137 - En nog even dit!

Vanochtend (10 November 2023) werd ik wakker met een bankschroef om mijn rechter wijsvinger. Toen ik Instagram@songsmith2962  opende, om even te checken of ik nog gezellige tuinboodschappen had, bleek ik niet verder te kunnen komen dan een dwingend beginscherm van Insta zelf, dat me dwingt te kiezen tussen een betaald abonnement en een 'gratis' abonnement. En verder dan dit scherm kom ik niet.

WTF??

   Het zal wel aan mij liggen (absoluut!), maar ik hou dus niet van organisaties die mij ergens toe dwingen. Dus heb ik er even tijdens de vroege ochtendwandeling over nagedacht (arme Puck, die voelde mijn gemoedsrust haarfijn aan) en ondanks een enkele traan die zich langzaam vermengde met de alweer vallende regen (mijn tuinvrienden! Mijn zo gewaardeerde en met zóveel plezier en interesse gevolgde tuinvrienden!) besloot ik mijn account te verwijderen. Dikke middelvinger, Zuckerberg.

MAAR DAT KAN DUS NIET.

Want ik kom niet meer verder dan dit scherm. Heb er volgens Meta zelf een vaste computer voor nodig (wat?!) En die heb ik niet. Ik zou er bijna honend om gaan lachen, bijna. Ik heb dus de app verwijderd uit mijn apps en verder zal Mark Z tot in oneindigheid mijn tuinfoto's kunnen bekijken. 

Overigens vrees ik nu dat ze dezelfde truc gaan uithalen met WhatsApp...En daar zou ik pas ècht van balen, want wie belt tegenwoordig nog?

We gaan het zien.

Call me?

Ondertussen in Hunky Dory:

In mijn tuin gaat het zijn gangetje. Ik heb wat asters verwijderd die op de paden stonden, nu ze uitgebloeid zijn kon dat wel. De rest van de planten laat ik staan voor de overwinterende gasten.

En verder is het eigenlijk een beetje troosteloos...het blijft maar regenen en al die nattigheid begint nu toch echt gevolg te hebben voor mijn planten. Dat zie je vooral aan de artisjokken. Die zijn een zompige zwarte slijmerige massa geworden. Maar er zitten lieveheersbeestjes tussen de paar nog wel grijsgroene bladeren, dus ze blijven staan.

Goed. Ik ben eigenlijk erg benieuwd hoe het met jou gaat, met je tuin, en hoe jij omgaat met dwingelandjes uit the States. Je kunt het me vertellen door een boodschap achter te laten bij comments op deze pagina. En via WhatsApp natuurlijk, nog wel...

Fijne dag!

Renée 

.

Alleen dit bloeit 

98 - De eerste krokus; hoop!

 Blue Monday 2023:

'Hope is a dangerous thing for a woman like me to have' zingt Lana del Rey en daar sluit ik me volledig bij aan.

De bol als symbool van wedergeboorte

Ergens op het internet, ongetwijfeld op een van de vele tuinsites die ik volg, las ik dat je de winter niet moet zien als het eind van de seizoenen, maar als het begin van de nieuwe. Ook daar kan ik me in vinden. In mijn balkontuintje zie ik de eerste gele krokus, bijna platliggend door die niet-aflatende doodvermoeiende stormwind die ons nu al meer dan een week teistert, en dan haal ik toch opgelucht adem. Gelukkig. De planten worden wakker. Mijn rose helleborus bloeit al, mijn verbena bonariensis stuurt verse groene stengels de lucht in, mijn calendula laat opeens frisgroene blaadjes zien tussen de zompige bruine van afgelopen zomer, mijn naamloze groene varen ziet er fris en  fruitig uit en mijn gele muurbloemen hebben bloemen.

Jaren naar op zoek geweest!

Door ervaring wijzer geworden wacht ik nog even met het voorzaaien; verleden winter was ik zo enthousiast dat ik een kas had dat ik al in januari begon en driekwart op de composthoop belandde, maar nu wacht ik netjes tot maart. Ik woon te klein (en hèb niet eens een vensterbank) om het binnen te doen. Ik verheug me mateloos op dit plantje rechts. Tijdens mijn Engelse jaren zag ik dit overal tussen de stenen van vele tuinen in de buurten van Londen waar ik woonde en werkte. Wij noemen het volgens mij Mexicaanse madelief, maar op het zakje staat fijnstraal, whatever. Het is eenjarig, maar heb je het eenmaal in je tuin, dan heb je het tot in eeuwigheid, want het zaait zichzelf eindeloos uit (de naam! Erigeron Profusion), het liefst tussen stenen. En weer aan het tuinieren in Nederland kon ik het zaad dus nergens vinden, totdat ik het eindelijk tegenkwam in de Hortus van Leiden. Het maakte een toch al leuke dag perfect. Ik ga het tussen de boomstammen rond mijn vijver zetten.

