148 - Oh dear...January strikes again.

 Ik zat middenin een razend drukke week, vol ad hoc invallen op school, geplande uurtjes lesgeven voor de bieb en het uitzoeken van veel nieuwe songs; dus het bloed stroomde lustig, ik verveelde me geen moment, rolde 's avonds moe mijn bed in om rond 05.30 wakkergeblazen te worden door Puck.

WARNING: graphic description of dog action!

Dat blazen zal ik even uitleggen: de wekker gaat om 06.00, maar Puck wordt meestal een half uurtje eerder wakker, die heeft haar eigen interne klok. Dan gaat ze over me heen staan, een poot aan iedere kant van mijn hoofd, buigt zich over mijn gezicht en blaast oh zo voorzichtig op mijn mond. Wanneer ik dan reageer, volgt een even voorzichtig likje. Meestal grom ik dan iets van "De wekker is nog niet gegaan, Puck, slapen!" Dan ploft ze met een diepe zucht weer neer. Om het hele ritueel even later weer te herhalen. 

Misschien ken je die Philips wake-up lampwekkers met vogelgeluiden? Ik heb een natuurlijke in hondvorm!

Waarom dit hele verhaal over mijn hond? Omdat er behalve stormverhalen nog niets gezelligs te melden valt over mijn tuin. Ja, de vroege Tête-a-Tête Narcissen komen enthousiast boven de grond. Ja, de Helleborus bloeit naast de kikkerpoel. Maar voor de rest niets nieuws onder de meestal-verscholen-achter-een -dikke-grijze-laag zon.

Tête-a-Tête feb. 2023

En dat is meteen 'het probleem'. Gedurende deze grijze wintermaanden ligt altijd het SAD-spook achter een kliko op me te loeren. Nu weet ik dat, dus ik dek mezelf in met vasthoudende positiviteit. Fake it until you make it, right? Puck en ik lopen dus ons rondje in het pikkedonker van de ochtend en dan wijs ik haar op de volle maan, zo mooi, en zij wijst mij op de meerkoeten die ze oh zo graag wil pakken. Of we schrikken ons allebei te pletter van een uil die uit het niets (want geruisloos) vlak voor ons langs scheert en dan heb ik weer iets om om te lachen. Of we zien opeens een paar blote billen van achter een bedrijfstaxi in het parkeervak van de Lumeyweg uitkomen (onlangs ècht gebeurd!), tja, je moet maar nodig moeten als chauffeur.  Kortom, je maakt nogeens wat mee in de vroege ochtend.

Hebe, Jan. 2024

  Overigens vergeet ik bijna te vermelden dat deze mooie plant (foto links) ook gewoon doorbloeit. De uit Nieuw-Zeeland afkomstige Hebe (soms ook Struikveronica genoemd; ze zouden één  naam moeten hanteren!) heeft prachtig glanzende groene bladeren, ook in de winter en maandenlange bloei. En ze hebben een tolerantie voor zout, heel handig hier op Voorne aan Zee. Ik heb haar braaf gesnoeid ieder jaar, zodat ze inmiddels in drie jaar tijd ook drie keer zo groot geworden is. In tegenstelling tot haar buren de Hortensias heeft zij het wèl naar haar zin in de border langs de kas. Eigenlijk wil ik ook nog een witte. Er blijft altijd iets te wensen met een tuin, hè?

Mijn tulpen in '20

  Mijn proefondervindelijk onderzoek naar de beste winterviolen heeft uitgewezen dat de miniviooltjes het veel beter volhouden dan de grotere. Die zijn niet dood, maar zien er na twee dagen en 5 nachten vorst erbarmelijk uit. Dus volgend jaar ga ik weer over op de mini variant.

Feb. 2023

Als ik

 eerlijk ben, vind ik die ook leuker.

Verder heb ik geen nieuws. Puck heeft ook niets te melden, behalve dat ze het erg flauw van me vond dat ze niet aan die billen mocht gaan snuffelen.

Fijn weekend!

147 - Winter is only the anticipation of Spring

 De enige manier om januari en februari door te komen, is de belofte van maart.

