85 - Ch-ch-ch-ch-changes!

 Een volledige tuincirkel heb ik nu meegemaakt op Hunky Dory, herfst, winter, lente, zomer en nu opnieuw herfst.

Mijn mooie malus

 En ondanks alle klussen die ik er heb gedaan, heb ik vooral heel veel en goed naar mijn tuin gekeken. Wat werkte? Wat werkte niet? Wat was een fiasco? Wat moet absoluut anders?

En vooral: wat is er terecht gekomen van al mijn plannen voor mijn paradijsje? Ik heb mijn eerste ontwerp nog op de badkamerdeur hangen en kan dus constateren dat de kikkerpoel noodgedwongen op een andere plek gegraven is dan ik van plan was en dat mijn fire border geen fire had maar des te meer geel van de overal spontaan opgekomen goudsbloemen, het jacobskruiskruid en boerenwormkruid. De geplantte rode bloemen (Crocosmia, dahlia) kwamen eenvoudigweg niet op door de aanhoudende droogte en mijn betongrond. Maar: de rode vlier blijkt wel degelijk 80 cm gegroeid, de rode cotinus is ook gegroeid en de eucalyptussen met rode bladonderkanten zijn goed aangeslagen en ook gegroeid.

De enige die opkwam!

Het rose/paarse perk groeide en bloeide uitbundig, daarentegen. Vooral de gauras deden het geweldig, overal. Maar ook de verbena bonariensis hield zich na een aarzelende start heel goed en de perovskia en salvia uliginosa hadden een ronduit slechte start, maar haalden het na wat buien dubbel en dwars in.

Mijn witte perk was...geel, zucht, maar lekker toch ook een beetje wit door de máánden lang bloeiende witte gaura daar. Wat een kanjer van een plant! Ik ga er van uit dat de bescheiden phytostegia summer snow volgend jaar wat meer wit vertoont en veel hoger wordt.

Fiasco? De clematissen! Foute plaats...eigen schuld dikke bult, bosranken willen niet in een woestijnomgeving groeien. Ik ga op zoek naar een kiwi en een vaste lathyrus voor de obelisken.

Ander fiasco? De Japanese anemonen. Volkomen verdroogd en ook overwoekerd door de gauras. Beginnersfoutje voor wat de groententeelt betreft: te veel minitomaten geplant. Volgend jaar wil ik vleestomaten, ik heb met jaloezie naar die van mijn buurman gekeken.

Daar doe ik het voor!

Maar voorlopig stort ik me op de bollen! Naast de vele verwilderde narcissen die er al staan, wil ik tulpen, zodat ik ook in het voorjaar de opmerking krijg die ik deze week ontving van langswandelende toeristen: "Oh, kijk nou toch, al die bloemen, wat prachtig!" 

Precies! Daar doe ik het voor!

Fijn weekend!

Meer lezen? Instagram@songsmith2962 en  Pixelfed@DutchDeltaWoman .

84 - Herfstklusjes

 Na dagen waarop het met bakken uit de hemel kwam, al mijn watervaten weer tjokvol, hoera, scheen vanochtend de zon en was het dus perfekt weer voor wat herfstklusjes.

Uit te houden in de zon

Eigenlijk was ik van plan de tomaten en reuze afrikanen uit de kas te halen, maar het was buiten zó lekker dat ik ter plekke besloot alle paardenbloemen en distels uit mijn houtsnipperpaden te steken. De regen had de grond eindelijk te bewerken gemaakt, dus ik schoot goed op.

Daarna alle dode stokrozenstengels  verwijderd en de bloemen gekopt en toen voor het eerst in máánden op een stoel tussen de perken koffie gedronken. Het kon eindelijk weer! Ik heb die tuin niet genomen om er alleen in te werken, in tegendeel, maar het was mij veel te heet om erin te zitten. Dus die gazebo of wat je het ook maar noemt is absoluut essentieel. Weer een mooi projekt om me in vast te bijten.

Emmers vol!

