2025/ Boerenwormkruid Nieuws - 5

 Mijn 1 April 2025 in Brielle

Laat ik er even heel duidelijk over zijn: ondanks dat mijn hele jeugd van 0 tot 17 zich er afspeelde en ik nu alweer vanaf 2018 in Brielle woon, voor de echte Briellenaar zal ik altijd import blijven!

Dat geeft niks. Ik trek me er ook niks van aan. Ik weet uit welingelichte bronnen dat een groot deel van de 'Geuzen' en 'Spanjaarden' die elkaar op 1 April woest bevechten óók niet in hun wiegje binnen de wallen hebben gelegen en vaak ook niet eens binnen de gemeentegrenzen. 1 April is van iedereen die zich geroepen voelt zich in een pak uit '1572'  te hijsen en dit jaar al helemaal.

Sinds ik in 'Boerenwormkruid' de maanden na de inval van de Geuzen in 1572 heb beschreven, ben ik extra gefocussed op hoe de inwoners van mijn stad het 1-aprilfeest beleven.

Afgelopen jaar viel de dag op 2e paasdag en waren er erg veel toeristen, mede geholpen doordat de zon na máánden van regen eindelijk doorbrak. Als je wilt weten hoe mijn bejaarde speurneus (okay, bemoeial) Noor 1 april 2024 doorkwam, zal je deel 2 van de serie moeten lezen. Ik beloof je dat je je niet zult vervelen! Maar wel even geduld nog, het boek is nog niet uit.

Dit jaar viel me op dat mijn stadgenoten massaal de geuzenvlag ophingen, eerder dan normaal en meer dan normaal. Er hing ook meer wasgoed boven de straten, de Nieuwstraat leek wel een wasserette. Ook werd mij verleden week meerdere malen zenuwachtig gevraagd of ik wist of er nog aan 1 aprilkledij te komen was?

Wat gebeurt hier? Is dit soms een reactie op de verwarrende en verontrustende berichten vanuit de rest van de wereld?

(Want zeg nou zelf, zelfs als je alleen maar de uitspraken van De Trump en sycopanten een beetje volgt, raak je het spoor toch volledig bijster?)

Laatstaan wanneer je nog enige belangstelling kunt opbrengen voor wat er in onze binnenlandse politiek gebeurt; als Taalcafé-vrijwilliger heb ik me deze week zo woest gemaakt over de lintjesaffaire dat ik er niet van kon slapen. Of zal ik het lintjescrisis noemen? Crisis vindt het nationaal niet-stempelkussen een lekker woord.

Mijn theorie is dat Brielle massaal een zucht van verlichting slaakte: hè, hè, lekker even Geus of Spanjaard zijn, de uitkomst van die strijd ligt gelukkig al 452 jaar vast, WIJ gaan winnen! En na afloop sluiten we onze vijand in de armen en zuipen we ons gezamelijk gezellig klem. Leve de Geus!

Bij de Kaaipoort stond de mobiele camera als Big Brother waakzaam te zijn.

Wel een beetje zonde dat de kade van Maarland ZZ nog niet af was...Nu moest men zich tussen hoge hekken en rijen geparkeerde auto's door persen. Ik was in de afgelopen weken een paar keer getuige van bijna-aanrijdingen daar en heb een beetje medelijden met 't Swarte Schaep en Dixi, want die zullen die bouwplaats voor hun deur ook wel zat zijn. Maar we krijgen er wel een mooie kade voor terug.

En wat hadden we een mazzel met het weer! In geen jaren zulk heerlijk weertje gehad! Onze mensen in het blauw liepen met blote armen, waardoor het me extra opviel hoe stoer zij eruitzagen en ook hoeveel attributen ze aan die koppelriem meedroegen, een wapenopslag was er niks bij. Ik hoop dat ook zij een gezellige 1 april hebben gehad, ik gun het ze.

Kortom: het was een supergezellige dag, ook voor import-Brielsen. Wij hebben onze vrijheid weer gevierd, die uit 1572 maar ook die uit 2025 en dat we dat, mèt de mensen waaraan wij als vrijwilliger taalles geven, nog maar heel lang mogen doen!

Wil je 'Boerenwormkruid' bestellen, volg dan deze link: Trichis Boeken 

Groetjes,

Renée Grashoff 

2025/Boerenwormkruid Nieuws - 3

 

Het heeft even geduurd, ik moest heel veel geduld oefenen (niet meer mijn sterkste punt sinds ik besef dat de tijd als zand door mijn vingers glipt), maar eindelijk kan ik mijn boek vasthouden. Maar wat véél belangrijker is: jij kunt het óók vasthouden en lezen!

