40 - Libellenliefde.

 De Engelsen maken onderscheid tussen dragonflies en damselflies. Wij noemen ze (ten onrechte) vaak allemaal libellen. Waarom noem ik specifiek de Engelse namen? Nou, simpel, ik weet dat veel tuinliefhebbers regelmatig afstemmen op Gardener's World van de BBC, en Monty en consorten zijn tegenwoordig helemaal 'into'  insecten in de tuin. Ik ook.

Libellen zijn groot (de dragonflies; dragon = draak) en spreiden hun vleugels horizontaal, waterjuffers (de damselflies; damsel = juffrouw) zijn kleiner en slanker en houden hun vleugels in rust evenwijdig aan de lengte van hun lijf. Mijn aquarel rechts is dus een waterjuffer. Wat ik fascinerend vind aan deze insecten is dat ze al bestaan sinds het Vroeg Perm, dat weten we zéker omdat er fossielen van zijn gevonden, en dat ze op alle continenten behalve Antarctica voorkomen. (Bron: Wikipedia) En laat je niet bedotten door hun prachtige fluoriserende uiterlijk, het zijn bloeddorstige jagers.

In de polders waarin ik opgroeide was in de jaren zestig door kwistig gebruikt landbouwgif nauwelijks leven te zien. Ik hoorde en zag mijn eerste kikkers in 1968 op doorreis in Frankrijk en mijn eerste libellen pas in 1980 op een antieke begraafplaats in Griekenland. Er zat iets groots, fluor-groen, op een grafzerk en ik herinner me dat ik eerst dacht 'wat een rare vlinder' en vervolgens ademloos heb zitten kijken naar 10 cm grote groene, knalgele en rode libellen die snorrend jachtduikvluchten maakten boven een maar 30 cm breed stroompje. Liefde op het eerste gezicht.

Mijn latere vijver trok vanaf de eerste dag waterjuffers, maar in het warme deel van de zomer ook libellen. Ik zag ze hun territorium fanatiek verdedigen, jagen,  paren, eitjes leggen en het verveelde nooit. Soms vergiste eentje zich, omdat ik me al tijden niet bewogen had, en streek even op mijn been neer. Soms had de kat een gelukstreffer en sloeg hij er een uit de lucht. Het verveelde nooit!

Kijk, dat heb ik in mijn nieuwe tuin ook. Een bak met water, planten, hopelijk waterjuffers en libellen. Het zal niet simpel zijn, want de larven van libellen hebben ondiep water nodig om tot wasdom te komen en kunnen daar soms vier jaar over doen!  Nog een reden om geen vissen te willen. En die ondiepte creëren wordt ook nog een dingetje, in een rechthoekige plastic kuip van 80 cm diepte. Maar ik ben creatief, komt goed.

Het geeft niet, het maakt het spannend. Ik verlaat je nu met een Corona-lockdown 4.0-proof quote, die ik ergens op het Internet tegenkwam en waarvan ik vermoed dat hij uit Ierland of Schotland afkomstig is, of IJsland (kijk, er zijn meer mensen zoals ik).

"May you touch dragonflies and stars, dance with fairies and talk to the moon"

Meer over mijn tuin op Instagram @songsmith2962 

39 - Pagan Rules

De eerste Kelten waren Pagans.

Een Engels begrip: 'Pagan - a person who holds religious beliefs that are not part of any of the world's main religions', voor een niet-Engelse die al 36 jaar heimwee heeft naar de Britse Eilanden...

De Nederlandse vertaling 'heiden' is een vlag die de lading absoluut niet dekt! Want, een aanhanger van een bepaald geloof kan een aanhanger van een ander geloof, een niet-gelovige of een afvallige aanduiden als heiden. Ik houd het wel bij pagan.

Het Latijnse ' paganus' betekent bewoner van het (platte)land. Maar verwar dat nou niet met 'boer', niet alle pagans waren/zijn boeren.

Ben je er nog? Fijn!

Tuinen zijn bij uitstek geschikte plekken voor een 'pagan' zoals ik, die gebonden is aan het aangeharkt drukke geasfalteerde en/of betegelde Zuid-Westelijke deel van Nederland. Tuurlijk zat ik liever met een boerderijtje, kippen en een flink stuk grond op een half beboste heuvel in Limburg, maar dat kan Bruintje niet trekken. Dus beperk ik me tegenwoordig tot mijn volkstuinvereniging. Hoewel ook het woord beperk niet klopt, het binnenlopen van het tuinencomplex doet mijn hart jubelen. Overdreven? Nee hoor. 

