Boerenwormkruid: er is nieuws!

 Geduld is een schone zaak, maar kan een opgave zijn wanneer je in de loop van je leven bijna je hele voorraad geduld hebt opgebruikt!

Helaas moet ik dat kleine beetje geduld dat ik over heb nu aanspreken, want ik zal toch echt tot voorjaar 2025 moeten wachten totdat Boerenwormkruid in de boekhandels ligt...

Maar: er zit wel degelijk beweging in! De catalogus waarin mijn boek wordt aangeboden is de deur uit, of 'de wereld in' zoals mijn uitgever zo mooi verwoordde. 

Misschien kan jij je mijn trots een beetje voorstellen. En zo niet, dan leg ik het even uit: in mijn leven waren boeken mijn veilige plek, waarin ik me kon verbergen voor de harde realiteit. Donner is mijn favoriete winkel in Rotterdam, dat zegt meteen alles, toch? Het was nooit een optie dat ik niet zou proberen toe te treden tot die boekenwereld...en de aanhouder wint.

Uiteraard gooi ik me in dit avontuur op het moment dat de regering het verbijsterend domme plan om de btw op boeken te verhogen voorlopig in de ijskast heeft gezet. Tot 2026. Nee, dàt zal de leesachterstand van de jeugd van Nederland echt opkrikken zeg! Je zou je bijna gaan afvragen of onze politici niet ook zelf een beetje een achterstand hebben.

Maar goed, wat mijn hoofdpersoon Noor en ik gemeen hebben, is koppigheid en de moed om een sprong in het diepe te wagen.

Om je eraan te herinneren, of misschien voor het eerst mee kennis te laten maken, waar Boerenwormkruid onder andere om draait, staat hieronder (nogmaals) de prequel.

Filosofen, psychologen, sociologen en allerhande hulpverleners discussiëren er al jaren over: wat is dominant in de psyche van een mens, nature of nurture?

Is wreedheid aangeboren, doorgegeven via de genen van vader op zoon, of wordt die zoon door leefomstandigheden wreed gemaakt? 

Het zou de twee mannen, die op het braakliggende maisveld van de zomer ervoor op een paar meter naast elkaar de bodem met hun dure metaaldetectoren afzochten, een worst wezen. Ze hadden alleen belangstelling voor de piepjes die in hun even dure koptelefoons klonken. Van tijd tot tijd haalde een van de twee een roestvrij stalen schepje uit de vondstentas om zijn middel, om gespannen te gaan graven op de plek die de detector had aangewezen. Dan stopte de ander even, om toe te kijken wat zijn maat opgroef. Negen van de tien keer bleek het blijdschap om een dode mus (nee, niet letterlijk, duh!) en was het een roestige spijker, of een stuiver uit 1965. 

De ene man was groot en fors, zéker twintig kilo te zwaar, met achterover gekamd dik, donker haar met grijzende slapen. Hij was trots op zijn leeuwenmanen en liet ze tweewekelijks vertroetelen door een trendy kapper. Hij had de borstelige wenkbrauwen die bij het haar hoorden en een zware baardgroei op zijn massieve kaken, die hij echter bij de barbier glad liet scheren. Zijn handen waren zacht, met gemanicuurde nagels. Dit was beslist geen landbouwer. Zijn ogen waren rond en hij had het pruimemondje van zijn moeder geërfd, zodat hij eigenlijk meer op een verbaasde eekhoorn-met-leeuwenmanenpruik leek dan op de trotse leeuw die hij zelf zag als hij in een spiegel keek.

Zijn vriend was slank, met keurig geknipt blond haar dat ook aan de slapen begon te grijzen. Hij ging er prat op zijn dieet in de gaten te houden, tot sjaggerijn van zijn te zware maat, die hem altijd probeerde over te halen tot de vette happen op menukaarten. Zonder succes overigens, vegetariërs eten liever een droge boterham dan spareribs of buikspek. Alles aan hem straalde welvaart uit, van zijn Rolex tot aan zijn Durbarry's van bijna 430 euro. Ook hij had geen werkhanden, maar wel een gouden zegelring met passer en driehoek aan de ringvinger van zijn rechterhand.

Die nevelige zondagochtend in oktober was het de slanke man die de jackpot opgroef. Terwijl zijn vriend afgunstig toekeek, haalde hij na koortsachtig graven op bijna 70 cm diepte een potscherf naar boven. Voorzichtig groef hij verder, totdat hij een kapotte aardenwerken kruik blootgelegd had. Hij haalde nog meer klei rondom de kruik weg, zodat hij kon zien wat zijn detector zo had doen afgaan. Hij negeerde de zure opmerking naast hem dat 70 cm diep graven veel meer was dan wettelijk toegestaan, 40 cm te diep zelfs. Of misschien hoorde hij het niet eens, want hij pakte met ingehouden adem een handje munten uit de kruik. Dat hij daarvoor op zijn buik in de modder moest liggen en zijn Burberry zou moeten laten stomen, maakte hem niet meer uit. Het bloed gonsde in zijn oren, hij voelde zich als een uitgedroogde Jack Sparrow die een lading rum had gevonden. Met wat water uit zijn bidon spoelde hij de klei van een munt, draaide hem om en begon van oor tot oor te stralen.

De munt was op sommige plekken wat afgesleten, maar hij kon toch duidelijk in het midden een wapen onderscheiden, met erboven een kroon en langs de rand de woorden Dominus Mihi Adivtor. Aan de andere kant van de munt keek het met een puntbaardje versierde profiel van Filips II, koning van Spanje, ernstig naar rechts. Onder zijn torso met hoge kraag stond het jaartal: 1572.

Hij groef snel de rest van zijn schat op en voelde toen pas de intense blik van de man naast hem, die zowat een gat in zijn hand brandde. Met een instinctief, beschermend gebaar bedekte de slanke man het hoopje munten met de zachte fleece lap die hij speciaal voor eventuele vondsten in zijn vondstenzak bij zich droeg.

De grote man snoof beledigd. 

"Ik pak ze heus niet af, zeg."

Zijn maat reageerde met een ongemakkelijk, zenuwachtig giecheltje.

"Nee, uiteraard. Natuurlijk niet. Wil jij nog verder zoeken, of...?"

De ander schoof met een gebaar dat boekdelen sprak zijn koptelefoon weer over zijn oren en zijn detector aanzettend, liep hij verder over het veld.

" Aquila muscas non captat,"* mompelde hij verbeten.

(C) Renée Grashoff  2024

Zo. Het verhaal is begonnen. Ik hoop dat jij het leuk vindt, leuk genoeg om te willen lezen hoe het afloopt.

* Even googlen 😁 

Mocht je mij over dit boek willen bereiken, dan kan dat op dutchdeltagardener@gmail.com 

Groetjes,

Renée Grashoff