Onlangs kon ik in Donner met heel veel plezier (en toch ook wel trots) een exemplaar overhandigen aan mijn Eerste Lezer Cindy (zij is de knappe blonde).

Dat blijkt dus best een 'ding' te zijn, je Eerste Lezer (net als een schrijvershuisje in je tuin, trouwens. Oeps, past niet op mijn balkon!). 

Op 14 februari hoorde ik 4 Nederlandse bestseller thrillerschrijvers nadrukkelijk beweren dat een schrijver absoluut niet zonder kan! Liefst tientallen, als ik het goed begrepen heb. Nu moet iedereen doen wat zij/hij/het wil uiteraard, maar ik had er gewoon eentje en die zei "top, hartstikke leuk, leest lekker weg, uitgeven!" En daar heb ik naar geluisterd.

Op 21 maart a.s. zal ik mijn boek in de namiddag signeren bij boekhandel Hoofdstuk Een, in de Nobelstraat 16 te Brielle.

Uiteraard hoop ik dat jij, nu je de moeite hebt genomen om dit stukje te lezen, ook denkt top! Dat boek wil ik ook lezen.

Mocht je niet in de gelegenheid zijn om naar Brielle te komen, dan kan je mijn boek bij iedere boekhandel bestellen, maar de snelste manier is via deze link naar Webshop Trichis

Heel veel leesplezier!

Renée Grashoff 

2025/10 - Raisin' the Canopy

 It would make a good song title! Especially when sang with an American twang.

The before photo.

Yes folks, there was sunshine! But at home, on the balcony, it was 5°C, so I had my winter coat and hat on...Boy, was that a mistake, I was sweltering within 5 minutes!

But I battled on valiantly, quite in tune with that twang. "I'm gonna raise that canopy and have myself a glass of Tangeray before I throw an elk on the barbecue" sort a thang.

I swear all rabbits that heard me did a runner, just in case.

And after.

Hm. Not quite the romantic picture I had pictured, but never mind. Those branches will thicken out over time. And at least I can now take that path again without my head getting tangled up in that shrub, and mow that grass.

Apart from my olijfwilg, I tidied up the border next to the greenhouse, where the tulips, narcissi, lilies and primulas are showing themselves. In summer there are masses of gladioli (in a hideous mauve colour) of my predecessor there, which produce masses of leaves which then die back like straw. I pulled them out, but left the bulbs. Somehow I cannot bring myself to dig them up, they try their best to grow and can't help that someone thought that colour would be fun. I compromise by cutting off the flower stems and putting the flowers in a vase.

Yes, yes, definitely further along than a week ago!

And so are these, aren't they sweet?

I hesitated about cutting down the spent stems of the artichokes, but decided to leave them for a bit. There might be insects overwintering.

Tadaaa! One of my favourite plants in spring. It brightens up the entire corner next to the frog pond, love it.

Good times ahead!

Apart from that, I could not do much else. I was the only one there, the soil is far too cold still.

Book news

There will be a 'meet-and-greet' in my local bookshop Hoofdstuk Een by the end of March. I don't know the exact date (yet).

But I am extremely chuffed and pleased to be able to report that the people that have read it so far and made the effort to tell me, really enjoyed 'Boerenwormkruid'. Hurray!

So if you are curious, follow this link to Trichis webshop or contact me at dutchdeltagardener@gmail.com 

Have a lovely weekend!

Renée 

192 - Update over de update over BOERENWORMKRUID

 Oh help! Vriendinnen wezen me er gisteravond op dat mijn updated post 173 op hun mobiel niet naar boven kwam. Ze konden mijn nieuws niet lezen. Uiteraard zet ik dat vandaag recht, want waarom schrijf ik? Juist!

Dit is Noor.

Noor is zo'n oudere vrouw die in hoongelach uitbarst wanneer je haar vertelt dat je nog echt niet oud bent wanneer je best dicht tegen de zeventig jaar aanschurkt. Botox, fillers, voor diabetici bedoelde pillen, 'nips 'n tucks' (zij vindt dat de Britten een veel creatievere woordenschat hebben), het is allemaal niet aan haar besteed.

Wanneer zij (na 2x toiletbezoek gedurende de nacht) haar bed uitstapt, zijn haar benen stijf en doet haar nek zeer. En dat is zoals het is. Ze neemt haar leven zoals het komt, met hobbels en bobbels. 

