De eerste Kelten waren Pagans.
Een Engels begrip: 'Pagan - a person who holds religious beliefs that are not part of any of the world's main religions', voor een niet-Engelse die al 36 jaar heimwee heeft naar de Britse Eilanden...
De Nederlandse vertaling 'heiden' is een vlag die de lading absoluut niet dekt! Want, een aanhanger van een bepaald geloof kan een aanhanger van een ander geloof, een niet-gelovige of een afvallige aanduiden als heiden. Ik houd het wel bij pagan.
Het Latijnse ' paganus' betekent bewoner van het (platte)land. Maar verwar dat nou niet met 'boer', niet alle pagans waren/zijn boeren.
Ben je er nog? Fijn!
Tuinen zijn bij uitstek geschikte plekken voor een 'pagan' zoals ik, die gebonden is aan het aangeharkt drukke geasfalteerde en/of betegelde Zuid-Westelijke deel van Nederland. Tuurlijk zat ik liever met een boerderijtje, kippen en een flink stuk grond op een half beboste heuvel in Limburg, maar dat kan Bruintje niet trekken. Dus beperk ik me tegenwoordig tot mijn volkstuinvereniging. Hoewel ook het woord beperk niet klopt, het binnenlopen van het tuinencomplex doet mijn hart jubelen. Overdreven? Nee hoor.
Zelfs nu, in November, met alles inmiddels dor en bruin en de plassen op het land, heeft die tuin een schoonheid die me ontroert. Je moet alleen even goed kijken en vergeet vooral ook niet te ruiken en luisteren. 
Ik ga graag aan het eind van de dag, tegen schemering, wanneer de meerkoeten elkaar toeroepen in de vest en de wind vaak een beetje gaat liggen. De kippen van Leo zijn al stil, maar de merels scharrelen nog in de struiken. Als ik geluk heb kom ik die zwarte kat tegen, die de smalle tuinpaden patrouilleert. Er snelt een vlucht halsbandparkieten in strakke groene formatie terug naar hun slaapboom bij mij om de hoek in Meeuwenoord. Zouden ze naar mij kijken zoals ik naar hen en denken hé, die woont bij mij om de hoek? Mijn pas geplantte knotwilgstek 'Salix alba' ruist me toe met haar paar koppig overgebleven zilvergrijze bladeren. Mijn twee rozen hebben een paar optimistische groene scheuten. De pas gekregen afgestoken planten uit de mooie tuin van Johan ("Ik was de eerste voorzitter van die vereniging" , vertelde hij me trots. " Ze wilden er eerst spruiten op zetten") hebben zich gewillig gesettled.
Het is een modderige soms nog kaal in plaatsen onaffe tuin, maar ik zie hem al voor me zoals hij straks in het voorjaar zal zijn, met bloeiende bollen en uitlopende planten, met ingezaaide graspaden en een vijverbak die naar de libellen lonkt. Helaas kreeg ik geen toestemming voor een bijenkast...
Toen ik onlangs even snel wat sla wilde plukken, zag ik tot mijn verrassing een enorme berg uitgestoken planten op mijn tuin liggen. (Dank, John!) Het was van alles en ik kon het, ondanks mijn nette werkkleding en schoenen, natuurlijk niet zo laten liggen. En eerst naar huis om me om te kleden was ook weer zo wat. Dus alles op de gok (kleur!) in de bedden gezet. Zo langzamerhand ben ik een heel eind! De dekzeilen laat ik nog even liggen, dan is straks de grond mogelijk een beetje warmer voor het planten van de drie gezusters, een begrip voor pagans. Wat dat is? Ga ik je vast nog een keer vertellen.
Hier voel ik me dus één met het universum.
