144 -Nog 1 dag en dan: 2024 !!

 Toen ik jong was, zag ik het jaar 2000 als een enorme grens in de tijd. Dan zou ik al oud zijn, gesettled met mijn vijf kinderen (ja, echt. Allemachtig, wat dacht ik wel niet?) in een cottage in Engeland ergens halverwege een beboste heuvel met uitzicht op zee, met een paard, geiten, honden en katten. Mijn dromen waren altijd heel specifiek.

Januari 2024

  De realiteit ziet er anders uit, in 2024.

Een nieuw jaar. Dan vraagt men altijd naar je goede voornemens. Ehhhh... Ik denk dat ik maar gewoon doorga met wat ik in Augustus 2023 in gang heb gezet. Taalvrijwilliger, Dansvrijwilliger, zangeres van Multifocals, af-en-toe docent voor de bieb*, plantengeek en altijd altijd altijd schrijver, want dat zit nou eenmaal in mijn genen.

  Is er dan helemaal niets veranderd, vraag jij je af? Jawel hoor.

  De socials spelen geen enkele rol meer in mijn leven en dat bevalt me prima. (Ja, ik gebruik Whatsapp, maar alléén omdat de huidige mensheid blijkbaar vergeten is hoe ze iemand moet bellen, de enigen die dat nog doen zijn mensen boven de zestig en dat nog maar zelden. Dus ik heb me braaf aangepast, go with the flow, eh?). Op het nieuws zag ik dat 60% van de jongeren echt verslaafd is aan social media en dat dit zorgwekkend is. Ik denk dat het erger is, dat ook niet-jongeren niet meer zonder hun swipefix kunnen. Je hond uitlaten met je hoofd in/bij een schermpje, ik zie het dagelijks.

Toch nog wat kleur tussen het grijs

Met het gevaar te klinken als zo'n irritant prekende bekeerde ex-gebruiker: ik voel me een stuk rustiger in mijn hoofd nu ik niet meer die enkelband van likes, volgers, content en algoritmes omheb. Ja, ja, Grashoff, bullshit, want hoe zit het dan met dat blog van je, ik hóór het je zeggen.

Het zit prima met mijn blog, thanks. Want dat schrijf ik primair voor mezelf en jij mag het lezen. Met nadruk op mag. Blogger dwingt me gelukkig tot niets en zodra ze dat gaan doen, of om geld gaan vragen voor het gebruik, ben ik weg. Ik kan me de begintijd van het internet herinneren, toen het gepresenteerd werd als free for all,  everywhere. Ha! Ik kwam op Google bij toeval 'reviews Dutch Delta Gardener' tegen en heb het weggeklikt. Lees ik niet.  Schrijven is een behoefte, misschien is dit dan wel mijn fix, maar wanneer Alzheimer mijn hersenen tot Emmentaler heeft gereduceerd, bestaan mijn hersenspinsels en verhalen tot in de eeuwigheid. Kunnen mijn kleinkinderen ze lezen. Wie schrijft, die blijft.

Ik verheug me op de lente!

  Gelukkig gaat het qua tuinleven nu weer de goede kant op. Zo'n eindeloos natte winter als die we tot nu toe hebben gehad, kan ik me niet herinneren. Langs mijn straat staat al sinds September een permanente wadi water. Het verbaast me eerlijk gezegd dat ik nog weinig tuinen zie waarin grote regenopvangbakken geplaatst zijn (Ik heb het niet over regentonnen; zo'n ton is zó leeg) Straks is de lente weer kurkdroog en loopt iedereen te klagen over een watertekort. 

  Maar goed. Laten we voorlopig eerst maar gaan genieten van de bollen die binnenkort boven de grond komen (of zouden ze massaal zijn gaan rotten door al dat vocht? Ai, hoop het niet!) Ik heb in oktober voornamelijk alliums gepoot, die hebben het beter naar hun zin in mijn tuin dan tulpen. Juiste plant, juiste plaats, yes indeed, Monty. Bovenstaande trommelstok alliums stelen al twee lentes de show.

En nu de kortste dag weer voorbij is, kunnen we uit gaan kijken naar nieuw groen, heerlijk. Ga ik jullie weer vermaken met tuinverhalen. Maar tot die tijd zal je het moeten doen met interim schrijfsels. Oh, en ik heb een uil voor je geschilderd, om je veel wijsheid te wensen voor de 31e.

Athena

Happy 2024!

*

Wat hier niet bijstaat is de aanvangs-tijd, die is 13.30 tot 15.30.

