88 - Andere plantmeningen - behoorlijk spannend!

 Als zuinige Hollander hou ik altijd een oogje open voor planten waar ik niet diep voor in de buidel moet tasten. Liefst gratis natuurlijk, maar in de opruiming is ook vaak leuk.

Ochtendrood in Brielle

Ik heb al menige beauty op die manier aan mijn collectie toegevoegd. Supermarkten, althans sommigen, bieden vaak seizoensgebonden planten aan voor een vriendelijke prijs. Ik weet dat plantpuristen hier heel boos over kunnen worden (geproduceerd met veel gif/onder slechte omstandigheden/door uitgebuitte werknemers, kies maar) maar ik troost mezelf met de gedachte dat ik zo'n plant van de verdrogingsdood red en dat hij/zij een goed leven bij mij krijgt. Ik doe geen kwaad, toch?

Onlangs maakte ik echter op het gebied van andere meningen over de natuur iets mee dat mij zo hoog zit dat ik het met je wil delen.

Instagram is voor mij een venster op de wereld en ik gebruik het om andere tuinfanaten te volgen en soms lever ik dan commentaar op hun foto's - 99% van de tijd positief (want ben nou eenmaal een blij ei op tuingebied), 1% niet persé negatief, maar wel kritisch. Ik struikelde over een foto op een account over paddestoelen waarop vliegenzwammen gebruikt werden om afdrukken te maken op papier.  Van de 6000 soorten zwammen in ons land staan er bijna 1700 op de rode lijst, zijn dus bedreigd/beschermd en ik meende me te herinneren dat de vliegenzwam erbij hoorde (hij blijkt overigens minder zeldzaam dan ik dacht, maar dat terzijde). 

Dit zijn dus geen vliegenzwammen!

Dus schreef ik 'dat deze paddestoel in mijn land beschermd was en niet geplukt mocht worden'. Let op de toon. Feitelijk. Mijn land. Niet meer en niet minder.

Achteraf dom, who cares, het betrof de USA, andere kant van de wereld, right? En nog niet waar ook, want niet zeldzaam, etcetera. We trekken hier lering uit, check je feiten en bemoei je met je eigen zaken, Grashoff!

Maar wat er daarna gebeurde, overtrof mijn ergste verwachtingen. Want: iemand anders reageerde op mijn opmerking met een validerende wèl duidelijk erg kritische opmerking van haarzelf, die hetzelfde sentiment verwoordde: was het wel okay om zoveel te plukken voor een creaprojectje?

 En vervolgens brak nog net de Amerikaanse Paddenstoelenoorlog niet uit. Ik was er ontdaan van! Deze arme vrouw kreeg een lading bagger over zich heen waar de honden geen brood van lusten. En ik dus ook, want was getagged, zoals dat heet. Allemachtig! 

Ik sta weer even met een mond vol tanden met beide benen op de grond. Nee, Instagram is dus niet alleen dat gezellige platform waarop gelijkgestemde tuinzielen tips uitwisselen over wanneer je het best je wintersla kunt planten...

Vetplanten, geen zwammen.

Moraal van dit verhaal is dat je toch voorzichtig moet blijven met wat je precies op dat internet post en ik heel even 'ik kap hiermee' dacht maar in tweede instantie (na een paar uur in shock en een dubbele whisky) me voornam me voortaan bij die 99% te houden. Ik blijf een blije tuinvrouw, maar wel een voorzichtigere, die zich never nooit niet meer bemoeit met wat ze aan de andere kant van de plas uitspoken; doe vooral je ding in the US of A! Enne, ik koop mijn Nederlandse bio-champions gewoon bij de super hoor.

Meer tuinavonturen en foto's op Pixelfed@DutchDeltaWoman en Instagram@songsmith2962.  Fijne herfstvakantie!

87 - De kikkerpoel - een jaar verder

 Toen ik verleden jaar herfst met één arm mijn kikkerpoel groef, kon ik niet vermoeden dat ik hem gedurende de kurkdroge zomermaanden om de dag zou moeten bijvullen om de waterplanten in leven te houden.

