36 - A garden is a labour of love

 De titel is een quote van Monty Don, ere- hoofdtuinman van de Britse Eilanden en geliefd over de hele tuinwereld.

Monty heeft volkomen gelijk.  Liefdewerk! Ik zag mijn tuinbuurmannen op leeftijd zich in het zweet werkend om de moestuinen leeg te halen en dacht kijk, ze zouden ook op een stoeltje naar een viscomputer kunnen staren, maar nee. Bij Leo verscheen een metershoge afvalberg van bonenranken, hij verdween bijna onder zijn hooivork.

Zelf heb ik ook weer hard gewerkt, in stukjes van 20 minuten max, meer trekt mijn schouder niet.  Het is nog steeds Antarctica rechtsboven... Maar. Mijn ieniemienie bloembedden beginnen uit te dijen! Mijn handen jeuken om borderranden te kopen, zodat de structuur van mijn tuin echt te zien is, maar ik moet op de centen passen, dus stel dat nog even uit. Gelukkig staan her en der door mijn voorganger gezette of spontaan opgekomen planten die ik kan delen en verplanten, dat scheelt weer. Het is ook best spannend, want niet van alle planten weet ik precies wat hun plaatsvoorkeur is. We gaan het zien.

Wat heb ik geplant? Nou, allemaal bestuiver-vriendelijke planten, zoals ik me had voorgenomen, je kan niet iets in een blog roepen en je er dan niet aan houden, toch? Net zoals je wel de vrouw uit de tuin kan sleuren, maar niet de tuin uit de(ze) vrouw!

Voor mijn "vuurbed":

* een Cotinus 'Royal Purple, oftewel de pruikenboom. Het is nog een baby, en ik laat hem niet te hoog worden. Dit omdat een Acer japonica er niet echt van houdt in de volle zon te staan, helaas. Want die spant natuurlijk de kroon met zijn rode bladeren.

* 3 Coreopsis lanceolata 'Sterntaler', geel met rood. Ik had puur gele op mijn balkon en ze hebben gebloeid van mei tot nu, volhoudertjes dus.

* 3 Carex varigata.

* 2 gekregen rode hemelsleutels

Hier komen dan in de lente Cannas bij, liefst die met de bijna zwartgroene bladeren, want geen tuin van mij zonder Cannas, ik ben gek op ze. En Kniphofia en last but not least Montbretia, eigenlijk Crocosmia genoemd, in rood, orange en geel, want dit zijn zulke prachtplanten. Ook al zijn ze uitgebloeid, dan nog zijn de stengels met zaden beeldschoon.

Voor mijn wit/zilveren bed:

* naast de Gauras, Salvias en Helleborus die er al staan, een Miscanthus 'Adagio'

* een Hypericum 'Magical White, net als de Cotinus nog een baby

* 3 Senecio 'Silvergleam'. Yep, krijgen gele bloemen, I know. Maar wabi sabi, hoor!

* overgeplantte Alysum

* 3 overgeplantte ...tja... Het lijkt op Edelweis maar is het niet echt.

Voor mijn blauwe/rose/lila/paarse bed:

* een Perovskia 'Little Spiral', maar zo little is hij niet, 60 cm.

* 3 Nepeta faasennii, speciaal voor die zwarte kat die ik pas tegenkwam

* een baby Buddleia davidii 'Royal Red' voor de broodnodige 'pow', anders wordt t wel heel erg zoetig dat bed en zoetig is een term die niet bij mij past

* een gevarigeerde Hebe met rose bloemaren

naast de Gauras, Salvias, grassen, Viburnum, Hulst, Echineceas,  Persicaria en Japanse anemonen die er al stonden.

Wanneer ik nu vanaf de Langesingel naar mijn tuin kijk, staat er tenminste weer wat, want van die kale aarde werd ik niet blij. Ik heb het geloof ik al eens gezegd, maar ik ben van de 'je moet geen grond zien' filosofie, bewaar dat maar voor groentenbedden. Voorlopig heb ik nog heel wat te planten dus, maar dat komt goed!

Over groente gesproken, mijn pluksla groeit goed in de kas. En de stekken  komen op. Ik heb wel één van de ramen gesloten. Nu ga ik de overgebleven grond verbeteren.

Genoeg te doen voorlopig.

En als er door winterweer weinig te doen is: ik heb altijd wel wat te melden en plaats ook af en toe een video op mijn Instagram account, dus blijf vooral lezen en kijken.

