130 - Oh help, het is alweer (meteo) herfst!

 Over de bladeren van de bomen langs de singel waaraan mijn volkstuin ligt, begint al een bruine gloed te liggen. En veel van mijn vaste planten zien er wat verfomfaaid en vermoeid uit, alsof ze een beetje brak zijn na een nachtje dansen.

Een beetje moe...

  Zelf ben ik vandaag ook stram, want gisteren heb ik al mijn houtsnippers van mijn paden geschept en onder de bloembedden verdeeld. Waarom, vraag je je misschien af. Nou, niet omdat ik die houtsnipperpaden niet meer mooi vond, maar omdat ik me realiseerde dat ik echt ieder jaar kostbare zakken vol zou moeten aanschaffen om die paden goed te houden èn omdat ik met al die regen van juli/augustus gèk werd van het onkruid dat er doorheen opkwam. Ja, ja, ja, worteldoek, ik weet het. Maar laat ik dat nou juist niet willen! 

Vóór het wegscheppen

Dus nu ga ik gras zaaien, geholpen (hoop ik) met de week regen die ons weer voorspeld is. Sinds ik mijn trimmer heb, ben ik niet meer bang van gras. Uiteraard komt dat onkruid ook in het gras op, maar dat mag, ik maai het gewoon af voordat het echt vervelend wordt, althans dat is het plan. Het zal Hunky Dory een andere uitstraling geven, lijkt me ook wel weer spannend. Maar verwacht geen gemillimeterd gazongras van me! Langs mijn composthopen heb ik al een (wild) stukje proefgras, en dat werkt.

Waar bruin is, komt groen

 Ook heb ik de lavendel gesnoeid, ik doe dat altijd direct na de bloei. Er staan twee soorten door elkaar, Engelse en Franse en die worden niet even hoog en breed, dus het is geen keurige loodrechte cirkel. Terwijl ik bezig was, fladderden de witte vlinders om mijn hoofd, er was een explosie van koolwitjes. Toen ik snel mijn mobiel haalde om ze te filmen, waren ze allemaal verdwenen, typisch. Wel zat er een dikke bruine pad vanonder de scabiosa gemelijk naar me te staren. Hij was waarschijnlijk verongelijkt dat ik hem net bekogeld had met Franse boomschors.

Physocarpus opufolius Little Angel

Het prachtige struikje rechts, de Physocarpus, is heel blij met de regen, ik zag haar gedurende die droge mei/juni maanden worstelen om zich te settelen en moest haar regelmatig water geven (sssstttt, niet tegen de rest van dat bed zeggen). Ze is nu nog maar een kleuter van 60 cm hoog en zou in 5 jaar 1.50m moeten worden. Je ziet dat ik tuinier met mijn tuintoekomst in gedachten. Net zoals mijn tuinbuurman van midden 80 die me gelukkig verzekerde nog wel even door te gaan.

En de zoveelste bui

Nog even wachten en dan kan ik de vaste planten die op de verkeerde plaats zijn gezet (door mijzelf, duh) verzetten. De grond is nu ondanks de regen nog kei- en keihard, toen ik mijn aster novi belgii Marie Ballard verplaatste (stond zielig overschaduwd door de artisjokken) had ik zóveel moeite mijn spade in de grond te krijgen voor het plantgat, dat mijn natte schoen eraf gleed en ik mijn scheenbeen sneed aan, ja, aan wat eigenlijk? Zal wel een scherp takje geweest zijn. Bloéd! Afijn, dat was de sensatie van die dag, never a dull moment when in the garden.

Klik op Instagram@songsmith2962 voor meer foto's en tuinverhaaltjes. En als je in de buurt bent volgend weekend: op zaterdag 9 september (Open Monumentendag) treedt mijn band Multifocals op in Het Arsenaal, Rozemarijnstraat 46a, Brielle. We spelen om 13.00, 14.00 en 15.00. Ik wens je een fijn groen weekend.

129 - Het nieuwe tuinieren

 "Rainy days and Mondays always get me down", zongen The Carpenters (lang, lang geleden inmiddels) en dat gold ook lang voor mij.