Nu, half oktober, hoef ik hem slechts af en toe bij te vullen, maar het blijft nodig. Net zoals het eruit scheppen van het groene snot dat de veel te aantrekkelijke naam Dekenkruid heeft. Ik stel voor dat we het voortaan Groen Snotkruid noemen.

Vol water en vol leven.

De hark werkt prima voor dit klusje en ik laat het groen eerst op de kant liggen zodat de beestjes die ik meegeschept heb terug kunnen kruipen naar het water. Ik heb hier beslist geen hekel aan, het is een meditatief werkje waar de kikkerpoel enorm van opknapt. In plaats van groene drab, zie ik opeens weer water en mijn twee mooie waterlelies, die zich wonderwel goed gehouden hebben in die droge maanden.

De overige waterplanten beginnen langzaam te verkleuren, je kunt goed zien dat ze de koude maanden voelen naderen.

Mijn kikkertje, jazeker, er woont nu een kikkertje in zijn eigen poel, liet zich niet zien, maar ik heb hem of haar verschillende keren wèl gespot, zonnend tussen de waterplanten of drijvend tussen het groen. Wie ik wel zag en ik schrok er van omdat hij onverwacht over mijn hand kroop, was een grote wants. Dan wil ik weten wat voor wants, kan ik niet helpen, en het bleek een gevlekte platte waterwants te zijn. Gezien haar brede achterlijf met geelbruine rand, was het volgens Wikipedia een vrouwtje. Het zijn jagers. En ze zijn zeldzaam, okay, nou, vereerd dan! Maar kruip maar snel weer terug in het water.

De mini houtstapel.

Wat ik ook zag, waren poelslakken, niet te verwarren met naakt-of huisjesslakken. Poelslakken zijn plat,  leven in het water en zijn zo nuttig dat je ze zelfs bij vijverspecialisten kunt kopen. Nou, ik heb ze gratis hoor, geen idee waar ze vandaan komen, maar ze wonen in mijn poel. Ik zag ook larven, bootsmannetjes en kleine torretjes.

Afgelopen weekend heb ik veel bollen rondom de vijver geplant, want ik weet uit ervaring dat die plas water in het voorjaar extra opvalt. De mini-vingerhoedskruid stekken die ik in de lente heb opgekweekt en geplant zijn uitgegroeid tot enorme bossen en ik verheug me er nu al op ze te zien bloeien. Het enige dat ik nog wil veranderen, of eigenlijk aanpassen, zijn de poelkanten. Ik blijf die zwarte rubberen kanten foeilelijk vinden, dus ik wil toch investeren in lavasteen, grote kiezels of leistenen. Of boomstammetjes, dat kan ook.

Geen tuin zonder water!

 Misschien is dat zelfs de beste optie, ook de goedkoopste; die stenen zijn duur want moeten uit het buitenland komen.

Het pampasgras dat ik onlangs naast de kikkerpoel plantte is goed aangeslagen, ook fijn, daar kunnen zich in de toekomst heel veel dieren in verschuilen.

Ben ik tevreden? Niet snel, hahaha. Er blijft altijd wel wat te verbeteren. Maar ik ben voorzichtig tevreden. Vorst heeft mijn poel nog niet meegemaakt, behalve één keer een dun vliesje dat geen naam mocht hebben. En nu moet mijn kikkertje het a. overleven en b. in de komende lente een lover vinden en heel veel babies maken. Oh: fun fact - bij de Langevest 10 meter verderop wemelt het van de reigers. Maar, zoals de Britten zeggen, we'll cross that bridge when we can find it. (Nee, zeggen ze niet, maar ik heb het naar eigen ervaring aangepast)

Als dit blog smaakt naar meer, kan je op Instagram@songsmith2962 nog veel meer verhaaltjes plus foto's vinden en op Pixelfed@DutchDeltaWoman staan meer foto's. 