Zelfs nu, in November, met alles inmiddels dor en bruin en de plassen op het land, heeft die tuin een schoonheid die me ontroert. Je moet alleen even goed kijken en vergeet vooral ook niet te ruiken en luisteren. 

Ik ga graag aan het eind van de dag, tegen schemering, wanneer de meerkoeten elkaar toeroepen in de vest en de wind vaak een beetje gaat liggen. De kippen van Leo zijn al stil, maar de merels scharrelen nog in de struiken. Als ik geluk heb kom ik die zwarte kat tegen, die de smalle tuinpaden patrouilleert. Er snelt een vlucht halsbandparkieten in strakke groene formatie terug naar hun slaapboom bij mij om de hoek in Meeuwenoord. Zouden ze naar mij kijken zoals ik naar hen en denken hé, die woont bij mij om de hoek? Mijn pas geplantte knotwilgstek 'Salix alba' ruist me toe met haar paar koppig overgebleven zilvergrijze bladeren. Mijn twee rozen hebben een paar optimistische groene scheuten. De pas gekregen afgestoken planten uit de mooie tuin van Johan ("Ik was de eerste voorzitter van die vereniging" , vertelde hij me trots. " Ze wilden er eerst spruiten op zetten") hebben zich gewillig gesettled.

Het is een modderige soms nog kaal in plaatsen onaffe tuin, maar ik zie hem al voor me zoals hij straks in het voorjaar zal zijn, met bloeiende bollen en uitlopende planten, met ingezaaide graspaden en een vijverbak die naar de libellen lonkt. Helaas kreeg ik geen toestemming voor een bijenkast...

Toen ik onlangs even snel wat sla wilde plukken, zag ik tot mijn verrassing een enorme berg uitgestoken planten op mijn tuin liggen. (Dank, John!) Het was van alles en ik kon het, ondanks mijn nette werkkleding en schoenen, natuurlijk niet zo laten liggen. En eerst naar huis om me om te kleden was ook weer zo wat. Dus alles op de gok (kleur!) in de bedden gezet. Zo langzamerhand ben ik een heel eind! De dekzeilen laat ik nog even liggen, dan is straks de grond mogelijk een beetje warmer voor het planten van de drie gezusters, een begrip voor pagans. Wat dat is? Ga ik je vast nog een keer vertellen.

Hier voel ik me dus één met het universum.

Meer over mijn tuinen op Instagram @songsmith2962 

38 - Bijen hebben onze toekomst

 Jullie hoeven niet (meer) van mij te horen hoe belangrijk bijen zijn in een tuin, natuurlijk. Maar ik wil het toch even over ze hebben.

Als kind woonde ik een aantal jaar tussen prachtige ouderwetse hoogstam appelboomgaarden. Buurman Dirk huurde ieder jaar een paar bijenkasten voor de bestuiving, en ondanks dat ik een keer achterna gezeten werd door een stel bijen toen ik te dichtbij kwam en drie keer in mijn nek werd gestoken (au!!), vond ik ze fascinerend. Één van de criteria voor planten op mijn balkon is dat ze goed voor bijen moeten zijn (een reden om de vrolijke pelargoniums te beperken) en inmiddels geldt dat ook voor mijn tuin. Hoe mooi ik sommige bloemen ook vind, als ze niet bijvriendelijk zijn, komen ze er maar mondjesmaat in. Eigenlijk moet ik bestuivervriendelijk zeggen, want er zijn uiteraard meer nuttige bestuivers dan bijen alleen.

Wist je dat wij in ons land 359 verschillende soorten wilde bijen hebben? (Bron: Bestuivers www.bestuivers.nl). We hebben echter maar één honingbij, de Apis mellifera (melli = honing). Als je meer over bijen wil weten, lees dan vooral het blog van Lisette van Kolfschoten ( www.wetenschap.nu Fabels en feiten over bijen). En ik heb sinds kort het grote geluk een imker te kennen. Zijn site is www.bijvanamstel.nl Als het mag, gaan we één van zijn volken een plekje geven in mijn tuin.

Welke planten zijn goed voor bestuivers?

Planten die bestuivers tof vinden en prima tussen je groenten kunnen :

* vlinderstruik - Buddleia davidii of B. alternifolia

* kaasjeskruid - Malva

* longkruid - Pulmonaria

* salie- Salvia

* bergamot - Monarda

* duifkruid - Scabiosa

* duizendblad - Achilles milefolium

* kruisdistel - Erygium

*ijzerhard - Verbena bonariensis

* zomer- en herfstaster - Aster

* zenegroen - Ajuga reptans

* krent - Amelanchier lamarkii

* amerikaanse sering- Ceanothus

* klimop - Hedera helix

* Echinacea (zie aquarel)

Er zijn er uiteraard nog veel meer, maar deze komen in elk geval in mijn tuin.

