45 - Fijne Kerst!

 Een blog post op Tweede Kerstdag, waarom niet?

Terwijl ik dit schrijf, hangt mijn menu voor kerstavond op de koelkast en moet ik die deur heel voorzichtig openen omdat anders het kaasplankje zichzelf naar buiten stort.

Het is nl mijn gewoonte mijn stukjes vooraf te schrijven zodat ik er nog eens naar kan kijken en de ergste zinnen kan schrappen, echt een voorwaarde voor een schriftelijke flapuit!

Goed. Wanneer je dit leest zit het grootste deel van Kerst 2021 er al op en het allergrootste deel van het jaar ook. En wat was het een jaar...voor mij met zowel een dieptepunt als een hoogtepunt.

Het hoogtepunt was het huren van mijn tuin, zonder enige twijfel. Daar konden die pandemie en mijn ongeluk absoluut niet tegenop.  Zelfs nu, eind December, terwijl de plassen op de klei staan en de Oost-Indische Kers het eindelijk heeft opgegeven, loop ik met een jubelhart mijn tuin op. De bollen komen op, sommige planten staan echt fier overeind, de meeste stekken in de kas doen het super goed en als ik mijn ogen dicht doe zie ik mijn tuin voor me zoals zij gaat worden. Een groene oase, met in iedere seizoen boeiende planten en een toevluchtsoord voor amfibiën, insekten, vogels, egels, en mijzelf en Puck. (Ik bedacht me net dat muizen ook in dat rijtje thuishoren, maar dat is best controversieel, veel moestuiniers hebben muizen liever niet).

En dan maar hopen dat 2022 een "beter" jaar zal zijn, waarin we dat rotvirus eindelijk kwijtraken en we ons gewone leven weer op kunnen pakken. Uiteraard besef ik dat wij het zo slecht nog niet hebben, ondanks online lessen, alleen-afhaalrestaurants, dichte kroegen en gecancelde wintersport, want aan de grens met Ukraine staat Putin met zijn spierballen te rollen en dan krijg ik t een beetje benauwd. Tja, je bent een kind van de Koude Oorlog of niet, he?

Maar goed. Zaadcatalogussen slepen mij ook daar wel weer doorheen.

Ik ga mijn zaaiaardappelen uit laten lopen, de laatste knoflook is de grond al in en mijn kikkerpoel ligt braaf en geduldig te wachten op de vijverfolie.

Ik wens jullie nog een fijne Tweede Kerstdag, een gezellig oud&nieuw en een 3-G 2022 (goed, gezellig en vooral gezond)!

Meer over mijn tuinen op Instagram @songsmith2962 

44- A rose is a rose by any other name.

 Mijn wieg stond op de derde verdieping van een  huis in een straat in Blijdorp, dus de eerste rozen die ik me kan herinneren waren die in Diergaarde Blijdorp. 

Oma had een abonnement, dus ik leerde daar letterlijk lopen. Mijn favoriete plek in Blijdorp was overigens de rotstuin, zo spannend om over de grote stenen te lopen die daar de paden omzoomden, en dan te moeten bukken om onder de taxussen door te komen. Mijn kleuterjungle.

Het zat er dus al vroeg in. Maar ik wil het eigenlijk over rozen hebben.

Wist je dat er mensen bestaan die niet van rozen houden? Ongelofelijk he? Zelf zit ik aan de verre andere kant van het spectrum: ooit huurde ik een kamer omdat er zo'n mooie  rode klimroos over de voordeur groeide (slechte keus, de inwonende eigenaresse bleek een alcoholiste, die prachtroos kon daar uiteindelijk niet tegenop). En in ieder huis waar ik woonde plantte ik rozen. Ook in mijn huidige balkontuin. Het balkon ligt op het Zuid-Westen, dus de eerste voorwaarde (zon) werd gegarandeerd. Voor rozenmest zorgde ik zelf. Waar ik echter totaal niet op voorbereid was, was de felle wind die 9 van de 10 dagen over mijn balkon raast. Na 3 jaren van omwaaiende rozen, afgerukte verse knoppen en geknakte takken heb ik het opgegeven. Het deed eenvoudigweg teveel pijn om mijn gekoesterde rozenknoppen keer op keer van de planken te moeten rapen. 

