103 - Snoeien, snoeien en...snoeien!

 Vanochtend scheen de zon (hoera!) en was ik al om 09.00 gewapend met mijn snoeischaar. Ik moest het hek van het slot doen, want het was maar 3 graden en zondag bovendien. Maar ik kon niet wachten om mijn bedden onder handen te nemen, eindelijk!

Mijn mini-narcissen

 Die verdroogde vaste planten waren me al weken een doorn in het oog, maar het bleef maar waardeloos weer en ik kon gewoon de moed niet opbrengen om die natte zooi te gaan kortwieken. Bovendien had ik me voorgenomen te wachten, voor de overwinterende insekten.

De verhoogde bakken waren als eerste aan de beurt. Alles was dor en bruin behalve de roos, die zelfs al jonge blaadjes had en de groene verse scheuten van de drie Kaapse lelies die al 5 cm boven de grond stonden. Maar verder...ik kan meestal niet geloven dat daar ooit nog leven verschijnt, hoewel ik toch echt wéét dat het zo is.

Een wonder, eigenlijk, zo'n plant die uitbundig bloeit, afsterft en dan het jaar daarop opnieuw gaat groeien en bloeien.

De grote narcissen in de walkant

Daarom hou ik ook zo van vaste planten, je hebt er wel 'even' werk aan, maar dan heb je ook wat. 

En werk had ik, hoor. Het opruimen van één bed (ik heb er 6) kostte me 3 uur, in de zon met toenemende Noordenwind die me heel irritant voortdurend mijn sjaal in mijn gezicht zwiepte. De knipspieren van mijn rechterarm (niks meer gewend na de winter) begonnen toen te protesteren, dus ben ik naar de kas vertrokken om maar weer eens snijbiet en peterselie te plukken.

In mijn ene nieuwe verhoogde groentenbed heb ik wat sjalotten gepoot, maar verder wacht ik nog heel even met poten en zaaien. Hoewel, dat is niet helemaal waar: thuis heb ik drie hangbegoniaknollen in mijn binnenkweekkasje gepoot. Die zijn bedoeld voor op mijn balkon.

Moedige sneeuwklokjes

 Dat balkon ziet er óók vreselijk uit, ik hoef me deze vakantie in elk geval niet te vervelen! De meeste vaste planten daar ga ik naar Hunky Dory verhuizen in plaats van ze verse aarde te geven in de bakken. Die plantenbakken zijn na één jaar een en al wortel, is mijn ervaring. Dus mogen de planten verder hun ding doen in de volle grond (vinden ze echt lekkerder) en dan zet ik weer ukkies, al of niet zelfgekweekt, in de bakken. Houd me van de straat.

Nog even en dan is alles groen!

Zijn jullie al begonnen in je tuin? Ik loop iedere dag met Puck langs een aantal tuinen in de wijk die er al heerlijke fleurig bijliggen door de vele bloeiende bollen en primulas. Ik zal eens heel brutaal vragen of ik er een foto van mag maken.

Ondertussen wens ik je een heel gezellige zonnige zondag!

Je vindt meer over mijn tuinen op Instagram@songsmith2962 

102 - Jeukende handen en grote bla(de)ren!

 Na zo'n heerlijke zonnige dag als een paar dagen geleden, waarop je de lente gewoon kunt ruiken (en ik de eerste vlinder zag!), valt het dubbel zo hard tegen als het weer omslaat naar de gebruikelijke harde wind en regen.

Mijn tuinnarcissen

 Maar het is nog steeds februari, dus grijze luchten met wind en regen zijn de norm, helaas.

Ik ben nu in het stadium waar ik erg ongeduldig begin te worden en die zon wel uit de lucht kan kijken. 

Hunky Dory is momenteel een woestenij van bruine vaste planten, ik kan niet wachten om de snoeischaar erin te zetten, maar wachten zal ik. Want ik wil de insekten zoveel mogelijk helpen en hun de schuilplaats nog niet ontnemen zolang het nog steeds vriest in de nacht. 

Toch zijn er opvallende lichtpuntjes tussen al dat dorre bruin. In de droge walkant van de greppel staan de narcissen al vol in bloei en ze ruiken heerlijk. En tussen de groepjes planten staan kleine kluitjes sneeuwklokjes. Geen hele tapijten, zoals in mijn oude tuin, maar wat niet is, gaat nog komen, ik hoef alleen maar geduld te hebben (niet mijn sterke punt, zie boven...)

