101 - Eindelijk een besluit...wilgentenen!

 Het valt niet mee hoor, keuzes maken! Máánden heb ik erover getwijfeld: timmer ik zelf, of koop ik een bouwpakket?

Monique vlecht tenen

Uiteindelijk deed de prijs van goed hout (lees: geen waaibomenhout dat al splintert en kromtrekt zodra je er naar kijkt) me besluiten toch voor een bouwpakket te gaan voor de twee verhoogde groentenbedden die ik wilde plaatsen. Ik kwam uit bij twee wilgentenen bakken. 

Op de foto zag het er super simpel uit: 2 rechthoeken van ieder 4 panelen. Schroeven in de hoeken en klaar. Maar ik zag ook meteen dat ik dan precies één hand tekort ging komen, dus gelukkig vond ik vriendin Monique bereid om dat extra handje toe te steken.

We hadden nog geluk ook: er scheen een wazig bleek zonnetje. Dan ziet zo'n volkstuincomplex er meteen een stuk vriendelijker uit! Ik ben nog niet helemaal uit mijn winterslaap hoor, dus dan helpt dat extra licht mijzelf ook enorm.

Met kunst en vliegwerk!

Nou...wij pakten die twee pakketten uit en het eerste wat opviel: dit zijn geen  rechthoeken, maar vierkanten. Okaaaaay...

Het tweede tegenvallertje: één  van de panelen donderde meteen uit elkaar.

Op zo'n moment kan je ook twee dingen doen: 1. Je pakt de hele zooi weer in en belt woedend op naar de leverancier in Holten, of

2. Je maakt er het beste van.

Ik besloot dat optie 2 het best bij mij paste. Ik ben niet zo van woedend opbellen en goederen terugsturen (gedoe!). Dus hebben we samen de bakken toch in elkaar geschroefd en bleek Monique een puike wilgentenenvlechter. Zelf heb ik met tuintouw een extra versteviging aangebracht.

Folie erin, bio moestuingrond erin, klaar.

En wat was het opeens een zalig weer! We hebben er echt van genoten.

De tuinbuurmannen waren er ook weer; naaste buurman Hans zijn tuin lag er prachtig gespit bij, zoals je op de foto kunt zien. Ik bewonder zijn uithoudingsvermogen.

Wat ga je in je bakken zetten?, vroeg Monique. Groenten. In elk geval een courgette, wat aardappelen, sla, een bonenstaak en verder kijk ik nog even.

Voorlopig kan ik weken vooruit met het opruimen, wieden, snoeien, versnipperen en voorzaaien in de kas, die trouwens ook nog opgeruimd en gezeemd moet worden. Heerlijk. Die winterslaap moet maar voorbij zijn nu!

Lees meer op Instagram@songsmith2962  . Een fijne week!

100 - Iedere mijlpaal begint met de eerste stap!

 Honderd verhaaltjes... ik vermoed soms zelfs voor het slapen gaan, hahaha. Prima hoor, ik las mijn kinderen ook voor toen ze klein waren.

Planten, planten!

 Zoals iedere reis begint met de eerste stap, begint iedere tuin met de eerste plant. En het maakt niet uit of jouw tuin buiten, op een balkon of in je huiskamer is.

Mijn eerste, aller- allereerste plant kan ik me nog heel goed herinneren. Ik was 13, kreeg eindelijk een grotere slaapkamer zodat er meer in paste dan alleen een bed en een kast, en kreeg om het te vieren een stekje van een citroengeranium.

In 1972 waren citroengeraniums hot! Cactussen trouwens ook. Dus binnen no time had ik meerdere kleine cactussen en geraniums, die het vervolgens zwaar kregen, want de slaapkamer was weliswaar veel groter, maar ook donker. En wist ik veel dat daglicht net zo belangrijk is als water?

Geen huis zonder planten!

Het duurde tot 1984 totdat ik echt leerde wat een plant nodig heeft om het naar zijn zin te hebben, en op Tottenham Horticultural College (dat niet in Tottenham maar in Haringey ligt, what's in a name, eh?) kwam ik er achter dat ik weliswaar de opleiding tot bloemist volgde, maar dat mijn hart bij tuinen lag.

De bittere noodzaak om geld te verdienen, stuurde me eenmaal terug in Nederland echter een totaal andere kant op, de tuinen verdwenen naar de achtergrond.

