83 - Grassen zijn supercool

 Wanneer je achternaam Grashoff is, ontkom je natuurlijk niet aan een liefde voor grassen!

Het allereerste begin in 2021

Wat pure onzin is, want als je Dijkman heet, of Van der Bom, ben je heus niet automatisch enthousiast over dijken of bommen.

Maar goed, ik ben wel degelijk dol op grassen. En ik heb de tijdgeest mee, want grassen zijn hot. Ze hebben ook de reputatie niet veeleisend te zijn en dat klopt ook wel voor sommige soorten, maar zeker niet voor allemaal.

Één van mijn favoriete grassen is Zebragras (Miscanthus sinensis Zebrinus), dus dat was het eerste gras dat ik kocht voor Hunky Dory afgelopen jaar. Wanneer je heel goed kijkt, zie je het op de foto links, achteraan. In de herfst en winter zag het er prima uit, maar na maanden van droogte was het verdroogd en gewoon zielig om te zien. Ik hoop dat het nu met wat regen weer een beetje bijkomt.

Carex met Caluna vulgaris

Een ander gras dat ik plantte was Carex. Ik heb het al jaren op mijn balkon, waar het zich prima houdt. Het eerste jaar maakte ik de fout het kort te knippen na de vorst, omdat het lelijk geworden was, maar dit gras moet je juist niet knippen. Ondanks dat het er lang uitzag als een pauw met gekortwiekte staart kwam het toch weer bij en siert nu al jaren mijn bloembak op. De bruine onderkant is de droogte van deze zomer!  In Hunky Dory heb ik pollen gevarigeerde Carex (morrowii), die zich geen zier hebben aangetrokken van de betonachtige klei.

Stipa, al 2 jaar mooi

Iedereen kent natuurlijk Pampasgras (Cortaderia selloana), het was erg populair in de jaren zeventig en kreeg in de jaren daarna een truttig imago, totaal onverdiend vind ik. Een plant die zo fier rechtop staat ondanks storm en regen en zulke prachtige pluimen heeft, verdient toch respect? 

Mijn meest recente aanschaffen voor de balkontuin zijn Vingergras

(Panicum virgatum) en Vedergras (Stipa tenuifolia). Het Vingergras heeft mooie subtiele zaadpluimen en de toppen van de bladen zien eruit of iemand zich in de vinger heeft gesneden en het bloed langs het blad gelopen is. En het Vedergras, de Engelse naam is Pony Tails, lijkt inderdaad op ruige ponystaarten. Straks, in de donkere maanden, wuift dat gras dan vlak voor mijn raam en helpt het me samen met de opkomende bollen en Helleborus herinneren dat er ook weer een lente komt.

Wil je meer lezen over mijn tuinen en veel meer foto's zien, bezoek dan Instagram@songsmith2962 of Pixelfed@DutchDeltaWoman . Fijne dag!

82 - De Engelse Roos (n.a.v. het verlies van HRM Elizabeth II)

 Een loterij waarbij ik op mijn 13e één van de 5 vrije plekken won van een week-lange uitwisseling met een school op het eiland Sheppey, was het begin van mijn levenslange liefdesverhouding met Groot-Britannië.

Ik logeerde bij een typisch Engels middenklasse gezin, een politieagent en een verpleegster met 2 kinderen, in een rijtjeshuis met een achtertuintje in Minster. England maakte een verpletterende indruk op me, geholpen door de excursies naar Canterbury, Rochester en London en de lessen op de comprehensive waar iedereen zo vriendelijk was tegen dat zooitje ongeregeld uit Brielle. Het was liefde op het eerste gezicht.

Op dat moment begon ook mijn fascinatie met de geschiedenis van die eilanden en vooral met de gebouwen en bijbehorende tuinen. Want dat was me onmiddellijk duidelijk: Britten houden van hun tuinen, voor mijn gevoel (toen en nu nog) veel meer dan Nederlanders. In Minster maakte ik ook kennis met het fenomeen flower show, en hoe serieus dat genomen werd. Er stond nog net geen schrikdraad om de lathyrus, want die moest binnenkort op de show tentoongesteld en hopelijk een prijs winnen.