Mijn begonia ziet eruit als een alien

Ook de artisjokken met hun enorme zilvergrijze bladeren vallen nu enorm op. En dat terwijl ik verleden jaar twijfelde aan hun succes. Het heeft me doen besluiten dat ik er meer wil, want ze vinden mijn grond dus toch wel okay en ze brengen structuur in mijn tuin, iets dat de tuin hard nodig heeft. 

De artisjokken in november

Bovendien ben ik gek op grootbladige planten.  Gunnera (onmogelijk hier), Fatsia, Musa, Rabarber, Canna, Datura, Koningsvaren (niet op mijn klei, helaas), het kan me niet groot genoeg zijn. Thuis heb ik een flinke begonia die periodiek gekortwiekt moet worden omdat hij anders de toegang tot mijn huis verspert.

Over Datura gesproken: de twee witte die ik in mijn kas had, hebben flink wat zaad in de rondte geschoten, dus ik ben benieuwd wat er op gaat komen. Het zijn dorstige planten en nog giftig ook, maar zo mooi!

Volgens mijn tuinalmanac zijn de kikkers nu terug aan het komen in de poelen om te paren. Ik hoop dat ik wat kikkervisjes mag verwelkomen deze lente. In ieder geval is vanochtend een van het koppeltje scholeksters dat al twee jaar op het platte dak van de flat tegenover mij heeft genesteld, teruggekomen van ver weggeweest. Dat is altijd een hele happening. Eerst hoor ik een bijna hysterisch gekrijs, dan zie ik de vogel een aantal scheervluchten over het dak doen, daarna landt hij/zij en schudt de veren op. Waarna er nog wat luide schreeuwen volgen. Ik hoop dat de partner snel arriveert. Verleden jaar was het weerzien ontroerend: een hoop gekrijs van beiden, het wijfje zat al op het dak, het mannetje vloog zijn juichende rondjes, landde toen bovenop haar en deed meteen een wip. Twee seconden, toen er af, een hoop nonchalant verengeschud en een 'hoe was jouw reis?', 'oh, goed hoor' en dat was dat.

Dan doen wij toch onmogelijk ingewikkeld.

Meer op mijn Instagram@songsmith2962  . Fijn weekend!

101 - Eindelijk een besluit...wilgentenen!

 Het valt niet mee hoor, keuzes maken! Máánden heb ik erover getwijfeld: timmer ik zelf, of koop ik een bouwpakket?

Monique vlecht tenen

Uiteindelijk deed de prijs van goed hout (lees: geen waaibomenhout dat al splintert en kromtrekt zodra je er naar kijkt) me besluiten toch voor een bouwpakket te gaan voor de twee verhoogde groentenbedden die ik wilde plaatsen. Ik kwam uit bij twee wilgentenen bakken. 

Op de foto zag het er super simpel uit: 2 rechthoeken van ieder 4 panelen. Schroeven in de hoeken en klaar. Maar ik zag ook meteen dat ik dan precies één hand tekort ging komen, dus gelukkig vond ik vriendin Monique bereid om dat extra handje toe te steken.

We hadden nog geluk ook: er scheen een wazig bleek zonnetje. Dan ziet zo'n volkstuincomplex er meteen een stuk vriendelijker uit! Ik ben nog niet helemaal uit mijn winterslaap hoor, dus dan helpt dat extra licht mijzelf ook enorm.

Met kunst en vliegwerk!

Nou...wij pakten die twee pakketten uit en het eerste wat opviel: dit zijn geen  rechthoeken, maar vierkanten. Okaaaaay...

Het tweede tegenvallertje: één  van de panelen donderde meteen uit elkaar.

Op zo'n moment kan je ook twee dingen doen: 1. Je pakt de hele zooi weer in en belt woedend op naar de leverancier in Holten, of

2. Je maakt er het beste van.

Ik besloot dat optie 2 het best bij mij paste. Ik ben niet zo van woedend opbellen en goederen terugsturen (gedoe!). Dus hebben we samen de bakken toch in elkaar geschroefd en bleek Monique een puike wilgentenenvlechter. Zelf heb ik met tuintouw een extra versteviging aangebracht.

Folie erin, bio moestuingrond erin, klaar.

En wat was het opeens een zalig weer! We hebben er echt van genoten.

De tuinbuurmannen waren er ook weer; naaste buurman Hans zijn tuin lag er prachtig gespit bij, zoals je op de foto kunt zien. Ik bewonder zijn uithoudingsvermogen.

Wat ga je in je bakken zetten?, vroeg Monique. Groenten. In elk geval een courgette, wat aardappelen, sla, een bonenstaak en verder kijk ik nog even.

