148 - Oh dear...January strikes again.

 Ik zat middenin een razend drukke week, vol ad hoc invallen op school, geplande uurtjes lesgeven voor de bieb en het uitzoeken van veel nieuwe songs; dus het bloed stroomde lustig, ik verveelde me geen moment, rolde 's avonds moe mijn bed in om rond 05.30 wakkergeblazen te worden door Puck.

WARNING: graphic description of dog action!

Dat blazen zal ik even uitleggen: de wekker gaat om 06.00, maar Puck wordt meestal een half uurtje eerder wakker, die heeft haar eigen interne klok. Dan gaat ze over me heen staan, een poot aan iedere kant van mijn hoofd, buigt zich over mijn gezicht en blaast oh zo voorzichtig op mijn mond. Wanneer ik dan reageer, volgt een even voorzichtig likje. Meestal grom ik dan iets van "De wekker is nog niet gegaan, Puck, slapen!" Dan ploft ze met een diepe zucht weer neer. Om het hele ritueel even later weer te herhalen. 

Misschien ken je die Philips wake-up lampwekkers met vogelgeluiden? Ik heb een natuurlijke in hondvorm!

Waarom dit hele verhaal over mijn hond? Omdat er behalve stormverhalen nog niets gezelligs te melden valt over mijn tuin. Ja, de vroege Tête-a-Tête Narcissen komen enthousiast boven de grond. Ja, de Helleborus bloeit naast de kikkerpoel. Maar voor de rest niets nieuws onder de meestal-verscholen-achter-een -dikke-grijze-laag zon.

Tête-a-Tête feb. 2023

En dat is meteen 'het probleem'. Gedurende deze grijze wintermaanden ligt altijd het SAD-spook achter een kliko op me te loeren. Nu weet ik dat, dus ik dek mezelf in met vasthoudende positiviteit. Fake it until you make it, right? Puck en ik lopen dus ons rondje in het pikkedonker van de ochtend en dan wijs ik haar op de volle maan, zo mooi, en zij wijst mij op de meerkoeten die ze oh zo graag wil pakken. Of we schrikken ons allebei te pletter van een uil die uit het niets (want geruisloos) vlak voor ons langs scheert en dan heb ik weer iets om om te lachen. Of we zien opeens een paar blote billen van achter een bedrijfstaxi in het parkeervak van de Lumeyweg uitkomen (onlangs ècht gebeurd!), tja, je moet maar nodig moeten als chauffeur.  Kortom, je maakt nogeens wat mee in de vroege ochtend.

Hebe, Jan. 2024

  Overigens vergeet ik bijna te vermelden dat deze mooie plant (foto links) ook gewoon doorbloeit. De uit Nieuw-Zeeland afkomstige Hebe (soms ook Struikveronica genoemd; ze zouden één  naam moeten hanteren!) heeft prachtig glanzende groene bladeren, ook in de winter en maandenlange bloei. En ze hebben een tolerantie voor zout, heel handig hier op Voorne aan Zee. Ik heb haar braaf gesnoeid ieder jaar, zodat ze inmiddels in drie jaar tijd ook drie keer zo groot geworden is. In tegenstelling tot haar buren de Hortensias heeft zij het wèl naar haar zin in de border langs de kas. Eigenlijk wil ik ook nog een witte. Er blijft altijd iets te wensen met een tuin, hè?

Mijn tulpen in '20

  Mijn proefondervindelijk onderzoek naar de beste winterviolen heeft uitgewezen dat de miniviooltjes het veel beter volhouden dan de grotere. Die zijn niet dood, maar zien er na twee dagen en 5 nachten vorst erbarmelijk uit. Dus volgend jaar ga ik weer over op de mini variant.

Feb. 2023

Als ik

 eerlijk ben, vind ik die ook leuker.

Verder heb ik geen nieuws. Puck heeft ook niets te melden, behalve dat ze het erg flauw van me vond dat ze niet aan die billen mocht gaan snuffelen.

Fijn weekend!

31 - Spitten? Geen goed idee. Zaaien wel.

 

Eind September, en veel van mijn planten beginnen er wat sleets uit te zien.

Hoewel ik zo'n afstervend hostablad bijna even schitterend vind als een frisgroen hostablad.

Mijn tuin is op wat hortensia, lelies, nasturtiums, slaapmutsjes, calendula, hebe en heel veel onkruid na, leeg.

Vanochtend heb ik wat in de kas gezaaid voor volgend jaar en mijn mooie bloedrode Mantanilla opgebonden in de hoop hem in de lente tegen de nog niet aanwezige obelisk op te leiden. Ik heb een opdracht uitstaan voor twee obelisken, voor broodnodige hoogte, hopelijk komen ze er ook. En ik heb een handmaaier gevonden.

Bovendien heb ik een geen geld kostend idee voor een vijver, waarbij ik hulp nodig heb, want mijn arm laat me nog geen graven toe. Van de week heb ik heel voorzichtig, dacht ik, in mijn meest rulle grond twee kleine plantgaten gegraven, voor mijn hulst en viburnum omdat die na een paar jaar balkon echt toe waren aan volle grond. En man, man, man, wat heb ik daar een spijt van gehad! Dagen en vooral nachten ellende.

Dus de vaste planten die ik vast gekocht heb in het kader van " nu is de grond nog lekker warm " staan voorlopig even in de kas, ik durf ze niet te planten.  Ik heb wel sla gezaaid. Buurman Jasper heeft de tuinbank versleept van Puck's Parlour naar de schaduwkant van de tuin, want in de zon zitten is niks voor mij.

En vanochtend heb ik fanatiek een berg onkruid verwijderd, want dat stond op het punt zaad te strooien. Mijn arm protesteert nu wederom, hele scheldkannonades krijg ik. Maar buurman Hans geeft me een paar Echinacea beloofd, wat veel goedmaakt, en gezegd dat ik zijn Nigella zaaddozen mag plukken, wat ik me natuurlijk geen twee keer liet zeggen.

Al met al is het net voldoende om me het gevoel te geven dat ik tuinier...nèt.

Maar wanneer ik uitblaas terwijl de geur van de vijg van buuf om me heen waaiert, en in mijn hoofd mijn tuin zie zoals hij er over een jaar uitziet, dan ben ik al zwetend en vloekend van de steken in mijn arm tóch zielsgelukkig.

Meer over mijn tuin op Instagram @songsmith2962. 

Let me know if you'd like an English translation.