Komt uit mijn onderbewustzijn 

Ja? Je had het over hoop, hoor ik je nu denken. Wat heeft die madelief daarmee te maken?

Alles. Hoop doet leven, maar hoop die vermorzeld wordt is iets verschrikkelijks. Om er nog maar een song quote tegenaan te gooien: 'Is a dream a lie when it doesn't come true, or is it something worse?' (Bruce Springsteen dit keer) Dus hoop maakt je ook kwetsbaar.

Eentje om het af te leren: ' Hope is being able to see that there is light despite all of the darkness' (Desmond Tutu). En nu niet denken dat ik dit soort quotes Google, want mijn hoofd is een vat vol van dit soort nutteloze dingen; maar vraag me om in te loggen op een site en ik moet de inlogcode opzoeken.

Om me heen zie ik mensen worstelen met het slechte nieuws dat van alle kanten op ons afkomt. Ik worstel er ook mee. Inflatie, stikstof, oorlog, het rare weer, polarisatie, onzekerheid over de toekomst, en voor mid-60ers als ik komen daar afnemende vitaliteit en gezondheidsproblemen nog eens bij. Dus wat doe je dan, als je je niet aan een godsdienst kan vastklampen en ook geen miljoen op de bank hebt, of niet denkt dat geld en bezit het antwoord is op alles? Je kijkt naar je tuin, ziet hoe de planten gewoon hun gang gaan en hoopt op betere tijden. Ik zaai, dus ik investeer in de toekomst. In elk geval in een prachtige tuin waardoor ikzelf, maar ook langsfietsende anderen, eventjes heel blij worden en hun zorgen vergeten. Maar ik investeer ook in de gemoedsrust die mijn tuin me schenkt.

Voorlopig hoop ik dat die butwind nou eens gaat liggen!

Zoek me op Instagram@songsmith2962 voor meer foto's en verhalen. Alle schilderijen die ik showcase op dit blog  (zie ook de art pagina) zijn origineel en te koop.

Fijn weekend!

19 - Tegen de muren op! / Stir-crazy!

 Gedwongen stilzitten is dus duidelijk niet mijn ding.

Nu het grote vallen 12 dagen geleden is, en de pijn vervelend maar dragelijk is, leer ik mezelf weer een stukje beter kennen. Ik ben er niet voor gemaakt om niets te doen. Dat ik dat pas op mijn bijna 63e ontdek, komt vast doordat ik altijd te actief ben om mezelf tijd te gunnen daarover na te denken.

Mijn balkontuin schreeuwt om aandacht en ik zit erbij en kijk ernaar, vreselijk! Gelukkig heeft een vriendin de hostas en goudsbloemen onder handen genomen, want de uitgebloeide bloemen stonden in de bakken als doodgravers op een dance party.

Maar ook de minirozen zijn dood, verschrompeld door die storm van verleden week, en die zielige bruine massa doet pijn aan mijn ogen. Misschien dat ik morgen energie kan vinden ze één voor één af te knippen.

Vanochtend heb ik moeizaam lopend de hele boel water gegeven. Gieter onder de kraan, vol laten lopen, voorzichtig over de drempel, met links gieten, en herhaal. Wat me normaliter 15 minuten kost, duurde nu drie kwartier. 

Maar: de begonias stralen, de verbena heeft een massa bloemen en de onlangs gekortwiekte salvia bloeit alweer volop. De oost-indische kers in de railingbak is al zaaddozen aan het maken. Eigenlijk moet die eruit en iets nieuws er in, maar dat gaat uiteraard niet lukken. Ik ga er wel met mijn rug naar toe zitten!

PS mijn achterbuurman op de tuin heeft kippen. Dit zijn de mijne, chickens on the wall. Instagram @songsmith2962 en @grashoffr Sorry voor de slechte foto, ik krijg hem niet meer verwijderd, zucht.

English

This forced sitting on my butt is not for me.

Now the great fall was 12 days ago, and the pain is a drag but bearable, I get to know myself a bit better. I am not suited to doing nothing. Why this only occurs to me when almost 63, must be because I was always too active to think about it.

My balcony garden is screaming for attention and I just sit there, awful!

Thankfully a friend dead-headed the hostas and marigolds, because those spent blooms stood in their planters like mourners at a dance party.

But my mini roses are dead, shriveled by last week's storm, and that sad brown mass hurts my eyes. Perhaps I can find the energy tomorrow to cut them back, one by one.

This morning I watered the plants, tottering. Watering can under the tap, wait, carry it across the threshold carefully, water with my left hand, and repeat. What normally takes 15 minutes now takes three quarters of an hour.

But: the begonias shine, the verbena is gorgeous, and the cut back salvia is blooming again. The Nasturtiums in the railingplanter are a mass of seedheads though. It should be replaced, but obviously that is impossible. I'll turn my back to it.

PS my neighbour at the allotment keeps chickens. Mine are on my wall. Sorry for the bad photo, it doesn't want to be deleted, sigh.

Instagram @songsmith2962  and @grashoffr