Fijn weekend!

86 - Bollen al geplant? Ik wel.

 Herfst. Lekker genieten van verkleurende bladeren, paddestoelen, met Puck door plassen stampen, plannen maken voor het volgende tuinjaar en bollen planten natuurlijk!

Tête-a-Tête op HD

 In Hunky Dory stonden toen ik de tuin in 2021 overnam al veel narcissen, en wat zomerbollen, maar slechts enkele tulpen. 

Daar moest nodig wat aan gebeuren, want een Hollandse tuin zonder tulpen in het voorjaar is geen echte tuin natuurlijk.

Aanbod te over, en het ene plaatje nog mooier dan het andere. Nou heb ik gemengde resultaten met bollen en waar dat aan ligt, Joost mag het weten. Het ene jaar stort mijn balkon zowat in door de enorme zowat uit hun potten barstende bossen bollen en het andere is de opkomst ronduit teleurstellend. Afgelopen voorjaar was zo'n flutjaar. Ik had in de balkontuin o.a. reuze alliums geplant, 6, en er kwam er niet één op. Van de 12 roomwitte hyacinthen in de tuin kwam er eentje omhoog. De kleine alliums daarentegen deden het supergoed en ze staan er nu uitgebloeid nóg. En de tulpen in potten, voorgetrokken in de kas, stonden er ook mooi bij.

Die éne.

Vooral op het balkon plant ik altijd veel bollen, die ik vlak voor mijn glazen deur groepeer zodat ik ze goed kan zien. Last hebbend van SAD (seasonal affective disorder), of gewoon een sombere zeurpiet zijnde (take your pick) in de donkere wintermaanden, sleuren die groeiende en daarna bloeiende bollen mij de winter door. 

Op het balkon.

 Dit jaar heb ik de volgende bollen geplant (tja, op de foto's zal je nog een maand of vijf moeten wachten):

Galanthus Flore Pleno

Muscari Armeniacum

Tulips Brisbane

Gemengde oranje tulpen, huismerk Lidl

Allium Hair

California Hyacinth oftewel Triteleia 

(Vooral die een na laatste! Ze zien eruit als aliens)

Ik had nog een berg weer opgegraven potbollen over van verleden jaar, en die heb ik zonder aanzien des bols in de tuin verstopt. Ik ben nú al benieuwd wat er allemaal gaat opkomen. 

Hoe zit het met jullie? Is jouw tuin al 'winterklaar' (ouderwets woord dat tegenwoordig betekent dat je moet mulchen hoor!)? Wat, een beetje vroeg voor die vraag? Nee hoor, het is nu juist de perfecte tijd om alles voor te bereiden op het nieuwe seizoen. Zodat je straks wanneer het ècht shitweer is lekker met een boek en een drankje achterover kan leunen in de wetenschap dat je tuin vanaf februari losbarst met kleur en leven. 

Wil je meer lezen en veel meer foto's zien, log dan in op Instagram@songsmith2962 of Pixelfed@DutchDeltaWoman .

Het was heerlijk om in de tuin te wroeten, en ik had de heel hoek van het complex voor mijzelf, zodat er ook vogels waren. Ik heb nog geen roodborstjes gezien, terwijl ik best veel wormen vond. Misschien wat later in het seizoen, er is nu natuurlijk overal nog eten genoeg voor ze. Maar de eksters, kauwen en merels waren druk, druk, druk.

85 - Ch-ch-ch-ch-changes!

 Een volledige tuincirkel heb ik nu meegemaakt op Hunky Dory, herfst, winter, lente, zomer en nu opnieuw herfst.

Mijn mooie malus

 En ondanks alle klussen die ik er heb gedaan, heb ik vooral heel veel en goed naar mijn tuin gekeken. Wat werkte? Wat werkte niet? Wat was een fiasco? Wat moet absoluut anders?