Voorlopig kan ik weken vooruit met het opruimen, wieden, snoeien, versnipperen en voorzaaien in de kas, die trouwens ook nog opgeruimd en gezeemd moet worden. Heerlijk. Die winterslaap moet maar voorbij zijn nu!

Lees meer op Instagram@songsmith2962  . Een fijne week!

100 - Iedere mijlpaal begint met de eerste stap!

 Honderd verhaaltjes... ik vermoed soms zelfs voor het slapen gaan, hahaha. Prima hoor, ik las mijn kinderen ook voor toen ze klein waren.

Planten, planten!

 Zoals iedere reis begint met de eerste stap, begint iedere tuin met de eerste plant. En het maakt niet uit of jouw tuin buiten, op een balkon of in je huiskamer is.

Mijn eerste, aller- allereerste plant kan ik me nog heel goed herinneren. Ik was 13, kreeg eindelijk een grotere slaapkamer zodat er meer in paste dan alleen een bed en een kast, en kreeg om het te vieren een stekje van een citroengeranium.

In 1972 waren citroengeraniums hot! Cactussen trouwens ook. Dus binnen no time had ik meerdere kleine cactussen en geraniums, die het vervolgens zwaar kregen, want de slaapkamer was weliswaar veel groter, maar ook donker. En wist ik veel dat daglicht net zo belangrijk is als water?

Geen huis zonder planten!

Het duurde tot 1984 totdat ik echt leerde wat een plant nodig heeft om het naar zijn zin te hebben, en op Tottenham Horticultural College (dat niet in Tottenham maar in Haringey ligt, what's in a name, eh?) kwam ik er achter dat ik weliswaar de opleiding tot bloemist volgde, maar dat mijn hart bij tuinen lag.

De bittere noodzaak om geld te verdienen, stuurde me eenmaal terug in Nederland echter een totaal andere kant op, de tuinen verdwenen naar de achtergrond.

Maar ze bleven wel een hele grote invloed op me uitoefenen, zéker nadat ik er achter kwam dat ik me mentaal het best voel wanneer ik omgeven ben door levend groen.

De cycas

Tegenwoordig leef ik héél klein, maar wel met superveel daglicht, door maar liefst 16 m2 raam in de huiskamer. Het maakt het koud in de winter en smoorheet in de zomer, maar mijn planten vinden het geweldig. Ik verwen ze wel; zodra het zonlicht te fel voor ze wordt laat ik het zonnescherm zakken en soms (wanneer er weer eens zo'n keiharde zuidwester staat) zit ik zelfs met de gordijnen dicht. Alles om ze het naar de zin te maken. Op hun beurt leveren ze mij het gevoel in een binnentuin te wonen, helemaal wanneer ik de deuren naar het balkon open heb en het groen naadloos in elkaar overgaat.  

Banana

Het was wel even uitvogelen welke planten tegen de hitte kunnen, want in de zomer wordt het hier rustig 28 graden binnen (zonder zonnescherm 38), en mijn grote orchideën hielden het de eerste zomer voor gezien.

Vetplanten doen het goed, tropische planten ook, maar ik moet echt goed kijken hoeveel zonlicht ze kunnen hebben. Mijn begonias bijvoorbeeld, moeten helemaal tegen de achterwand, anders verbranden ze in de zomerzon. En orchideën vinden het echt te licht in mijn huis. Maar mijn cycas, oftewel palmvaren, is na 5 jaar de koningin van het huis. Deze plant kwam zonder goede determinatie en met afgeknipte bladpunten van de kweker, en het valt me op dat ik hem eigenlijk bij alle kwekers met die afgeknipte punten zie. Het is me een raadsel waarom, want de nieuwe bladeren hebben beeldschone afgeronde punten, die eerst heel zacht en opgerold zijn, maar na een paar dagen ontrollen als een bosvaren en keihard worden, zó hard dat ik goed uitkijk voor mijn ogen wanneer ik sproei en water geef.

Op dagen zoals vandaag, wanneer het buiten grijs en nat is en het nog niet echt uitnodigt om naar Hunky Dory te gaan en mijn groentenbedden te gaan timmeren (en ik me grieperig voel, ook dat), ben ik heel blij met mijn binnen jungle. Lees en zie meer over mijn tuinen op Instagram @songsmith2962 (negeer die achterlijke sexvideos waarmee je daar de laatste tijd lastig gevallen wordt!). Een heel fijn weekend!