Tót de ochtend dat ze een dode vent op haar composthoop vindt. Die gebeurtenis maakt de speurhond in haar wakker, en geholpen door een grote dosis onbezonnenheid, overmoed en de honderden 'whodunits'* die ze verslonden heeft, gaat ze zelf op zoek naar de moordenaar.

* "De whodunit is een subgenre van detectiveverhalen, waarin de nadruk geheel ligt op het proberen te achterhalen wie de dader is van een moord of ander misdrijf." 

Met dank aan Wikipedia.

Maar Noor is niet de enige vrouw in Boerenwormkruid.

Door haar verhaal, is het verhaal van Agnieken verweven. Zij leeft net als Noor in Brielle. Alleen is haar Brielle in 1572, het is oorlogsgebied. Op meerdere vlakken ook; de 'Geuzen' vechten letterlijk tegen de Spanjaarden, maar de bevolking van het Nederland van toen is onderling verdeeld in religieuze groeperingen die elkaar met het woord bevechten. Agnieken moet zichzelf met haar 17 jaar staande zien te houden in een sterk gepolariseerde samenleving, waarin vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen.

Eigenlijk heeft het Brielle van 2022 meer overeenkomsten met Den Briel van 1572 dan je zou vermoeden.

Mijn nieuws is dat ik zelf een whodunit aan de stapel ga toevoegen, dat mijn boek in het voorjaar van 2025 in de boekhandels zal liggen, nog nèt tegen het oude btw-tarief, yay!

Uiteraard hoop ik dat je nu zo nieuwgierig bent geworden dat je het zult willen lezen.

Mocht je me willen bereiken over dit boek, dan kan dat op dutchdeltagardener@gmail.com 

Alsnog een fijn weekend!

Renée 

Boerenwormkruid - update!

 Scroll even naar beneden naar blogpost 173, die ik geupdate heb met het laatste nieuws over Boerenwormkruid.

Groetjes,

Renée 

Boerenwormkruid: er is nieuws!

 Geduld is een schone zaak, maar kan een opgave zijn wanneer je in de loop van je leven bijna je hele voorraad geduld hebt opgebruikt!

Helaas moet ik dat kleine beetje geduld dat ik over heb nu aanspreken, want ik zal toch echt tot voorjaar 2025 moeten wachten totdat Boerenwormkruid in de boekhandels ligt...

Maar: er zit wel degelijk beweging in! De catalogus waarin mijn boek wordt aangeboden is de deur uit, of 'de wereld in' zoals mijn uitgever zo mooi verwoordde. 

Misschien kan jij je mijn trots een beetje voorstellen. En zo niet, dan leg ik het even uit: in mijn leven waren boeken mijn veilige plek, waarin ik me kon verbergen voor de harde realiteit. Donner is mijn favoriete winkel in Rotterdam, dat zegt meteen alles, toch? Het was nooit een optie dat ik niet zou proberen toe te treden tot die boekenwereld...en de aanhouder wint.

Uiteraard gooi ik me in dit avontuur op het moment dat de regering het verbijsterend domme plan om de btw op boeken te verhogen voorlopig in de ijskast heeft gezet. Tot 2026. Nee, dàt zal de leesachterstand van de jeugd van Nederland echt opkrikken zeg! Je zou je bijna gaan afvragen of onze politici niet ook zelf een beetje een achterstand hebben.

Maar goed, wat mijn hoofdpersoon Noor en ik gemeen hebben, is koppigheid en de moed om een sprong in het diepe te wagen.

Om je eraan te herinneren, of misschien voor het eerst mee kennis te laten maken, waar Boerenwormkruid onder andere om draait, staat hieronder (nogmaals) de prequel.

Filosofen, psychologen, sociologen en allerhande hulpverleners discussiëren er al jaren over: wat is dominant in de psyche van een mens, nature of nurture?

Is wreedheid aangeboren, doorgegeven via de genen van vader op zoon, of wordt die zoon door leefomstandigheden wreed gemaakt? 

Het zou de twee mannen, die op het braakliggende maisveld van de zomer ervoor op een paar meter naast elkaar de bodem met hun dure metaaldetectoren afzochten, een worst wezen. Ze hadden alleen belangstelling voor de piepjes die in hun even dure koptelefoons klonken. Van tijd tot tijd haalde een van de twee een roestvrij stalen schepje uit de vondstentas om zijn middel, om gespannen te gaan graven op de plek die de detector had aangewezen. Dan stopte de ander even, om toe te kijken wat zijn maat opgroef. Negen van de tien keer bleek het blijdschap om een dode mus (nee, niet letterlijk, duh!) en was het een roestige spijker, of een stuiver uit 1965. 