Hagel (18/1/24)

  Zon en winterse buien wisselen elkaar af hier, na windstille nachten met matige vorst. Dat laatste weet ik omdat Puck en ik gisterochtend al om 05.30 buiten liepen; ze had op de late avond heel veel gedronken en tja, when you gotta go, you gotta go. Ze was helemaal happy, want er lag een dun laagje maagdelijke sneeuw, helemaal voor ons alleen. Ja, ja, ik weet dat de Belgen onder jullie nu door jullie plaatselijke sneeuw rollen van de lach, want in het zuiden hebben ze pas ècht sneeuw. Hier geen sleeënde ukkies en langlaufende volwassenen, maar het was wel beeldschoon vanochtend vroeg.

  Zoals je op de foto links ziet, hangen de bloembakken nog niet aan de railing, want er wordt weer windkracht 6 voorspeld. Ik ben het bakken erop, eraf, erop, eraf zat. Bovendien wil ik straks in maart/april de inhoud vervangen. Mijn eenjarigen zijn moe. Of gewoon heel erg dood. Daar kan ik me nú al op verheugen, op die nieuwe planten, ookal weet ik dat ik nog minstens drie máánden geduld moet oefenen. Het ligt uiteraard heel erg aan het weer wanneer ik ga planten; lente 2023 was waardeloos nat en koud en toen heb ik gewacht tot eind

april. 

Vlak voor de hagel losbarstte

Maar vergis je niet, wanneer in de namiddag de zon mijn balkon bereikt heeft, is het al 22° binnen en kost het geen moeite me te realiseren dat het rustig 38° kan worden in mijn flatje.

Gisteren was ik even bij mijn favoriete tuincentrum aan de Heindijk Info@tuincentrumvoorne.nl  om een mooie skimmia voor iemand te kopen en heb ik voor de lol even door het raam van hun achterste kas staan gluren. Daarin staan namelijk de vorstgevoelige planten te wachten totdat ze weer naar buiten kunnen. Ik weet hoe ze zich voelen.

Anyway, ik dwaal weer af. Mijn balkonbakken krijgen een nieuwe look: de vaste planten in de grote rolbakken krijgen een functie elders (nl in Hunky Dory) want in de rolbakken ga ik dit jaar weer de tomaten en komkommers zetten die het daarin afgelopen zomer zo ontzettend goed hebben gedaan en in de railingbakken komen de vrolijke eenjarigen die me door de zomervakantie op eigen balkon heen slepen.

Dat wordt weer zakken moestuingrond naar de 3e etage sleuren (en na afloop de hallen en lift schoonmaken) , maar dat heb ik er voor over. Ik denk weleens dat het moment waarop ik er geen zin meer in heb om mijn balkon vol planten te zetten, het moment is waarop ik beter alsnog kan emigreren naar the Outer Hebrides (weinig planten daar), om er mijn laatste dagen met local whisky te slijten in de plaatselijke pub met live muziek.

Ik wens je een fijn weekend!

146 - Here comes the sun, tadadadah

 Plotseling is het winter, compleet met ijs op mijn vijver en in de watervaten en, oh happy happy days, zon op maandag, dinsdag en woensdag.

Mijn schaatstijd is over

Kijk nou, die lucht! Ik was bijna vergeten hoe blauw eruit ziet. Ik kon bijna niet wachten om mijn grote takkenschaar te pakken en naar Hunky Dory te fietsen. Daar kreeg ik op mijn kop, want Leo had (heel aardig) mijn kranen open gedraaid zodat die watervaten niet uit elkaar barsten. Had ik gisteren natuurlijk zelf moeten doen...ik dacht dat het hier vlak bij zee zo'n vaart niet zou lopen. Nou, mooi wel, er hing een 2 cm dikke ijspegel aan mijn overlooppijpje. Okay, dat weet ik dan voor de volgende ijsperiode.