Wat jaren later woonde ik zelf in London en liep ik eindeloos door haar straten, schaamteloos om poortjes en hekjes kijkend om maar te zien hoe die tuinen eruit zagen en altijd met een schaar in mijn zak op maandag omdat ik dan naar mijn horticultuuropleiding moest en geen geld had om de benodigde bloemen voor mijn oefenstukken te kopen. Ja, ik jatte de klimop en rozen op weg naar Tottenham, en mijn bloemstukken werden opgebouwd al naar gelang van wat ik te pakken had kunnen krijgen. Een commentaar op mijn rapport sprak van mijn "often surprising choice of material". Hahaha, ze hadden geen idee.

Waar dit verhaal toe leidt, is mijn liefde voor Engelse rozen die onlosmakelijk verbonden is met mijn liefde voor Britannië en dus mijn gevoel van verlies nu Queen Elizabeth II ons ontvallen is. Tuurlijk, niet 'mijn' koningin, maar emotioneel wel degelijk, sinds haar portret op van alles stond waar ik 11 jaar van mijn leven als wanna-be Brit mee te maken had.

Mijn respekt voor haar is immens. Philip Larkin, Engels schrijver en dichter, heeft het veel better verwoord dan ik:

                         In times when nothing stood

                          but worsened, or grew strange,

                          there was one constant good:

                          She did not change.

En in de woorden van Elizabeth zelf, die ik nog steeds meedraag sinds de dood van mijn moeder: 'Grief is the price we pay for love' .

Wil je meer lezen, bezoek me dan op Instagram@songsmith2962 .

81 - Delen, verzetten, scheuren, planten: hallo herfst!

 Na weken en weken van schipperen met wanneer ik in mijn tuin kon werken zonder een zonnesteek en een appelflauwte op te lopen, was het opeens bewolkt en (relatief!) koel. Voordat we "dus" weer teruggeworpen werden naar 27 graden...slik...

Het blijft maar warm!

Maar toch, heerlijk! Eventjes...

Niet alleen Hunky Dory friste enorm op, maar ikzelf ook. Door mijn dagelijkse rondjes langs de planten wist ik al precies waar ik 'fouten' had gemaakt, welke planten ik moet verplaatsen omdat ze verdrukt worden door andere, of omdat ze de plek die ik in gedachten had niet fijn vinden. 

Zo had ik niet door dat ik een mini-variant van de persecarias had geplant, die nu volkomen overwoekerd zijn door de bossen gauras die er achter staan. De persecarias moeten nu veel meer naar voren in de border. Ze hebben het overigens prima uitgehouden onder die bossen.

Een buurman had me twee varens, waar ik dol op ben, geschonken, maar die staan volkomen verkeerd naast de vijver waar de grond de hele dag in de zon bakt. Ik denk dat ik die op een andere plek zet, dan hebben ze nog een klein beetje schaduw van de hogere planten daar, en dan in een kuil met veel houtschors om hen heen, waarin het water hopelijk blijft staan. Want deze moet ik echt water geven wil ik dat ze het overleven.

Deze varen staat naast de kas

Mijn centaurea heeft zich spontaan uitgezaaid, maar de stekken komen midden in mijn houtsnipperpad op, dus die krijgen een functie elders.

En tegen het krakkemikkige hek voor mijn composthopen, waar ik die vier zielige klimopplanten naartoe heb verplaatst, heeft zich spontaan een gele gigant uitgezaaid, die ik supertof vind en dus eigenlijk wil delen en op meerdere plekken wil uitplanten. Het is van dat rustieke naar oker neigende geel, dus niet het spetterende van een zonnebloem. 