Natte Begonias

 De maandagen liggen voor de hand, want dan was het weekend immers voorbij en ik ben ondanks mijn harde werken nooit een fanatieke carrièretijger geweest. Regendagen vond ik als kind nooit zo'n probleem. Ik ging gewoon toch naar buiten, met kaplaarzen aan de polder in, en schuilde als het ècht ging hozen wel even in iemand zijn koeienstal.

 Maar toen ik ouder werd, kreeg ik moeite met grijze luchten. Een hoosbui en dan weer voortjagende wolken, no problem. Echter dat aaneengesloten grijze dek...en dat ook nog dagen achter elkaar, weken soms. Niets voor mij.

Pas toen ik ging tuinieren begon ik daar anders tegenaan te kijken en realiseerde ik me dat ik inderdaad moeite had met grijs weer maar dat het ondanks dat bezig gaan met planten me uit mijn somberte kon trekken.

Nog meer natte Begonias

Zomer 2023 kende helaas in het gedeelte van Nederland waar ik woon best veel van die grijze luchten. En ik kon niet even een paar weken naar Zuid-Europa vluchten (om daar vervolgens op apegapen onder een boom te gaan liggen door de hitte of te moeten vluchten voor bosbranden of overstromingen - oh, the pressure!), dus ik moest het hier maar doen met wat het was en me aanpassen. 

Aanpassen is zowiezo het toverwoord. Wij tuiniers zullen ons moeten aanpassen aan wat ons veranderende klimaat over ons uitstort. Sommigen hebben daar wat meer moeite mee dan anderen, maar die eigenschap (moeite hebben met je aanpassen) is al zo oud als de mensheid. 

Ik stuitte op Instagram op een felle discussie tussen voorstanders van 'het nieuwe tuinieren' en tegenstanders die al dat 'rewilding' maar bullshit vinden. 'Slordig' werd daarin vaak aangevoerd. Het was maar slordig, al die tegeltuintjes met clematissen die bloemblaadjes op de stoep regenden, en slordig al die met wilde bloemenzaad bestrooide bermen, waarvan de zaden in de oren van hun spaniel terechtkwamen (echt! Dat werd aangevoerd als reden om het vooral weer te doen zoals vroeger, toen alles beter was, met lekker veel gif). Oh dear. Ik ben bang dat ik nu niet meer alleen als slordige huiseigenaar, maar ook als slordige tuinier kan worden aangemerkt (en moet je de binnenkant van mijn auto zien!).

Mijn zeer slordige tuin

 Sorry luitjes, ik ben zo'n voorstander van rewilding, maar realist genoeg dat ik snap dat je niet terug kan naar de Middeleeuwen qua natuur. Kijk maar naar de moeite die ze op de Veluwe hebben om die prachtige wolven een plekje te gunnen. Wij zijn een klein landje, een bomvol landje, weet ik. Toch hoop ik dat jullie massaal een gat zagen in je dure schutting zodat de egel erdoor kan. En dat je zorgt voor water voor de vogels en tenminste één boom op je betegelde patio (En heel veel bloembakken? Komop, je kunt het, gras maaien hoeft niet) En dat je het misschien aandurft om toch zo'n tegel te wippen naast je voordeur. Het hoeft geen clematis te zijn, een hortensia mag ook (valt niet uit), maar als je het echt goed wilt doen, zet er dan een bestuivervriendelijke vaste plant in. Zie je die plant in de rechterhoek onder op de foto? Het is een sedum telephium (hemelsleutel), een vaste plant, één keer planten en nooit meer wat aan doen want hij komt ieder voorjaar braaf op en bestuivers zijn dol op hem. EN hij is beter bestand tegen onze nieuwe gortdroge zomers dan die clematis en hortensia, maar een paar maanden regen schrikken hem ook niet af. In mijn tuin verkleurt hij nu van lichtgroen naar oudrose.

Zelf heb ik zojuist al mijn kamerplanten op één na (te zwaar) op het balkon gezet, want voor vanmiddag wordt regen voorspeld bij 21°, hebben ze een spa-dagje.