Maar ze bleven wel een hele grote invloed op me uitoefenen, zéker nadat ik er achter kwam dat ik me mentaal het best voel wanneer ik omgeven ben door levend groen.

De cycas

Tegenwoordig leef ik héél klein, maar wel met superveel daglicht, door maar liefst 16 m2 raam in de huiskamer. Het maakt het koud in de winter en smoorheet in de zomer, maar mijn planten vinden het geweldig. Ik verwen ze wel; zodra het zonlicht te fel voor ze wordt laat ik het zonnescherm zakken en soms (wanneer er weer eens zo'n keiharde zuidwester staat) zit ik zelfs met de gordijnen dicht. Alles om ze het naar de zin te maken. Op hun beurt leveren ze mij het gevoel in een binnentuin te wonen, helemaal wanneer ik de deuren naar het balkon open heb en het groen naadloos in elkaar overgaat.  

Banana

Het was wel even uitvogelen welke planten tegen de hitte kunnen, want in de zomer wordt het hier rustig 28 graden binnen (zonder zonnescherm 38), en mijn grote orchideën hielden het de eerste zomer voor gezien.

Vetplanten doen het goed, tropische planten ook, maar ik moet echt goed kijken hoeveel zonlicht ze kunnen hebben. Mijn begonias bijvoorbeeld, moeten helemaal tegen de achterwand, anders verbranden ze in de zomerzon. En orchideën vinden het echt te licht in mijn huis. Maar mijn cycas, oftewel palmvaren, is na 5 jaar de koningin van het huis. Deze plant kwam zonder goede determinatie en met afgeknipte bladpunten van de kweker, en het valt me op dat ik hem eigenlijk bij alle kwekers met die afgeknipte punten zie. Het is me een raadsel waarom, want de nieuwe bladeren hebben beeldschone afgeronde punten, die eerst heel zacht en opgerold zijn, maar na een paar dagen ontrollen als een bosvaren en keihard worden, zó hard dat ik goed uitkijk voor mijn ogen wanneer ik sproei en water geef.

Op dagen zoals vandaag, wanneer het buiten grijs en nat is en het nog niet echt uitnodigt om naar Hunky Dory te gaan en mijn groentenbedden te gaan timmeren (en ik me grieperig voel, ook dat), ben ik heel blij met mijn binnen jungle. Lees en zie meer over mijn tuinen op Instagram @songsmith2962 (negeer die achterlijke sexvideos waarmee je daar de laatste tijd lastig gevallen wordt!). Een heel fijn weekend!

99 - Vorst na regen, bepaald geen zegen

 De titel is weer een van die nutteloze gezegden die rondzwerven in de spelonken van mijn brein. Geen idee waar het vandaan komt, maar ik ben het er wel mee eens.

Januari 2023

 Want wat was het nat, de afgelopen tijd! Er is hier zóveel regen gevallen dat het op de parkeervakken in mijn straat niet meer wegzonk, dus de auto's stonden tot hun wieldoppen in het water. Puck vond dat superinteressant en wilde er iedere ochtend even naar gaan kijken. Wat zou er dan in zo'n hondekop omgaan he? Oh, kijk, veel water, zou er vis in zitten? Zoiets. Ze is dol op vis eten.

Opeens was dat water in ijs veranderd en ook dat vond ze de moeite van het onderzoeken waard. Ijs blijft vreemd spul voor mijn Antilliaanse dushi. Maar ik wilde snel naar Hunky Dory voordat de zon de rijp had doen smelten.

Ik was op tijd en kon wat mooie foto's maken. Maar tegelijkertijd dacht ik wel oh jeetje, alles weken lang kleddernat geweest en nu al twee nachten vorst er overheen, ik hoop dat mijn planten nu niet kapot vriezen. 

De narcissen strak in de knop

En hoewel mijn narcissen al heel ver boven de grond stonden, was ik een beetje teleurgesteld dat ik verder geen enkele bol kon ontdekken, terwijl ik er zóveel geplant heb in oktober/november.

De rabarber daarentegen liet al knoppen en zelfs een ontluikend blad zien. 

Het blijft een verrassing, die tuin van me. Bijna niets gaat zoals ik het me voorstel...

