje, daar heb ik het geld niet voor. Wel cool, overigens. Maar onuitvoerbaar, ik zie mezelf al een hijskraan huren om de enorme rotsblokken (voor de bergwand) over de greppel te tillen. Nee, dat gaat niet gebeuren. 

Even positiever, mijn Physostegia heeft zich inmiddels heerlijk gesettled in de middelste border. Ze staat op het punt van bloeien, dus binnenkort krijg je een foto. Ze heeft al wandelend wel mijn witte Scabiosa verdrongen; die hangt nu een beetje zielig tegen het tegelpad aan. Want dat is dus ook een dingetje: veel planten houden van wandelen! Geef ze eens ongelijk, altijd maar op dezelfde plek, boring!

Kattenstaart naast de kikkerpoel

   Langs de Watersingel, waar ik met Puck loop, staat al sinds jaar en dag een flinke pol kattenstaarten. Ik vind ze prachtig. Dus heb ik verleden jaar gewacht tot ik daar zaad kon verzamelen en dat toen bij de kikkerpoel uitgestrooid in het kader van nooit geschoten is altijd mis. Tot mijn vreugde is dit wèl gelukt. Ze heeft zich middenin mijn takkenhoop gesettled. Ze kleurt prachtig bij de vlinderstruik aan de overkant van de poel en bij de Verbena bonariensis naast haar. Haar buurvrouw is de vanuit de poel naar het droge gewandelde Papyrus, die de takkenhoop ook een goede verblijfplaats vindt. Vanochtend vroeg zat er een enorme, prachtige libelle op. Natuurlijk vloog hij meteen weg toen ik een foto wilde maken. That's just the way it is...

Deze week voeg ik weer een extra pagina met foto's toe, want er is een hoop moois te zien.

Fijn weekend!

Renée