Ook wil ik mijn houthoop naast de kikkerpoel uitbreiden, want ik denk mijn tuindieren daar een groot plezier mee te doen. Trouwens, tadaah! Terwijl ik vanochtend bezig was een drietal phytostegias en perovskias te planten in het zojuist vrijgemaakte laatste deel van mijn tuin  (de dekzeilen liggen nu over het laatste stuk onkruid voor de composthopen), hipte er een jong kikkertje voor me uit tussen de ceanopsis. Yay! Naar de vijver, naar de vijver! 

Eten wezels kikkertjes? Ik hoop het niet! Want ook die hipte onlangs voor me uit. Ik weet niet wie er meer verbaasd was, hij of ik. Hij zette het op een rennen en ik stond erbij en keek ernaar.

De vlammende Rudbeckia

Goed. Het wordt weer een warme dag, geniet ervan! En wil je meer foto's zien of lezen, zoek me dan op bij Instagram@songsmith2962 en Pixelfed@DutchDeltaWoman  .

80 - Vijververhaal

 Als je dit blog een beetje volgt, weet je dat ik een kikkerpoel zonder kikkers heb. Maar voor de nieuwe lezers even een terugblik.

Het water verdampt snel!

Mijn Hunky Dory is in beginsel een diervriendelijke, organische, no-dig tuin die in transitie is van 100% groententuin naar 80% bloementuin. In zo'n tuin hoort natuurlijk water, zodat de zoogdieren, insekten en vogels die ik hoop te lokken kunnen drinken of hun eitjes afzetten. Er is echter een groot 'probleem' hier, er is geen waterleiding. Ik vang regenwater op in enorme vaten en zelfs met de hittegolven van deze zomer bleek dit water genoeg, dus dat is heerlijk. Maar het water uit mijn poel verdampt door het gebrek aan schaduw zó snel, dat ik meerdere keren per week moet bijvullen. Dat is minder tof. 

De kikkers, padden en salamanders waarop ik hoopte zijn (nog) niet verschenen, hoewel er één pad, Mr Waddles, in mijn kas woont en me regelmatig vanachter de groente begluurt. 

Het begin

In het voorjaar betrok wilde eend Jemima de poel, soms bracht ze haar lover mee en met zijn tweeën maakten ze er een ongelofelijk puinhoop van. Maar Jemima ging ook weer weg, ik heb haar sinds mei niet meer gezien. En er komt een egel regelmatig drinken en ook een zwarte kat. 

De mezen die nu de zonnepitten uit mijn bloemen pikken, drinken gezeten op de stammetjes die ik in de poel gelegd heb. Ik zie slakjes, bootsmannetjes, larven en heel veel dekenkruid, helaas.

In juni

Dus al met al vervult de poel wel een functie en hij is gewoon geinig om te zien. Zolang ik er lol in heb, is het steeds bijvullen en het met de hark eruitscheppen van die groene smurrie geen opgave en zodra dat het wel wordt, plant ik er een gunnera in, of gooi ik hem weer dicht. 

Voorlopig blijft hij. Ik verheug me nu al op voorjaar '23, want mijn zelfgezaaide vingerhoedskruid dat ik langs de randen geplant heb, is allemaal aangeslagen en ondanks de droogte blijven leven. En de waterplanten hebben het naar hun zin. Blije planten, blije tuinierder!

Wil je meer lezen en veel meer foto's zien, bezoek me dan op Instagram@songsmith2962 of Pixelfed@DutchDeltaWoman . Fijne zondag!

79 - Een totaal opgefleurde tuin!

Deze Cannas staan volgend
jaar in de tuin.

 Zo, dat was kantje-boord zeg, met de watervoorziening op Hunky Dory! Na ettelijke beloften van een buitje, dat dan vervolgens ergens anders viel, heeft het deze week zo hard geregend dat alle vaten weer gevuld zijn.

Stokroos in het avondlicht

 Mens, wat was ik blij met die regen! Heb letterlijk een regendans staan doen, met onmiddellijk modder tot aan mijn enkels, want het blijft natuurlijk wèl vette klei hoor.