Rabarber

 In de kas had nu ook bijna alle peterselie het opgegeven, maar de snijbieten trokken zich nergens wat van aan en stonden frisgroen te pronken. Wat een die-hard is die plant! Ik oogst er al maanden van. Vanavond eet ik dus snijbiet. Ik snij het fijn, haal sommige nerven eruit wanneer ze te stug zijn en wok het met om het even welke andere groente ik die dag eet. Mijn kookkunsten voor mij alleen komen meestal neer op 'flikkermaarinskie', wat altijd een kleurrijk en vaak zeer smakelijk resultaat oplevert (en ik hoef nooit kliekjes weg te gooien, dus het is nog duurzaam ook). 

Snijbiet (chard)

Mocht je ooit bij mij eten: wanneer ik gasten heb, doe ik beter mijn best hoor, hoewel ook dan groenten de hoofdrol spelen. Vanavond bijvoorbeeld, maak ik empenadas, met alles erop en eraan, witlofsalade en rijst.

Het is nu 17.37 en nog niet helemaal donker, heerlijk! De lengende dagen zijn wat mij betreft het aantrekkelijkste van heel januari. Af en toe horen Puck en ik zelfs al een vroege vogel bij de eerste uitlaatronde om 06.00 (en nee, ik bedoel daarmee niet de arbeidsimmigranten die hier om die tijd in twee- of drietallen rondhangen op de parkeerplaatsen totdat ze opgehaald worden om naar hun werk te gaan. Ik zeg ze goedemorgen en ze zeggen allemaal na aanvankelijke aarzeling/verbazing op de eerste dag braaf goedemorgen terug. Eens een juf, altijd een juf!)

Wil je meer lezen, zoek me dan op Instagram@songsmith2962 en ik wens je een heel gezellig weekend!

98 - De eerste krokus; hoop!

 Blue Monday 2023:

'Hope is a dangerous thing for a woman like me to have' zingt Lana del Rey en daar sluit ik me volledig bij aan.

De bol als symbool van wedergeboorte

Ergens op het internet, ongetwijfeld op een van de vele tuinsites die ik volg, las ik dat je de winter niet moet zien als het eind van de seizoenen, maar als het begin van de nieuwe. Ook daar kan ik me in vinden. In mijn balkontuintje zie ik de eerste gele krokus, bijna platliggend door die niet-aflatende doodvermoeiende stormwind die ons nu al meer dan een week teistert, en dan haal ik toch opgelucht adem. Gelukkig. De planten worden wakker. Mijn rose helleborus bloeit al, mijn verbena bonariensis stuurt verse groene stengels de lucht in, mijn calendula laat opeens frisgroene blaadjes zien tussen de zompige bruine van afgelopen zomer, mijn naamloze groene varen ziet er fris en  fruitig uit en mijn gele muurbloemen hebben bloemen.

Jaren naar op zoek geweest!

Door ervaring wijzer geworden wacht ik nog even met het voorzaaien; verleden winter was ik zo enthousiast dat ik een kas had dat ik al in januari begon en driekwart op de composthoop belandde, maar nu wacht ik netjes tot maart. Ik woon te klein (en hèb niet eens een vensterbank) om het binnen te doen. Ik verheug me mateloos op dit plantje rechts. Tijdens mijn Engelse jaren zag ik dit overal tussen de stenen van vele tuinen in de buurten van Londen waar ik woonde en werkte. Wij noemen het volgens mij Mexicaanse madelief, maar op het zakje staat fijnstraal, whatever. Het is eenjarig, maar heb je het eenmaal in je tuin, dan heb je het tot in eeuwigheid, want het zaait zichzelf eindeloos uit (de naam! Erigeron Profusion), het liefst tussen stenen. En weer aan het tuinieren in Nederland kon ik het zaad dus nergens vinden, totdat ik het eindelijk tegenkwam in de Hortus van Leiden. Het maakte een toch al leuke dag perfect. Ik ga het tussen de boomstammen rond mijn vijver zetten.

Komt uit mijn onderbewustzijn 

Ja? Je had het over hoop, hoor ik je nu denken. Wat heeft die madelief daarmee te maken?

Alles. Hoop doet leven, maar hoop die vermorzeld wordt is iets verschrikkelijks. Om er nog maar een song quote tegenaan te gooien: 'Is a dream a lie when it doesn't come true, or is it something worse?' (Bruce Springsteen dit keer) Dus hoop maakt je ook kwetsbaar.

Eentje om het af te leren: ' Hope is being able to see that there is light despite all of the darkness' (Desmond Tutu). En nu niet denken dat ik dit soort quotes Google, want mijn hoofd is een vat vol van dit soort nutteloze dingen; maar vraag me om in te loggen op een site en ik moet de inlogcode opzoeken.