En als je even zo zit, dan valt al het leven om je heen pas goed op. Achter mijn stoel was het een voortdurend gezoem van hommels en een enkele wesp (wespenplaag? Niks van gemerkt). En voor me vlogen de koolmezen af en aan naar de appelboom van buuf. Links hadden de meerkoeten woorden in het water van de vest, boven me vlogen twee sterntjes krijsend om elkaar heen. En aan mijn voeten kronkelden dikke regenwormen omdat ik bij het wieden de grond omgewoeld had.

Allerlei spontane stekjes

Veel fietsers ook, en joggers met meejoggende honden. Dat vind ik altijd een koddig gezicht, zo'n zwetende hijgende vrouw in lycra en dan een volkomen relaxed rennende absoluut niet zwetende of hijgende hond ernaast, die in het voorbijgaan een schuinse blik van verstandhouding met mij wisselt. Ja, ik weet het, ik ben de betere renner, eigenlijk   best sneu, maar ze doet zo haar best...

Mijn drie artisjokken zijn eindelijk waar ik ze al in de voorzomer verwachtte, maar nu zijn het danook zilvergrijze schoonheden, die boven de rest van de planten uitsteken. Wanneer de drie eucalyptussen over een paar jaar wat groter zijn, zullen ze met hun zessen een prachtige zilvergrijsgroene afscheiding vormen tussen het bloemengedeelte en de composthopen. En...ik heb zojuist een gratis conifeertje opgehaald bij een wijkgenoot die het kwijtwilde. Weer een boompje voor de afscheiding. Vroeger (ja, daar heb je háár weer) puilden nieuwbouwwijken uit van de coniferen, maar ze vielen uit de mode, lelijke houten schuttingen kwamen ervoor in de plaats. Dood zonde en in mijn ogen een doodzonde, want vogels kunnen niet nestelen in een schutting en een egel of muis kan er niet onderdoor. Bovendien houd ik van de geur van een thuja. Die past geweldig bij de geur van verkleurende bladeren, rijpe bessen en paddestoelen.

Artisjok.

 En mijn pampasgras was inmiddels al veel groter dan ik had ingeschat, dus heb ik haar met best veel moeite weer uit de verhoogde bak gespit en een functie elders gegeven.

Al met al weer een heerlijke dag op de tuin! Hoewel ik nu wel even achter mijn oren moet krabbelen over wat ik vanavond weer voor smakelijks kan produceren van een courgette, 6 snijbietbladeren, 100 tomaten en twee afkokers.

Wil je meer over mijn tuinen lezen, zoek me dan op Instagram@songsmith2962 of Pixelfed@DutchDeltaWoman. 

Fijn weekend!

83 - Grassen zijn supercool

 Wanneer je achternaam Grashoff is, ontkom je natuurlijk niet aan een liefde voor grassen!

Het allereerste begin in 2021

Wat pure onzin is, want als je Dijkman heet, of Van der Bom, ben je heus niet automatisch enthousiast over dijken of bommen.

Maar goed, ik ben wel degelijk dol op grassen. En ik heb de tijdgeest mee, want grassen zijn hot. Ze hebben ook de reputatie niet veeleisend te zijn en dat klopt ook wel voor sommige soorten, maar zeker niet voor allemaal.

Één van mijn favoriete grassen is Zebragras (Miscanthus sinensis Zebrinus), dus dat was het eerste gras dat ik kocht voor Hunky Dory afgelopen jaar. Wanneer je heel goed kijkt, zie je het op de foto links, achteraan. In de herfst en winter zag het er prima uit, maar na maanden van droogte was het verdroogd en gewoon zielig om te zien. Ik hoop dat het nu met wat regen weer een beetje bijkomt.

Carex met Caluna vulgaris

Een ander gras dat ik plantte was Carex. Ik heb het al jaren op mijn balkon, waar het zich prima houdt. Het eerste jaar maakte ik de fout het kort te knippen na de vorst, omdat het lelijk geworden was, maar dit gras moet je juist niet knippen. Ondanks dat het er lang uitzag als een pauw met gekortwiekte staart kwam het toch weer bij en siert nu al jaren mijn bloembak op. De bruine onderkant is de droogte van deze zomer!  In Hunky Dory heb ik pollen gevarigeerde Carex (morrowii), die zich geen zier hebben aangetrokken van de betonachtige klei.