En vooral: wat is er terecht gekomen van al mijn plannen voor mijn paradijsje? Ik heb mijn eerste ontwerp nog op de badkamerdeur hangen en kan dus constateren dat de kikkerpoel noodgedwongen op een andere plek gegraven is dan ik van plan was en dat mijn fire border geen fire had maar des te meer geel van de overal spontaan opgekomen goudsbloemen, het jacobskruiskruid en boerenwormkruid. De geplantte rode bloemen (Crocosmia, dahlia) kwamen eenvoudigweg niet op door de aanhoudende droogte en mijn betongrond. Maar: de rode vlier blijkt wel degelijk 80 cm gegroeid, de rode cotinus is ook gegroeid en de eucalyptussen met rode bladonderkanten zijn goed aangeslagen en ook gegroeid.

De enige die opkwam!

Het rose/paarse perk groeide en bloeide uitbundig, daarentegen. Vooral de gauras deden het geweldig, overal. Maar ook de verbena bonariensis hield zich na een aarzelende start heel goed en de perovskia en salvia uliginosa hadden een ronduit slechte start, maar haalden het na wat buien dubbel en dwars in.

Mijn witte perk was...geel, zucht, maar lekker toch ook een beetje wit door de máánden lang bloeiende witte gaura daar. Wat een kanjer van een plant! Ik ga er van uit dat de bescheiden phytostegia summer snow volgend jaar wat meer wit vertoont en veel hoger wordt.

Fiasco? De clematissen! Foute plaats...eigen schuld dikke bult, bosranken willen niet in een woestijnomgeving groeien. Ik ga op zoek naar een kiwi en een vaste lathyrus voor de obelisken.

Ander fiasco? De Japanese anemonen. Volkomen verdroogd en ook overwoekerd door de gauras. Beginnersfoutje voor wat de groententeelt betreft: te veel minitomaten geplant. Volgend jaar wil ik vleestomaten, ik heb met jaloezie naar die van mijn buurman gekeken.

Daar doe ik het voor!

Maar voorlopig stort ik me op de bollen! Naast de vele verwilderde narcissen die er al staan, wil ik tulpen, zodat ik ook in het voorjaar de opmerking krijg die ik deze week ontving van langswandelende toeristen: "Oh, kijk nou toch, al die bloemen, wat prachtig!" 

Precies! Daar doe ik het voor!

Fijn weekend!

Meer lezen? Instagram@songsmith2962 en  Pixelfed@DutchDeltaWoman .

84 - Herfstklusjes

 Na dagen waarop het met bakken uit de hemel kwam, al mijn watervaten weer tjokvol, hoera, scheen vanochtend de zon en was het dus perfekt weer voor wat herfstklusjes.

Uit te houden in de zon

Eigenlijk was ik van plan de tomaten en reuze afrikanen uit de kas te halen, maar het was buiten zó lekker dat ik ter plekke besloot alle paardenbloemen en distels uit mijn houtsnipperpaden te steken. De regen had de grond eindelijk te bewerken gemaakt, dus ik schoot goed op.

Daarna alle dode stokrozenstengels  verwijderd en de bloemen gekopt en toen voor het eerst in máánden op een stoel tussen de perken koffie gedronken. Het kon eindelijk weer! Ik heb die tuin niet genomen om er alleen in te werken, in tegendeel, maar het was mij veel te heet om erin te zitten. Dus die gazebo of wat je het ook maar noemt is absoluut essentieel. Weer een mooi projekt om me in vast te bijten.

Emmers vol!

En als je even zo zit, dan valt al het leven om je heen pas goed op. Achter mijn stoel was het een voortdurend gezoem van hommels en een enkele wesp (wespenplaag? Niks van gemerkt). En voor me vlogen de koolmezen af en aan naar de appelboom van buuf. Links hadden de meerkoeten woorden in het water van de vest, boven me vlogen twee sterntjes krijsend om elkaar heen. En aan mijn voeten kronkelden dikke regenwormen omdat ik bij het wieden de grond omgewoeld had.