Het was heerlijk om eindelijk die verwilderde appelbomen te snoeien. Allemaal elkaar kruisende takken en opschot naast de hoofdstam. Er hingen ook takken over het gezamelijke pad. Een absolute no-no. Ik heb de mooiste rechte takken bewaard om mijn zomerplanten mee te stutten en de dikste stukken rondom mijn varen gelegd als een mini houtwalletje, in de hoop dat dit straks in de zomerdroogte helpt om haar blij te houden. Iedere keer wanneer ik haar gedurende de afgelopen zomer passeerde, fluisterde ze 'te droog voor mij, te heet voor mij' en dan kon ik haar vertellen dat ik ooit op het kustpad in Cornwall tussen bijna manshoge varens (bracken) door heb gelopen die helemaal niet zo zeurden over droog en heet, maar ze hield het stug vol.

IJspegel!

  Omdat ik van haar houd, vergeef ik het haar.

  De rest van de takken heb ik op de houthoop naast de vijver gelegd, waardoor die nu eindelijk met recht de naam hoop verdient. Tot nu toe was het een heel laag hoopje.

  Morgen pak ik dan het balkon aan, want dat ziet er ook zielig uit na die eindeloze regenbuien en stormen. 

  Even heel wat anders: er zijn nog steeds wat plaatsen over voor mijn opfriscursus Engels in Bibliotheek Hellevoetsluis. Dinsdagmiddag vanaf 13.30, start op 23 januari a.s. It is going to be fun, I promise!

De mini Narcissen komen al boven

Nu ik twee keer per week die bieb van Brielle www.bzhd.nl binnenloop om mede-

landers te helpen met hun Nederlands, heb ik pas goed door wat een geweldige multifunctionele ruimte dit

is. Eerder rende ik er zo snel mogelijk in en weer uit met een stapel boeken, maar nu geniet ik van de gezellige bedrijvigheid. Boekenleners, koffiedrinkers, laptoppers, taalcafébezoekers, digicafébezoekers, wachtende moeders en schoolkinderen van de Sint Leonardus, alles loopt door elkaar heen en dat bijt elkaar totaal niet. Wanneer ik donderdagochtend na het Taalcafé in de garderobe mijn jas ga halen, struikel ik wel meestal letterlijk over de kleuters, die als een kluwen vrolijke puppies op de grond zitten te worstelen met hun veters, maar dat vind ik alleen maar leuk. Ik hoop nog vóór mijn zeventigste oma te worden (No Pressure, darlings!), zodat ik nog de energie heb om leuke dingen met mijn kleinkinderen te doen. Maar ja, daar heb je als wanna-be oma natuurlijk niets over te zeggen en dat is maar goed ook.

Hard gewerkt 😁

En een spierpijn dat ik had na mijn snoeiuurtjes...niet te kort. Maar spierpijn door tuinieren is goede gezonde pijn, zei mijn horticultuurdocente vroeger al. Yes, mrs Harrington, absolutely mrs Harrington. Ik zie haar nog zó voor me: klein, mager, onveranderlijk in een grijze twin-set met parelketting op verstandige schoenen en superstreng-sarcastisch wanneer een van mijn klasgenoten door niet-gemaakt huiswerk hun Compositiae niet konden onderscheiden van hun Cinquefoil. Maar wanneer je je best deed, was ze een aardig mens. Toen ik voor een overgangstoets een bloemenkrans gefabriceerd had van uit voortuinen gejatte rozen, clematis en klimop zei ze "Very creative, dear" en gaf ze me een 'pass'. Het lijkt honderd jaar geleden.

Goed, ik wens je ondanks dat we back to basic grey zijn qua weer, een  heerlijk weekend!

  

145 - Here we go, in that rollercoaster life we know

 Danny Vera's song. Interessant dat juist dit lied zo hoog in de Top2000 lijstjes stond. Doet me vermoeden dat ik niet de enige ben die met enige onrust in het hoofd aan 2024 begonnen is.  

Krijt op zwart papier

Raar toch, dit 'nieuwe' jaar? Want alles is nog precies hetzelfde als verleden jaar. Oorlog, polarisatie, armoede, klimaatstress, alsof het plotseling verdwijnen kan bij de aanvang van een nieuw jaartal.