Meer over mijn tuinen op Instagram @songsmith2962 

37 - Zelf-zaaiende planten

 Het fijne van het hebben van een kas is dat je kunt zaaien en planten kunt overhouden. Wanneer je, zoals ik, wil tuinieren terwijl je er zo min mogelijk geld aan wil uitgeven, is zelf zaaien en opkweken natuurlijk een onmiddellijke win-win.

Een aantal weken geleden heb ik mijn laatste twee tomatenmonsters uit de grond getrokken. Om hen heen stonden grote afrikanen, echt grote, ze kwamen tot aan mijn borst. Toen ik vanochtend in de stromende regen weer op mijn tuin kwam om wat sla te plukken, zag ik tot mijn plezier dat er allemaal zaailingen opgekomen waren, die zelfs al 4 blaadjes hadden. Maar: waren dit mini-trostomaten, of mini-gigantafrikanen? Géén idee! Gelukkig heb ik zo'n handige app www.Pl@ntNet.com waarmee je een foto kunt nemen en dan vertelt ze je wat voor plant het is. Okay, cool, ik heb nu gratis 20 tomaten stekjes, 2 aubergine stekjes, een zonnebloem en een datura.

Heeft het zowiezo zin om dit te proberen in leven te houden tijdens de winter? Ook geen idee! Maar ik ga het wel proberen! Dus ik heb ze voorzichtig uitgestoken en in potjes met stekgrond en vermiculite overgezet. 

Binnenkort komen er wat logeer  Cannas bij in de kas. Ik ben dol op Cannas, maar de mijne hadden afgelopen winter de geest gegeven op het balkon. Ontzettend balen, want 1 afgeprijsde bloedrode was inmiddels uitgedijd tot 4 prachtige planten, door een paar keer opnieuw scheuren. 

Dat scheuren is wel een dingetje...Mijn Britse tuinmanhelden zetten kordaat twee rieken in zo'n plant, of gebruiken een zaag. Het ziet er in mijn ogen zó bruut uit. Dus ik moest de eerste keer wel even moed verzamelen. Maar goed, naar bewezen eeuwenoude traditie* heb ik de Canna bij voorbaat mijn excuses aangeboden en toen met mijn broodmes doormidden gezaagd. En dat ging best goed. Mijn Canna heeft me vergeven en die zomer had ik er twee, die maandenlang gebloeid hebben. De zomer erop stonden er vier. En toen kregen we een lange natte winter met een treurige kille meimaand en gingen ze alle vier dood.

* Okay. Als je een nuchtere rationele niet-spirituele tuinier bent, kan je het volgende  stukje beter overslaan.  

Mijn misplaatst-Celtische Pagan filosofie is dat een tuin een levende entiteit is, met gevoelens en intelligentie. Je moet hem dus ook altijd met respect benaderen. En eigenlijk je laten leiden door wat een tuin jou uit zich zelf vertelt. Mijn tuin zegt me bijvoorbeeld dat aardbeienbedden op de grond voor mij geen goed idee zijn, gezien de verbijsterende massa naaktslakken die in slagorde door de aardbeien marcheerden, en vervolgens besloten naaktslakkenfestivals te gaan houden. Mijn grond ligt direct aan de greppel, waarin nog net geen richtingaanwijzers staan: Voor Aardbeien Rechtdoor. Naast de aardbeien stonden de bonen. Vonden de slakken ook super. De oplossing is aardbeien omhoog en bonen in een ander gedeelte van de tuin.

 Overigens kwam ik er nu met al die regen van de afgelopen dagen achter dat er best flinke plassen op mijn grond blijven staan. Goed om te weten.

Meer over mijn tuin op Instagram @songsmith2962 

36 - A garden is a labour of love

 De titel is een quote van Monty Don, ere- hoofdtuinman van de Britse Eilanden en geliefd over de hele tuinwereld.

Monty heeft volkomen gelijk.  Liefdewerk! Ik zag mijn tuinbuurmannen op leeftijd zich in het zweet werkend om de moestuinen leeg te halen en dacht kijk, ze zouden ook op een stoeltje naar een viscomputer kunnen staren, maar nee. Bij Leo verscheen een metershoge afvalberg van bonenranken, hij verdween bijna onder zijn hooivork.

