82 - De Engelse Roos (n.a.v. het verlies van HRM Elizabeth II)

 Een loterij waarbij ik op mijn 13e één van de 5 vrije plekken won van een week-lange uitwisseling met een school op het eiland Sheppey, was het begin van mijn levenslange liefdesverhouding met Groot-Britannië.

Ik logeerde bij een typisch Engels middenklasse gezin, een politieagent en een verpleegster met 2 kinderen, in een rijtjeshuis met een achtertuintje in Minster. England maakte een verpletterende indruk op me, geholpen door de excursies naar Canterbury, Rochester en London en de lessen op de comprehensive waar iedereen zo vriendelijk was tegen dat zooitje ongeregeld uit Brielle. Het was liefde op het eerste gezicht.

Op dat moment begon ook mijn fascinatie met de geschiedenis van die eilanden en vooral met de gebouwen en bijbehorende tuinen. Want dat was me onmiddellijk duidelijk: Britten houden van hun tuinen, voor mijn gevoel (toen en nu nog) veel meer dan Nederlanders. In Minster maakte ik ook kennis met het fenomeen flower show, en hoe serieus dat genomen werd. Er stond nog net geen schrikdraad om de lathyrus, want die moest binnenkort op de show tentoongesteld en hopelijk een prijs winnen.

Wat jaren later woonde ik zelf in London en liep ik eindeloos door haar straten, schaamteloos om poortjes en hekjes kijkend om maar te zien hoe die tuinen eruit zagen en altijd met een schaar in mijn zak op maandag omdat ik dan naar mijn horticultuuropleiding moest en geen geld had om de benodigde bloemen voor mijn oefenstukken te kopen. Ja, ik jatte de klimop en rozen op weg naar Tottenham, en mijn bloemstukken werden opgebouwd al naar gelang van wat ik te pakken had kunnen krijgen. Een commentaar op mijn rapport sprak van mijn "often surprising choice of material". Hahaha, ze hadden geen idee.

Waar dit verhaal toe leidt, is mijn liefde voor Engelse rozen die onlosmakelijk verbonden is met mijn liefde voor Britannië en dus mijn gevoel van verlies nu Queen Elizabeth II ons ontvallen is. Tuurlijk, niet 'mijn' koningin, maar emotioneel wel degelijk, sinds haar portret op van alles stond waar ik 11 jaar van mijn leven als wanna-be Brit mee te maken had.

Mijn respekt voor haar is immens. Philip Larkin, Engels schrijver en dichter, heeft het veel better verwoord dan ik:

                         In times when nothing stood

                          but worsened, or grew strange,

                          there was one constant good:

                          She did not change.

En in de woorden van Elizabeth zelf, die ik nog steeds meedraag sinds de dood van mijn moeder: 'Grief is the price we pay for love' .

Wil je meer lezen, bezoek me dan op Instagram@songsmith2962 .

44- A rose is a rose by any other name.

 Mijn wieg stond op de derde verdieping van een  huis in een straat in Blijdorp, dus de eerste rozen die ik me kan herinneren waren die in Diergaarde Blijdorp. 

Oma had een abonnement, dus ik leerde daar letterlijk lopen. Mijn favoriete plek in Blijdorp was overigens de rotstuin, zo spannend om over de grote stenen te lopen die daar de paden omzoomden, en dan te moeten bukken om onder de taxussen door te komen. Mijn kleuterjungle.

Het zat er dus al vroeg in. Maar ik wil het eigenlijk over rozen hebben.

Wist je dat er mensen bestaan die niet van rozen houden? Ongelofelijk he? Zelf zit ik aan de verre andere kant van het spectrum: ooit huurde ik een kamer omdat er zo'n mooie  rode klimroos over de voordeur groeide (slechte keus, de inwonende eigenaresse bleek een alcoholiste, die prachtroos kon daar uiteindelijk niet tegenop). En in ieder huis waar ik woonde plantte ik rozen. Ook in mijn huidige balkontuin. Het balkon ligt op het Zuid-Westen, dus de eerste voorwaarde (zon) werd gegarandeerd. Voor rozenmest zorgde ik zelf. Waar ik echter totaal niet op voorbereid was, was de felle wind die 9 van de 10 dagen over mijn balkon raast. Na 3 jaren van omwaaiende rozen, afgerukte verse knoppen en geknakte takken heb ik het opgegeven. Het deed eenvoudigweg teveel pijn om mijn gekoesterde rozenknoppen keer op keer van de planken te moeten rapen. 

Mijn enige twee overlevenden, een donkerrose Gallicia ( enkele) roos en een zalmrose naar geel verkleurende hybride theeroos heb ik een paar weken geleden naar mijn volkstuin gebracht, bruusk gesnoeid.

En ja, ook daar staat vaak wind... maar als de zon schijnt, hebben ze zon! We gaan het zien. In elk geval begon de Gallicia binnen een week nieuwe scheuten aan te maken, een hoopvol teken. De theeroos is wat aarzelender, één begin van een nieuwe scheut. Zij was zowiezo meer een prima donna, beeldschoon en met een heerlijke geur met een hint van citrus, maar veeleisender dan dat wilde Spaanse ding (dat ook zalig geurt, voor mij moeten rozen naar roos ruiken, anders kan je net zo goed een zijden exemplaar neerzetten). Ik ga de dames verwennen met lavendel als buurplanten, goed tegen de ongewenste insecten, want aan gif sproeien doe ik niet. En dan maar hopen dat ze het op de tuin beter naar hun zin zullen hebben, met hun voeten in de klei. Volgens mijn tuinbijbel vinden ze klei prima te pruimen. (Oh oh, het boek zegt ook dat mulchen met turf een goed idee is..., well, the times they-are-a-changing!)

Mijn volgende post is Tweede Kerstdag, dus ik wens je alvast hele gezellige kerstdagen. Don't let this lockdown get you down! 😗😗

Meer over mijn tuinen op Instagram @songsmith2962