Oh, nog iemand die behoefte heeft aan een witte plastic tuinbank en/of een koude bak? Voor een stekkie is t van jou. 

Meer over mijn tuin op Instagram @songsmith2962 

35- We gaan de winter in...maakt me lekker niks uit!

 

Om heel eerlijk te zijn, heb ik al jaren moeite met "winter". In ons land staat winter gelijk aan eindeloze grijze weken, zéker de laatste jaren nu we door klimaatverandering nauwelijks nog vorst hebben. En de grijze miezer van vandaag maakt me niet echt vrolijk.

Gelukkig werk ik al 7 jaar niet meer in Rotterdam, want toen voelde ik me door weg in t donker, terug in t donker net een mol.

Maar ook hier in Brielle vielen de wintermaanden me zwaar. Ik was gewend ook in de winter veel buiten te zijn want had een grote tuin mèt vuurplaats, maar hier is op mijn balkon niet veel te doen en staat er vaak zo'n gemene wind dat het er niet fijn toeven is. Qua temperament zit ik vreemd in elkaar: ik ben een misplaatste Celt, (nou ook niet bepaald een altijd zonnig oord, Groot-Brittannië) met een enorme hang naar blauwe luchten. Het hoeft niet warm te zijn, echt niet, als t maar niet continue grijs is. Daar word ik somber van.  Inmiddels weet ik dat er een naam is voor mijn jaarlijks terugkerende somberte: SAD, (hoe toepasselijk!) oftewel Seasonal Affective Disorder. Eigenlijk zou ik iedere winter met de vogels naar een zonnig oord moeten verhuizen.

Maar! Uit ervaring weet ik dat bezig zijn in mijn tuin die sombere buien een beetje op afstand houdt. En nu ik eindelijk weer een tuin heb, zie ik lang niet zo erg op tegen de wintermaanden. Want nu valt er van alles te plannen, en heb ik een kas waarin ik zelfs bij wind en regen droog kan rommelen met zaden en planten. 

Er is inmiddels veel onderzoek gedaan naar depressie en daaruit is o.a. naar voren gekomen dat bezig zijn tussen en met planten grote voordelen kan hebben, het heeft zelfs een naam: ecotherapie. Volgens www.mind.org.uk, een Britse organisatie voor mentale problemen, helpt tuinieren even goed bij milde tot matige depressies en angsten als antidepressiva. Nou, komt dat even goed uit, want ik slik niet snel iets zwaarders dan een paracetamolletje.

Misschien herken je jezelf in mijn verhaal, zoek dan eens bij 'seizoensgebonden depressie' als het Engels van Mind je te boven gaat.

De schaamte al lang voorbij,  hoop ik op een gezellige tuinwinter,  waarin ik met vertrouwen de lente tegemoet kan zien en dat wens ik jou ook toe!

P.S. bollen planten helpt!

Meer over mijn tuinen op Instagram @songsmith2962 

34 - Het begin van de vijver is er!

 

Wie wat bewaart, heeft wat en wow mijn voorganger had heel veel bewaard!

De schuur staat vol met van alles, Malle Pietje zou zijn vingers erbij aflikken, en ik maak er nu dankbaar gebruik van. Onder een compostbak (die ik in de tuin heb gezet) vond ik een andere bak en er stond ook een rol  schapengaas. Aangezien ik niet denk dat De Onrust tolereert dat ik geiten ga houden (jammer, best wel jammer), heb ik met die bak, het gaas en vier hedera hibernica een begin gemaakt voor mijn vijver.  Ja, okay, het ziet er nu uit als een rare bak met gaas, maar wacht maar totdat de hedera zijn ding doet en de nigella en nasturtium die ik er ook tegenaan ga zaaien ook een feestje gaan vieren. Die bak is diep, dus er kan een waterlelie in, en mooie hoge waterplanten. Ik ben een fan van snoekkruid en de kleur van de bloemen zou prachtig kleuren bij dat bed dat er voor ligt. Omdat ik hoop dat er behalve libellen ook  kikkers en salamanders komen, ga ik zorgen voor een natuurlijke trap aan de binnen en buitenkant, want ik heb nog nooit abseilende amfibiën gezien. En uiteraard een ondiep gedeelte.  Geen vissen. Vissen vragen hun eigen specifieke habitat en ik vrees dat het water in deze bak in de zomer veel te heet wordt. Die waterlelie daarentegen houdt van zon en kan goed tegen warm water. Ik heb weken over deze vijver gedacht toen ik gedwongen in mijn stoel zat en het is gaaf dat hij er nu echt staat.