De ene man was groot en fors, zéker twintig kilo te zwaar, met achterover gekamd dik, donker haar met grijzende slapen. Hij was trots op zijn leeuwenmanen en liet ze tweewekelijks vertroetelen door een trendy kapper. Hij had de borstelige wenkbrauwen die bij het haar hoorden en een zware baardgroei op zijn massieve kaken, die hij echter bij de barbier glad liet scheren. Zijn handen waren zacht, met gemanicuurde nagels. Dit was beslist geen landbouwer. Zijn ogen waren rond en hij had het pruimemondje van zijn moeder geërfd, zodat hij eigenlijk meer op een verbaasde eekhoorn-met-leeuwenmanenpruik leek dan op de trotse leeuw die hij zelf zag als hij in een spiegel keek.

Zijn vriend was slank, met keurig geknipt blond haar dat ook aan de slapen begon te grijzen. Hij ging er prat op zijn dieet in de gaten te houden, tot sjaggerijn van zijn te zware maat, die hem altijd probeerde over te halen tot de vette happen op menukaarten. Zonder succes overigens, vegetariërs eten liever een droge boterham dan spareribs of buikspek. Alles aan hem straalde welvaart uit, van zijn Rolex tot aan zijn Durbarry's van bijna 430 euro. Ook hij had geen werkhanden, maar wel een gouden zegelring met passer en driehoek aan de ringvinger van zijn rechterhand.

Die nevelige zondagochtend in oktober was het de slanke man die de jackpot opgroef. Terwijl zijn vriend afgunstig toekeek, haalde hij na koortsachtig graven op bijna 70 cm diepte een potscherf naar boven. Voorzichtig groef hij verder, totdat hij een kapotte aardenwerken kruik blootgelegd had. Hij haalde nog meer klei rondom de kruik weg, zodat hij kon zien wat zijn detector zo had doen afgaan. Hij negeerde de zure opmerking naast hem dat 70 cm diep graven veel meer was dan wettelijk toegestaan, 40 cm te diep zelfs. Of misschien hoorde hij het niet eens, want hij pakte met ingehouden adem een handje munten uit de kruik. Dat hij daarvoor op zijn buik in de modder moest liggen en zijn Burberry zou moeten laten stomen, maakte hem niet meer uit. Het bloed gonsde in zijn oren, hij voelde zich als een uitgedroogde Jack Sparrow die een lading rum had gevonden. Met wat water uit zijn bidon spoelde hij de klei van een munt, draaide hem om en begon van oor tot oor te stralen.

De munt was op sommige plekken wat afgesleten, maar hij kon toch duidelijk in het midden een wapen onderscheiden, met erboven een kroon en langs de rand de woorden Dominus Mihi Adivtor. Aan de andere kant van de munt keek het met een puntbaardje versierde profiel van Filips II, koning van Spanje, ernstig naar rechts. Onder zijn torso met hoge kraag stond het jaartal: 1572.

Hij groef snel de rest van zijn schat op en voelde toen pas de intense blik van de man naast hem, die zowat een gat in zijn hand brandde. Met een instinctief, beschermend gebaar bedekte de slanke man het hoopje munten met de zachte fleece lap die hij speciaal voor eventuele vondsten in zijn vondstenzak bij zich droeg.

De grote man snoof beledigd. 

"Ik pak ze heus niet af, zeg."

Zijn maat reageerde met een ongemakkelijk, zenuwachtig giecheltje.

"Nee, uiteraard. Natuurlijk niet. Wil jij nog verder zoeken, of...?"

De ander schoof met een gebaar dat boekdelen sprak zijn koptelefoon weer over zijn oren en zijn detector aanzettend, liep hij verder over het veld.

" Aquila muscas non captat,"* mompelde hij verbeten.

(C) Renée Grashoff  2024

Zo. Het verhaal is begonnen. Ik hoop dat jij het leuk vindt, leuk genoeg om te willen lezen hoe het afloopt.

* Even googlen 😁 

Mocht je mij over dit boek willen bereiken, dan kan dat op dutchdeltagardener@gmail.com 

Groetjes,

Renée Grashoff