Mijn Puck heeft het moment 2023/2024 hyperventilerend en trillend van ellende ondergaan, ze was zo gestressed dat ik haar naar bed heb moeten dragen. Nou vierden mijn buren hun feestje ook letterlijk onder mijn balkon... en toen we om 06.00 gingen lopen brandde zo'n kartonnen ellendedoos ondanks de harde regen gewoon door. Welk chemisch spul brandt in de regen? We zijn met een grote boog om dat fikkie heen gelopen. Gelukkig was Puck toen al weer okay, ze was zelfs in de stemming voor een rondje molshopen uitgraven.

Mijn feestelijk bloemenvuurwerk

 We gaan de goede kant weer op! Nog even doorbijten, januari en februari zijn niet de gezelligste maanden, ik weet het, maar toch is er ook dan alweer van alles waarvan je kan genieten in de tuin. Het is nog geen tijd voor het grote opruimen van dood plantenmateriaal, maar snoeien van mijn appelbomen kan nu prima. Dat is ook nodig, want die bomen zijn volkomen uit hun krachten gegroeid.

Onbekend ras

De appels zijn ook niet echt lekker om zo uit de hand te eten. De volgende oogst gaat de sappers in.

Hebben jullie storm Henk goed doorstaan? Wij niet; mijn slaapkamerraam ving zulke enorme windstoten dat het door het krakkemikkige slot heen waaide en twee planten meesleurde. Repareren ging niet en bij iedere klap wind waaide het opnieuw open, zodat ik de crofter in mezelf moest wakkerschudden om een provisorische barricade te bouwen die het raam dichthield. Uiteindelijk stonden mijn zware huishoudtrap, de ook zware parasol, een kruk en mijn zware plant opgestapeld tegen het raam en toen konden we proberen te slapen. De volgende ochtend heb ik 9 slotenmakers gebeld, die of niet opnamen, of beloofden terug te bellen en dat niet deden, of weigerden 'voor zoiets' te komen, of zeiden dat zij niet van boven Den Haag helemaal naar Brielle gingen rijden, sorry mevrouw. Ik zag mezelf al een zware balk bij de Praxis halen om tussen de 2 muren voor dat raam te wurmen zodat het dicht blijft. Maar toen kreeg ik de ingeving om naar Schoenmaker Deurloo te fietsen en hem om hulp te vragen. Hij dupliceert sleutels, misschien kende hij iemand? En thank Frith, hij kende iemand. Lang leve Sleutelhuis Hellevoetsluis! (kwam niet naarboven op Google die ochtend). Helaas zit dat kapotte slot geïntegreerd in het kiep-kantelraam - onrepareerbaar (welke geldwolf ontwerpt zoiets?!) en van de prijs van een nieuw raam krijg ik spontane hartkloppingen. Dus heeft Piet het voor mij gefixeerd. Het raam kan niet meer open, maar dus ook niet openwaaien.

Er komen betere tuintijden

  Ach ja. Gelukkig ben ik een pragmatisch mens.

  De weersvoorspelling voor dit weekend is kouder en rustiger. Top! Al die nattigheid en die gierende wind kwamen mijn neus uit. Mijn balkontuintje ziet er troosteloos uit, alles is groen uitgeslagen van de algen en de railingbakken staan al weken op de vloer. Hoog tijd dat ik daar wat aan doe.

  Okay, that's all, folks. Een heel fijn weekend en veel plezier met het dromen over een Elfstedentocht.

144 -Nog 1 dag en dan: 2024 !!

 Toen ik jong was, zag ik het jaar 2000 als een enorme grens in de tijd. Dan zou ik al oud zijn, gesettled met mijn vijf kinderen (ja, echt. Allemachtig, wat dacht ik wel niet?) in een cottage in Engeland ergens halverwege een beboste heuvel met uitzicht op zee, met een paard, geiten, honden en katten. Mijn dromen waren altijd heel specifiek.

Januari 2024

  De realiteit ziet er anders uit, in 2024.

Een nieuw jaar. Dan vraagt men altijd naar je goede voornemens. Ehhhh... Ik denk dat ik maar gewoon doorga met wat ik in Augustus 2023 in gang heb gezet. Taalvrijwilliger, Dansvrijwilliger, zangeres van Multifocals, af-en-toe docent voor de bieb*, plantengeek en altijd altijd altijd schrijver, want dat zit nou eenmaal in mijn genen.