Stipa, al 2 jaar mooi

Iedereen kent natuurlijk Pampasgras (Cortaderia selloana), het was erg populair in de jaren zeventig en kreeg in de jaren daarna een truttig imago, totaal onverdiend vind ik. Een plant die zo fier rechtop staat ondanks storm en regen en zulke prachtige pluimen heeft, verdient toch respect? 

Mijn meest recente aanschaffen voor de balkontuin zijn Vingergras

(Panicum virgatum) en Vedergras (Stipa tenuifolia). Het Vingergras heeft mooie subtiele zaadpluimen en de toppen van de bladen zien eruit of iemand zich in de vinger heeft gesneden en het bloed langs het blad gelopen is. En het Vedergras, de Engelse naam is Pony Tails, lijkt inderdaad op ruige ponystaarten. Straks, in de donkere maanden, wuift dat gras dan vlak voor mijn raam en helpt het me samen met de opkomende bollen en Helleborus herinneren dat er ook weer een lente komt.

Wil je meer lezen over mijn tuinen en veel meer foto's zien, bezoek dan Instagram@songsmith2962 of Pixelfed@DutchDeltaWoman . Fijne dag!

82 - De Engelse Roos (n.a.v. het verlies van HRM Elizabeth II)

 Een loterij waarbij ik op mijn 13e één van de 5 vrije plekken won van een week-lange uitwisseling met een school op het eiland Sheppey, was het begin van mijn levenslange liefdesverhouding met Groot-Britannië.

Ik logeerde bij een typisch Engels middenklasse gezin, een politieagent en een verpleegster met 2 kinderen, in een rijtjeshuis met een achtertuintje in Minster. England maakte een verpletterende indruk op me, geholpen door de excursies naar Canterbury, Rochester en London en de lessen op de comprehensive waar iedereen zo vriendelijk was tegen dat zooitje ongeregeld uit Brielle. Het was liefde op het eerste gezicht.

Op dat moment begon ook mijn fascinatie met de geschiedenis van die eilanden en vooral met de gebouwen en bijbehorende tuinen. Want dat was me onmiddellijk duidelijk: Britten houden van hun tuinen, voor mijn gevoel (toen en nu nog) veel meer dan Nederlanders. In Minster maakte ik ook kennis met het fenomeen flower show, en hoe serieus dat genomen werd. Er stond nog net geen schrikdraad om de lathyrus, want die moest binnenkort op de show tentoongesteld en hopelijk een prijs winnen.

Wat jaren later woonde ik zelf in London en liep ik eindeloos door haar straten, schaamteloos om poortjes en hekjes kijkend om maar te zien hoe die tuinen eruit zagen en altijd met een schaar in mijn zak op maandag omdat ik dan naar mijn horticultuuropleiding moest en geen geld had om de benodigde bloemen voor mijn oefenstukken te kopen. Ja, ik jatte de klimop en rozen op weg naar Tottenham, en mijn bloemstukken werden opgebouwd al naar gelang van wat ik te pakken had kunnen krijgen. Een commentaar op mijn rapport sprak van mijn "often surprising choice of material". Hahaha, ze hadden geen idee.

Waar dit verhaal toe leidt, is mijn liefde voor Engelse rozen die onlosmakelijk verbonden is met mijn liefde voor Britannië en dus mijn gevoel van verlies nu Queen Elizabeth II ons ontvallen is. Tuurlijk, niet 'mijn' koningin, maar emotioneel wel degelijk, sinds haar portret op van alles stond waar ik 11 jaar van mijn leven als wanna-be Brit mee te maken had.

Mijn respekt voor haar is immens. Philip Larkin, Engels schrijver en dichter, heeft het veel better verwoord dan ik:

                         In times when nothing stood

                          but worsened, or grew strange,

                          there was one constant good:

                          She did not change.

En in de woorden van Elizabeth zelf, die ik nog steeds meedraag sinds de dood van mijn moeder: 'Grief is the price we pay for love' .

Wil je meer lezen, bezoek me dan op Instagram@songsmith2962 .

81 - Delen, verzetten, scheuren, planten: hallo herfst!