De volgende bui heb ik benut om de 30 cm lange wortels van de melkdistels uit te steken, ik kreeg mijn schep er eindelijk in. 

En nu ben ik al dagen bezig om schors tussen mijn planten te strooien, iedere dag een stukje. Waarom niet alles in één keer? Nou...al die schors moet gehaald worden en mijn arm vindt 40 kg per keer wel genoeg en laat dat ook merken. Het idee is dat de schors het vocht vasthoudt en het onkruid een beetje tegengaat (hm, mijn ervaring is dat je toch moet blijven wieden hoor) En het bodemleven trekt die schors langzaam naar beneden de grond in, waardoor die verrijkt wordt en (hier komt het!) minder zwaar te bewerken is. Lees: ik krijg er dan hopelijk wél een schop in. Bovendien ziet het er leuk uit, mijn planten steken er mooi tegen af. Win-win.

Overigens kan ik de herfst al ruiken. Dat komt door de vele afgevallen appels in mijn boomgaardje, maar ook door de bramen bij de greppel en het dorre gras. Mijn klokwinde moet nu echt zijn best gaan doen, want anders worden de nachten alweer te koud. Dikke teleurstelling, die plant.

Er komen méér echinaceas!

In de kas loopt alles ook een beetje op zijn einde. Morgen pluk ik de laatste paprikas en een berg tomaten om mee te geven aan mijn kinderen. De komkommers hebben het allebei opgegeven, dus die gaan eruit. En de paksoi is doorgeschoten, dus die ook. De snijbiet ziet er nog wel goed uit. Maar de sterren van de kas zijn twee enorme witte daturas, die volop bloeien. Wat een prachtplanten zijn dat en dat terwijl het spontane aanwaaiers zijn.

En dan is het eigenlijk alweer stiekum plannen maken voor het volgende seizoen...Heel veel bollen planten, want die helpen mij de februarimaand door. Ik heb enorm geleerd van dit eerste jaar. Je leert het meest van je fouten, toch? 😂 

Wil je meer lezen over mijn tuinen, kan dat op Instagram@songsmith2962 en meer foto's op Pixelfed@DutchDeltaWoman . Fijn weekend!

78 - Heet, heter, allermachtigheetst!

 Wij verkeerden in de gelukkige omstandigheid dat we bijna ieder jaar op vakantie 'naar een warm land' gingen. Dat was heel belangrijk, dat het in elk geval warmer was dan in ons eigen land. Dat kan je je nu toch bijna niet meer voorstellen?

Of ik moet volgend jaar met het schaamrood op mijn kaken toegeven dat ik het bij het verkeerde eind had, omdat we dan 4 maanden regen hebben. Maar ik geloof dat niet.

Lang verhaal kort: ik vind het nu gewoon te warm! Kan er eenvoudigweg niet meer zo goed tegen. 

En ik zie de tuinen op De Onrust ook worstelen met de hitte. Slappe vergeelde boontjes, naar vocht smachtende uien, niet-groeiende preitjes en bij mij laten de appelbomen hun fruit spontaan vallen en moet ik echt iedere dag mijn paprika begieten, want die hangt dus iedere dag weer mokkend slap. En de courgettes, toch normaliter superstoere groeiers, hebben het opgegeven. Alleen de tomaten begroeten me nog vrolijk, zij het in de meest vreemde bochten.

Sommige buren laten hun tuin besproeien, wat ze uiteraard zelf moeten weten, ik kies daar niet voor. Ten eerste heb ik bewust weinig groenten en fruit en ten tweede geloof ik niet in kunstmatig dingen in stand houden op mijn tuin. Dat is o.a. een reden dat ik uiteindelijk toch gekozen heb voor houtsnipperpaden i.p.v. gras en ook de reden dat ik heel goed kijk momenteel naar welke planten mijn strenge geen-water-geven regime overleven en welke er moeite mee hebben. Het is super jammer, want veel van die planten vind ik prachtig, maar die vervang ik dus niet.