Om me heen zie ik mensen worstelen met het slechte nieuws dat van alle kanten op ons afkomt. Ik worstel er ook mee. Inflatie, stikstof, oorlog, het rare weer, polarisatie, onzekerheid over de toekomst, en voor mid-60ers als ik komen daar afnemende vitaliteit en gezondheidsproblemen nog eens bij. Dus wat doe je dan, als je je niet aan een godsdienst kan vastklampen en ook geen miljoen op de bank hebt, of niet denkt dat geld en bezit het antwoord is op alles? Je kijkt naar je tuin, ziet hoe de planten gewoon hun gang gaan en hoopt op betere tijden. Ik zaai, dus ik investeer in de toekomst. In elk geval in een prachtige tuin waardoor ikzelf, maar ook langsfietsende anderen, eventjes heel blij worden en hun zorgen vergeten. Maar ik investeer ook in de gemoedsrust die mijn tuin me schenkt.

Voorlopig hoop ik dat die butwind nou eens gaat liggen!

Zoek me op Instagram@songsmith2962 voor meer foto's en verhalen. Alle schilderijen die ik showcase op dit blog  (zie ook de art pagina) zijn origineel en te koop.

Fijn weekend!

97 - Sneeuwloze Alpen dáár en kleddernatte tuinen hier

 Als je nu nóg niet toe wil geven dat onze wereld klimatologisch in rap tempo aan het veranderen is, dan ben je ....Ja, wat ben je dan? 

Hunky Dory tussen de buien door

Stekeblind? Dom? Eigenwijs? Bang? Een wappie?

Ik mag (en wil) uiteraard niet oordelen, ieder zijn meug, maar af en toe moet ik echt op mijn tong bijten om niet in te gaan tegen dingen die anderen mij vol overtuiging vertellen. Maar zwijgen is goud (lees: ik begin er niet aan, I choose my battles very carefully!). Met één uitzondering: wanneer hun overtuiging omslaat in de drang om MIJ te overtuigen, dan maak ik subiet een eind aan het gesprek. Ik geloof namelijk in wat ik met mijn eigen zintuigen waarneem, en niet in wat ergens in een konijnenhol op het internet beweerd is. Mijn ogen, oren en neus vertellen mij dat de natuur in de tweede week van januari 2023 doet alsof het lente is in plaats van winter. Ik heb geen beelden nodig van volledig groene Alpenweiden vol balende wintersporters, want mijn Helleborus (bloeit volgens haar label van half februari tot eind maart) bloeit nu.

Helleborus

Ondertussen sop ik door de zuigende klei van mijn tuin, tegen een Zuid-Wester in die me uit alle macht beentje probeert te lichten en durf ik bijna niet te kijken naar de ongelofelijke hoeveelheid onkruid die me vrolijk toewuift. Allemachtig, ik hoef me voorlopig niet te vervelen! Gelukkig heb ik een erg pragmatische relatie met onkruid, het zijn simpelweg planten, dus heeft het een leuk bloemetje of een mooi blad, dan is het welkom, mits het mijn tuin niet overneemt. ( Dat probeerden de melkdistels afgelopen zomer, en het is ze niet gelukt) Alleen gras, ordinair koeienweigras, dat moet er ook uit. En mijn houtsnipperpaden moeten herkenbaar blijven als paden, er zijn grenzen natuurlijk.

Ik heb me voorgenomen vlak voor mijn twee composthopen nog twee verhoogde groentenbedden aan te leggen. Het 'Groenten tussen de bloeiende planten' principe van verleden jaar werkte niet door de enorme droogte; alleen de courgettes leverden wat op, hoewel veel minder dan dat ik gewend was. Ik ga dus wat meer zekerheid op groente die ik ook werkelijk in de pan krijg scheppen door toch weer te investeren in goede grond in de plaats van mijn kleibeton. Als je je schriele wortels niet uit de grond krijgt omdat je de riek er niet eens onderkrijgt, dan is de lol er snel van af.

11 courgettes van 2 planten.

Goed. De regen weer in...

Ik wens je een fijne week. Als je meer wilt lezen, zoek me dan op bij Instagram@songsmith2962 

96 - Storm, regen, storm met regen - happy 2023!

 Happy 2023, mijn tuinvrienden!