  Is er dan helemaal niets veranderd, vraag jij je af? Jawel hoor.

  De socials spelen geen enkele rol meer in mijn leven en dat bevalt me prima. (Ja, ik gebruik Whatsapp, maar alléén omdat de huidige mensheid blijkbaar vergeten is hoe ze iemand moet bellen, de enigen die dat nog doen zijn mensen boven de zestig en dat nog maar zelden. Dus ik heb me braaf aangepast, go with the flow, eh?). Op het nieuws zag ik dat 60% van de jongeren echt verslaafd is aan social media en dat dit zorgwekkend is. Ik denk dat het erger is, dat ook niet-jongeren niet meer zonder hun swipefix kunnen. Je hond uitlaten met je hoofd in/bij een schermpje, ik zie het dagelijks.

Toch nog wat kleur tussen het grijs

Met het gevaar te klinken als zo'n irritant prekende bekeerde ex-gebruiker: ik voel me een stuk rustiger in mijn hoofd nu ik niet meer die enkelband van likes, volgers, content en algoritmes omheb. Ja, ja, Grashoff, bullshit, want hoe zit het dan met dat blog van je, ik hóór het je zeggen.

Het zit prima met mijn blog, thanks. Want dat schrijf ik primair voor mezelf en jij mag het lezen. Met nadruk op mag. Blogger dwingt me gelukkig tot niets en zodra ze dat gaan doen, of om geld gaan vragen voor het gebruik, ben ik weg. Ik kan me de begintijd van het internet herinneren, toen het gepresenteerd werd als free for all,  everywhere. Ha! Ik kwam op Google bij toeval 'reviews Dutch Delta Gardener' tegen en heb het weggeklikt. Lees ik niet.  Schrijven is een behoefte, misschien is dit dan wel mijn fix, maar wanneer Alzheimer mijn hersenen tot Emmentaler heeft gereduceerd, bestaan mijn hersenspinsels en verhalen tot in de eeuwigheid. Kunnen mijn kleinkinderen ze lezen. Wie schrijft, die blijft.

Ik verheug me op de lente!

  Gelukkig gaat het qua tuinleven nu weer de goede kant op. Zo'n eindeloos natte winter als die we tot nu toe hebben gehad, kan ik me niet herinneren. Langs mijn straat staat al sinds September een permanente wadi water. Het verbaast me eerlijk gezegd dat ik nog weinig tuinen zie waarin grote regenopvangbakken geplaatst zijn (Ik heb het niet over regentonnen; zo'n ton is zó leeg) Straks is de lente weer kurkdroog en loopt iedereen te klagen over een watertekort. 

  Maar goed. Laten we voorlopig eerst maar gaan genieten van de bollen die binnenkort boven de grond komen (of zouden ze massaal zijn gaan rotten door al dat vocht? Ai, hoop het niet!) Ik heb in oktober voornamelijk alliums gepoot, die hebben het beter naar hun zin in mijn tuin dan tulpen. Juiste plant, juiste plaats, yes indeed, Monty. Bovenstaande trommelstok alliums stelen al twee lentes de show.

En nu de kortste dag weer voorbij is, kunnen we uit gaan kijken naar nieuw groen, heerlijk. Ga ik jullie weer vermaken met tuinverhalen. Maar tot die tijd zal je het moeten doen met interim schrijfsels. Oh, en ik heb een uil voor je geschilderd, om je veel wijsheid te wensen voor de 31e.

Athena

Happy 2024!

*

Wat hier niet bijstaat is de aanvangs-tijd, die is 13.30 tot 15.30.

143 - Vuurwerk, wij balen ervan!

 Wanneer je dit blog een beetje gevolgd hebt (en dat hoop ik), weet je dat ik mijn leven sinds bijna 5 jaar deel met hond Puck. Ze is middelgroot, van onbekend ras maar er zit absoluut Labrador in, zwart/cognac met witte haren op de plekken van haar vele  littekens, heeft fluwelen flaporen en komt als 'zwerfhond' van Curaçao.