Dezelfde aug. 2021

Augustus 2022

 Ik geef overigens mijn bloembakken op mijn balkon wèl water, die zouden in een week dood zijn want het wordt er in de middag makkelijk 38 graden in de zon. Ook daar zet ik overigens bewust bepaalde planten niet: geen petunias, vlijtige liesjes, en ander traditioneel bloembakkenspul. Heeft geen enkele zin. Mijn relinghangbakken zijn gevuld met heide, hebe, heuchera en grassen. Ik heb er één met begonias en ijzerhard en die moet ik echt vertroetelen en dan nog is het maar net-an.

Kortom: ik probeer die klimaatverandering te accepteren en ermee te leren leven. Ook op de dagen dat ik binnen zit met dichte gordijnen, een ventilator met een hijgende hond ervoor en me voel als een niet-uitgewrongen dweil totdat het eindelijk weer genoeg afgekoeld is om op de fiets te stappen en mijn paprika water te gaan geven!

P.S. reverted to my own language since the English readers are the minority. There is a translator button!

Avondlicht op de knautias

Wil je meer foto's zien en mijn dagelijkse tuinverhalen bijhouden, zoek me dan op bij Instagram@songsmith2962 en/of Pixelfed@DutchDeltaWoman.  Drink water!

77 - Long live the perennial!

 It is no secret that I am an ecclectic mix of old hippy/boomer, so the old Sixties-Seventies ideals are still floating around in my brain, mixed in with the urgent knowledge of today that we need to change our ways fast unless we are too late, and Gaia will squash us like an unwanted insect. She is spraying the repellent as I write, by not sending my country the much needed rain.

Tiger plant, a perennial 

The trees I cycle past on my way to Hunky Dory are shedding their leaves, and my apple trees are dropping their unripe apples, a sure sign of them being terribly thirsty. In my friend's garden his plum tree, loaded with fruit, bombarded him with falling plums before he had a chance to pick them and by the looks of it his apricot tree will do the same.

It worries me, but there is not a lot I can do about it, except try to live as frugally and sustainable as I can.

Not planting masses of cheerful annuals in Hunky Dory is one of my ways of spending as little as I can. Perennial is the magic word as far as I'm concerned. And careful assessment. The Japanese anemones that almost took over my old garden have given up here, so they will not be replaced. Gauras, that did not like my old garden, thrive in Hunky Dory, so I will get some more, and will divide the clump that I have (not yet, though!).

Gaura, Queen of my desert

And I am confident I can consider the cup-and-saucer-vines (annual climber) against the obelisks an absolute disaster, so will replace them with perennial climbers in Autumn, perhaps lathyrus who have the reputation to be as tough as old boots. Or kiwis, that seem to survive in other not-watered gardens on the allotment.

Meanwhile I have filled the second raised bed with 2 kinds of aster, houttuynia, helenium, alstrumeria, echinacea, gaura, verbascum and my gorgeous desdemona rose, again getting them from Seven Hills nursery in Oostvoorne. Seeing how much pleasure that first planter has given me already, I deem this is money well spent! The alstrumeria, verbascum and rose come from my balcony garden though, and needed a change of space.

The new planter

 The new planter needs to establish, but I am certain it will be fine.

In the meantime I am brooding on plans for much-needed shade in my green oasis. I was there at 7 a.m. to water and weed, and by 09.30 I was sweltering. I planned to spend time there painting etc, but so far it has been impossible, far too hot, so I tend to flee to my balcony where I have some shade until noon, and can lower the sunscreen at least. (As long as the wind doesn't prevent me)

Another heatwave is predicted for this week, oh my, not looking forward to that!

The good news is that my pond has not sprung a leak (as I feared), it is evaporation. The cat uses it to drink from, and so does a hedgehog, I found poo.

Right. Have a lovely week, stay cool, and if you want to see more photos and read more stories about my garden, visit Instagram@songsmith2962 and Pixelfed@DutchDeltaWoman.