Instagram@songsmith2962 als je meer foto's en verhaaltjes wilt. Fijn groen weekend!

128 - Bijzonder Belangrijke Bestuivers

Zonder bestuivers geen bevruchting dus geen voedsel. Eng hè?

Atalanta

 Als trouw kijker naar programma's over tuinen ben ik me er al jaren van bewust dat het slecht gaat met de insecten in het algemeen. Vooral de Britten gooien alles in de strijd om te proberen het tij te keren, dat wil zeggen als je die tuinprogramma's kan geloven. Natuurlijke tuinen die een goede habitat zijn voor insecten zijn daar supertrendy. Ondertussen mag er ook daar door agrariers nog veel gif gebruikt worden...wel een beetje dubbel dus.

Maar alle beetjes helpen, dus ook ik heb mijn geliefde buxusheggetjes en aangeharkte tuin in de ban gedaan en in 2022 een bestuivervriendelijke natuurlijke tuin aangeplant. 

Gewone aardhommel

Veel scherm- en open bloemen, veel wilde bloemen, veel grassen, en veel verstopplekjes zoals een houtstapel. EN GEEN GIF. Ik zeg het nog maar een keertje.

Vosje

 En ik ben superblij met alle bezoekers. Ik heb ze niet allemaal op de foto kunnen zetten (die beesten willen niet poseren), maar heb er al heel wat mogen begroeten.

Aardhommels zie ik het meest, maar ook lieveheersbeestjes, gewone pendelvliegen, heel veel boomsprinkhanen, vosjes,  gewone oeverlibellen, pantserjuffers, en de dagpauwoog, atalanta, kleine vos, groentje, citroenvlinders, witjes en één keer de huismoeder.

Huismoeder

 Ik vind dat een vreemde naam voor een prachtige vlinder uit de uilenfamilie. Het is zoals gezegd overigens vreselijk moeilijk om die beesten op de foto te krijgen, want ze zitten met uitzondering van het lieveheersbeestje bijna nooit lang genoeg stil. 

En nee, voordat jullie me massaal hierop gaan wijzen, een oeverlibel is uiteraard geen bestuiver. Hij eet vliegjes, zweeft romantisch snorrend boven de kikkerpoel en is gewoon prachtig. Maar dat lieveheersbeestje is er wel degelijk eentje.

En blij dat ik ben met ze! Verleden jaar zag ik ze bijna niet, dit jaar hebben ze Hunky Dory gelukkig massaal gevonden. Ze vonden ook mijn broccolibladeren, waar we het maar niet meer over zullen hebben, die zagen eruit als Brussels kant, maar de broccoli zelf smaakte uitstekend.

Op mijn Instagram@songsmith2962 kan je nog meer foto's vinden van de bestuivers, want meestal heb ik wèl mijn mobiel, maar niet mijn tablet bij me (en dit blog komt vanaf mijn tablet). Ik wens je een fijn groen weekend!

127- Oranje is nat heel mooi

 Plotseling is er behalve wit, paars en wat geel weer oranje in mijn  tuin. En laat oranje nou prachtig zijn wanneer het nat is en glanst.

Van buurman John

 En nat is het geweest en af en toe nog steeds, allemachtig zeg! Er lijkt geen einde aan die regen te komen. Overal lees ik gefrustreerde berichten van mijn mede-tuiniers, er zijn er maar weinig die zich er blijmoedig doorheen slaan. Zelf doe ik mijn best er positief tegenaan te kijken, dus heb ik een Positieve Dingen Over Regen lijstje gemaakt.

 1. Ik hoef mijn Cannas geen water te geven.

 2. De kikkerpoel regent vanzelf vol.

 3. De bijna lege watervaten stromen inmiddels bijna over.

Canna (naamloos)

4. Alle planten die op apegapen lagen (de Hortensias!) staan er weer fris en fruitig bij.

5. Tot mijn verbazing weinig naaktslakken, ik denk dat die de buurtuinen met de bonen en courgettes spannender vinden dan mijn kleurige chaos.