 Na weken en weken van schipperen met wanneer ik in mijn tuin kon werken zonder een zonnesteek en een appelflauwte op te lopen, was het opeens bewolkt en (relatief!) koel. Voordat we "dus" weer teruggeworpen werden naar 27 graden...slik...

Het blijft maar warm!

Maar toch, heerlijk! Eventjes...

Niet alleen Hunky Dory friste enorm op, maar ikzelf ook. Door mijn dagelijkse rondjes langs de planten wist ik al precies waar ik 'fouten' had gemaakt, welke planten ik moet verplaatsen omdat ze verdrukt worden door andere, of omdat ze de plek die ik in gedachten had niet fijn vinden. 

Zo had ik niet door dat ik een mini-variant van de persecarias had geplant, die nu volkomen overwoekerd zijn door de bossen gauras die er achter staan. De persecarias moeten nu veel meer naar voren in de border. Ze hebben het overigens prima uitgehouden onder die bossen.

Een buurman had me twee varens, waar ik dol op ben, geschonken, maar die staan volkomen verkeerd naast de vijver waar de grond de hele dag in de zon bakt. Ik denk dat ik die op een andere plek zet, dan hebben ze nog een klein beetje schaduw van de hogere planten daar, en dan in een kuil met veel houtschors om hen heen, waarin het water hopelijk blijft staan. Want deze moet ik echt water geven wil ik dat ze het overleven.

Deze varen staat naast de kas

Mijn centaurea heeft zich spontaan uitgezaaid, maar de stekken komen midden in mijn houtsnipperpad op, dus die krijgen een functie elders.

En tegen het krakkemikkige hek voor mijn composthopen, waar ik die vier zielige klimopplanten naartoe heb verplaatst, heeft zich spontaan een gele gigant uitgezaaid, die ik supertof vind en dus eigenlijk wil delen en op meerdere plekken wil uitplanten. Het is van dat rustieke naar oker neigende geel, dus niet het spetterende van een zonnebloem. 

Ook wil ik mijn houthoop naast de kikkerpoel uitbreiden, want ik denk mijn tuindieren daar een groot plezier mee te doen. Trouwens, tadaah! Terwijl ik vanochtend bezig was een drietal phytostegias en perovskias te planten in het zojuist vrijgemaakte laatste deel van mijn tuin  (de dekzeilen liggen nu over het laatste stuk onkruid voor de composthopen), hipte er een jong kikkertje voor me uit tussen de ceanopsis. Yay! Naar de vijver, naar de vijver! 

Eten wezels kikkertjes? Ik hoop het niet! Want ook die hipte onlangs voor me uit. Ik weet niet wie er meer verbaasd was, hij of ik. Hij zette het op een rennen en ik stond erbij en keek ernaar.

De vlammende Rudbeckia

Goed. Het wordt weer een warme dag, geniet ervan! En wil je meer foto's zien of lezen, zoek me dan op bij Instagram@songsmith2962 en Pixelfed@DutchDeltaWoman  .

80 - Vijververhaal

 Als je dit blog een beetje volgt, weet je dat ik een kikkerpoel zonder kikkers heb. Maar voor de nieuwe lezers even een terugblik.

Het water verdampt snel!

Mijn Hunky Dory is in beginsel een diervriendelijke, organische, no-dig tuin die in transitie is van 100% groententuin naar 80% bloementuin. In zo'n tuin hoort natuurlijk water, zodat de zoogdieren, insekten en vogels die ik hoop te lokken kunnen drinken of hun eitjes afzetten. Er is echter een groot 'probleem' hier, er is geen waterleiding. Ik vang regenwater op in enorme vaten en zelfs met de hittegolven van deze zomer bleek dit water genoeg, dus dat is heerlijk. Maar het water uit mijn poel verdampt door het gebrek aan schaduw zó snel, dat ik meerdere keren per week moet bijvullen. Dat is minder tof. 

De kikkers, padden en salamanders waarop ik hoopte zijn (nog) niet verschenen, hoewel er één pad, Mr Waddles, in mijn kas woont en me regelmatig vanachter de groente begluurt. 