Mijn enige twee overlevenden, een donkerrose Gallicia ( enkele) roos en een zalmrose naar geel verkleurende hybride theeroos heb ik een paar weken geleden naar mijn volkstuin gebracht, bruusk gesnoeid.

En ja, ook daar staat vaak wind... maar als de zon schijnt, hebben ze zon! We gaan het zien. In elk geval begon de Gallicia binnen een week nieuwe scheuten aan te maken, een hoopvol teken. De theeroos is wat aarzelender, één begin van een nieuwe scheut. Zij was zowiezo meer een prima donna, beeldschoon en met een heerlijke geur met een hint van citrus, maar veeleisender dan dat wilde Spaanse ding (dat ook zalig geurt, voor mij moeten rozen naar roos ruiken, anders kan je net zo goed een zijden exemplaar neerzetten). Ik ga de dames verwennen met lavendel als buurplanten, goed tegen de ongewenste insecten, want aan gif sproeien doe ik niet. En dan maar hopen dat ze het op de tuin beter naar hun zin zullen hebben, met hun voeten in de klei. Volgens mijn tuinbijbel vinden ze klei prima te pruimen. (Oh oh, het boek zegt ook dat mulchen met turf een goed idee is..., well, the times they-are-a-changing!)

Mijn volgende post is Tweede Kerstdag, dus ik wens je alvast hele gezellige kerstdagen. Don't let this lockdown get you down! 😗😗

Meer over mijn tuinen op Instagram @songsmith2962 

43 - Aai eens een (kerst-)boom!

 Er wordt nog altijd een beetje meewarig lacherig gedaan over mensen die bomen als hun vrienden beschouwen. 

Ik kan me nog goed herinneren dat Prinses Irene toegaf bomen te knuffelen. Zo, dát was nog eens eccentriek! Tegenwoordig is het ietsjes minder beladen, ietsjes.

Als een kind met een, laten we het een uitdagende jeugd noemen, kwam ik er al heel jong achter dat de nabijheid van bomen mij rust geeft. Ik heb dus ook een behoorlijk deel van mijn jeugd in bomen doorgebracht. Geen boom was mij te hoog. En de beste bomen hadden een grote kruin, want dan zat je daar onzichtbaar in een groene ruisende kamer.  Naast mijn huis stond een rij oeroude knotwilgen, sommigen volkomen hol maar toch nog levend. Uitstekende klimbomen, met als bonus dat er ieder voorjaar een paartje steenuiltjes in broedde. Hun schrille roep was een constante achtergrondzang bij mijn jeugd, samen met de harde plonzen van de ratten die zich bij mijn nadering in de sloot uit de voeten maakten. Toen was mijn lievelingsboom een beuk (niet om in te klimmen trouwens, die gladde stam gaf weinig houvast). Inmiddels is dat veranderd in een Japanse esdoorn.

Op mijn tuin heb ik vijf appelbomen, een pruikenboom(pje) en een mini-knotwilg. Maar die esdoorn komt er beslist ook. De vorm van de boom, de kleur van de bladeren, niets mooier dan dat. Ik ga het gewoon proberen. En ik ga ook een hazelnoot en een meidoorn zetten.

Grote, echt grote bomen kunnen niet vind ik. Het is een volkstuin, geen arboretum. Anders plantte ik een ginkgo en een sequioa, een eik en een ceder, ik zweer het. Nu doe ik het met mijn mini boompjes.  En ze zijn me allemaal lief.