Allerlei spontane stekjes

Veel fietsers ook, en joggers met meejoggende honden. Dat vind ik altijd een koddig gezicht, zo'n zwetende hijgende vrouw in lycra en dan een volkomen relaxed rennende absoluut niet zwetende of hijgende hond ernaast, die in het voorbijgaan een schuinse blik van verstandhouding met mij wisselt. Ja, ik weet het, ik ben de betere renner, eigenlijk   best sneu, maar ze doet zo haar best...

Mijn drie artisjokken zijn eindelijk waar ik ze al in de voorzomer verwachtte, maar nu zijn het danook zilvergrijze schoonheden, die boven de rest van de planten uitsteken. Wanneer de drie eucalyptussen over een paar jaar wat groter zijn, zullen ze met hun zessen een prachtige zilvergrijsgroene afscheiding vormen tussen het bloemengedeelte en de composthopen. En...ik heb zojuist een gratis conifeertje opgehaald bij een wijkgenoot die het kwijtwilde. Weer een boompje voor de afscheiding. Vroeger (ja, daar heb je háár weer) puilden nieuwbouwwijken uit van de coniferen, maar ze vielen uit de mode, lelijke houten schuttingen kwamen ervoor in de plaats. Dood zonde en in mijn ogen een doodzonde, want vogels kunnen niet nestelen in een schutting en een egel of muis kan er niet onderdoor. Bovendien houd ik van de geur van een thuja. Die past geweldig bij de geur van verkleurende bladeren, rijpe bessen en paddestoelen.

Artisjok.

 En mijn pampasgras was inmiddels al veel groter dan ik had ingeschat, dus heb ik haar met best veel moeite weer uit de verhoogde bak gespit en een functie elders gegeven.

Al met al weer een heerlijke dag op de tuin! Hoewel ik nu wel even achter mijn oren moet krabbelen over wat ik vanavond weer voor smakelijks kan produceren van een courgette, 6 snijbietbladeren, 100 tomaten en twee afkokers.

Wil je meer over mijn tuinen lezen, zoek me dan op Instagram@songsmith2962 of Pixelfed@DutchDeltaWoman. 

Fijn weekend!

83 - Grassen zijn supercool

 Wanneer je achternaam Grashoff is, ontkom je natuurlijk niet aan een liefde voor grassen!

Het allereerste begin in 2021

Wat pure onzin is, want als je Dijkman heet, of Van der Bom, ben je heus niet automatisch enthousiast over dijken of bommen.

Maar goed, ik ben wel degelijk dol op grassen. En ik heb de tijdgeest mee, want grassen zijn hot. Ze hebben ook de reputatie niet veeleisend te zijn en dat klopt ook wel voor sommige soorten, maar zeker niet voor allemaal.

Één van mijn favoriete grassen is Zebragras (Miscanthus sinensis Zebrinus), dus dat was het eerste gras dat ik kocht voor Hunky Dory afgelopen jaar. Wanneer je heel goed kijkt, zie je het op de foto links, achteraan. In de herfst en winter zag het er prima uit, maar na maanden van droogte was het verdroogd en gewoon zielig om te zien. Ik hoop dat het nu met wat regen weer een beetje bijkomt.

Carex met Caluna vulgaris

Een ander gras dat ik plantte was Carex. Ik heb het al jaren op mijn balkon, waar het zich prima houdt. Het eerste jaar maakte ik de fout het kort te knippen na de vorst, omdat het lelijk geworden was, maar dit gras moet je juist niet knippen. Ondanks dat het er lang uitzag als een pauw met gekortwiekte staart kwam het toch weer bij en siert nu al jaren mijn bloembak op. De bruine onderkant is de droogte van deze zomer!  In Hunky Dory heb ik pollen gevarigeerde Carex (morrowii), die zich geen zier hebben aangetrokken van de betonachtige klei.