6. Natte glanzende bloemen en bladeren zijn aantrekkelijker dan stoffige.

Canna Tenerife

 7. Ik kan nu af en toe een dagje tuin overslaan zonder me zorgen te maken of mijn geliefde bloemen het wel overleven. 

Overigens blijf ik fanatiek bloemen koppen, want ze moeten ondanks het kille natte weer wel blijven bloeien natuurlijk.

De uitgebloeide Digitalis die ik zo lang mogelijk heb laten staan omdat ik hoopte dat ze zich uit zouden zaaien, heb ik wel afgeknipt, want die waren door de regen een bruine soppige zielige aanfluiting geworden. Vooral de kikkerpoel ziet er nu een stuk beter uit.

Geen bruine staken meer

Ik hoorde op de radio dat het deze zaterdag toch weer gaat regenen, 88% kans terwijl het eerst een glorieuze 25° zou worden. Pffffft, okay. Multifocals gaat optreden op een tuinfeest; wordt interessant qua weer.

Onlangs ben ik naar de Hortus Botanicus in Amsterdam geweest, waar ik rondneuzend in de Succulentenkas besefte dat ik verleden jaar mijn muur in de verkeerde kleur heb geverfd. Oudroze leek me mooi, maar ik was er binnen een maand op uitgekeken, het bleek een mweh-kleur. In die kas zag ik de kleur die ik er verleden weekend opgesmeerd heb. Als je naar the Chelsea Flower Show hebt gekeken op de BBC, kan je misschien raden welke. Want ik heb in een eerder blog geroepen dat ik volkomen verliefd was op de tuin van Sarah Price.

Goed, meer over mijn tuin (en muur) op Instagram@songsmith2962 . Ik wens je een fijn, groen weekend!

126 - Woest Aantrekkelijke Artisjokken

 Artisjokken zijn lekker, maar ik vind ze veel te mooi om op te eten! Bovendien is de artisjok een gigantische bijenlokker, letterlijk en figuurlijk.

Zeg nou zelf!

Het was dan ook ongeveer de eerste plant die ik een jaar geleden als wortelstok aanschafte, drie tegelijk, die ik bij nader inzien véél te dicht op elkaar plantte. In eerste instantie deden ze weinig (maar het was in 2022 ook máánden droog), maar uiteindelijk werden ze toch 1.69 en bloeiden mooi. 

Maar dit jaar! Ze schoten de grond uit, echt, en werden meer dan 2m hoog met aan iedere steel acht bloemknoppen.

Begin juli 2023

De artisjok is eigenlijk een gigantische distel. Dus waar ik elders de wilde in de weg staande distels uit mijn houtsnipperpad ruk, koester ik deze drie. Mine's a weird world. Ook is ze uit de enorme composietenfamilie Asteraceae: familie van de Echinacea dus. Niet te geloven, toch? Haar Latijnse naam is Cynara cardunculus scolymus, maar dat mag je meteen vergeten hoor. Ik begrijp best dat de meeste mensen niet zo'n nerd zijn als ik (op het gebied van planten dan hè, vraag me niet naar IT!)

Helaas had ik er niet aan gedacht ze te stutten, ik dacht dat ze stevig genoeg stonden. En uiteraard kregen we een behoorlijke storm, windkracht 11 hier aan de kust, niet normaal. Dus vond degene die als eerste de wind ving het wel best en ging tegen de andere twee leunen, waardoor ze nu alledrie helemaal scheef hangen,  als dronken droppies.

Lekker scheef staan...

Inmiddels zijn we weer een week of wat verder en hebben we een lagedrukgebied met nog meer wind en heel veel regen over ons heen gehad, waardoor mijn mooie Artisjokken er behoorlijk verfomfaaid uitzien.

Omdat het een plant is die oorspronkelijk uit het Zuiden komt, is ze niet echt winterhard, dus moet ze bedekt worden met stro. En ze houdt ook niet van natte voeten (duh, wie wel?). En maak als je haar aanplant nou niet dezelfde fout als ik: 1 plant heeft 1 vierkante meter grond nodig.

Love'em!

Minimaal!

Een van mijn vele leuke maar volkomen nutteloze hobbies is het schrijven van Haikus.