Zelf heb ik ook weer hard gewerkt, in stukjes van 20 minuten max, meer trekt mijn schouder niet.  Het is nog steeds Antarctica rechtsboven... Maar. Mijn ieniemienie bloembedden beginnen uit te dijen! Mijn handen jeuken om borderranden te kopen, zodat de structuur van mijn tuin echt te zien is, maar ik moet op de centen passen, dus stel dat nog even uit. Gelukkig staan her en der door mijn voorganger gezette of spontaan opgekomen planten die ik kan delen en verplanten, dat scheelt weer. Het is ook best spannend, want niet van alle planten weet ik precies wat hun plaatsvoorkeur is. We gaan het zien.

Wat heb ik geplant? Nou, allemaal bestuiver-vriendelijke planten, zoals ik me had voorgenomen, je kan niet iets in een blog roepen en je er dan niet aan houden, toch? Net zoals je wel de vrouw uit de tuin kan sleuren, maar niet de tuin uit de(ze) vrouw!

Voor mijn "vuurbed":

* een Cotinus 'Royal Purple, oftewel de pruikenboom. Het is nog een baby, en ik laat hem niet te hoog worden. Dit omdat een Acer japonica er niet echt van houdt in de volle zon te staan, helaas. Want die spant natuurlijk de kroon met zijn rode bladeren.

* 3 Coreopsis lanceolata 'Sterntaler', geel met rood. Ik had puur gele op mijn balkon en ze hebben gebloeid van mei tot nu, volhoudertjes dus.

* 3 Carex varigata.

* 2 gekregen rode hemelsleutels

Hier komen dan in de lente Cannas bij, liefst die met de bijna zwartgroene bladeren, want geen tuin van mij zonder Cannas, ik ben gek op ze. En Kniphofia en last but not least Montbretia, eigenlijk Crocosmia genoemd, in rood, orange en geel, want dit zijn zulke prachtplanten. Ook al zijn ze uitgebloeid, dan nog zijn de stengels met zaden beeldschoon.

Voor mijn wit/zilveren bed:

* naast de Gauras, Salvias en Helleborus die er al staan, een Miscanthus 'Adagio'

* een Hypericum 'Magical White, net als de Cotinus nog een baby

* 3 Senecio 'Silvergleam'. Yep, krijgen gele bloemen, I know. Maar wabi sabi, hoor!

* overgeplantte Alysum

* 3 overgeplantte ...tja... Het lijkt op Edelweis maar is het niet echt.

Voor mijn blauwe/rose/lila/paarse bed:

* een Perovskia 'Little Spiral', maar zo little is hij niet, 60 cm.

* 3 Nepeta faasennii, speciaal voor die zwarte kat die ik pas tegenkwam

* een baby Buddleia davidii 'Royal Red' voor de broodnodige 'pow', anders wordt t wel heel erg zoetig dat bed en zoetig is een term die niet bij mij past

* een gevarigeerde Hebe met rose bloemaren

naast de Gauras, Salvias, grassen, Viburnum, Hulst, Echineceas,  Persicaria en Japanse anemonen die er al stonden.

Wanneer ik nu vanaf de Langesingel naar mijn tuin kijk, staat er tenminste weer wat, want van die kale aarde werd ik niet blij. Ik heb het geloof ik al eens gezegd, maar ik ben van de 'je moet geen grond zien' filosofie, bewaar dat maar voor groentenbedden. Voorlopig heb ik nog heel wat te planten dus, maar dat komt goed!

Over groente gesproken, mijn pluksla groeit goed in de kas. En de stekken  komen op. Ik heb wel één van de ramen gesloten. Nu ga ik de overgebleven grond verbeteren.

Genoeg te doen voorlopig.

En als er door winterweer weinig te doen is: ik heb altijd wel wat te melden en plaats ook af en toe een video op mijn Instagram account, dus blijf vooral lezen en kijken.

Oh, nog iemand die behoefte heeft aan een witte plastic tuinbank en/of een koude bak? Voor een stekkie is t van jou. 

Meer over mijn tuin op Instagram @songsmith2962 

35- We gaan de winter in...maakt me lekker niks uit!

 

Om heel eerlijk te zijn, heb ik al jaren moeite met "winter". In ons land staat winter gelijk aan eindeloze grijze weken, zéker de laatste jaren nu we door klimaatverandering nauwelijks nog vorst hebben. En de grijze miezer van vandaag maakt me niet echt vrolijk.

Gelukkig werk ik al 7 jaar niet meer in Rotterdam, want toen voelde ik me door weg in t donker, terug in t donker net een mol.