Stipa, al 2 jaar mooi

Iedereen kent natuurlijk Pampasgras (Cortaderia selloana), het was erg populair in de jaren zeventig en kreeg in de jaren daarna een truttig imago, totaal onverdiend vind ik. Een plant die zo fier rechtop staat ondanks storm en regen en zulke prachtige pluimen heeft, verdient toch respect? 

Mijn meest recente aanschaffen voor de balkontuin zijn Vingergras

(Panicum virgatum) en Vedergras (Stipa tenuifolia). Het Vingergras heeft mooie subtiele zaadpluimen en de toppen van de bladen zien eruit of iemand zich in de vinger heeft gesneden en het bloed langs het blad gelopen is. En het Vedergras, de Engelse naam is Pony Tails, lijkt inderdaad op ruige ponystaarten. Straks, in de donkere maanden, wuift dat gras dan vlak voor mijn raam en helpt het me samen met de opkomende bollen en Helleborus herinneren dat er ook weer een lente komt.

Wil je meer lezen over mijn tuinen en veel meer foto's zien, bezoek dan Instagram@songsmith2962 of Pixelfed@DutchDeltaWoman . Fijne dag!

82 - De Engelse Roos (n.a.v. het verlies van HRM Elizabeth II)

 Een loterij waarbij ik op mijn 13e één van de 5 vrije plekken won van een week-lange uitwisseling met een school op het eiland Sheppey, was het begin van mijn levenslange liefdesverhouding met Groot-Britannië.

Ik logeerde bij een typisch Engels middenklasse gezin, een politieagent en een verpleegster met 2 kinderen, in een rijtjeshuis met een achtertuintje in Minster. England maakte een verpletterende indruk op me, geholpen door de excursies naar Canterbury, Rochester en London en de lessen op de comprehensive waar iedereen zo vriendelijk was tegen dat zooitje ongeregeld uit Brielle. Het was liefde op het eerste gezicht.

Op dat moment begon ook mijn fascinatie met de geschiedenis van die eilanden en vooral met de gebouwen en bijbehorende tuinen. Want dat was me onmiddellijk duidelijk: Britten houden van hun tuinen, voor mijn gevoel (toen en nu nog) veel meer dan Nederlanders. In Minster maakte ik ook kennis met het fenomeen flower show, en hoe serieus dat genomen werd. Er stond nog net geen schrikdraad om de lathyrus, want die moest binnenkort op de show tentoongesteld en hopelijk een prijs winnen.

Wat jaren later woonde ik zelf in London en liep ik eindeloos door haar straten, schaamteloos om poortjes en hekjes kijkend om maar te zien hoe die tuinen eruit zagen en altijd met een schaar in mijn zak op maandag omdat ik dan naar mijn horticultuuropleiding moest en geen geld had om de benodigde bloemen voor mijn oefenstukken te kopen. Ja, ik jatte de klimop en rozen op weg naar Tottenham, en mijn bloemstukken werden opgebouwd al naar gelang van wat ik te pakken had kunnen krijgen. Een commentaar op mijn rapport sprak van mijn "often surprising choice of material". Hahaha, ze hadden geen idee.

Waar dit verhaal toe leidt, is mijn liefde voor Engelse rozen die onlosmakelijk verbonden is met mijn liefde voor Britannië en dus mijn gevoel van verlies nu Queen Elizabeth II ons ontvallen is. Tuurlijk, niet 'mijn' koningin, maar emotioneel wel degelijk, sinds haar portret op van alles stond waar ik 11 jaar van mijn leven als wanna-be Brit mee te maken had.

Mijn respekt voor haar is immens. Philip Larkin, Engels schrijver en dichter, heeft het veel better verwoord dan ik:

                         In times when nothing stood

                          but worsened, or grew strange,

                          there was one constant good:

                          She did not change.

En in de woorden van Elizabeth zelf, die ik nog steeds meedraag sinds de dood van mijn moeder: 'Grief is the price we pay for love' .

Wil je meer lezen, bezoek me dan op Instagram@songsmith2962 .