143 - Vuurwerk, wij balen ervan!

 Wanneer je dit blog een beetje gevolgd hebt (en dat hoop ik), weet je dat ik mijn leven sinds bijna 5 jaar deel met hond Puck. Ze is middelgroot, van onbekend ras maar er zit absoluut Labrador in, zwart/cognac met witte haren op de plekken van haar vele  littekens, heeft fluwelen flaporen en komt als 'zwerfhond' van Curaçao.

Samen met knuffel Bed Cat

Ze is een door haar start in het leven getraumatiseerde hond (anxious!) met een flinke gebruiksaanwijzing. Zo heeft ze bijvoorbeeld een verstoorde relatie met andere honden  - ze is er bang van, maar overcompenseert haar angst door de 'de beste verdediging is een aanval' strategie te gebruiken  (Julius Ceasar zou fan zijn). We zijn na 5 jaar samen zover dat ze nu netjes naast me blijft lopen, wel met even een jankje om mij te laten weten dat ze die ander ècht geroken heeft, behalve wanneer die andere hond losloopt en/of naar haar begint te blaffen.  Dan gaat ze 'aan' - attack! Aangezien hier behoorlijk wat andere verknipte honden rondlopen, kan ik haar niet los laten. De honden lossen het uiteindelijk onderling wel op, maar ik heb genoeg van de agressie van de baasjes.

Samen met Takkie

Puck is best bijzonder, empatisch. Een voorbeeld: sinds ze weken lang getuige was van thuiszorgdames die mij moesten helpen met douchen in zomer 2021 (waarbij ze vanuit de deuropening streng toezicht hield op de procedure) staat ze erop dat ze mijn benen totaan de knie mag 'afdrogen' en ze is diepbedroefd wanneer ik dat ritueel door haast oversla. ("Waarom?! Hou je niet meer van me? Oh, mijn leven heeft geen zin meer!")

Ook heeft ze een dwingende interne timer, die afgaat om 05.30 (walkies), 07.00 (ontbijt), 12.00 (lunch), 13.30 (walkies), 17.00 (koken + eten) en 22.00 (bedtijd). Gek genoeg heeft ze geen avondwalkiestimer, dus kijkt ze me aan alsof ik iets belachelijks vraag wanneer ik in de avond de riem pak en hijst ze zich dan luid zuchtend op de poten. ('Okay, als jij dat persé wil...vooruit dan maar') Afwijken van Puck's timer is een heel gedoe dat ijzeren zenuwen vergt, want ze gaat pal voor me staan en staart. En staart. En staart. Zie mijn schilderijtje hieronder links.

De blik!

  Ze is in die 5 jaar veranderd van een introvert, afstandelijk, emotioneel wrak in een gezellige knuffelkont, die het liefst met haar 25 kg op schoot ligt en een heel arsenaal aan geluidjes gebruikt om duidelijk te maken wat ze voelt. Maar wat helaas niet veranderd is, is haar panische angst voor vuurwerk. Geen idee wat haar op Curaçao overkomen is, maar het was niet best. Bij het minste knalletje in de verte draait ze zich op haar hielen om en wil ze naar huis, of ze al geplast heeft of niet. En is de knal dichtbij, dan begint ze te trillen, vaak zo hevig dat haar tanden klapperen. Aangezien ik haar niet zo'n pil wil geven, na ooit gelezen te hebben dat die tranquilizers alleen de hond suf maken maar niet de angst wegnemen, zitten wij dus lijdelijk samen 31 December uit. Gordijnen potdicht, TV extra hard, walkies opgeschort, want ik krijg haar de lift alleen in door haar te dragen - ze weigert te lopen. 

Het past precies

Van mij mag de regering vuurwerk voor particulieren in de ban doen! Niet alleen voor alle bange huisdieren, maar ook vanwege de luchtvervuiling.

Okay. Het is lunchtijd. Puck kijkt me al zéker 5 minuten doordringend aan, geeft een hoog kreuntje en kijkt dan naar de keuken- hup, broodje maken! Zodra mijn vergeetachtigheid van light naar serieus gaat en Puck nog leeft, hoef ik in ieder geval niet bang te zijn dat ik verhonger. Ik zal eerder gigantisch aankomen, want ik zie haar ervoor aan dat ze me meerdere keren extra stuurt.

Héle gezellige kerstdagen, vrede op aarde, maar vooral bij jou thuis.

Kijk je uit, de 31e om middernacht? En alvast een gezond en fijn 2024!

142 - Let it snow!?