Maar ook hier in Brielle vielen de wintermaanden me zwaar. Ik was gewend ook in de winter veel buiten te zijn want had een grote tuin mèt vuurplaats, maar hier is op mijn balkon niet veel te doen en staat er vaak zo'n gemene wind dat het er niet fijn toeven is. Qua temperament zit ik vreemd in elkaar: ik ben een misplaatste Celt, (nou ook niet bepaald een altijd zonnig oord, Groot-Brittannië) met een enorme hang naar blauwe luchten. Het hoeft niet warm te zijn, echt niet, als t maar niet continue grijs is. Daar word ik somber van.  Inmiddels weet ik dat er een naam is voor mijn jaarlijks terugkerende somberte: SAD, (hoe toepasselijk!) oftewel Seasonal Affective Disorder. Eigenlijk zou ik iedere winter met de vogels naar een zonnig oord moeten verhuizen.

Maar! Uit ervaring weet ik dat bezig zijn in mijn tuin die sombere buien een beetje op afstand houdt. En nu ik eindelijk weer een tuin heb, zie ik lang niet zo erg op tegen de wintermaanden. Want nu valt er van alles te plannen, en heb ik een kas waarin ik zelfs bij wind en regen droog kan rommelen met zaden en planten. 

Er is inmiddels veel onderzoek gedaan naar depressie en daaruit is o.a. naar voren gekomen dat bezig zijn tussen en met planten grote voordelen kan hebben, het heeft zelfs een naam: ecotherapie. Volgens www.mind.org.uk, een Britse organisatie voor mentale problemen, helpt tuinieren even goed bij milde tot matige depressies en angsten als antidepressiva. Nou, komt dat even goed uit, want ik slik niet snel iets zwaarders dan een paracetamolletje.

Misschien herken je jezelf in mijn verhaal, zoek dan eens bij 'seizoensgebonden depressie' als het Engels van Mind je te boven gaat.

De schaamte al lang voorbij,  hoop ik op een gezellige tuinwinter,  waarin ik met vertrouwen de lente tegemoet kan zien en dat wens ik jou ook toe!

P.S. bollen planten helpt!

Meer over mijn tuinen op Instagram @songsmith2962 

34 - Het begin van de vijver is er!

 

Wie wat bewaart, heeft wat en wow mijn voorganger had heel veel bewaard!

De schuur staat vol met van alles, Malle Pietje zou zijn vingers erbij aflikken, en ik maak er nu dankbaar gebruik van. Onder een compostbak (die ik in de tuin heb gezet) vond ik een andere bak en er stond ook een rol  schapengaas. Aangezien ik niet denk dat De Onrust tolereert dat ik geiten ga houden (jammer, best wel jammer), heb ik met die bak, het gaas en vier hedera hibernica een begin gemaakt voor mijn vijver.  Ja, okay, het ziet er nu uit als een rare bak met gaas, maar wacht maar totdat de hedera zijn ding doet en de nigella en nasturtium die ik er ook tegenaan ga zaaien ook een feestje gaan vieren. Die bak is diep, dus er kan een waterlelie in, en mooie hoge waterplanten. Ik ben een fan van snoekkruid en de kleur van de bloemen zou prachtig kleuren bij dat bed dat er voor ligt. Omdat ik hoop dat er behalve libellen ook  kikkers en salamanders komen, ga ik zorgen voor een natuurlijke trap aan de binnen en buitenkant, want ik heb nog nooit abseilende amfibiën gezien. En uiteraard een ondiep gedeelte.  Geen vissen. Vissen vragen hun eigen specifieke habitat en ik vrees dat het water in deze bak in de zomer veel te heet wordt. Die waterlelie daarentegen houdt van zon en kan goed tegen warm water. Ik heb weken over deze vijver gedacht toen ik gedwongen in mijn stoel zat en het is gaaf dat hij er nu echt staat.

Inmiddels is de kas ontdaan van tomaten en afrikaantjes. Het uitspitten van de laatste twee tomatenmonsters (de uitlopers bleken 3 m lang) kostte zoveel energie dat ik geen puf meer had om de tomaten van de grond te rapen. Dat komt de volgende keer weer. Zo makkelijk als ik de rest eruit kon trekken, zo moeilijk gingen deze. Ze klampten zich vast aan de grond als een dronkenlap aan zijn fles, en hun wortelstelsel was bij de aanzet zo dik als mijn pols. Ik kon ze bijna tegen me horen grommen. Het was een worsteling ze in mijn afvalbak te krijgen, waarin trouwens een mystery guest ook snoeiafval had gedumpt. Ik zal eens aan Leo vragen of dat gebruikelijk is, want ik wil uiteraard een goede buur zijn.

Lees meer over mijn tuin op Instagram @songsmith2962.