Samen met knuffel Bed Cat

Ze is een door haar start in het leven getraumatiseerde hond (anxious!) met een flinke gebruiksaanwijzing. Zo heeft ze bijvoorbeeld een verstoorde relatie met andere honden  - ze is er bang van, maar overcompenseert haar angst door de 'de beste verdediging is een aanval' strategie te gebruiken  (Julius Ceasar zou fan zijn). We zijn na 5 jaar samen zover dat ze nu netjes naast me blijft lopen, wel met even een jankje om mij te laten weten dat ze die ander ècht geroken heeft, behalve wanneer die andere hond losloopt en/of naar haar begint te blaffen.  Dan gaat ze 'aan' - attack! Aangezien hier behoorlijk wat andere verknipte honden rondlopen, kan ik haar niet los laten. De honden lossen het uiteindelijk onderling wel op, maar ik heb genoeg van de agressie van de baasjes.

Samen met Takkie

Puck is best bijzonder, empatisch. Een voorbeeld: sinds ze weken lang getuige was van thuiszorgdames die mij moesten helpen met douchen in zomer 2021 (waarbij ze vanuit de deuropening streng toezicht hield op de procedure) staat ze erop dat ze mijn benen totaan de knie mag 'afdrogen' en ze is diepbedroefd wanneer ik dat ritueel door haast oversla. ("Waarom?! Hou je niet meer van me? Oh, mijn leven heeft geen zin meer!")

Ook heeft ze een dwingende interne timer, die afgaat om 05.30 (walkies), 07.00 (ontbijt), 12.00 (lunch), 13.30 (walkies), 17.00 (koken + eten) en 22.00 (bedtijd). Gek genoeg heeft ze geen avondwalkiestimer, dus kijkt ze me aan alsof ik iets belachelijks vraag wanneer ik in de avond de riem pak en hijst ze zich dan luid zuchtend op de poten. ('Okay, als jij dat persé wil...vooruit dan maar') Afwijken van Puck's timer is een heel gedoe dat ijzeren zenuwen vergt, want ze gaat pal voor me staan en staart. En staart. En staart. Zie mijn schilderijtje hieronder links.

De blik!

  Ze is in die 5 jaar veranderd van een introvert, afstandelijk, emotioneel wrak in een gezellige knuffelkont, die het liefst met haar 25 kg op schoot ligt en een heel arsenaal aan geluidjes gebruikt om duidelijk te maken wat ze voelt. Maar wat helaas niet veranderd is, is haar panische angst voor vuurwerk. Geen idee wat haar op Curaçao overkomen is, maar het was niet best. Bij het minste knalletje in de verte draait ze zich op haar hielen om en wil ze naar huis, of ze al geplast heeft of niet. En is de knal dichtbij, dan begint ze te trillen, vaak zo hevig dat haar tanden klapperen. Aangezien ik haar niet zo'n pil wil geven, na ooit gelezen te hebben dat die tranquilizers alleen de hond suf maken maar niet de angst wegnemen, zitten wij dus lijdelijk samen 31 December uit. Gordijnen potdicht, TV extra hard, walkies opgeschort, want ik krijg haar de lift alleen in door haar te dragen - ze weigert te lopen. 

Het past precies

Van mij mag de regering vuurwerk voor particulieren in de ban doen! Niet alleen voor alle bange huisdieren, maar ook vanwege de luchtvervuiling.

Okay. Het is lunchtijd. Puck kijkt me al zéker 5 minuten doordringend aan, geeft een hoog kreuntje en kijkt dan naar de keuken- hup, broodje maken! Zodra mijn vergeetachtigheid van light naar serieus gaat en Puck nog leeft, hoef ik in ieder geval niet bang te zijn dat ik verhonger. Ik zal eerder gigantisch aankomen, want ik zie haar ervoor aan dat ze me meerdere keren extra stuurt.

Héle gezellige kerstdagen, vrede op aarde, maar vooral bij jou thuis.

Kijk je uit, de 31e om middernacht? En alvast een gezond en fijn 2024!

142 - Let it snow!?

