Tuinen bekijk ik met een schildersoog. Dat betekent dat "het oog" even belangrijk is als de opbrengst.
Ik begrijp best dat het de gemiddelde moestuinier worst, of beter gezegd boerenkool zal zijn of zijn groentenbedden het naschilderen waard zijn, maar voor mij is het een vereiste. Dat leidt tot andere keuzes dan gebruikelijk. Een bed met alleen broccoli heeft een geheel eigen schoonheid, maar bij mij zal je het niet tegenkomen. De reden dat ik veel goudsbloemen opkweek is niet alleen dat de kleur oranje-geel me vrolijk maakt (is zo), of dat goudsbloemen mieren op afstand houden ( is ook zo), of dat je ze kunt eten (echt), er zalf van kunt maken en ermee kan verven, maar dat ze prachtig afsteken tegen...wel, broccoli bijvoorbeeld.
Vooral bij druilerig weer en geef toe, dat hebben wij best wel vaak, lichten goudsbloemen prachtig op. Nederlanders lijken wel bijna een beetje bang voor geel in de tuin. Zolang het lente is zijn we blij met onze gele crocussen, primulas, narcissen, tulpen, paardebloemen en boterbloemen, maar na mei gaan we gauw over op tinten rose en mag je blij zijn als je nog een verdwaalde gele klomp solidago of alchemilla tegenkomt. Nee, dan de Mexicanen, daar spettert het geel, oranje en rood je tegemoet.
(Ja, ik weet het, daar is het veel heter en het licht is veel feller, en ze spelen er mariachi en dat doen wij toch ook niet? Nou en? Durf eens anders te zijn.)
Ook Oost-Indische kers is bij mij meer dan welkom. 
Ik heb haar voordelen al meer dan eens bezongen.
Hoe kan je hier niet blij van worden? Ze mag van mij dan ook overal tussen, ze klimt en slingert maar een eind weg, behalve wanneer ze zich tussen mijn rose/blauwe bed wurmt, kijk, er zijn grenzen.
En zonnebloemen... natuurlijk komen er zonnebloemen.
Maar ook Thunbergia en Afrikanen. De laatste niet alleen in de kas om de tomaten en komkommers te beschermen, maar ook gewoon in de bedden. Nee, niet mutsig, mooi!
Overigens ben ik begonnen om te proberen de ziel van mijn tuin in wording in verf te vangen. Dat valt nog niet mee, want die vermaledeide rechterarm laat schilderen nog niet goed toe. Ik hou het maar kort vol. En denk dan aan Frida Kahlo, die helse pijnen leed en onnavolgbaar schilderde en dan neurie ik "Maar zeur niet!" van Annie. (Er wordt echt teveel gezeurd!)
Terwijl ik nog nagloei van het werken in mijn tuin en Puck ligt te dromen van molshopen uitgraven, verlaat ik je met een quote van Khalil Gabran:
"In every winter's heart there is a quivering spring."
Geniet van het maken van je tuinplannen. Meer over mijn tuin (de kikkerpoel!) op Instagram @songsmith2962