Mijn stoere artisjokken hebben me geinspireerd.

Artisjok zo paars

Dat hommels dronken worden

En blijven slapen

PS dat is echt zo, ik vind in de vroege ochtend slapende hommels weggedoken in de op een paars vachtje lijkende bloemknoppen.

Wil je meer lezen over mijn tuinen, zoek me dan op Instagram@songsmith2962 . Fijn groen weekend!

 

125 - Energieke Echinacea

 Je hebt het misschien al in een eerdere blogpost van me gelezen: ik werd verliefd op deze plant in Ontario, Canada.

Echinacea purpurea in H.Dory

 Natuurlijk kende ik de naam al van de pilletjes die ik weleens slikte om griepverschijnselen te onderdrukken, maar de plant zelf zag ik pas daar en niet één maar een heuvelveld vol.

Het jaar daarop probeerde ik zonder succes Echinacea purpurea in mijn toenmalige tuin uit; ze vond het niks en was het volgende jaar verdwenen.

Ik geloof heilig in het principe 'de juiste plant voor de juiste plek', dus wanneer een plant het opgeeft, dan luister ik daarnaar (voorbeeld: in die tuin deed de Japanese Anemoon het geweldig! Van één gekregen plant had ik na een paar jaar meters en meters. In Hunky Dory hebben 3 verschillende J. Anemonen verleden zomer de geest gegeven. Okay. Ik luister!). Maar nu zag ik dat buurman Hans een Echinacea had die het best goed deed, dus ik dacht yes! En ik kocht verleden jaar 3 verschillende soorten.

E. purpurea 'White Swan'

De witte vond ik de meest interessante.

Ze waren bescheiden (en best prijzig), maar ze bleven leven.

Ze zijn familie van de Aster, dat kan je goed zien en komen behalve in Oost Canada ook voor in Noord-Oost Amerika. Wij noemen hem zonnehoed, Amerikanen Coneflower. Ze houdt van goed doorlatende grond (pardon? Bij mij houdt ze zelfs van mijn zomerbeton) en zon, de naam zegt het al hè? En ze heeft drie grote voordelen: ze staat zelfs bij onze deltawind stevig op haar stelen, alle soorten bijen, vlinders en motten zijn wild van haar en slakken lusten haar niet. Ze is niet giftig en je schijnt haar bloemblaadjes te kunnen eten, maar dat vind ik eerlijk gezegd zonde, laat haar maar fijn gewoon staan pronken. En niet afknippen, want de uitgebloeide cones zijn ook mooi!

Gecombineerd met Knautia

Ik heb twee roze soorten aangeplant, maar ben de labels kwijt en eerlijk gezegd zie ik ook nauwelijks verschil, de een is ietsjes lichter van kleur dan de andere, en ze laat haar blaadjes meer hangen, zodat het meer een rokje is dan een kransje.

Nu had ik verleden jaar ook Rudbeckias en daar zag ik ook nauwelijks verschil mee! Misschien omdat ook die plant familie is van de Aster?

Het slechte nieuws is dat mijn Rudbeckias bijna  verdwenen zijn, het goede nieuws is dat alle drie mijn Echinaceas weer opgekomen zijn dit jaar en nu veel grotere planten zijn geworden. 

Dit smaakt naar meer! Ze combineren ook prachtig met mijn Knautias, vooral de roodbruine (de donkere vlekken links, goed kijken), en met de Salvias (die nog niet bloeien op de foto links) en Verbena, Buddleia  en Alliums. Dus dat 'oh, wow' gevoel dat ik in Canada had, begint te komen in Brielle.

Kijk, hier zie je de Knautia beter

Verder heb ik de cadeaubonnen die ik van school kreeg besteed aan een trimmer. Eindelijk een goede manier om mijn gras in toom te houden! Het riet kan hij niet aan, maar ik ben al heel blij. Op mijn knieën pol voor pol er uit trekken was mij toch net een beetje teveel van het 13e-eeuwse gevoel! Overigens zal ik dat toch in de boomgaard nog een keer moeten doen, want daar kwam mijn trimmer helaas niet doorheen. Ik dacht al aan een zeis, maar met mijn gebruikelijke portie geluk (lees: geen) hak ik dan waarschijnlijk mezelf bij beide enkels af. Doe maar niet.