 Oei, nog maar eventjes en dan moet je je kerst georganiseerd hebben! Niet alleen wie gaat naar wie, en nodigen we die vervelende figuur nu wel of niet uit (Ik zeg: niet), maar ook wat zetten we op tafel terwijl de kinderen door de kamer stuiven op hun sugar-high of als zombies achter een schermpje op de bank hangen, en tante Mien al van haar derde glas Merlot slurpt en dan moeten we nog gaan eten? 

Fijne kerst alvast

  Ik plaag je een beetje hoor, uiteraard is het bij jullie supergezellig.

  Van mijn ouderlijk huis uit was het kerstdiner een beladen oefening in geduld hebben; vrede op aarde en in de mensch een welbehagen, in het kwadraat.

  Bij mij thuis, nu, is het daarom zo relaxed mogelijk. Niets moet, bijna alles mag (behalve vuurwerk meebrengen en op afsteken staat aan je enkels in de kunstkerstboom gehesen worden). En ik maak het mezelf ook niet moeilijk: lekker, feestelijk, maar eenvoudig klaar te maken vers eten.

 Zoals verleden week beloofd hieronder mijn recept voor aardappelmuffins. Het origineel komt van iemand in de USA wiens naam ik niet meer kan achterhalen (Insta is inmiddels echt gewist), maar ik heb het naar eigen smaak aangepast door de gesnipperde ui en broccoli te vervangen door spekjes en spinazie plus rozemarijn toe te voegen.

Aardappelmuffins

Nodig:

- Cupcake/muffinblik

- Oven (200° C)

- roomboter (een beetje maar, of vegan alternatief)*

- Drie (of equivalent van, ligt eraan hoeveel muffins je wilt maken) flinke Valery aardappelen

- doorregen spekjes (weglaten voor Vega mensen!)*

- verse baby spinazie

- geraspte belegen kaas geschikt voor gratin

- zout, peper en rozemarijn naar smaak

Werkwijze:

- was en snij de aardappelen in de breedte doormidden, maar schil ze niet

- kook ze gaar

- vet je bakblik in met een beetje roomboter

- leg een halve aardappel met het snijvlak naar boven in het gat en druk hem aan met een vork, zodat je de bodem van het gat gevuld hebt

- strooi zout, peper en rozemarijn naar smaak erover

- leg een theelepel roomboter op het midden van de aardappel

- leg de spekjes erop (zie opmerking bij nodig!)*

- leg de fijngesneden baby spinazie erop

- dek af met de geraspte kaas

In mijn oven hebben de muffins 25 minuten nodig. Maar check! De kaas moet er aanlokkelijk goudbruin uitzien, niet angstaanjagend zwart. Wip de muffins met dezelfde vork eruit (scheelt weer afwas) bewonder je kookkunst en geef ze aan je eters. Succes verzekerd!

* Je zou de eerste niet zijn die zich hierin vergist, en dan kan jij je vrede op aarde voor die avond verder wel vergeten.

Je hebt nooit teveel lichtjes

  Dat doet me denken aan mijn eerste kerstmis in Engeland, met de familie van mijn toenmalige lover in Norwich. Zes broers en zussen plus aanhang (een Ierse familie, dus groot) en twee lodgers. Zoals gebruikelijk daar waren we eerst naar de pub geweest, dus gezellig tipsy en de oudste broer/gastheer was supertrots op zijn enorme kalkoen die gaar was en even op het aanrecht lag te rusten. Totdat we een gekletter uit de keuken hoorden en de Labrador van de jongste broer met de kalkoen aan één malse poot door de kamer naar de openstaande deur stoof, die op een kier stond i.v.m. de sigarettenwalm. (Iedereen behalve ik rookte, dat is haast niet meer voor te stellen, toch?) Percy schoot met zijn buit onder de heg en de twee broers rolden vloekend samen door de sneeuw, luid aangemoedigd door de rest van het gezelschap.

Goed verhaal, niet? Maar niet waar. Er was geen Percy. De broers vochten omdat de jongste de oudste beledigd had over zijn kookkunsten. Truth. Zo ging dat in 1977. Toen had je nog sneeuw met de kerst.

Ik wens je een fijn weekend. Xx