 Oei, nog maar eventjes en dan moet je je kerst georganiseerd hebben! Niet alleen wie gaat naar wie, en nodigen we die vervelende figuur nu wel of niet uit (Ik zeg: niet), maar ook wat zetten we op tafel terwijl de kinderen door de kamer stuiven op hun sugar-high of als zombies achter een schermpje op de bank hangen, en tante Mien al van haar derde glas Merlot slurpt en dan moeten we nog gaan eten? 

Fijne kerst alvast

  Ik plaag je een beetje hoor, uiteraard is het bij jullie supergezellig.

  Van mijn ouderlijk huis uit was het kerstdiner een beladen oefening in geduld hebben; vrede op aarde en in de mensch een welbehagen, in het kwadraat.

  Bij mij thuis, nu, is het daarom zo relaxed mogelijk. Niets moet, bijna alles mag (behalve vuurwerk meebrengen en op afsteken staat aan je enkels in de kunstkerstboom gehesen worden). En ik maak het mezelf ook niet moeilijk: lekker, feestelijk, maar eenvoudig klaar te maken vers eten.

 Zoals verleden week beloofd hieronder mijn recept voor aardappelmuffins. Het origineel komt van iemand in de USA wiens naam ik niet meer kan achterhalen (Insta is inmiddels echt gewist), maar ik heb het naar eigen smaak aangepast door de gesnipperde ui en broccoli te vervangen door spekjes en spinazie plus rozemarijn toe te voegen.

Aardappelmuffins

Nodig:

- Cupcake/muffinblik

- Oven (200° C)

- roomboter (een beetje maar, of vegan alternatief)*

- Drie (of equivalent van, ligt eraan hoeveel muffins je wilt maken) flinke Valery aardappelen

- doorregen spekjes (weglaten voor Vega mensen!)*

- verse baby spinazie

- geraspte belegen kaas geschikt voor gratin

- zout, peper en rozemarijn naar smaak

Werkwijze:

- was en snij de aardappelen in de breedte doormidden, maar schil ze niet

- kook ze gaar

- vet je bakblik in met een beetje roomboter

- leg een halve aardappel met het snijvlak naar boven in het gat en druk hem aan met een vork, zodat je de bodem van het gat gevuld hebt

- strooi zout, peper en rozemarijn naar smaak erover

- leg een theelepel roomboter op het midden van de aardappel

- leg de spekjes erop (zie opmerking bij nodig!)*

- leg de fijngesneden baby spinazie erop

- dek af met de geraspte kaas

In mijn oven hebben de muffins 25 minuten nodig. Maar check! De kaas moet er aanlokkelijk goudbruin uitzien, niet angstaanjagend zwart. Wip de muffins met dezelfde vork eruit (scheelt weer afwas) bewonder je kookkunst en geef ze aan je eters. Succes verzekerd!

* Je zou de eerste niet zijn die zich hierin vergist, en dan kan jij je vrede op aarde voor die avond verder wel vergeten.

Je hebt nooit teveel lichtjes

  Dat doet me denken aan mijn eerste kerstmis in Engeland, met de familie van mijn toenmalige lover in Norwich. Zes broers en zussen plus aanhang (een Ierse familie, dus groot) en twee lodgers. Zoals gebruikelijk daar waren we eerst naar de pub geweest, dus gezellig tipsy en de oudste broer/gastheer was supertrots op zijn enorme kalkoen die gaar was en even op het aanrecht lag te rusten. Totdat we een gekletter uit de keuken hoorden en de Labrador van de jongste broer met de kalkoen aan één malse poot door de kamer naar de openstaande deur stoof, die op een kier stond i.v.m. de sigarettenwalm. (Iedereen behalve ik rookte, dat is haast niet meer voor te stellen, toch?) Percy schoot met zijn buit onder de heg en de twee broers rolden vloekend samen door de sneeuw, luid aangemoedigd door de rest van het gezelschap.

Goed verhaal, niet? Maar niet waar. Er was geen Percy. De broers vochten omdat de jongste de oudste beledigd had over zijn kookkunsten. Truth. Zo ging dat in 1977. Toen had je nog sneeuw met de kerst.

Ik wens je een fijn weekend. Xx

141 - De donkerste dagen voor Kerst

 We hebben de Sint weer uitgezwaaid dus de race naar de kerst is in volle gang. Er zijn gemengde geluiden om me heen: mensen die er geen genoeg van krijgen en zich vol van voorpret in de voorbereidingen storten, mensen die het wel leuk maar toch vooral gedoe vinden en mensen die er geen zin in hebben.