Wil je meer lezen en foto's zien, zoek me dan op Instagram@songsmith2962 

Fijn groen weekend!

124 - Crocosmia van De Kaap

 Wij tuinenthousiastelingen hebben veel te danken aan Zuid-Afrika. Want veel van onze lievelingen komen oorspronkelijk daar vandaan.

Crocosmia 'George Davidson'

Voor mij is mijn tuin niet compleet wanneer er niet tenminste één Crocosmia in staat, en ik heb tot nu toe twee soorten geplant. Degene links op de foto, die oranje begint maar geel is wanneer de bloem opent en de meer bekendere rode Crocosmia 'Lucifer'. 

Verleden jaar in de Hortus Botanicus Leiden hadden ze het brede grindpad naar de tropische kas helemaal versierd met grote houten bakken vol Crocosmia, of Kaapse Lelie zoals hij ook wel wordt genoemd. Ik ben de volgende dag meteen naar mijn kweker gereden voor zaad. Crocosmia masonorum is de beste winterharde soort. De hybride soorten kunnen ook wel tegen een stootje, maar hebben een hekel aan natte voeten in de winter (en laat mijn Hunky Dory nou lekker zompig worden...).

Zelf gezaaide Lucifer

Gek genoeg willen ze in de zomer toch liefst regelmatig een bui op hun kop! Dat vond ik vreemd (Zuid-Afrika, droog!), totdat ik besefte dat die Kaap daar regelmatig in de mist van laaghangende wolken verdwijnt.

Verleden jaar heb ik ze zelf gezaaid, Lucifer, en ze als ienie-mienie blaadjes aan het eind van de zomer uitgeplant in de vuurborder. Dit jaar heb ik daar veel blad en een paar, wel prachtige, bloemaren. Ik hoop dat ze zich nog wel enorm gaan uitbreiden.

Het begint te komen

 Soms zou ik stiekem wel even een kijkje in de toekomst willen nemen, over tien jaar of zo. Gewoon, om te zien hoeveel er van mijn tuinplannen terecht gaat komen. In ieder geval is mijn vuurborder dit jaar al een stuk vuriger dan verleden jaar, toen hij gedomineerd werd door geel. Geel is okay, geel is prima, maar ik wilde ook zomerrood en dat was er nog niet. Nu al wel, mijn rode/roestbruine struikjes (Crotinus coggyria 'Royal Purple, Photinia 'Red Robin ,Leucothoe 'Zeblid', Physocarpus opulifolius 'Little Angel' en een prachtige maar naamloze rode vlier) groeien goed en nu heb ik dus ook mijn Kaapse schonen hier en daar ertussen staan. Een van mijn wensen voor deze border is een paar bloedrode rozen.

George in zomer '22

  En de Canna 'Kreta' staat er ook mooi tussen, maar eigenlijk moet de border nog wat voller zijn, want ik vind die lelijke zwarte plastic potten zo...lelijk! Die moeten gecamoufleerd worden. Terwijl ik dit schrijf, denk ik: verven? Hmmmm, ik zal eens uitzoeken of er geschikte verf is voor plastic.

Of met plastic pot en al in een andere, wel mooie, pot. 

Je ziet het, ik verveel me geen minuut.

Overigens ben ik op zoek naar ouderwets steenafval, je weet wel, kapotte rode of gele baksteen. Je vindt dat vaak bij ingestortte oude gebouwen, maar ik zou zo gauw niet zo'n plek weten in Brielle, hier ruimen ze alles cosmetisch op, er mocht eens een met een Alpaca wandelende toerist over struikelen. Ik wist een plekje (oude toegangspoortje van de voetbalvelden) maar dat had de gemeente laten buldozeren voordat ik langs kon komen met mijn emmertje en schepje, jammer!

Goed, tijd om je een fijn groen weekend te wensen. Meer verhalen op Instagram@songsmith2962,  waar ik nu ook af en toe een historisch Den Briel verhaaltje post.