Reiger

 Het waait zo hard dat de reigers die Puck en ik vanochtend tegenkwamen moeite hadden op de been te blijven.

Er zit een reigerkolonie op het ravelijn bij de Thoelaverweg, vermoedelijk komen onze reigers die rondlopen bij de watering daar vandaan, hoewel we er iedere ochtend vroeg eentje tegenkomen op precies dezelfde plaats, namelijk pal naast de steiger van het voetveer, dus die woont toch dichterbij denk ik. Elke morgen kijkt Puck uit naar de confrontatie (die niets om het lijf heeft): Reiger staart peinzend in het pikdonkere water, Puck 'ontdekt' Reiger en maakt een vreugdesprongetje, Reiger kijkt verstoord op en vliegt dan op zijn gemakje weg naar rechts, ondertussen luid scheldend op Puck, Puck kijkt triomfantelijk om naar mij: wéér gelukt dat beest weg te jagen! Het is een ritueel.

Ondertussen loeit de wind al dagen om mijn appartement en klettert de regen van tijd tot tijd tegen de ruiten. Mijn balkonplanten kan je ruwweg verdelen in twee groepen: de bruine zielige groep en de groene 'ik trek me er lekker niks van aan' groep. Die heb ik vlak voor mijn ruit gezet, zodat ik de bollen en helleborus kan zien bloeien en de pinus me er aan herinnert dat er ook in de winter leven is. Die pinus heeft me €1,95 gekost en levert me voor het duizendvoudige plezier op. 

Binnen natuurlijk ook bollen

Mijn appelbomen op Hunky Dory moeten worden gesnoeid, maar ik kan met dit weer de moed niet opbrengen. Wind daar maal ik niet om, regen ook niet, maar combineer ze en dan durf ik niet op ladders, stom he?

Overigens heb ik onlangs mijn hoogtevrees wel overwonnen en in mijn kamer twee plankjes tegen mijn hoge muur gehangen. Hoge trap op, waterpas en boor èn plankje in één hand en het angstzweet op mijn rug. Heb het toch mooi voor elkaar. Het stelt mijn innerlijke Mowgli tevreden.

Het is nog te vroeg om voor te zaaien, dus mijn kas is op peterselie en snijbiet na leeg. Geeft niet, komt wel weer. 

Mijn binnenjungle

 Hopelijk hebben jullie het gezellig, binnen en buiten. De dagen lengen alweer, we gaan de goede kant op!

Volg me op Instagram@songsmith2962 voor meer tuinverhalen en ik wens je een fijne dag!

PS die Reiger is te koop hoor.

95 - Alvast hele gezellige feestdagen !

 Okay. Het is 1 graad boven nul en voelt als 5 graden vorst vandaag en het is grijs en stil op straat. Typisch Decemberweer in Nederland.

Fijne Feestdagen van mij aan jou!

 Het is dat december ook De Feestdagen bevat, want anders zou ik geneigd zijn deze maand samen met januari af te schrijven als: blergh.

Sneeuw en ijs (liefst met staalblauwe lucht en een zonnetje) zouden me er nog een beetje doorheen helpen, maar wij blijven de laatste jaren hangen in guur, grijs en nat, een waardeloze combinatie, waar geen Irish Coffee tegenop kan (hoewel dat de ellende  wel een klein beetje verzacht).

In Hunky Dory is de kleurschakering nu voornamelijk allerlei tinten bruin, met hier en daar een groen accent. Mijn vele verbena bonariensis planten zijn ook bruin, soms bijna zwart, maar de zaadhoofden leveren wel mooi voedsel voor de zangvogels die hier overwinteren, dus ik ben blij met ze.

V. Bonariensis in juli 2022

De scabiosa probeert nog vol te houden, en ook de gaura heeft nog een paar bloemen. Maar de rest is nu echt wel uitgebloeid. Nu vallen de groenblijvers zoals mijn eucalyptussen, de paar naaldboompjes (heel klein nog) en de grassen extra op. Ik wil méér groenblijvers komend seizoen, zodat er ook in de kale wintermaanden structuur in de tuin blijft.

Dit blog is voorlopig even de laatste, ik neem een korte winterpauze. Zodra er weer iets te melden valt, schrijf ik een nieuwe.

Zoek me op Instagram@songsmith2962,  want daar blijf ik wel aktief op tuingebied.

Ik wens je hele fijne, gezellige Feestdagen en alvast een goed en vooral gezond 2023. 

Liefs, Renée