Cyrtomium falcatum

 Ikzelf behoor tot de eerste categorie. De kerstkaarten lagen zelfgeschilderd en wel al mid-november klaar om gepost te worden, over mijn kerstmenu is diep nagedacht en de kerstboom staat wanneer jij dit leest op mijn bureau (de enige plaats waar maar twee planten staan, past nèt).

  Als jij je hoofd breekt over wat je dit jaar in hemelsnaam aan schoonmoeder, opoe of ome Joop moet geven, omdat iedereen tegenwoordig alles al heeft en je niet wéér met een Primera kraskaart bij het kerstdiner wil aankomen, denk dan eens aan de plant linksboven. Het is een oersterke groenblijvende varen voor in de tuin. Maar hij kan ook prima in een pot bij de voordeur op de galerij, ik bedoel maar, als er maar daglicht is. De mijne staat op het balkon te pronken en heeft het daar prima naar zijn zin. De Nederlandse naam is IJzervaren. Geloof me, alle planten met ijzer in hun naam zijn niet kapot te krijgen. Oorspronkelijk komt hij uit Oost-Azië maar ondanks dat is hij in ons post-elfstedentochtklimaat winterhard in Nederland. Hij schijnt zich zelfs in het wild voort te planten, maar eerlijk gezegd ben ik hem nog nergens tegengekomen. Maar zoals je ziet heeft de mijne sporen gevormd, dus...

Fijnstraal en Spaans mos

Fijnstraal

Na jaren zoeken en proberen deze plant uit zaad op te kweken (1 miezerig plantje overgehouden dat nu naast de kikkerpoel staat), kwam ik haar in September opeens tegen bij een kwekerij. De Latijnse naam is Erigeron; de Engelse volksnaam is Fleabane, wat doet vermoeden dat ze gebruikt werd tegen vlooien (flea, bane is de schrik van) OF omdat ze zich als ze eenmaal gesetteld is overal uitzaait, als een vlooienplaag! Leuk hè, taal. 

Ze wordt naast Fijnstraal ook wel Mexicaanse Madelief genoemd, je ziet vast wel waarom. Voor mij is het een sentimentele plant: in Zuid-Engeland zie je hem overal in de tuinmuurtjes en tussen de flagstones.

Spaans Mos

Dit is een zogenaamde epifyt, een plant zonder wortels die via de haren op de bladeren water en voedingsstoffen opneemt. Het lijkt daardoor de ideale plant voor Ome Joop, toch? Besproeien, of mee onder de douche ligt voor de hand. Toch is dat niet zo, want de Tillandsia usneoides is gevoelig voor luchtvervuiling en is ook niet dol op die chloortroep met antibiotica, sporen van drugs en microplastics die tegenwoordig uit de kraan komt. Vroeger droomde ik ervan ze in hun natuurlijke habitat in de zuidelijke  USA te zien, waar ze als levende gordijnen in de eiken hangen. Dat gaat er niet meer van komen, behalve wanneer ik de staatsloterij win, dus heb ik er gewoon twee bij de kweker gekocht. Ze hangen buiten en krijgen dus regenwater.

De tweede Erigeron

Ik ga ervan uit dat jij 5 december overleefd hebt? En nu vol gas richting kerstdagen scheurt? Omdat ik uit ervaring weet dat niet iedereen met plezier de keuken induikt voor een viergangen kerstdiner, zal ik volgende week een recept posten voor de eenvoudige aardappelmuffins die ik zelf ga maken en die bij een voorproefsessie zijn gekeurd en goed bevonden door vriendin Monique. Zij kan zelf goed koken (ik zweer, haar lemon meringue is van pro kwaliteit!) dus haar oordeel is van waarde.

Uiteraard kan je ook alles kant en klaar uit het supermarkt koelschap trekken, de keuze is aan jou en gelukkig kàn het. Je moet alleen een goedgevulde bankrekening hebben, terwijl mijn muffins zeer weinig kosten, óók aan tijd. Nou, wat wil je nog meer?

Gisteravond was ik getuige van het ontsteken van de Tjechische kerstboom op de Markt, dus voor mij is de kersttijd nu officieel begonnen. Het was heel gezellig, maar ook wrang, want ik krijg die vreselijke beelden uit Oekraine en Gaza maar niet van mijn netvlies.

Een zeldzame pluk blauw.

  Daarom eindig ik met een foto van Hunky Dory terwijl het zowaar even niet nat, grijs en mistig was. 