Inmiddels is de kas ontdaan van tomaten en afrikaantjes. Het uitspitten van de laatste twee tomatenmonsters (de uitlopers bleken 3 m lang) kostte zoveel energie dat ik geen puf meer had om de tomaten van de grond te rapen. Dat komt de volgende keer weer. Zo makkelijk als ik de rest eruit kon trekken, zo moeilijk gingen deze. Ze klampten zich vast aan de grond als een dronkenlap aan zijn fles, en hun wortelstelsel was bij de aanzet zo dik als mijn pols. Ik kon ze bijna tegen me horen grommen. Het was een worsteling ze in mijn afvalbak te krijgen, waarin trouwens een mystery guest ook snoeiafval had gedumpt. Ik zal eens aan Leo vragen of dat gebruikelijk is, want ik wil uiteraard een goede buur zijn.

Lees meer over mijn tuin op Instagram @songsmith2962. 

33 - Hoezo, een lange weg te gaan?

 Het is altijd grappig om de reakties te horen wanneer ik vertel dat ik een grote volkstuin heb overgenomen. Het scala reikt van meewarig tot blij verrast en van alles daartussen.

"Jeetje, waar je zin in hebt, nou, je hebt nog een lange weg te gaan dan" was tot nu toe de negatiefste. Waarop ik naar waarheid kon antwoorden dat ik er inderdaad erg veel zin in had.

Hoe leg je aan iemand die niets met tuinieren heeft uit dat het aanleggen van een tuin één groot avontuur is? Dat alles dat er mee te maken heeft leuk is? Dat een bezoekje aan een doe t zelf zaak opeens spannend is omdat het snuffelen tussen steigerplanken en houten schotten allerlei mogelijkheden door je hoofd laat schieten?

Ik spreek cryptische boodschappen voor mezelf in: schot, 180 bij 80, €16,30. Vroeger had ik een geheugen als een olifant, maar dat was vroeger...

Ondertussen had buurman Hans de beloofde Echinacea ingegraven. Ik heb de plant weer opgegraven en achteraan mijn nieuwe bed geplant, want die plant wordt meer dan een meter hoog, en dat zou zijn alsof de reus lekker voor de neus van kleinduimpje zou gaan staan, of zoiets. En daarna met ongelofelijk veel plezier en mijn nieuwe bollenplanter 50 bollen in mijn bed gezet. Ik tuinier op kleur, en dit wordt het rose/paarse/blauwe/rode bed. Ondanks de regen stond alles nog fier overeind, sterker nog, ik zag dat de gauras gegroeid waren.

Bij het planten van mijn tweede roos, ook een verhuizer van het balkon, kwam ik tot mijn grote vreugde zowel een regenworm als een duizendpootje tegen, yay! Ik hoop dat de rozen het goed gaan doen, want ze hadden het zwaar op het balkon door die eeuwig waaiende wind op driehoog. Zodra de obelisken er staan, komen er nog meer rozen. En dan maar hopen dat ze het naar hun zin hebben.

Overigens heb ik vanochtend bonen zitten doppen, want 80% bloemen/ 20% groenten, betekent dus wel degelijk een groentenplan. Ik heb nu een flink voorraadje bonen om te zaaien in het voorjaar. En mijn verleden week in de kas gezaaide pluksla staat al een cm boven de grond. En zag ik daar nu ook de verbena boven komen?

Ik heb de twee overgebleven tomaten, die ik er eigenlijk uit wilde halen, toch nog maar even laten staan, want er zitten nog zoveel bijna rijpe tomaten aan dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen. Jammer dat ik niet weet welke vleestomaat dit is, want ze zijn super. Bij het plukken hopte er een gezellig bruin padje langs, en buiten bij de afvalberg van Leo werd ik luid miauwend begroet door een zwarte kat met een witte bef. Oeh! Laat Puck het maar niet weten!

En ik kan (in mijn hoofd) mijn criticaster fijntjes vertellen dat ik een goed begin heb gemaakt met, ja inderdaad, die lange weg die ik, hoe superleuk, nog te gaan heb.

Meer over mijn tuin op Instagram @songsmith2962.