Het begin

In het voorjaar betrok wilde eend Jemima de poel, soms bracht ze haar lover mee en met zijn tweeën maakten ze er een ongelofelijk puinhoop van. Maar Jemima ging ook weer weg, ik heb haar sinds mei niet meer gezien. En er komt een egel regelmatig drinken en ook een zwarte kat. 

De mezen die nu de zonnepitten uit mijn bloemen pikken, drinken gezeten op de stammetjes die ik in de poel gelegd heb. Ik zie slakjes, bootsmannetjes, larven en heel veel dekenkruid, helaas.

In juni

Dus al met al vervult de poel wel een functie en hij is gewoon geinig om te zien. Zolang ik er lol in heb, is het steeds bijvullen en het met de hark eruitscheppen van die groene smurrie geen opgave en zodra dat het wel wordt, plant ik er een gunnera in, of gooi ik hem weer dicht. 

Voorlopig blijft hij. Ik verheug me nu al op voorjaar '23, want mijn zelfgezaaide vingerhoedskruid dat ik langs de randen geplant heb, is allemaal aangeslagen en ondanks de droogte blijven leven. En de waterplanten hebben het naar hun zin. Blije planten, blije tuinierder!

Wil je meer lezen en veel meer foto's zien, bezoek me dan op Instagram@songsmith2962 of Pixelfed@DutchDeltaWoman . Fijne zondag!

79 - Een totaal opgefleurde tuin!

Deze Cannas staan volgend
jaar in de tuin.

 Zo, dat was kantje-boord zeg, met de watervoorziening op Hunky Dory! Na ettelijke beloften van een buitje, dat dan vervolgens ergens anders viel, heeft het deze week zo hard geregend dat alle vaten weer gevuld zijn.

Stokroos in het avondlicht

 Mens, wat was ik blij met die regen! Heb letterlijk een regendans staan doen, met onmiddellijk modder tot aan mijn enkels, want het blijft natuurlijk wèl vette klei hoor.

De volgende bui heb ik benut om de 30 cm lange wortels van de melkdistels uit te steken, ik kreeg mijn schep er eindelijk in. 

En nu ben ik al dagen bezig om schors tussen mijn planten te strooien, iedere dag een stukje. Waarom niet alles in één keer? Nou...al die schors moet gehaald worden en mijn arm vindt 40 kg per keer wel genoeg en laat dat ook merken. Het idee is dat de schors het vocht vasthoudt en het onkruid een beetje tegengaat (hm, mijn ervaring is dat je toch moet blijven wieden hoor) En het bodemleven trekt die schors langzaam naar beneden de grond in, waardoor die verrijkt wordt en (hier komt het!) minder zwaar te bewerken is. Lees: ik krijg er dan hopelijk wél een schop in. Bovendien ziet het er leuk uit, mijn planten steken er mooi tegen af. Win-win.

Overigens kan ik de herfst al ruiken. Dat komt door de vele afgevallen appels in mijn boomgaardje, maar ook door de bramen bij de greppel en het dorre gras. Mijn klokwinde moet nu echt zijn best gaan doen, want anders worden de nachten alweer te koud. Dikke teleurstelling, die plant.

Er komen méér echinaceas!

In de kas loopt alles ook een beetje op zijn einde. Morgen pluk ik de laatste paprikas en een berg tomaten om mee te geven aan mijn kinderen. De komkommers hebben het allebei opgegeven, dus die gaan eruit. En de paksoi is doorgeschoten, dus die ook. De snijbiet ziet er nog wel goed uit. Maar de sterren van de kas zijn twee enorme witte daturas, die volop bloeien. Wat een prachtplanten zijn dat en dat terwijl het spontane aanwaaiers zijn.

En dan is het eigenlijk alweer stiekum plannen maken voor het volgende seizoen...Heel veel bollen planten, want die helpen mij de februarimaand door. Ik heb enorm geleerd van dit eerste jaar. Je leert het meest van je fouten, toch? 😂 

Wil je meer lezen over mijn tuinen, kan dat op Instagram@songsmith2962 en meer foto's op Pixelfed@DutchDeltaWoman . Fijn weekend!