En wat doet die kerstboom bovenaan dit blog? Simpel. Al die lockdownshit zorgde voor een onbedwingbare behoefte vroeger dan ooit mijn huiskamer vol te zetten met lichtjes. En een echte ouderwetse boom met kluit. "Die IS al dood hoor, " verzekerde de verkoper me (goede reklame voor je product?). Op mijn protest dat ik al 3 kerstbomen met kluit levend en wel in mijn oude tuin had staan, haalde hij zijn schouders op, overtuigd van zijn gelijk. Dus ik heb mijn kerstboompje teder toegesproken en beloofd dat hij op 27 december naar mijn tuin gereden wordt, dead or alive. Liefst levend, uiteraard. Maar indien half- of helemaal dood, dan gaat hij toch de grond in voor zijn tweede leven als vogelvoerboom. 

Ondertussen praat ik tegen hem (gaat in één moeite door met praten tegen mijn hond, die wel een beperkte woordenschat heeft, maar toch nog groter dan de kerstboom) en zorg ik voor water en een constante temperatuur.

Goed. Verlaat ik je nu met een laatste filosofische opmerking van mijn hond: "Botje, lekkers, plasje doen!"

Meer over mijn tuinen  op Instagram @songsmith2962 

42 - En de winnaar is: Tropaeolum majus!

 Pas 5 maanden heb ik mijn volkstuin (zo kort? Het voelt veel langer).

Tjokvol groenten stond hij, voornamelijk met aardbeien, aardappels en bonensoorten. En in de kas vooral veel tomaten. Het oogsten moest ik  voor het grootste deel tot mijn grote verdriet door een doodsmak aan anderen overlaten. Toen ik na een tijdje weer genoeg opgeknapt was om naar de tuin te lopen en daar een uurtje te gaan zitten, had ik er plezier in bij te houden welke plant het het best deed.

Oost-Indische kers.

Nu kweek ik zelf al jaren Tm (kan jij wennen aan die nieuwe naam? Nasturtiums voor mij hoor!) op uit zaad, omdat het zulke vrolijke makkelijke planten zijn, die lelijke hoekjes uitstekend camoufleren met hun aantrekkelijke ronde blad, totaan de eerste vorst doorbloeien (maar dan is het ook echt meteen snot) en zichzelf ook fanatiek uitzaaien (en een luie tuinier is een blije tuinier!) En bladeren, bloemen en zaden zijn eetbaar! Perfecte volkstuinplant, dus, toch?

Op mijn balkon had ik deze zomer voor het eerst een donkere soort, die inderdaad prachtig afstak tegen de gebruikelijke oranje en gele variant. Volgens de zaadzakjes waren het allebei hangers.  Klopt. Alleen bleek de gele soort ook uitstekend te kunnen klimmen. Terwijl ik dit vanuit mijn luie stoel schrijf, heb ik zicht op de ruim 1,5 m hoge rank die zich in mijn trellis geslingerd heeft. Nog geen nachtvorst gehad, dus hij leeft nog.

In mijn loodzware 2e hands Britse plantenbijbel uit 1971, die al sinds 1984 met mij meereist van huis naar huis, komt deze plant niet voor. Blijkbaar was hij toen niet in fashion. Wat ik misschien wel kan verklaren: in die tijd waren tuinen netjes, gladgeschoren gazon, plantje hier, plantje daar, met kale aangeharkte steriele grond er om heen en beslist geen slordige "Ik zie wel waar ik uitkom" woekeraars. En zeg nou zelf, de Nasturtium is natuurlijk de hippy van de tuin! (Daarom passen wij zo goed bij elkaar)

Er is nóg een goede reden om Tm tussen je bonen te zetten: hij trekt bladluizen aan en lokt koolwitjes weg van je kool. Zie hem als de Mick Jagger op een tuinfeestje. Ook in de kas doet deze hippy goed werk: kaswittevlieg heeft een hekel aan hem.

Zaaien vanaf mei (na de laatste nachtvorst!), in zaaibakjes kan, maar direct op zijn plaats kan ook prima. Hij is absoluut niet kieskeurig wat grond betreft, maar is wel een zonliefhebber.

Wil je meer lezen over mijn tuinen, ga dan naar Instagram @songsmith2962