  Ik wens je een heel fijn en vooral stress-vrij weekend, en tot volgende week die voor mij in het teken zal staan van voorbereidingen op kerst.

140 - December, alweer December.

 Jullie zijn over het algemeen net als ik in de tweede lente van je leven (toch?) en dan ga je vanzelf wat vaker terugkijken. Naar hoe December (Feestmaand!! Of jij er nu zin in hebt of niet!) was toen je ouders nog leefden bijvoorbeeld, of toen je kinderen nog geloofden in Sinterklaas. 

Mijn (inmiddels weggegeven) kersthonden

Als onverbeterlijke feestneus probeer ik er ook nu ik mijn leven deel met een getraumatiseerde verharende hond en 100 kamerplanten iets gezelligsvan te maken. Dus er komt een kerstboom, die in mijn mini-huis vreselijk in de weg staat, met pakjes eronder voor mijn volwassen kinderen en die hond. En ik kijk naar alle kerstprogramma's op de BBC waarmee ze al beginnen voordat wij de Sint teruggestuurd hebben naar Spanje. Ik zet mijn huis vol met bloeiende bollen en gooi mezelf in mijn vrijwilligerswerk feestjes. Allemaal om mezelf op de been te houden. 

Bollen!

Want eerlijk gezegd vind ik December tegenwoordig maar emotioneel vermoeiend. 

Er is weinig te doen in tuin en balkontuin, het is meestal takkeweer (hoewel het vandaag zowaar 1 graad onder nul is), je wordt doodgegooid met hoe 'gezellig' het allemaal is, wat impliceert dat er eigenlijk iets mis is met jou wanneer je niet  wekelijks met 12 man aan een volgeladen tafel met flonkerend glaswerk zit en wat er voor mij dan nog bijkomt is dat mijn lieve Puck vanaf begin december verandert in een bibberend wrak. Ze is zó bang voor vuuwerk, dat ze de laatste week voor de 31e eigenlijk niet meer naar buiten durft. Gisteravond ook weer: iemand gooit een knallertje in onze straat en ik lig weer met een klappertandende hond in mijn armen, kop op mijn schouder dus klappertandende èn snurkende adem in mijn rechteroor. Welkom in mijn leven.

Vier jaar geleden dacht ik die ellende te ontlopen door voor vijf dagen een pipowagen te huren in een bos in Drenthe. Absolute Miskleun! Ten eerste was er geen water, dus dat betekende klooien met een jerrycan. Ten tweede was het sanitair 10 minuten lopen door een aardedonker bos. Ten derde bleek de beloofde verwarming een walmende petroleumkachel. Ten vierde vroor het 5 graden. En ten vijfde ging het gehele dorp Nooitgedacht gezellig carbietschieten. 

Mijn waakhond met vuurwerkfobie

En blééf carbietschieten. Dagen lang.

Puck en ik hebben het volgehouden tot 10.00 uur op 1 januari en toen hebben we twee dagen eerder dan gepland de auto volgegooid en zijn naar huis gereden.

Er was één lichtpuntje: voor Puck was het carbietschieten in dat durrep op 3 km afstand minder belastend dan het vuurwerk in Brielle. Toch zal ik niet snel nog eens zo'n actie ondernemen. Voor Puck was er trouwens nòg een lichtpuntje: we hadden het samen in dat bos zó koud dat ik het goed vond dat ze er in mijn slaapzak bijkroop (anders sliep ik niet door het geklapper van haar tanden) en tja. Sindsdien delen we de twijfelaar. Ik vertel mezelf regelmatig dat het eeuwen lang doodnormaal was dat mensen hun slaapplaats deelden met hun dieren en zij trekt tenminste de quilt niet van me af.

Maar goed. December.

Dit jaar probeer ik mijn amarylissen opnieuw in bloei te krijgen. Ik heb twee potten van verleden kerst de hele zomer op het balkon laten staan en ze onlangs naar binnen gehaald, waar ze tot nu toe veel blad maar nog geen bloemstengels geproduceerd hebben. 

De Amarylis in jan.'23

Ik hoop echt dat ze het gaan doen, want net zoals met alle prijzen, is de prijs van 1 bol ook behoorlijk gestegen. 

Wanneer je dit leest is het bijna Sinterklaas. Mocht je vastzitten met je gedichten, hou dan het rijmschema van de limerick in gedachten: A-A-B-B-A.

'There once was a girl in Devizes

Who had tits of two different sizes

One was so small

It was nothing at all

And one was so big it won prizes'

Ik wens je een fijn, droog en gezellig weekend.